Over een dikke week is het zover. Dan komt Follow The Deadlights uit, de langverwachte derde plaat van Diablo Blvd. Op 9 mei organiseert de band een feestje in de Antwerpse Trix. Niet alleen zullen de heren van Diablo Blvd. zelf ten dans spelen, ze worden bijgestaan door goed volk als Your Highness, King Hiss, The Setup en het Nederlandse Vanderbuyst. Hoog tijd om eens een ‘klapke’ te doen met Alex Agnew en Andries Beckers. Het werd een heel lang, maar ook een heel interessant ‘klapke’. Over de nieuwe plaat, over geld, over Antwerpen versus Gent, over de madammen, … Over wat eigenlijk niet?

Wanneer we met Alex en Andries aan de praat geraken over het nieuwe album, glunderen ze als twee schoolknapen die net de stapel porno van vaderlief onder het bed hebben ontdekt. Beyond The Veil en Follow The Deadlights, de twee songs die dienst hebben mogen doen als voorboden, doen het fantastisch en ook de rest van de plaat, geloof ons op ons woord, is een spreekwoordelijke bom. Follow The Deadlights eist nu al een prominente plaats op in de eindejaarslijstjes.  Maar we lopen vooruit op de feiten, want er is dus eerst een festival. Diablo Fest heeft als ondertitel Part 1. Dat doet vermoeden dat er nog een vervolg komt. Zijn dit de eerste tekenen van een grote masterplan dat zich ontplooit?

Andries: “Eigenlijk niet. Het kadert veel meer in een filosofie. Het zijn, ook in de muziek, niet de makkelijkste tijden en ik vond dat we naar iets moesten gaan dat onze muziek zou overstijgen. Iets dat echt van ons zou zijn. Wij hebben uiteraard niet te klagen, maar we merken wel dat we voor heel veel dingen afhankelijk zijn van een heleboel mensen die van zichzelf vinden ‘dat ze iets te vinden hebben’.”

“Het is een gigantisch cliché, maar hoe groter je wordt, hoe meer mensen denken zich te moeten bemoeien met je zaken. Tegelijkertijd hebben wij altijd geloofd in het feit dat als je iets zelf doet, het meteen ook goed wordt gedaan. Enfin, je vindt toch steeds van jezelf dat je het beter kan. De vorige twee releases zijn allebei heel tof geweest, maar terwijl zo’n show uiteindelijk toch een beetje ‘onze avond’ moet zijn, ben je uiteindelijk vooral bezig met wat anderen, de promotor of organisator, willen.”

“Vanuit dat oogpunt hebben we gedacht om het deze keer volledig in eigen handen te nemen.  Daar is zeker ook een denken op langere termijn mee gemoeid.  Ozzy Osbourne was waarschijnlijk één van de grondleggers van het idee van het totaalconcept met zijn eigen Ozzfest. Je moet het echter helemaal niet zo ver gaan zoeken. Kijk gewoon naar wat Peter Pan Speedrock bij onze Noorderburen jaarlijks presteert met hun Speedfest. Dus, als de eerste editie van Diablo Fest een beetje lukt, gaan we zeker proberen om er een vervolg aan te breien.”

Alex: “Wat niet wil zeggen dat we elke editie per se moeten headlinen. Dat kan ook gerust een grotere groep zijn die we naar hier kunnen halen. Het is belangrijk dat Diablo Fest iets van onszelf wordt. Geloof me, je moet tegenwoordig echt al iets doen om in de kijker te lopen. Er worden zoveel evenementen georganiseerd… Wij komen dan ook nog eens met onze plaat uit in een periode waarin zowel Triggerfinger als Channel Zero ook uitpakken met nieuw materiaal. We waren haast verplicht om iets speciaals te doen. Begrijp ons niet verkeerd, het gaat uitstekend met Diablo Blvd.”

