Vestrock in Hulst (Zeeland, NL) heeft iets te bieden aan elke rock-minded muziekziel.  Of je nu acht bent of vierenzestig, houdt van gevestigde waarden of liever een nieuwe band leert kennen; je komt, ziet en overwint.

Het festival

Vestrock, dat dit jaar plaats vond op vrijdag 5 en zaterdag 6 juni, kan bezwaarlijk een groot festival worden genoemd: in uitverkochte toestand bood het dagelijks plaats aan zo’n zevenduizend bezoekers, waarvan naar schatting enkele honderden kinderen onder twaalf, die onder begeleiding zelfs gratis inkom genoten. Toch was het een volwaardig rockfestival dat headliners zoals Therapy? en Arsenal kon afwisselen met vele kleinere, maar daarom niet mindere godheden.

Het festival maakt slim gebruik van een dubbele mainstage, waardoor een nieuwe act al handig kan voorbereid worden terwijl er nog duchtig gespeeld wordt. Resultaat: maximaal tien minuten wachten op de volgende band in de line-up. Daar bovenop kon je op de Silent Stage, met hoofdtelefoon, genieten van een barrage aan DJ-sets die op die manier de rest van het compacte festival niet met storende beats overdreunde. Tenslotte bezat het terrein nog een juweeltje van een muziektent, The Living, ingericht als een soort interbellum-woonkamer met Engelse zetels, tapijten en vintage-lampenkappen op koperen kandelaars. Hoop en al kon de tent plaats bieden aan zo’n tachtig hoofden, die letterlijk oog in oog stonden met de band die speelde. Dit was de ideale plaats om nieuwe en onbekende bands te leren kennen die alles gaven dat ze hadden. Dit was echt een rijke ervaring die elke rockliefhebber wil meegemaakt hebben, er ontstond sfeer die je op een groter festival nooit gaat vinden.

Ook de locatie van Vestrock biedt een absolute meerwaarde: Hulst is een stadje in Zeeland met een middeleeuws verleden, dat nog over een volledige stervormige slotgracht beschikt, inclusief verhoogde vestingsmuren die volledig overwoekerd zijn door weelderige natuur. Vandaar de naam Vestrock: zowel festival als camping; slechts honderd meter van elkaar verwijderd, vinden plaats te midden van idyllische natuurlijke schoonheid. Alleen al voor de camping tussen bos en water zou je naar Vestrock kunnen afzakken.

Vrijdag 5 juni: overwinning voor afro-Belgische podiumwarmte

Vestrock begon met een typisch Nederlandse danceact Oorgasme dat met piercende beats de rustig binnenkabbelende festivalgangers verwelkomde. Liefhebbers van dit genre konden dit zeker smaken, maar een echte rocker had zich niet hoeven te haasten. De eerste verrassing van de dag kwam op naam van Black Horse Society in The Living, een melodieuze rockband die hun ballads afwisselden met stevige rocknummers met vleiend fijne riffs. Ondertussen stond Bombay op de Main Stage; zij brachten licht gewelddadig ruw gitaarplezier.

Een moment om te onthouden kwam er van een trio oude Nederlanders die gitaar, drums en contrabas hanteerden voor een uurtje old school rock ’n roll. Meer dan eens betrapte ik mezelf erop dat ik met het gereedschap van mijn festivalmaaltijd mee op de maat van de grijze heren stond te slaan. Een Britpop-band, Echotape, vulde wat later The Living met aangenaam, degelijk spul.

Het moment was gekomen voor de eerste headliner: Dotan. De Nederlander bracht waar hij gekend voor is best wel degelijk live, maar al bij al lag het een beetje saai op de maag. Ik was de enige niet met herkauwproblemen; het festival begon eindelijk goed vol te lopen, maar tussen het geroezemoes viel de arme man eigenlijk bijna niet meer op, terwijl ik toch eerder vooraan had postgevat. Dan was er een interessanter uurtje aangebroken met een Belgische rockband Drive Like Maria; een jong trio dat goeie ouwe garage-rock bracht met heerlijk gitaargeweld-plus. Meer had de wei echt niet nodig voor volwaardige quality time; dit was een nieuwe naam om aan een groeiend lijstje Vestrock-weelde toe te voegen.

