Met Love heeft Netflix weer een voltreffer te pakken. Judd Apatow (Girls, Freaks And Geeks) leidt ons binnen in een wereld waarin wij ons heel erg thuis voelen. Love lijkt in zijn eerste aflevering een serie over zoekende zielen. Tot aan het einde van de eerste aflevering het grote boy meets girl-moment plaatsvindt. Waarna het natuurlijk niet makkelijker wordt.
Love is de nieuwste creatie van Judd Apatow, een grote naam in film- en televisieland met dank aan komedies als Knocked Up, The 40 Year-Old Virgin en Girls. De televisieproducties van Apatow slaan doorgaans een iets meer serieuzere toon aan dan zijn films, denk maar aan Girls, de successerie van Lena Dunham en HBO die mee geschreven en geproduceerd werd door Apatow.
Deze Love doet opnieuw denken aan Girls (als in hetzelfde, maar toch weer helemaal anders) omdat Apatow zich opnieuw sterk weet in te leven in de wereld van de iets oudere jongere die zich onzeker voelt en een beetje anders is als de anderen. Gus bijvoorbeeld is leerkracht op een filmset van een twaalfjarig kindsterretje (jep, een etter), maar wil zich eigenlijk ontwikkelen als schrijver. Mickey, langs haar kant, werkt voor de radio als programmaverantwoordelijke, maar minimaliseert haar job wanneer anderen ernaar vragen.
Wanneer de twee elkaar ontmoeten is er duidelijk een klik. Twee mensen die vanaf de eerste minuten grapjes kunnen maken over films van dertig jaar oud zonder ze te moeten uitleggen aan de ander. Of: een film kijken enkel en alleen omdat de ander er gek van is.
“Hopin’ for love has fuckin’ ruined my life”
Met Love zijn we een wereld binnengestapt waarin wij ons thuis voelen. Een wereld waarin mensen The Monkees aanraden als hen om een hippe band gevraagd wordt, waarin je op je eentje op je kamer naar The Breeders luistert en waar op feestjes plaats is voor Beastie Boys en Jamie xx. Love stelt ook erg de vraag wanneer je volwassen bent en hoe je je als volwassene hoort te gedragen, maar doet dat niet op een saaie, serieuze of moraliserende manier. De vragen worden onderhuids gesteld. Kan je volwassen zijn wanneer je met je moeder afspreekt om een nieuwe broek te gaan kopen? Of wanneer je belangrijkste bezitting een doos vol Blu-Rays is?
Maar ook een wereld waarin onzekerheid troef is, de wereld die ieder van ons kent. Met de vlinders in de buik en die dag waarop je dertig verschillende versies van een sms typt alvorens hem uiteindelijk te verzenden om vervolgens de hele dag op je gsm te kijken en je af te vragen waarom die ander nog niet geantwoord heeft. En waarin je een huisgenoot zoekt na een breuk, gewoon om niet alleen te zijn.
In één keer uitgekeken
Wij hebben Love in één trek uitgekeken omdat je, als je één aflevering gezien hebt, gewoon de volgende wil zien. De dialogen en de referenties zijn geweldig en we hebben al iets om naar uit te kijken: in 2017 komt er een tweede seizoen. En oh ja, voor de liefhebbers van echt goeie muziek: ergens halverwege komt Mark Oliver Everett van eels langs.