“Vooral die filosofie om niet afhankelijk te moeten zijn van iemand bevalt ons wel. We willen niet moeten terugvallen op de steun van een platenfirma of een bepaald radiostation om ons te steunen. Neen, Diablo Fest staat in het teken van wat wij willen. Er spelen dan ook bands die we zelf ook goed vinden en die bevriend zijn. Er zijn in ieder geval genoeg talentvolle bands die smeken om een podium. Spijtig genoeg krijgen die niet altijd genoeg gelegenheid om te spelen.”

De affiche van de eerste uitgave van Diablo Fest wordt mee gevuld door onder andere The Setup en Your Highness, twee Antwerpse bands. Was bevriend zijn met jullie een voorwaarde om de affiche mee te mogen sieren?

Andries: “Neen. De affiche is zeker voor een stuk voor de hand liggend. We hebben natuurlijk het geluk dat we bevriend zijn met een aantal bands die wel degelijk iets kunnen. We hebben nog veel meer vrienden, alleen spelen die niet in zo’n goede bands (lacht). Dat zijn gewoon vrienden. Kijk, wat wij zo veel mogelijk proberen te doen is werken met mensen die we kennen en waar we een goed gevoel bij hebben. Dat heeft niets te maken met ons afzetten tegen het systeem, want uiteindelijk gebruiken wij ook een zaal en alle mogelijke middelen die nodig zijn.”

“Dat gegeven komt vaak terug. Noem het voor mijn part ‘familiegevoel’. Ik geloof ook heel hard in karma. Als je goed doet voor iemand anders, dan komt daar vaak ook iets voor terug. Persoonlijk leef ik ook zo. In twee richtingen. Mensen die cool zijn tegen mij, daar zal ik alles voor doen. Het omgekeerde is even waar.”

Feestje bouwen

Andries: “Het zijn ook interessante tijden. Aan de ene kant is het al kommer en kwel. Mensen worden leeggezogen door de verzekeringsmaatschappijen, de overheid, … Diablo Blvd. wil geen politieke band zijn. Let op, wij willen niet prediken, maar er zijn heel veel bands die er wel van alles over zeggen en niet doen. Wij willen net het tegenovergestelde doen en ervoor zorgen dat wanneer je naar ons komt kijken, het alvast niet voelt alsof je bestolen wordt. Wij willen vooral een feestje bouwen.”

“Het zijn interessante tijden, want het is niet al kommer en kwel. Zo hebben wij bijvoorbeeld wel een platencontract, maar het blijft vechten tegen elke euro die ze van ons als band willen afpakken. We zullen in ieder geval creatief moeten blijven om met de toestand zoals die nu is om te gaan, want de platenfirma’s hebben ondertussen bewezen dat ze het niet zijn. Alles wat ze de laatste jaren fout konden doen, hebben ze ook gedaan.”

Alex: “En blijven ze nog doen. Platenfirma’s moeten toch stilaan gaan doorhebben dat de goede tijden ook voor hen gedaan zijn. Tegelijkertijd leven er een heleboel mensen uit die industrie alsof ze nog steeds met het idee dat ze in de gouden jaren tachtig verkeren, terwijl de inkomsten al lang niet meer navenant zijn.”

Andries: “Zoals altijd zal de creativiteit van de undergroundscene en de bands zelf moeten komen. Wij mogen dan misschien naar undergroundnormen een grote band zijn, maar we proberen daar ook nog steeds rekening mee te houden.”

Alex: “Die mentaliteit leeft bij ons wel. Onze muziek, die gerust mag omschreven worden als ‘vrij toegankelijke metal’, reflecteert dat misschien niet, maar we proberen wel die undergroundmentaliteit hoog te houden. Je moet zo dicht mogelijk bij de mensen staan die naar jouw show komen kijken. Dingen signeren aan de merchstand of een praatje maken met de mensen na het optreden, … Dat zijn dingen die ik ook cool vind. Op die manier doe je aan een soort van binding met de mensen die naar je komen kijken. Ik doe dat ook niet puur uit opportunisme. Ik weet ook dat dat iets betekent. Je mag niets vanzelfsprekend nemen, want dat is het niet. 800 mensen die naar je optreden komen kijken, betekent echt iets. Als al die mensen de moeite doen om een kaart te kopen om daar te komen staan en merch en muziek te kopen, dan vind ik het absoluut nodig om zoiets terug te doen.”

