Guns N’ Roses was de eerste headliner op Graspop. Ze speelden de iconische hits, waar we ons aan verwachten en nog véél meer. Vooral Slash was niet te stuiten. Zo klonken ze gisteren.

Anders dan we van Axl Rose gewoon zijn, begint hij stipt om 22 uur met zijn kompanen te spelen op Graspop. We krijgen maar liefst drie en een half uur Guns N’ Roses voor de kiezen! De band steekt van wal met It’s So Easy, hun allereerste single die ondertussen al meer dan dertig jaar geleden het daglicht zag. Opvallend is dat de gehele sound van de band ietwat stil staat vergeleken met andere groepen.

Ook lijken de zangprestaties aan de zwakke kant bij het begin van het nummer, maar wanneer Axl Rose zijn iconische screams op ons afvuurt, zijn we helemaal vertrokken. Hij moest er duidelijk even inkomen. De volgenden: Mr. Brownstone en Chinese Democracy. De gitaar van Slash is heer en meester en we krijgen virtuoze bluesy en explosieve solo’s op ons bord.

In topvorm bij klassiekers

Hierna breekt het eerste hoogtepunt van de show aan: Welcome to the Jungle. We worden even terug naar de jaren 80 gekatapulteerd en worden overvallen door hardrocknostalgie. Het valt op dat de hele groep zich voor deze klassieker extra smijt. De iconische climax van de song was écht af: Axl kweelde zijn slagzin “You know where you are? You’re in the jungle, baby! You’re gonna die!” en het ging door merg en been. Het gevolg was een sonische explosie.

Guns N’ Roses kan het nog, dat staat vast. Andere absolute kleppers waren You Could Be Mine, Yesterdays, Sweet Child O’ Mine, November Rain, Nightrain en Paradise City. En show dat de vijftigers verkopen! Rose paradeert, zoals dat een echte rockvedette betaamt, op zijn podium en er kan zelfs wat heupgezwier vanaf. De bas van Duff McKagan en drummer Frank Ferrer zorgen voor aanstekelijke drive bij de hardere passages. Dat Guns N’ Roses ons doet swingen, is een understatement. Op het einde van songs stond Rose dikwijls zo fier als een gieter op de monitors met zijn handen in de lucht. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, verwisselt Axl in het midden van de set van outfit. Aan het begin van de set was Axl nog een stoere rocker, maar op het einde van de set was ie gekleed als een blitse cowboy met een glinsterende hoed en een divasjaaltje. Rauwtch.

Héél véél solo’s

Zowat elk nummer wordt ingekleed met meesterlijke gitaarsolo’s van Slash, waar de seks van af spat. Nummers werden uitgerekt tot heuse ballades van gitaaropera. Op zich is dat awesome. Maar drie en een half uur van dat is wel héél lang, zelfs voor de meest doorwinterde gitaarfanaat.

Guns N’ Roses bracht ook een aantal bekende covers, waaronder Attitude van Misfits, Wish You Were Here van Pink Floyd, Black Hole Sun van Soundgarden, The Seeker van The Who en Knockin’ on Heaven’s Door van Bob Dylan. De band beschouwt zichzelf duidelijk als één van de laatste vaandeldragers van de goeie, ouwe rock-‘n-roll. Het zij hen gegund.

Conclusie: Guns N’ Roses heeft een volledige scoutsnamiddag lang op het podium gestaan en dat verveelde bij momenten sommige festivalgangers. Maar in ruil daarvoor kregen we wel iconische hits, een enthousiaste performance vol overgave en Slash en Axl Rose samen op één stage. Een rock-‘n-roll-festijn in de Kempen.