“Let it goooo/Let it goooo” klonk het zes jaar geleden. In Frozen II is het meer van “Into the unknoooown/into the unknoooown”. Het is precies ook daar waar brigadier Stephane Ruiz zich begeeft in Les Misérables als hij begint te werken voor het BAC ( brigade anti-criminalité) in de banlieus van Parijs.

Frozen II: voor iedereen die zich weleens raar, anders of niet goed genoeg heeft gevoeld

Het is amper te bevatten dat het al zes jaar geleden is dat Frozen de cinemazalen binnengleed. Toen zijn we gaan kijken zonder verwachtingen en opeens was het daar: de Disney-magie, een volledig nieuw verhaal en liedjes. Veel liedjes en goeie liedjes. Bovendien telde Frozen niet één, maar twee goeie hoofdpersonages – de zussen Anna en Elsa – en het beste nevenpersonage in tijden, Olaf de sneeuwman. Laat het dan ook goed nieuws zijn dat die elementen allemaal bewaard zijn gebleven voor de sequel.

Waar in de eerste film Elsa zich nog heel erg wilde afzonderen van de rest van de wereld omdat ze bang was van haar magische krachten heeft ze die ondertussen al heel erg leren aanvaarden en gebruiken. Het leven gaat z’n gangetje in het koninkrijk Arendelle, maar toch merk je dat Elsa (Idina Menzel) zich niet helemaal goed in haar vel voelt. Ze hoort namelijk een stem die haar lokt en zonder het te weten wekt Elsa het magische bos dat ze kent uit een verhaal dat haar ouders haar vertelden vanuit haar kindertijd.

Zes jaar na datum dwaalt Let It Go nog steeds wel eens door ons hoofd, maar ook deze Frozen II heeft een oorwurm van jewelste. Opnieuw aangeleverd door Elsa en deze keer een song over het pad durven volgen richting het onbekende. Het is het begin van een tocht die Elsa dient te ondernemen om erachter te komen waar ze precies vandaan komt en waarom ze is zoals ze is. En opnieuw overvalt haar daarbij het gevoel dat ze deze tocht moet in haar eentje moet ondernemen om Anna (Kristen Bell) te beschermen. Zelfs die olijke Olaf (Josh Gad) wordt gekweld door de gedachte dat er een eindpunt is aan het leven en door het feit dat hij het allemaal niet zo goed begrijpt, dat leven. Reken daarbij nog de enge aardreuzen en de wind- en vuurgeesten en we zijn opnieuw vertrokken, voor een magisch avontuur, dat wel opvallend donkerder is dan zijn voorganger.

Gelukkig zijn – ondanks zijn existentiële crisis – de beste oneliners en de meest grappige scènes nog steeds voor Olaf. Iedereen zou een Olaf kunnen gebruiken in zijn of haar leven. Ook niet onbelangrijk voor een animatiefilm: de animatie ziet er ook deze keer weer oogstrelend uit. Er zijn weinig dingen moeilijker om te animeren dan water. Het animatieteam van Frozen II is er op een wonderbaarlijke manier in geslaagd. De golven, de rimpelingen op het water, de zonneschijn aan de horizon: het ziet er allemaal fantastisch uit.

Wat de thematiek van deze Frozen II betreft: enerzijds is het een zoektocht van Elsa en Anna in de richting van hun roots, anderzijds is het een film op maat van iedereen die zich weleens raar of anders of niet goed genoeg heeft gevoeld en volgt de film het pad naar zelfaanvaarding. Zo hebben de makers er toch weer voor gezorgd dat ze een Verhaal te vertellen hebben en dat Frozen II heel wat meer is dan een vrijblijvend avontuurtje.

Score: 8/10

Les Misérables: weinig kon ons voorbereiden op het krachtige einde van deze film

Les Misérables heeft godzijdank weinig te maken met dat misbaksel gebaseerd op de roman van Victor Hugo waarin Russel Crowe en Hugh Jackman plots – de horror staat ons nog steeds nabij – begonnen te zingen. Neen, deze Les Misérables speelt zich af in Montfermeil, een banlieu van Parijs en ook de plek waar Hugo zijn beroemde roman schreef. We maken er kennis met Stéphane Ruiz (Damien Bonnard) die na een scheiding van een plattelandsstadje naar Parijs is verhuist om zijn kind vaker te kunnen zien.

Hij wordt er als groentje ingeschakeld in het BAC (brigade anti-criminalité) bij Gwada (Djibril Zonga) en Chris (Alexis Manenti). We volgen de drie agenten één dag lang op een broeierige zomerdag in 2018 nadat de euforie van de winst van Frankrijk op het WK van 2018 net weer is gaan liggen. Een groot gedeelte van de film krijgen we een beeld zoals we dat in Niveau 4 van Eric Goens ook gezien hebben over Molenbeek: de politie moet er wat harder en wat creatiever zijn dan op andere plekken om respect af te kunnen dwingen en de buurt in het gareel te houden.

Officieus is het niet de politie die het er voor het zeggen heeft, maar wel een kerel die zich de Burgermeester laat noemen (Steve Tientcheu), de eigenaar van een kebapzaak (Almamy Kanouté) en nog een andere figuur die zich La Pince (Nizar Ben Fatma) laat noemen en een nachtclub uitbaat.

Die verhoudingen komen onder spanning te staan wanneer Issa (Issa Perica), één van de jongeren, het in zijn hoofd krijgt om een leeuwenwelp te stelen van de zigeuner Zorro (Raymond Lopez). Na heel wat gedoe weten de drie de welp te lokaliseren en proberen ze Issa te arresteren, waarna een heel speelplein zich tegen hen keert en uiteindelijk ook tegen alle bestaande structuren in de wijk.

In Les Misérabeles is het brigadier Ruiz die als buitenstaander in een dicht milieu wordt geworpen en meteen wordt het pompen of verzuipen. Hij ziet allerlei dingen die hij niet goedkeurt, maar – zo zegt Chris, zijn overste – die nodig zijn om respect af te dwingen in de buurt. Regisseur Ladj Ly maakt meteen oordelen echter onmogelijk omdat we zien in welke onmogelijke omstandigheden de agenten hun werk moeten doen. Brigadier Ruiz noemt zijn eerste werkdag “de ergste dag van zijn leven”, Gwada begint te huilen zodra hij thuis bij zijn moeder aankomt en Chris zakt doodmoe en afgepeigerd in zijn zetel, op zoek naar wat ademruimte om de volgende dag weer aan te kunnen.

Bij de jongeren is het al niet veel beter. De speelpleintjes zijn halve vuilnisbelten en de gangen van de appartementsgebouwen staan vol gekalkt met graffiti. Het is meteen duidelijk: dit is niet de buurt waar de Franse overheid het meeste inspanningen voor levert.

Het was het ondertussen bijna 25 jaar oude drama La Haine dat Ly inspireerde om zelf cineast te worden en nu heeft hij met zijn film een update geleverd van dat verhaal. Die ziet er niet rooskleurig uit. Daardoor wisten we ook al: anders dan bij Frozen II zal dit verhaal geen happy end kennen, ook omdat het nog volop aan de gang is. Toch kon weinig ons maar voorbereiden op de laatste sequentie – waarover we hier verder niets willen zeggen – en op dat krachtige einde dat ons nadien redelijk verbijsterd en troosteloos achterliet. In deze film huist grote klasse.

Score: 8/10