Toch zie ik veel mensen het niet doen.

Alex: “En dat is ook begrijpelijk. Soms is het niet even voor de hand liggend om na een show, vol van de adrenaline, daar meteen paraat te gaan staan. Misschien voelt het op zo’n moment beter om backstage even een pintje te gaan drinken, maar tegelijkertijd… Daarin onderscheid je je wel van veel andere bands, denk ik. Ik wil het nooit vanzelfsprekend vinden dat mensen met z’n allen naar ons komen kijken.”

“Zal ik eens iets stom zeggen? Daar zijn we ook te oud voor geworden. Wij zijn niet bekend geraakt toen we 21 waren. Op die leeftijd weet je eigenlijk nog van niets. Andries heeft een job, ik heb zelf heel veel verschillende soorten werk gehad. Al de andere leden van de band hebben werk of zijn nog met andere dingen bezig. Diablo Blvd. is in dat opzicht voor iedereen een bonus.”

Ambras

Follow The Deadlights is naar mijn gevoel een echte metalplaat geworden. Was dat een bewust streefdoel? Andries: “Ik denk niet dat we gepraat hebben over een bepaalde stijl…”

Alex: “Neen, deze plaat is heel organisch gegroeid. Bij ‘Builders Of Empires’, de vorige plaat, hebben we wel bewust een bepaalde richting gekozen. We merkten namelijk al snel dat de ietwat hardere songs live gewoon beter werkten. Niet alleen het publiek was daar sneller mee weg, wij merkten ook dat die nummers gewoon leuker waren om te spelen.  De nieuwe plaat is gewoon geworden wat het is, zonder dat we echt iets voor ogen hadden.”

Andries: “Weet je wat het wel is? Ik denk dat deze plaat gewoon beter afgewerkt is. Uiteindelijk is het al de derde keer dat we een plaat maken en we zijn ook kritischer te werk gegaan. Je luistert nu eenmaal naar eerder werk en je probeert de fouten die je toen maakte te vermijden. Je hebt dingen al eens gedaan en daardoor probeer je ook nieuwe dingen. En we hebben veel meer gepraat.”

Alex: “En veel meer ambras gemaakt (lacht).”

Echt? Andries: “Ik vind van niet.”

Alex: “Nee, niet echt. Maar Andries en ik hebben wel opvallend meer discussies gehad. Toch meer in vergelijking met onze vorige platen. Dat heeft veel te maken met het feit dat we kritischer waren voor mekaar.”

Andries: “Op muzikaal vlak heb ik het gevoel dat we minder gebotst hebben. Ik ben dan ook een pak rustiger geworden (lacht).”

Alex: “Maar je hebt mij wel gepusht om meer uit mijn vocalen te halen. Ik doe nu ook andere dingen met mijn stem. Misschien dat dat wel komt omdat ik gemerkt heb dat ik die dingen kan doen, of dat ik gewoon meer vertrouwen in mezelf heb gekregen. Daardoor heb ik mijn zangpartijen meer dimensies kunnen geven. Ik heb mijn invloeden nog steeds, maar ik merk zelf dat ik daar stilaan van wegga. Ik hoor meer en meer mijn eigen stem.”

Volgens Andries heeft dat ook veel te maken met de energie die ze in de preproductie hebben gestoken. Zo goed als alle songs werden verschillende keren opgenomen bij hem thuis en daarna is er ook nog veel geschaafd en bijgewerkt. De band gelooft ook in sterke songs. Veel bands pakken tegenwoordig uit met een bepaalde sound, maar die blijft nooit overeind als je geen songs hebt. Een idee waar we ons volledig in kunnen vinden. 