Afsluiter: Arsenal. Aankondiging overbodig. Iedereen was mee vanaf minuut één; die enkelingen die deze band niet kenden, waren instant-verkocht. Het werd een heerlijk zwoel optreden op een moment dat de avondkoelte omsloeg in een klamme nacht, na een halve dag van regen en half-onweer. Het optreden leek gemaakt om het wolkenpak open te gooien en die laatste deemstering van een al ondergedoken zon toch nog even erdoor te halen, waarna de Afro-Belgische podiumwarmte het gevecht meester bleef op de koude van een donkere nacht.

Zaterdag 6 juni: de comeback van Zornik

De festivaldag begon wat punky en een beetje overbodig met My Dog Is Radioactive, hoewel misschien mijn middagse festival-ochtendblues daar voor iets kan hebben tussengezeten. Dan viel enkele uren later met de rijke stem van de frontvrouw van Kovacs plots heel wat meer te beleven. Deze jonge Nederlandse met haar vintage Shirley Bassey-allures deden waar een halve slotgracht aan koffie in faalde. De ganse wei genoot mee en de festivaldag kon eindelijk echt van start.

Fatherson, een Schotse wat tragere band, ging wat zagerig van start en echt beteren deden ze niet. Met mij leek ook de rest van de wei maar matig geïnteresseerd. Dus kon ik kennismaken in The Living met het Nederlandse The Pheromones die aangename klassieke rock brachten met een bovenarmse tempo-swing erin. Een ruwe, vlezige vrucht met een harde noot in het midden. Ik ben maar meteen ter plaatse gebleven voor een echt onthaastings-hoogtepunt in die minitent met de dreampop van singer-songwriter Tout Va Bien. De aangename verrassing droop af van mijn Nederlandse luistergenoten; traag maar met volle stem, die enkeling aan zijn elektronische piano. Het paste perfect om toe te vertrouwen aan de compacte tent van The Living, en bij uitbreiding aan het gevarieerde publiek van Vestrock.

De avond begon al te vorderen wanneer de beurt kwam aan de toch al iets bekendere Britse formatie Lonely The Brave. Ze brachten het optreden van een eerder doordeweekse rockband, dat desondanks toch best aanmoedigbaar was. Misschien omdat ze het konden gebruiken. Het bleek weer eens een moment dat achteraf lichtjes profetisch bleek om naar The Living af te zakken. Het Gentse Helsinki was een schot in de roos: sterke, melodieuze songs in momenten van gitaarvirtuositeit en -brutaliteit.

De tijd was gekomen voor de eerste echte headliner van de dag: Zornik. Het was al even geleden dat ze nog eens met een echt wapenfeit kwamen aandraven, en dat kwam er ook. De band speelde een topset. Frontman Koen Buyse kondigde het ei-zo-na-bestaan van een nieuwe plaat aan en die gaat er mogen zijn. Volgens mij zal hij ook wat-minder- of zelfs niet-fans kunnen overtuigen. Ik ben in elk geval helemaal mee.

In de korte tussentijd naar de volgende headliner, dacht ik maar eens een sneakpeak te doen naar The Living, waar grungerockband Paceshifters al even bezig was. Ze gaven hun ding, echt vuilige grunge, met veel overgave. Proeven was er niet bij, ik was meteen ondergedompeld en het smaakte naar meer. Natuurlijk, de volgende headliner kwam er aan en daar moest ik bij zijn.

Met Therapy? weet je wat je in huis haalt. De goeie ouwe formule bewees dat ze nog niet aan vervanging toe is. Je kan niet een beetje Therapy? krijgen; het is alles of niks. Ik was dan ook opgezet dat de volle buit binnen was. Het bleek een uur vol staalhard jeugdsentiment te zijn. Het oudere Therapy? verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

Overal op de camping kon ik al van voor de dag begonnen was, de spanning aanvoelen dat Anouk zou optreden. Ze doet dat zo weinig dat je zou gaan denken dat ze er een hekel aan heeft. Misschien is dat ook wel zo. Het is jammer, want deze Rockdiva die Nederland rijk is, kan met haar stem de winter van Westeros te lijf. Ze bleek gewoon haar repertoire af te rammelen, wat voldoende is om van een geslaagd optreden te spreken, maar meer dan een enkele zweem van goesting bleek er bij haar niet af te spatten.

Het eindoordeel: tot volgend jaar!

Het was voor mij het einde van een zeer geslaagde Vestrock. Een toch niet overbekend festival, dat in die hoedanigheid ook het best lijkt te draaien. Dus als u allen volgend jaar zou beslissen om naar Hulst af te zakken, dan zal het niet meer zijn zoals ik het hier dit jaar beschrijf.

Ward Peeters