In vele opzichten heb ik veel met Kristof Calvo gemeen. We hebben beiden roots uit verschillende landen. Tevens ben ik zijn stadsgenoot, met vijf jaar verschil een beetje toch zijn leeftijdsgenoot, maar zeker niet zijn geestesgenoot. Meningen mogen verschillen, maar Calvo slaagt erin om al wat nationalistisch is als verderfelijk te boekstaven en meningen te verkondigen zonder dat ze door een filter van de eigen spiegel zijn gegaan. De eigen boezem kan ik niet zeggen, die heeft hij van natuurlijke wege uiteraard niet. #nohomo

Als je zijn opiniestukken van deze week zou herlezen, dan zou je het haast met Kristof Calvo eens worden, maar hoe vurig hij ook pleit tegen een kaping van de Vlaamse feestdag door politieke strekkingen, des te meer molenwiekt hij over de progressieve strekkingen die in het hele verhaal dreigen vergeten te worden. En dat is naar eigen zeggen allemaal de schuld van 1 politieke partij. Ik nodig de ecologist uit om eens zonder politieke organisaties en hun kiezers te bashen een opiniestuk te schrijven over de essentie van een feestdag. Vandaag bijt ik alvast de spits af.

Kijken naar het noorden = inspiratie voor je woorden

Het is toegegeven niet zo my cup of tea omwille van het kerkgebeuren, maar ik heb toch enkele keren de rit gemaakt naar de Noorse Antwerpse zeemanskerk voor het inclusieve gevoel dat je daar krijgt bij het vieren van de Noorse nationale feestdag. Progressief of conservatief, anti-klerikaal of christendemocraat, moslim of jood: op 17 mei is quasi iedere Noor een bevlogen nationalist.

De invul van dit nationalisme volgt in Noorwegen een traditioneel stramien, dat begint met een centraalstelling van de toekomst (optocht van kinderen, ipv militaire parades). Gevolgd door een viering van de vrijheid van meningsuiting en van de democratische verworvenheden, spreken de eloquentste mensen de menigte, familie- of vriendenkring toe met lauwerende en/of kritische speeches.

En, tot spijt van wie het benijdt, populaire progressieve themata als feminisme, ecologisme, pacifisme en solidarisme komen vaak terug in de Noorse speeches, maar Calvo kiest er bewust voor om iedere nationalist weg te zetten als een hartstikke eng iemand die iedereen het land uit wil. By the way, de feestelijke middag wordt in de namiddag en avond afgesloten met cake by the ocean en hotdogs.

Noorse publieke scholen werken trouwens ten volle mee en de schoolgaande jeugd organiseert allerhande activiteiten om de feestdag mee te orneren. Calvo’s ecologistische collega in Frankrijk Gro Eva Farseth – zelf overigens van Noorse origine – had al gewag gemaakt van zo’n onschuldige kinderoptocht op 14 juli, maar werd hiermee vierkant uitgelachen door het establishment.

Bij ons in Vlaanderen heerst echter een algehele onverschilligheid: wat doe je met die feestdagen? Van dit gebrek aan aandacht maken nu eenmaal politieke organisaties gebruik. Verder dan een giftig opiniestuk geraakt Calvo niet, wat antwoorden formuleren betreft. Ik geraak ook enkel maar tot een opiniestuk, maar ik heb dan geen bevoegdheid om de handen uit de mouwen te steken en een parlementair voorstel uit te werken.

Ik ben er tenslotte haast zeker van dat hij inspiratie kan putten uit zijn Catalaanse roots, dat hij daar eens zich mengt onder de overwegend nationalistische bevolking en de simpele vraag stelt wat hen allemaal bindt. Het antwoord is zeker geen Spaanse haat, maar een fierté over de achievements van de bevolking. Dat is voor mij finaal ook Vlaanderen.

Nationalisme = spontaan opkomen voor internationaal onrecht

Op donderdagavond 24 maart, enkele dagen na de aanslagen in Brussel en Zaventem, hield ik samen met enkele andere jonge nationalisten en een Koerdische politicus een wake in de binnenstad van Mechelen. Dit was een wake tegen de terreur op Vlaamse bodem, maar ook in de rest van de wereld. Kleinschalig, bescheiden en op onze manier. Wat we die avond moesten meemaken, was pure wansmaak en bekrompenheid.

Toen nog 3 mensen moesten toekomen op het uur van afspraak, riep een voorbijsnellende Kristof Calvo schamper vanop zijn fiets dat het “een grote opkomst” was. Toen we onze tocht verderzetten naar de ingang van het stadhuis om op die locatie ook enkele theelichtjes aan te steken, schreeuwde iemand vanuit het tweede verdiep van het stadhuis dat ze de politie zou bellen. Zonder enige dialoog aan te gaan. De politie kwam effectief ter plaatse, maar tegen dan waren we al lang de plaatselijke horeca gaan opzoeken om de feiten na te bespreken … en door te spoelen.

We concludeerden toen dat er iets moet gebeuren met de mentaliteit ten aanzien van spontane samenscholingen en onschuldige markeringen in Vlaanderen, dewelke uitingen zijn van een zeker nationalisme. Want een samenleving waarin de politiek alle regie in handen moet hebben wat deze markeringen betreft is eveneens iets om over wakker te liggen. Getuige hiervan de Bart Somers-shows tijdens zijn optochten in oktober en maart, maar ook de politieke recuperatie in het algemeen.

Calvo zit mee in de Mechelse stadscoalitie, hij weet dit. Alleen durft hij zichzelf niet eerst in de spiegel te bekijken alvorens mensen en organisaties door het slijk te halen en het debat van de recuperatie tot de Vlaamse feestdag te verengen. Nationalisme is immers zo veel meer dan één dag in het jaar, zo veel verder strekkend dan de eindigheid van het succes van een voetbalploeg. Nationalisme betekent een verwevenheid van sociale en politieke gedragingen en reacties die opkomen voor wat een land of volk succesvol maakt. En die waarden ook extern verdedigen in het voordeel van een ander volk, is zeker geen vraag te veel voor een nationalist.

Feestdag = reflectiedag

Een krachtige slagvaardigheid in de maatschappij is het begin van een doe-denken in de politiek. De politiek levert helaas nog te vaak de perceptie dat het een en al gekissebis is terwijl de hoofdrolspelers de zakken vullen. Daar hebben traditiegetrouw de jongeren en de oudsten een broertje aan dood. Mijn nationalisme komt tot uiting door bescheiden bijdragen in de lokale politiek als gemotiveerd burger, maar ook doorheen projecten zoals de lokale jeugdraad (waar ik de adepten van Calvo’s beweging niet zie) en het Vlaams Jeugdparlement vzw waarin ik met ontzettend veel plezier enkel maar onbetaalde energie en tijd steek.

Ben ik daarom heilig? Absoluut niet, maar ik roep wel andere mensen, jongeren, om via allerlei mogelijke kanalen en organisaties de stem te verheffen. Dat maakt dat politici als Calvo in plaats van via diverse media stemming te maken daarom meer kwalitatief parlementair werk zullen moeten leveren; het liefst inhoudelijk werk met diepgang in onze maatschappelijke weefsels. Een feestdag is precies bedoeld om over oplossingen te reflecteren. Ik heb de voorzet gegeven. Dus Kristof Calvo, gast, alstublieft, f*ck uw uitspraken en doe iets!