Invloeden

Alex: “Wij worden door heel wat dingen beïnvloed. Tegelijkertijd is Follow The Deadlights een plaat geworden waar nu eens echt alle elementen inzitten die tekenend zijn voor ons. Je hoort een aantal riffs die zo uit een eighties crossover hardcoreplaat kunnen komen, dan weer een typische thrashriff, er zitten ‘rockerige’ stukken in, … Ik heb zelf heel veel naar echte classics geluisterd: Iron Maiden, Black Sabbath, The Cult, … Bands met échte songs, waarbij ik me dan kon afvragen: ‘Wat doen die zangers waardoor ze zo goed klinken?’”

“Ik heb ook niets proberen te vermijden. Danzig zit bijvoorbeeld in mijn dna, daar moet ik niet meer naar luisteren om te weten hoe die klinkt. Ik heb de laatste tijd dan weer wel veel naar Type-O-Negative geluisterd, al is dat even goed een band die haast een constante is voor mij. Ik wil ons zeker niet vergelijken met hen, maar iets wat we wel gemeen hebben is de kracht van agressieve muziek te mengen met melodielijnen die blijven hangen.”

“Daarnaast heb ik ook, zonder dat je dat per se terug hoort in onze muziek, heel veel geluisterd naar black en death metal. Zuiver omwille van het feit dat het af en toe goed doet om je hoofd eens leeg te maken en naar iets compleet anders te luisteren. Je hoeft niet noodzakelijk te luisteren naar datgene wat je zelf doet. Dat kan wel dingen bovenhalen die je nooit zou herleiden tot deze of gene band.”

Andries: “The Cult is voor mij bij het songschrijven een goede toetssteen. Als een nummer te ‘poppy’ dreigt te worden, moet je gewoon even naar die band luisteren. Die slagen er namelijk in om met heel kleine dingetjes een bepaalde draai aan een nummer te geven. Son Of Cain van de nieuwe plaat is zeker op die manier tot stand gekomen.”

Alex: “Vanuit die hoek is er ook een bijna occulte vibe in onze plaat geslopen. En het mag ook wel eens sexy zijn. Dat klinkt keistom, maar het moet niet altijd alleen maar beuken en rammen zijn. Niet alleen Son Of Cain heeft dat een beetje, ook de titelsong valt daaronder. Wat ik graaf vond aan The Cult was niet alleen dat het rockt en dansbaar is. Er hing ook zo’n good time rock-‘n-rollvibe die je net iets te weinig tegenkomt. Weet je waar die ook goed in waren? Zij hadden songs waarvan je kon zeggen: ‘Dit zijn de nummers waar ‘de grieten’ op dansen.’ En dat is aan de ene kant een echt onnozele uitspraak, maar toch zit er een bepaalde vorm van waarheid in.”

Dat merk je ook op jullie shows. Ten eerste zie je daar overwegend meer dames passeren dan op een doorsnee metalshow én je kan niet om het feit heen dat er wel degelijk gedanst wordt op jullie muziek.

Andries: “Ik zou liegen als ik zeg dat er niet is nagedacht over deze plaat. Wij weten perfect wat we willen van onze songs en onze muziek. Het zou maar erg zijn als je dat na drie platen nog niet weet. Wij trekken ons van niemand iets aan en houden met geen enkele stijl of stroming rekening. Daar zijn we trouwens veel te laat voor, want dat moet je met je eerste demo doen. Daarnaast heeft het volgens mij ook geen zin om dingen te forceren. Wat er uit Diablo Blvd. komt, is heel natuurlijk. Wij zijn wie we zijn, wij hebben een heel brede smaak, en dat is dan ook te horen aan onze muziek.”

Alex: “Ook dat komt volgens mij voor een stuk doordat we al wat ouder worden. We hebben allemaal wel onze periode gehad waarin alles wat maar enigszins neigt naar melodie te commercieel werd bevonden. Bij het ouder worden besef je dan dat je fantastische bands ‘zo gezegd’ niet goed vond. Wij zijn dus op een leeftijd gekomen waarbij we niet meer het gevoel hebben dat we nog iets moeten bewijzen. Dat maakt ons ook wel een beetje uniek. Ik ken geen enkele band, toch zeker niet in België of Nederland, die klinkt als wij.”

