“C’est la guerre” zegt Hollande, en zijn reactie is begrijpelijk. Le président de la Répubique heeft redenen om boos te zijn. Blinde terreur is laf en treft een samenleving in het hart. Maar terugmeppen is ook politiek noodzakelijk, al levert het niets, niets op. Integendeel.
Oorlog is zo oud als de mens. En het is niet uitgesloten dat er ‘rechtvaardige oorlogen’ bestaan. Maar het Westen lijkt in Syrië en Irak meer op een blaffende hond die achter de melkkar loopt. Blaffen is stoer, maar hoe denkt de hond uiteindelijk de melkkar tot stilstand te brengen?
Bij gebrek aan een coherente strategie, een duidelijk omschreven missie, een massieve èn volgehouden inspanning en een exit-strategie is elke tussenkomst in het Midden Oosten gedoemd om de toestand nog erger te maken.
Er is geen militaire infrastructuur en geen politieke eensgezindheid in Europa om die taak op te nemen. Dus moeten we naar de Amerikanen kijken. Ook de Amerikanen hebben na hun foute invasie van Irak weinig zin om in een verkiezingsjaar het voortouw te nemen van een Internationale coalitie die orde op zaken stelt in Syrië en -of all places- Irak waar ze net na tien jaar ellende vertrokken zijn. Dus de Westerse reactie blijft verder de spreekwoordelijke ‘dog chasing the car’
Wapengekletter als politieke noodzaak
De Fransen zijn boos, en met goede reden. Het is strategisch noodzakelijk om die woede zo snel mogelijk te kanaliseren tegen een doelwit waarover iedereen het eens is. Als dat niet snel gebeurt valt Marine Le Pen morgen Hollande aan op zijn gebrek aan daadkracht. Wapengekletter brengt de natie samen rond de leider. Hollande kan dus, minstens op korte termijn, enig politiek voordeel halen uit de situatie. Maar hij moet zich als de krachtdadige leider opstellen. Het alternatief is dat Marine Le Pen naast Sarkozy in pole position komt in de strijd volgend jaar om het Elysée. Hollande haalt dan niet eens de tweede ronde.De oorzaak en het gevolg
Als we het probleem in het Midden Oosten willen oplossen, en dat zullen we vroeg of laat toch moeten doen, is het nuttig stil te staan bij de oorzaak van al de problemen. De olifant in de kamer, Israël is politiek taboe. Saoudi Arabië mag ook wel eens verantwoordelijkheid opnemen voor de sociale situatie in de regio, in plaats van enkel oliedollars te verspillen aan pompeuze paleizen.
De opschepper Rumsfeld en zijn vriendjes Cheney en Wolfowitz hebben ook een flink pak boter op hun hoofd. Dat is geen verantwoording voor de perfide strategie die ISIS hanteert, maar we moeten begrijpen waar de wortel ligt van dit kwaad om het afdoend te kunnen bestrijden. Als we de oorzaak niet wegnemen zal elke ingreep tijdelijk effect hebben, enkel de symptomen bestrijden en dus in vele gevallen het probleem enkel doen toenemen.
Het levert niets op, integendeel
Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid. Geloof dus niets van de Franse berichten dat enkel terroristen werden geraakt door de bommen, en geloof niets van berichten van IS dat helemaal niets werd geraakt. Hoe zouden wij ons voelen als Hollande een bom gooit op Molenbeek? Er is geen enkele reden om aan te nemen dat een Syrische moeder of een Syrische knaap minder verontwaardigd zal zijn. IS is een wespennest, maar je bestrijdt geen wespennest door er eens een flinke mep op te geven.
In Raqqa wonen evenveel mensen als in Molenbeek. Ook mensen.