Onlangs was het Wereldkankerdag. De internationale bewustwordingsdag waarop mensen in de hele wereld stilstaan bij kanker. Zeker een goede actie om het bewustzijn rondom kanker te vergroten, maar eigenlijk gaat het vooral om kankerbestrijding aan te moedigen. De oorlog tegen kanker die nog lang niet gewonnen is. Maar wordt die oorlog wel op de juiste manier gevoerd? En is er überhaupt een hele industrie nodig om die oorlog te ondersteunen? Anderzijds lijkt onafhankelijk onderzoek op sterven na dood. Veelbelovende geneesmiddelen die commercieel niet interessant zijn maken geen kans om op de markt te komen ondanks het feit dat er levens mee kunnen gered worden. DCA is zo een veelbelovend geneesmiddel waarvan de klinische studies na 8 jaar nog steeds niet beëindigd zijn. De farmaceutische industrie heeft er namelijk geen belang bij om erin te investeren.
Na mijn eerste kanker, een Hodgkin lymfoom in 1987, kreeg ik in 2010 een nieuwe soortgelijke diagnose, ditmaal een non-Hodgkin lymfoom. Tijdens de chemotherapie transformeerde de ziekte naar een hooggradig lymfoom. Er werd een stamceltransplantatie voorgesteld. Door slechte ervaringen met agressieve therapie in 1987 ben ik op dat moment met mijn behandeling gestopt. Met als prioriteit een goede levenskwaliteit was dit een bewuste keuze.
Bloedkankers -lymfomen en leukemieën- zijn vergeleken met andere kankers, nog vrij goed behandelbaar met chemotherapie en bestraling. Of toch voor de eerste keer, ik ben zelf twintig jaar in remissie gebleven na een chemo- radiotherapie. Voor de secundaire kankers is het echter een ander verhaal. Deze danken hun ontstaan aan de chemo- en radiotherapie en bieden meestal snel nadat ze hun kop opsteken weerstand aan dergelijke behandeling. Ik wist dus waar ik aan toe was.
Zonder therapie zag mijn oncoloog me nog een 9-tal maanden in leven. Een jaar lang stopte ik elke behandeling en besloot van m’n laatste maanden te genieten. Het lymfoom bleef evolueren maar wel minder snel dan mijn artsen aanvankelijk gedacht hadden.
In februari 2012 toen het lymfoom een groot deel van mijn buikholte had ingenomen ben ik dan beginnen te experimenteren met verschillende dosissen DCA (Dichlooracetaat). In die periode had ik in mijn abdomen lymfeklier-pakketten van 7x4cm en 6x6cm, en meerdere aangetaste en gezwollen klieren in mijn liezen en heupen. Deze tumoren zijn ondertussen gelukkig allemaal verdwenen. De laatste echografie van mijn abdomen en liezen gebeurde in mei 2014 en toonde nog alles clean. Sindsdien zijn er geen gezwollen klieren of klachten. Mijn levenskwaliteit is goed, de bijwerkingen van DCA zijn verwaarloosbaar vergeleken met die van chemo- en radiotherapie.
DCA (dichlooracetaat) kwam in het nieuws in 2007 toen in de Universiteit van Alberta in Edmonton-Canada door Dr Michelakis ontdekt werd dat het werkzaam is tegen kanker. Omdat het om een al bestaand geneesmiddel gaat, is het niet te patenteren. Om goedgekeurd te worden als kankermedicatie moeten er volgens de regels opnieuw klinische studies gebeuren. Niemand in de farmaceutische industrie is geinteresseerd om te investeren in deze studies omdat het zonder patent onmogelijk is om deze hoge onderzoekskosten terug te winnen. Hierdoor zijn de studies in de Universiteit van Alberta dus afhankelijk van private giften, ze hebben voortdurend een gebrek aan geld wat alles ophoudt.
Al snel nadat DCA in het nieuws kwam als een goedkoop effectief middel tegen kanker zijn veel patiënten zichzelf beginnen behandelen. Ik ben zelf mijn therapie begonnen na het lezen van een case report over een non-Hodgkin patiënt die door toedoen van DCA nu zeven jaar later nog in complete remissie is.
Waarom zouden farmaceutische bedrijven trouwens investeren in de klinische studies van DCA? Ze brengen nu vele geneesmiddelen op de markt die heel duur zijn. Waarom zouden ze dan investeren in een geneesmiddel waarmee ze bijna niets zullen verdienen en dat misschien beter werkt?
Feit is dus wel dat mijn getransformeerd non-Hodgkin lymfoom, dat niet meer reageerde op chemotherapie, wel goed reageert op een simpel en goedkoop geneesmiddel dat enkel de kankercellen vernietigd en mijn goede cellen ongemoeid laat. Ik moet het wel zelf bij een ‘betrouwbare’ bron kopen en me laten opvolgen door artsen die geen ervaring hebben met het product. Ik bevind me dus in de ideale situatie voor het ervaren van gezond wantrouwen. Ondanks dit alles blijft het wel goed nieuws want ik ben lang niet de enige met goede resultaten. Lijkt het hier niet dat het verkopen van dure geneesmiddelen met desastreuze gevolgen belangrijker is dan het genezen van de patiënt? Zeker is dat hoe langer ik nog zal leven met een goede levenskwaliteit, hoe meer overtuigd ik zal zijn van de waanzin van de meeste conventionele kankertherapiën.
Door te getuigen hoop ik de medische wereld wakker te schudden, misschien zijn academische ziekenhuizen in ons land wel bereid in onderzoek. Doen academische ziekenhuizen in ons land eigenlijk nog onafhankelijk kankeronderzoek? Als er helemaal niets mee te verdienen is, als enkel de patiënten ermee geholpen zijn? Tot nu toe vang ik bot, blijf ik zitten met mijn vragen op Wereldkankerdag. Wel gezond en zonder kanker en dat maakt veel goed want kanker de wereld uithelpen is toch wat we allemaal willen. Wereldkankerdag was trouwens vorige week, ik kom te laat met mijn goed nieuws, de koek is al verdeeld.
Mijn blog: https://kuskanker.wordpress.com/