Octobans

We weiden uit, zetten een boompje op over helden als Metallica en de complexiteit van The Black Album. Ook andere mijlpalen als Dirt van Alice In Chains of Alpha Omega van Cro-Mags blijken platen te zijn die constanten zijn voor Alex en Andries. Via een omweggetje komen we uit bij de sound van de plaat en halen we de drums aan in het nummer We Are Legion. Drummer Kris Martens pakt in dat nummer uit met een drumintro die zo uit de jaren tachtig lijkt te komen. Blijkt dat dat geluid te danken is aan octobans, langwerpige trommeltjes. 

Andries: “De plaat heeft wel genoeg geld gekost en voor de drums zijn we naar de ICP-studio’s in Brussel getrokken. Die studio’s zijn legendarisch, mede door de collectie instrumenten waarover je kan beschikken. Iedereen, van Clouseau tot Vaya Con Dios, en ik denk zelfs ook Rammstein voor een single, is daar al eens gepasseerd.”

“Als je dan aan een nummer als We Are Legion, waarvan de drums in eerste instantie heel basic zijn, werkt en je merkt dat er nog wel ruimte is voor iets extra’s, is het een klein moeite om op zoek te gaan naar iets anders. Ace, onze producer, is trouwens komen aanzetten met die octobans. Als je op dat moment in een andere studio zit, kan er geen sprake zijn van octobans, omdat die niet beschikbaar zijn. Om maar aan te geven dat opnemen ook wel te maken heeft met toevallige dingen. Ook het titelnummer of Inhuman klinken zo omwille van dingen die in de studio beschikbaar waren.”

Anonymous

De sound is de revue al gepasseerd. Normaliter durven we dan ook als eens naar de inhoud van een song te vragen. Alex praat traditiegetrouw echter niet al te uitgebreid over zijn teksten. Toch komen we in onze babbel over We Are Legion haast ongemerkt uit bij het onderwerp van die song. 

Alex: “De zin Rise Like Lions komt uit een gedicht van Percy Shelley. Ik heb die zin gegoogeld om te zien of niemand die al gebruikt heeft, en dat bleek wel de slogan te zijn van Anonymous. En dan viel er veel op zijn plaats. We Are Legion zou je ook aan die organisatie kunnen koppelen, maar bij ons gaat dat over onze muziekstijl, over metal. Dat nummer is echt een anthem, en dit kan misschien puberaal klinken maar heel veel waarheden klinken nu eenmaal zo, en ik wilde duidelijk maken dat dit nu eens echt van ons is. Het kan me niet schelen wat mensen van ons zeggen, maar wij gaan nergens naartoe. Dit is nu eenmaal wat wij doen. Dit is van ons en van jullie, de fans. Wij snappen het en jullie snappen het. En al de rest doet ermee wat ze zelf willen.”

“Je weet zelf ook hoe het zit: in de gewone pers wordt er wel eens vaker lacherig gedaan over metal en een echte fan wordt daar zenuwachtig van. Je kan geen artikel over ons genre lezen of er worden een heleboel clichés op een hoop gegooid. Bij een review van een metalplaat lees je ook constant vergelijkingen, terwijl bij elke poprelease, die sowieso klinkt als iets wat ooit al eerder is verschenen, er nooit zoiets gebeurt.”

“Metal is een hele grote subcultuur. Weet je wat ik ook altijd zo mooi vind aan de metalscene? De mensen die fan zijn van metal, houden daar ook oprecht van, met hart en ziel. Bij weinig andere genres heb je die passie. Bij hardcore komt dat ook voor. Dat gevoel heb ik in We Are Legion proberen te verwoorden.”

