Vervang je ramen door LED-schermen met projecties van je eigen gezicht en ga op de grond liggen om te zingen, want het is weer zover. Tijd om te aanschouwen hoe Europa liederlijk strijdt om de hoofdplaats in het Eurovisiesongfestival!  Deze grandioze week begint zoals altijd op dinsdag met de eerste Halve Finale, waarin 18 (wat een bende!) landen in het midden van een arena worden gedumpt en elkaar de oren letterlijk van het lijf moeten zingen om één van de 10 beschikbare plaatsen in de Finale op zaterdag te verdienen.  Wat valt er te zeggen over die 18 deelnemers? Wat kunnen we vanavond zoal verwachten? Ik heb vakkundig en voorzichtig één heel memorabele regel tekst uit ieder nummer geplukt. Zo hoeft u vanavond alvast niet op de teksten te letten – want u kent ze dan reeds. Naar eigen traditie geef ik ook aan iedere performance een prijs. Hier telt immers: deelnemen is belachelijker dan winnen.

ZWEDEN | Robin Bengtsson – “I Can’t Go On”

Samenvatting: Alles begint dit jaar met deze afgelikte jongen en zijn kapotgerepeteerde act. Een popnummer zoals in Zweden aan de lopende band wordt geproduceerd. In dit geval letterlijk.

Let op de tekst: “Hands down to the floor, my love, and I’m doing everything you want”. Als u zich inbeeldt dat dit nummer gezongen wordt vanuit het perspectief van een opgefokte hond die echt héél graag naar het park wilt, wordt het plots een stuk minder onuitstaanbaar.

Prijs voor de Stoutste Schuttingtaal: Waar Robin in de Zweedse preselectie Melodifestivalen nog gewoon vrijuit “you look so fucking beautiful” mocht zingen, moest dat voor een internationaal publiek toch snel even bijgeschaafd worden naar “you look so freakin’ beautiful”. Ja, dit is tenslotte het Songfestival, het moet wel deftig blijven.

Prijs voor de Onnozelste Openingszin: Van “I can’t go on when you look this freaking beautiful” (oh, het is jouw schuld, omdat je er zo goed uitziet; je vraagt er gewoon om!) tot “You make me a believer, I wanna take off all my clothes” (exhibitionisme!) – dit nummer zit tjokvol met buitengewoon ongemakkelijke one-liners die Robin met de volle overtuiging brengt alsof het hele vlotte praatjes zijn, maar die helaas overkomen als de fantasie van een tiener die voor het eerst een pak gekocht heeft in de H&M en zich nu plots James Bond waant.

GEORGIË | Tamara Gachechiladze – “Keep the Faith”

Samenvatting: Vingerwijzen voor beginners.

Let op de tekst: “I have lost many times, but I’ve never lost my hope!” Op overdramatische wijze werd dit Georgische gedrocht volgestampt met nietszeggende motiverende spreuken. Onder het motto “als ik het kan, kan iedereen het!” probeert Tamara iedereen aan te zetten om… tja, toch nog gewoon even door te zetten.

Prijs voor de Achterstalligste Aanmaning: Ja, ja, 2016 was een redelijk benard jaar voor de wereld, maar laten we die negatieve energie nu gewoon definitief in het verleden houden. Ondanks de keuze om erg serieus te lopen wezen, klinkt dit nummer nu eenmaal veel te slopend en véél te naargeestig om Europa massaal naar de telefoon te doen grijpen.

Prijs voor de de Nodigste Naamsverandering: Enkele weken geleden stond deze artiest nog gewoon bekend als Tako Gachechiladze, maar daar bleek een nogal voor-de-hand-liggende grap op de loer te liggen. Vanavond hoort u mij dus niet zeggen dat Georgië vertegenwoordigd wordt door Taco Guacamole, of Taco Enchilada. Daar doe ik niet aan mee. Veel te flauw.

AUSTRALIË | Isaiah – “Don’t Come Easy”

Samenvatting: Zeventienjarige jongen uit Australië met zijdezachte stem, een draaitafel, en een paar projecties van zichzelf.

Let op de tekst: “I’ve been burned too many times to love easily” – Op zeventienjarige leeftijd geeft Isaiah toe dat hij al te vaak gekwetst is geweest door de liefde. Hij weet gewoon niet of het überhaupt mogelijk is om ooit nog opnieuw lief te hebben. Voor tieners lijkt de liefde natuurlijk vaak veel dieper dan die werkelijk is, maar dat Saskia vorige dinsdag niet met je wou muilen achter het fietsenhok is heus niet zo erg hoor, Isaiah. Daar kom je wel weer overheen.