Alex geeft ook nog mee dat zijn lyrics ofwel heel persoonlijk zijn, ofwel vertrekken vanuit één van zijn interesses. We schrikken een beetje wanneer hij vertelt dat zelfs de rest van de band niet altijd weet waarover zijn teksten gaan of waar hij zijn inspiratie haalt. Keilief Wat ons dan weer net iets minder verbaast, is hoe liefdevol beide kerels over elkaar en de andere bandleden praten. In alles wat ze vertellen, of het gaat over de periode waarin de band is ontstaan of over de dingen waar ze goed in zijn, steeds weer vertellen ze met ontzettend veel respect over de ander. Zo ook als het gesprek over Alex’ zangprestaties op Follow The Deadlights gaat. Alex: “Andries heeft mij echt uit mijn comfortzone gehaald. Meer dan eens heeft hij mij duidelijk gemaakt dat wat ik deed wel ok was, maar niet fantastisch. Daardoor ben ik echt wel verder durven, en soms ook moeten, gaan.”

Andries: “Dat moest ook. De zang is nu eenmaal het belangrijkste punt. Zeker binnen de muziek die wij spelen. En hij kan zingen! Wij moeten niks camoufleren en er is bitter weinig dat vocaal niet mogelijk is bij Alex. Ik vind dat we er op Follow The Deadlights allemaal op vooruit zijn gegaan en ik ben ook heel blij dat de zang ook mee geëvolueerd is. Het komt soms wel eens bij andere bands voor dat de zanger moet afhaken en er zijn, zeker bij de vooropnamen, momenten geweest dat Alex in een dip zat en niet goed wist welke kant hij vocaal uit moest.”

“Achteraf vergeet je die momenten, maar het ging wel eens wat moeizamer. We hebben heel hard aan deze plaat gewerkt en dan waren we nog niet helemaal klaar. Als het er echter op aankomt, en zo werkt Alex ook aan zijn comedy, staat hij er wel. Dat is wat hem van al de rest onderscheidt. Dat leven op het scherp van de snede, niet helemaal klaar zijn voor wat hij moet doen, er toch volledig voor gaan én zichzelf dan overstijgen… Dat is wat alleen de allergrootsten doen.”

Alex: “(stil)… Dat was keilief. Ik ben er echt niet goed van.”

Buitenland wenkt

Het is al even ter sprake gekomen: de plaat heeft veel geld gekost. Dat kan ook niet anders als je iemand als Jay Ruston (de man achter de knoppen bij onder andere Stone Sour, Steel Panther of Anthrax) inhuurt. Hoe ver mag of kan het voor jullie gaan op financieel vlak? 

Andries: “Geld is niet belangrijk. Toch niet in de groep. Ik heb geld altijd gezien als iets essentieels, maar als je je dingen gaat ontzeggen omdat je op veilig wil spelen voor de toekomst, moet je sowieso niet in een band spelen. Er is echt niks slims aan om op je zesendertig in een groep willen spelen en daarvan willen leven. Ik persoonlijk heb een carrière in het bedrijfsleven gehad, ik heb dat opgegeven. Ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad, maar puur economisch gezien had ik dat beter niet gedaan.”

“Tenzij natuurlijk ik morgen een wereldhit schrijf en we allemaal binnen zijn, maar laat ons ervan uitgaan dat dat niet snel zal gebeuren. Als je zo al denkt, waarom zou je dan conservatief omspringen met de groepskas? Je moet uiteraard zien dat je niet in het rood gaat, de rekening moet uiteindelijk wel kloppen. Dat geluk hebben wij: we hebben hier in België ondertussen wel iets opgebouwd, zodat we niet meer gratis hoeven te spelen. Het geld dat we met de band verdienen, investeren we opnieuw.” Als je zoveel investeert, zowel geestelijk als materieel, hoe belangrijk is het buitenland dan? Andries: “Ja, redelijk belangrijk hé. Maar niet gemakkelijk. Het blijft hangende, waarschijnlijk tot de dag dat we effectief weg zijn. We zijn er volop mee bezig en het zal gebeuren, om de eenvoudige reden dat het moet gebeuren. Daarom ook dat ik je honderd procent kan garanderen dat het gaat gebeuren.”

Alex: “In Vlaanderen hebben we min of meer alles bereikt. Ik zeg bewust Vlaanderen en niet Wallonië, want daar zouden we met de band ook heel graag wat meer gaan spelen. Ik weet nog goed dat we ooit in de AB speelden met onder andere Steak Number Eight en ik werd aangesproken door een paar Walen die ons te gek vonden. Ze stelden ons zelfs de vraag: ‘How come you’re not huge?’ (lacht). We hebben met de promo van ‘Builders Of Empires’ bijvoorbeeld ook een aantal Waalse radio’s gedaan. Opvallend was dat we, toen we van de VRT naar de RTBF stapten, we letterlijk 20 jaar terug in de tijd stapten.”

“Op de RTBF wordt nog radio gemaakt zoals vroeger en je krijgt te maken met een radiopresentator die echt wel iets van muziek afweet én de tijd heeft genomen om uitgebreid naar je plaat te luisteren. Gevolg was dan ook dat we daar ontzettend coole vragen voorgeschoteld kregen, terwijl bij Studio Brussel toen het niveau niet hoger ging dan ‘En Alex, vertel jij wel eens een mopje tussen je nummers?’. Begrijp me niet verkeerd, Studio Brussel steunt ons ook, maar het is toch frappant dat we in hetzelfde gebouw welgeteld twee meter verder stappen en ineens helemaal anders worden ontvangen.”

Andries: “Ja, maar voor Studio Brussel ben jij natuurlijk wel in eerste instantie de komiek Alex Agnew. Daar word je gewoon anders bekeken.”

Alex: “De ‘featuring Alex Agnew’ mag nu echt wel achterwege blijven.”

Valt die factor van Alex als gevierd comedian niet stilaan weg?

Alex: “Ik heb echt altijd geprobeerd om dat gescheiden te houden. Dat is niet gemakkelijk. Ik denk echt wel dat we dat op bepaalde vlakken dat ook zijn ontgroeid. Mensen die naar Diablo Blvd. komen kijken, weten ondertussen wat ze mogen verwachten. Daartegenover staat wel dat er bij bepaalde media, en ik noem heel bewust geen namen,  nog steeds die stempel van ‘dat groepje van die komiek’ blijft hangen. Ik snap dat soms ook wel, het blijft moeilijk voor hen om dat los te koppelen, maar ik mag er toch vanuit gaan dat een mens meer dan twee hersencellen heeft? We zitten nu aan onze derde plaat. We hebben ondertussen al wel bewezen dat dit niet een of ander ‘cultureel centrum subsidietoerbandje’ is. We zijn veel meer dan de zoveelste ‘bv doet iets met muziekgroep.’”

Andries: “Kijk, kritiek is iets van deze tijd, alles zaagt over alles. Als je iets slecht wil zeggen, zoek je naar dingen die voor de hand liggen. Zijn carrière binnen de comedy is nu eenmaal de spreekwoordelijke stok om mee te slagen. Dat is luie journalistiek, makkelijke journalistiek ook. Het komt trouwens alleen nog maar voor bij niet gespecialiseerde pers en mensen die je totaal niet kennen en zomaar wat zeggen. Met deze nieuwe plaat willen we daar dan ook komaf mee maken. Niet dat er geen vragen meer over gesteld mogen worden, maar dat verhaal hebben we nu wel gehad.”

’t Stad

Het buitenland mag dan al lonken, maar hoe hard zijn jullie aan jullie thuishaven verknocht? Andries: “Hard! Ik denk dat wij als band heel Antwerps zijn. En dan bedoel ik niet dat Antwerpen is zoals ons, zo graaf zijn we niet. Ik bedoel vooral onze mentaliteit en onze manier van doen. Nu, ik begrijp ook waarom iemand van Gent trots op Gent is en waarom iemand van Brugge trots is op Brugge. Ik denk dat een thuisgevoel heel belangrijk is en met ouder te worden begin ik dat meer en meer te krijgen.”

Alex: “Onze vrouwen komen uit iets landelijker gebieden, maar hebben ook een stadsmentaliteit. Wij wonen graag waar we het gevoel hebben dat er iets gebeurt of toch zeker niet te ver er van weg. Ik zou echt niet graag ergens op ‘den buiten’ willen wonen. Ik ben half Engels en ik heb mij eigenlijk nooit ergens echt thuis gevoeld. Dat klinkt raar, maar met een Limburgse moeder en een Engelse vader denk ik dat Antwerpen de enige stad is waar ik vandaan had kunnen komen.”