Prijs voor de Wonderbaarlijkste Wenkbrauwen: Goed, je mag over het nummer zeggen wat je wil, maar de truuken die deze jongen met zijn weelderige wenkbrauwen kan uithalen, daar kan Emma Watson nog een puntje aan zuigen.

Prijs voor het Eerste Egoïsme: Tegen alle verwachtingen in ontstaat er ieder jaar een trend op het Songfestival. In 2015 waren bossen en vleugels op de achtergrond erg populair. In 2016 lieten de artiesten het podium onder hun voeten breken. In 2017 blijkt het erg in trek te zijn om je eigen smoelwerk in het groot op de muur te projecteren. Hier ziet u het voor de eerste keer. Hou de tel bij, want zo zijn er deze week minstens nog negen andere.

ALBANIË | Lindita Halimi – “World”

Samenvatting: De tijd loopt, en de wereld gaat naar de haaien. Op de achtergrond zien we een eigenaardige kruising tussen “Tik Tak” en het vliegende kasteel uit “Het Liegebeest”.

Let op de tekst: “What’s the fight all for? What’s the cost of life in this world?” Lindita vuurt een spervuur aan gewichtige vragen af op het publiek, en besluit haar betoog met de eerlijke toegeving dat ze het zelf ook niet zo goed weet. Ze probeert hoopvol te blijven maar concludeert “[it’s] almost impossible to let the love unite us all”

Prijs voor de Stevigste Stem: Als u dacht dat Lindita na twee minuten uit volle borst balken al volledig buiten adem zou zijn, vergist u zich schielijk, want dan begint het verhaal pas. Ze haalt diep adem en zingt vervolgens de langste, indrukwekkendste noot van dit jaar. Het is maar een klein beetje over the top.

BELGIË | Blanche – “City Lights”

Samenvatting: Nog zo’n zeventienjarig wonderkind met een zwoele stem en een nummer dat bol staat van de duistere atmosfeer. Bliepjes en bloepjes op de achtergrond maken het helemaal af.

Let op de tekst: “All alone in the danger zone – are you ready to take my hand?” Wij zouden Blanche graag bij de hand nemen en haar over de streep trekken naar de finale, maar de danger zone lijkt in deze halve finale toch wel heel zwaar te wegen.

De “Kate Ryan” Prijs: Ziet u ‘m al komen? De voorbije maanden deed Blanche het verrassend goed bij de bookmakers. Het nummer kwam uit en zoef, daar stonden we op de tweede plaats. Internationaal begonnen alle Eurofans spontaan te watertanden, want twee jaar na Loïc Nottet en één jaar na Laura Tesoro, kwam België wéér met een modern nummer dat kans maakte op de overwinning. Ja, België leek zowaar terug in topform. Toen Blanche die verwachtingen live moest inlossen, zakte deze soufflé van verwachtingen echter pardoes in elkaar. Haar stem leek het register van het nummer niet comfortabel aan te kunnen, en van dynamiek op het podium was ook niet echt sprake. Sinds de repetities vorige week begonnen, veranderde de discussie meteen van “goh, zal België dit jaar in de top 10 eindigen?” naar “goh, zal België die finale eigenlijk wel halen?” Toch werd de toon de voorbije dagen weer iets positiever – en zo weet je dus maar nooit.

De Prijs voor de Prematuurste Kostuumwissel: Op het Songfestival is het vanzelfsprekend om halverwege je act de helft van je kostuum uit te trekken om te onthullen dat er een ander kostuum onder zat. Blanche pakte het anders aan en wisselde de witte baljurk die ze tijdens de repetities droeg op voorhand snel in voor een zwart exemplaar.

MONTENEGRO | Slavko Kalezic – “Space”

Samenvatting: U heeft misschien ooit al eens iemand horen zeggen dat het Songfestival “iets voor homo’s is”, en als u dan naar Montenegro keek, dan dacht u misschien telkens “oh ja, waar zijn die homo’s dan wel?”, wel ja, blijkt dat ze daar gewoon aan het sparen waren voor deze uitbundige kameraad.