“Je kan daar onnozel over doen zoveel je wil, maar eender waar anders in Vlaanderen hebben ze een beeld over Antwerpen. Dat heeft veel te maken met het gegeven dat een Antwerpenaar, vind ik, toch een beetje anders is dan een Vlaming. Antwerpen heeft mee van het grootste aantal verschillende nationaliteiten. Dat brengt heel wat voor- én nadelen met zich mee. Je hoort constant dat Antwerpen een rechtse stad zou zijn. Ik ben het daar maar voor een deel mee eens. Tegelijkertijd durf ik ook te denken dat de mensen die zoiets zeggen makkelijk praten hebben in hun dorp waar iedereen er hetzelfde uitziet. Snap je? Er is zoveel diversiteit in Antwerpen, terwijl het ook nog het gezellige van een dorp kan hebben. Andries woont in Borgerhout, mijn werkplaats is daar. Ik zit daar tussen de Marokkanen en die kennen mij daar. Dat is ook niet erg hé!”

“Op muzikaal vlak kan je het verschil tussen bijvoorbeeld Antwerpen en Gent vergelijken met het verschil tussen Rotterdam en Amsterdam. In Gent is het, net zoals in Amsterdam, allemaal net iets meer ‘arty’. Daar is de scene iets meer ‘arty’, terwijl wij directer zijn, botter, soms zelfs op het vulgaire af en dat is niet altijd een goede zaak. Antwerpen heeft ballen, vind ik, en dat kan je een doortrekken naar Diablo Blvd. We hebben geen schrik om op een podium te gaan staan en te zeggen: ‘Hier zijn we en ja, wij zijn graaf.’ Of dat echt zo is, laat ik in het midden, maar we hebben alvast de attitude.”

Het spreekt voor zich dat jullie met Follow The Deadlights zo veel mogelijk willen spelen. Wanneer is deze release, dit jaar, voor jullie geslaagd?

Andries: “Ik heb geen concrete doelen, maar mijn buikgevoel zegt dat het nooit genoeg zal zijn. Ik hoop gewoon dat we dingen gaan kunnen doen die evenredig zijn met wat we verwezenlijkt hebben. Daarmee wil ik zeggen dat het met deze plaat weer iets meer mag zijn dan met het vorige album. Als dat lukt, vind ik deze plaat geslaagd. In eigen land hebben we al heel wat gedaan en daar moeten we vooral bevestigen. Als we in het buitenland de kansen krijgen die ik vind dat we daar moeten krijgen, dan gaan we geen tijd meer hebben om ons daar vragen over te stellen. Dat is hetgeen we willen bereiken: over niets meer moeten denken, maar gewoon doen. En dat is niet gemakkelijk.”

“Je hebt ook een beetje geluk nodig. Maak je trouwens geen illusies, bij elk niveau dat je als band stijgt, opent er zich een wereld van nieuwe problemen waarmee je te maken krijgt. Het enige wat ik vind, en dat is ook de reden waarom we ons eigen festival organiseren, ons eigen label hebben en wat meer op onszelf zijn, je kan in de muziekwereld op niemand rekenen.”

“Begrijp me niet verkeerd: uiteraard zijn er vrienden en pers die je goed gezind is, maar op een gegeven moment moet je het zelf doen. En dat is met alles in het leven zo… Daar zijn wij ons als band heel bewust van. De vrijheid die we nu hebben, vind ik op zich al een hele prestatie. We hebben onze plaat zelf gefinancierd en het zal allemaal van ons zijn. Op het einde van de rit kunnen we het dus ook op niemand anders steken dan onszelf. Doordat we die vrijheid hebben, vind ik dat we al geslaagd zijn in wat we doen.”

Op 9 mei slopen Alex en Andries samen met de rest van Diablo Blvd. Trix om de release van hun nieuwe plaat te vieren. Jullie zijn trouwens allemaal van harte uitgenodigd.