Let op de tekst: “Come into me from within, we can be as one in the sin” is slechts een van de erg subtiele verwijzingen in deze songtekst. Slavko steekt zijn seksuele identiteit niet onder stoelen of banken, en dat verdient een applaus. Vooral zijn voorbeeldige houding ten opzichte van veilig vrijen verdient extra aandacht: “I have my suit on, no need to worry.”

Prijs voor de Verrassendste Vlecht: Het is een wonder om te aanschouwen. Het trademark van Slavko Kalezic is zijn ongelooflijk lange, dikke haarvlecht. Deze bewonderenswaardige haartooi zou dienst kunnen doen als verschillende dingen – als teugels, als windhond, als touw voor tijdens de turnles, maar in deze performance dient de vlecht vooral als lasso.

Prijs voor het Explicietste Egoïsme: Om het niet onder stoelen of banken te steken, dit nummer gaat kei hard over seks. Wanneer Slavko dus over de grond begint te rollen, terwijl daar in het groot zijn eigen gezicht geprojecteerd wordt, kan u er al wel een betekenis achter gaan zoeken.

FINLAND | Norma John – “Blackbird”

Samenvatting: IJzingwekkende, ingetogen Finse begrafenisballade, met een zangeres en een piano en een heel groot zwart kleed.

Let op de tekst: “You sang when he was in my bed, you sang when my heart sang” Het getsjilp van de merel onder haar raamkozijn doet deze zangeres te veel denken aan haar verloren geliefde, en dus gebiedt ze de vogel “Blackbird, don’t sing”.

Prijs voor de Gekste Groepsnaam: In tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden, gaat het hier niet over een zangeres die Norma John heet. Het gaat hier over een man aan een piano en een zangeres. En neen, het gaat ook niet over een zangeres die Norma heet en een pianist die John heet. Hun namen zijn Lenna en Lasse, twee oerdegelijke Finse namen. Toen de groep jaren geleden werd opgericht, was de zangeres echter geobsedeerd door Marilyn Monroe, en dat heeft zijn invloed achtergelaten op de groepsnaam.

AZERBEIDZJAN | DiHaj – “Skeletons”

Samenvatting: Lederen jassen en neuspiercings, stalen ladders en krijtborden, mannen met paardenmaskers. In Azerbeidzjan is dat allemaal doodnormaal.

Let op de tekst: “Have my skeletons” is de centrale gedachte van dit nummer dat er voor de rest niet altijd in slaat om coherente Engelse zinnen te construeren. “Als je mij wil, krijg je de lijken in mijn kast erbij” zingt Dihaj, die zichzelf helemaal wil prijsgeven aan de “bad boy” waar de rest van het nummer over gaat. “When we hook up it’s fantasy, we’re just like alchemy” – deze explosieve relatie brengt haar helemaal tot leven, maar om er volledig voor te gaan, moet ze ook haar duistere kant kunnen laten zien.

Prijs voor de Strakste Strafstudie: DiHaj (kort voor Diana Hajiyeva, de volledige naam van de zangeres) presenteert zich op het podium als een bad girl en is één van de weinige acts die gebruik maakt van een eigen decor in plaats van alles gewoon op het scherm te zetten. Ze omringt zichzelf in een soort cel met muren gemaakt van schoolborden, beschreven met verschillende woorden uit de songtekst. Daar begint ze halverwege de act plots ook op te schrijven. Terwijl ze aan het zingen is. Multi-tasking.

PORTUGAL | Salvador Sobral – “Amar pelos dois”

Samenvatting: Sjofele jongen zingt een ouderwets liedje, zo ééntje dat op een wolk van nostalgie vanuit de jaren ’60 naar 2017 lijkt te zijn gevlogen.

Let op de tekst: “Se o teu coração não quiser ceder/[…]/O meu coração pode amar pelos dois” Dit nummer is een smeekbede aan een verloren geliefde om terug te komen. Wat er precies is misgegaan blijft vaag; er spreekt een zekere afstand uit de tekst, maar tegelijk ook een tedere nabijheid. Salvador belooft ook dat hij zijn geliefde tot niets verplicht, en daarmee concludeert ook het nummer: “Als jouw hart zich niet meer wil overgeven, […] dan kan het mijne nog steeds liefhebben voor twee.”

Prijs voor de Welkomste Wederkeer: Wanneer het Songfestival in Zweden doorgaat, stuurt Portugal steevast zijn kat. Het was zo in 2000, het was zo in 2013 en in 2016 was het wéér zo. Het jaar nadien zijn ze er zoals vanouds weer bij met nieuwe energie, en dat kunnen we dit jaar alleen maar toejuichen.

Prijs voor de Leukste Laatkomer: Salvador is nog maar een paar dagen in Kiev. Hij lijdt aan een hartconditie waardoor het onmogelijk is om zichzelf twee weken aan een stuk kapot te repeteren. Daarom werden de Portugese repetities vorige week verzorgd door zijn zus Luisa, die het nummer trouwens ook schreef.

GRIEKENLAND | Demy – “This is Love”

Samenvatting: Griekse met grote ogen zingt een compleet marginale foorschijf. Er zijn ook dansers die zwanen uitbeelden. En een achtergrondzangeres die alle moeilijke noten voor zich neemt.

Let op de tekst: Toen dit nummer voor het eerst als demo de wereld ingestuurd werd, was de helft van het refrein nog gevuld met inhoudsloze “la la la la la”s. Na een eerste revisie werden die lala’s vervangen door compleet ongerelateerde informatieve weetjes zoals “rains falls from above”, en uiteindelijk besloot het comité om er dan maar “reaching out for the stars” van te maken. ’t Is dat u maar weet dat hier op geen enkel moment enige artistieke integriteit bij kwam kijken.

Prijs voor de Uitzonderlijkste Uitschuiver: Tot vorig jaar was Griekenland één van die landen die altijd naar de finale gingen. Met “Utopian Land” begingen ze een faliekante blunder, en dat willen de Grieken liefst achter zich laten. Daarom grijpen ze dit jaar terug naar hun belangrijkste troef: goedkope, plastieken pop (en dan heb ik het niet eens over de zangeres).

Prijs voor de Platste Plaat: Als u denkt een voorzichtig nummer over pijnlijke liefde te krijgen én als die bridge u in spanning brengt, schrik dan niet wanneer het nummer uit het niets overgoten wordt door de goorste beat die u sinds 2005 gehoord heeft; zo eentje waar Regi zijn handen niet eens voor omhoog zou steken, maar de jongens in de arena wel helemaal wild op kunnen gaan.

POLEN | Kasia Mos – “Flashlight”

Samenvatting: Blond en boos, ademloos. Duister gefluister. Vage rijmelarij voor jou en mij.

Let op de tekst: “Fire, like a burning desire, taking me higher, walking a wire.” Leuk spelletje om te spelen tijdens een lange autoreis op weg naar een camping in Zuid-Frankrijk, maar om ter langste rijmketting is een beetje kinderachtig voor op het Songfestival, toch?

Prijs voor de Verkniptste Vergelijking: Kent u het metaforenspel al? Daarin neemt u twee hoeden, kommen, of andere containers. In de eerste hoed steekt u briefjes waarop u het begin van een vergelijking schrijft, zinnen zoals “like two animals on the run”. In de andere dumpt u het vervolg op een compleet andere gedachte zoals “not afraid to fly into the sun”. Daarna trekt u uit elke hoed één briefje en maakt er zo een songtekst mee. Dit spel schijnt in Polen erg populair te zijn. Zo populair dat ze hun Songfestivalnummer dit jaar op die manier hebben geschreven. Zo is de meest logische aanvulling op “like a bullet from a smoking gun” immers niet “they try to tell us that we don’t belong”. Ik heb zelf in elk geval nog nooit een kogel de deur gewezen en ik ken over het algemeen niet veel mensen die u zouden zeggen dat een kogel en een pistool niet samenhoren. Tenzij “don’t belong” betekent dat deze metafoor niet thuishoort in deze zin. In dat geval, ja, in dat geval is het een hele goeie songtekst, ja.

MOLDAVIË | SunStroke Project – “Hey Mamma”

Samenvatting: Schoonzoon ontmoet schoonmoeder voor de eerste keer en probeert haar te overtuigen dat hij goede bedoelingen heeft. Met kostuumwissels, met choreografie, en met internethypes.

Let op de tekst: “It’s your girl and maybe should sleep at home, but I steal her alone.” Sergey, de frontman, wil zijn nieuwe liefje de hele nacht mee uitnemen, maar moederlief schijnt daar niet zo blij mee te zijn. Toch neemt hij haar mee, maar hij verzekert haar in gebroken Engels dat alles toch nog goedkomt, want “she’ll be back home ‘till sunrise.”

De “I’ll Be Back” Award (tweede plaats): In 2010 deed SunStroke Project reeds voor het eerst mee aan het Songfestival. Zij werden toen bijgestaan door de zangeres Olia Tira, die er nu niet bij is. De aandacht viel toen echter vooral op de saxofonist van de band, die op het internet bekend raakte als de “Epic Sax Guy”.

Prijs voor het Extreemste Egoïsme: Met een internet-celebrity als Epic Sax Guy in je groep kan je het niet laten schieten. Op een bepaald moment zien we op de achtergrond alle leden van de band ad infinitum gekloond, terwijl ze hun dansje doen. Een leger epische saxmannetjes.

IJSLAND | Svala – “Paper”

Samenvatting: Electro-boegbeeld Svala Björgvinsdottir brengt een hele stevige schijf, al laat de act nog wat te wensen over. Met haar haar strak achterover getrokken, oogt Svala heel streng – en haar futuristische plateauzolen maken het niet beter.

Let op de tekst: “Color me in with your blue.” In IJsland schijnt ‘blauw’ nogal vaak gebruikt te worden als zelfstandig naamwoord. In 2004 concludeerde een zekere Jonsi daar zijn nummer “Heaven” ook al met “blend your colours with my blue”. Of iedereen in IJsland altijd een doos kleurpotloden bij heeft, weet ik niet, maar ik begin zo’n donkerblauw vermoeden te krijgen.

Prijs voor de Vroegste Vogel: Het zit Svala eigenlijk in de genen, want haar vader vertegenwoordigde IJsland op het Songfestival in 1995. Haar eerste hit had ze al op negenjarige leeftijd, toen ze samen met hem een kerstliedje zong. Even stond ze in IJsland bekend als het kerstmismeisje, maar toen zocht ze de elektronische scene op, richtte ze de band “Steed Lord” op, en verhuisde ze naar Los Angeles.

Prijs voor het Zorgvuldigste Zinnebeeld: In sommige nummers is een metafoor volledig van de pot gerukt. Veel schrijvers geven het immers veel te gauw op. In dit nummer wordt de metafoor echter pijnlijk ver doorgedreven. Niet alleen “you make me feel like paper”, maar “you cut right through” (like paper), en “color me in” (like paper). Daarna vergelijkt Svala zichzelf dan wel weer met lijm (“I’m stuck like glue to you”), dus het kan hier toch nog alle kanten op.

TSJECHIË | Martina Barta – “My Turn”

Samenvatting: Ingetogen nummer, gebracht door een fijne jazz-stem, en dat alles ingepakt in een hittedeken.

Let op de tekst: “You know that I love it when you call just to say hello.” En dan maar hopen dat je niet naar voice mail gaat.

Prijs voor de Perongelukste Beyoncé: Het kan niet de bedoeling zijn geweest, maar het refrein van dit nummer begint met een erg uitgelaten “baby, it’s you!”. En zelfs al gaat ze er dan een compleet andere richting mee uit, de vergelijking met Beyoncé’s “Love On Top” is dan al snel gemaakt.

CYPRUS | Hovig – “Gravity”

Samenvatting: Beter slecht gestolen dan slecht verzonnen.

Let op de tekst: “Let me be your wings when you’re flying high.” Het refrein van dit nummer heeft last van een ernstig geval van mixed messages. Hovig wil je vleugels spelen, maar dan wel alleen als je al aan het vliegen bent. Gevolgd door “I’m gonna raise you up ‘till you touch the sky”, wat natuurlijk absurd is, Hovig, want in de vorige zin was ik al aan het vliegen – om dat dan allemaal af te ronden met “I’ll catch you when you fall”, omdat hij het schijnbaar plots beu was om vleugeltje te spelen.

Prijs voor de Duidelijkste Dief: Als Belgen zien we het misschien sneller dan het internationale publiek, maar mij viel het in ieder geval meteen op. In de laatste minuut van het nummer gaat Hovig lekker op de grond liggen (zoals Loïc Nottet) en verschijnt er een achtergrond van witte bewegende blokjes (zoals die van Loïc Nottet, bijna identiek tot op de pixel). Plagiaat gebeurt niet altijd met opzet en je per ongeluk laten beïnvloeden door wat populair is, dat kan iedereen overkomen. He’s only human, after all.

ARMENIË | Artsvik – “Fly with me”

Samenvatting: Experimenteel gesteun en gekreun, zoals dat van Armenië intussen verwacht wordt.

Let op de tekst: “Wanna tell a story/About a girl with history” Het is gemakkelijk om te denken dat Artsvik ons een fijn sprookje komt vertellen, maar als u tussen de lijntjes leest, dan beseft u dat die “girl with history” waar Artsvik over vertelt, eigenlijk symbool staat voor Armenië: een land met een geschiedenis die nog door velen op schrikwekkende wijze ontkend wordt. Het is in ieder geval een beetje subtieler dan luidkeels “don’t deny!” te jammeren, zoals ze het in 2015 deden. Als u met die nieuwe ogen de tekst “flying high she became/a sun whose love and light’s the same/for everyone” hoort, dan weet u dat deze act dit jaar dus de best verpakte ode aan het vaderland brengt.

Prijs voor de Slependste Selectie: Armenië was er dit jaar als allereerste bij. Ze begonnen eind 2016 al aan hun nationale selectie Depi Evratesil, die er toe diende om een nieuwe artiest te ontdekken voor het Songfestival. De winnaar werd uiteindelijk de 32-jarige Artsvik Harutyunyan, maar wie dacht onmiddellijk te weten te komen welk nummer ze zou zingen, had het bij het verkeerde eind. De maanden gingen voorbij en Armenië liet op zich wachten tot het allerlaatste moment: als 43e onthulden ze uiteindelijk dat het “Fly With Me” zou worden. Zo hou je heel Europa dus een half jaar in de ban.

SLOVENIË | Omar Naber – “On My Way”

Samenvatting: De kitscherige ballade die niet goed genoeg was voor de film, en dus maar over de aftiteling wordt gespeeld. Heerlijk om mee te kwelen, dàt wel.

Let op de tekst: “Lights will guide you through the night!” Met zoveel overtuiging gebracht dat het bijna op Coldplay lijkt. Maar dan beter.

Prijs voor de Wanhopigste Wending: Dit nummer biedt een les aan de beginnende songwriters: Als je bang bent om voor het einde van de drie minuten het publiek kwijt te spelen, is het misschien een goed idee om over te gaan tot een misplaatste “ey-ey-ey” vooraleer je in het laatste refrein (jawel) een octaaf naar omhoog gaat.

De “I’ll Be Back” Award (eerste plaats): Wat is een songfestival zonder terugkerende artiesten? In dit geval is het wel erg bijzonder, want Omar Naber nam voor het eerst deel in 2005, twaalf jaar geleden, toen het Songfestival ook in Kiev werd georganiseerd. En hij is niet de enige. Er zijn dit jaar twee artiesten die terugkeren naar hetzelfde land als waar ze voor het eerst deelnamen.

LETLAND | Triana Park – “Line”

Samenvatting: Fluorescerende raveteef doet heel actief op het podium, maar valt na anderhalve minuut nogal in herhaling.

Let op de tekst: “Tell me baby, where we draw the line?” En dat dan zo’n goede honderd keer na elkaar, opnieuw en opnieuw.

Prijs voor de Potsierlijkste Pruik: Agnese, de frontvrouw van Triana Park, heeft wellicht een aanzienlijke verzameling pruiken in haar kast, want de voorbije maanden heeft niemand haar twee keer met hetzelfde kapsel gezien. Haar diverse kapsels gaan wél altijd gepaard met vette eyeliner en de meest smokey eyes die u ooit zal zien.

Prijs voor de Knallendste Closer: Met dit energieke nummer maakte Letland sowieso al kans op de finale, maar omdat ze als laatste optreden, wordt die kans nog nét dat tikkeltje groter.

Dat zijn ze: 18 kandidaten met slechts 10 finaleplaatsen te winnen. Nu weet u wie ze zijn en nu weet u wat u van hen kan verwachten. Ontdek vanavond wie er zich doorheen de eerste halve finale weet te worstelen!

Bovendien krijgt u vanavond ook een eerste fragment te zien van de landen die rechtstreeks naar de finale gaan. Het Verenigd Koninkrijk brengt een kundig gezongen musicalballade. Italië brengt op zijn beurt een verraderlijk vrolijke meezinger, met een tekst die eigenlijk barst van de filosofische verwijzingen. Tot slot wordt Spanje op u losgelaten; een langharige surfer met een repetitief deuntje.

Veel kijkplezier!