“Het verhaaltje is onnozel, maar het heeft potentieel”, krijgt Barry te horen van zijn acteercoach en dat vat de gelijknamige reeks zowat samen. In ‘Barry’ speelt Bill Hader een huurmoordenaar die acteur zou willen worden. Het klinkt onnozel, maar het is geweldig gedaan. Het tweede seizoen van ‘Barry’ is nu – samen met het eerste seizoen – te bekijken via Play van Telenet.

De beste taglines zijn in één zinnetje samen te vatten: zo ook die van Barry, een reeks die gaat over een seriemoordenaar die acteur wil worden. Barry (Bill Hader) is een huurmoordenaar die onderweg is naar een klus in opdracht van de Tsjetjeense maffia wanneer hij per ongeluk Sally (Sarah Goldberg) tegen het lijf loopt, haar een kamer binnen volgt en zo per toeval in een acteerles terecht komt.

Barry komt net terug van diensttijd in Afghanistan, is aangespoord door Fuches (Stephen Root) – een vriend van zijn vader die hij als een soort oom beschouwd – om datgene waar hij in het leger zo goed in was in de praktijk toe te passen. Dus is Barry als huurmoordenaar begonnen, maar zelf voelt hij van dat werk geen voldoening en is hij op zoek naar een nieuwe richting in zijn leven.

Die lijkt hij gevonden te hebben in het leren acteren, al bakt hij daar aanvankelijk helemaal niks van. Wanneer de klus door omstandigheden misloopt en ook Ryan (Tyler Jacob Moore) om het leven komt, wordt Barry voor het eerst geconfronteerd met de gevolgen van zijn daden.

Drie personages om te zien:

Toen Bill Hader met zijn pitch afkwam bij de co-creator van de show Alec Berg was die aanvankelijk niet al te enthousiast. Hij geloofde immers nooit dat een show over een huurmoordenaar grappig zou kunnen zijn. Tot Bill Hader aan zijn uiteenzetting toevoegde: “En wat als ik de moordenaar in kwestie zou spelen?”

“We acteren allemaal in ons dagelijkse leven” horen we acteercoach Gene zeggen aan het begin van de derde aflevering en dat geldt zeker voor Barry. Als huurmoordenaar lijdt hij een onzichtbaar leven, hij is niet te googelen en hij zit niet op Facebook. Als hij vervolgens in contact komt met een groep wannebe acteurs – en Sally voorop – dan moet die onzichtbare plots echt beginnen acteren. En dan moet de echte acteur beginnen acteren dat hij niet kan acteren. Het is even meta als Lady Gaga die in A Star Is Born de rol vertolkt van een klein zangeresje die een wereldster wordt.

Nog zo een briljante vertolking is die van Henry Winkler als de acteercoach Gene Cousineau. Het is het soort coach die gelooft dat hij zijn studenten tot voorbij het uiterste kan drijven door ze te kraken en dat ze de onverwachte dood van een medestudent kunnen “gebruiken” in hun carrière, “net zoals ik de dood van prinses Diana telkens weer oproep. Of die keer toen mijn vader van het dak viel.”

Maar uiteindelijk is ook hij iemand die strijdt voor het succes zonder echt vooruitgang te boeken. Net als in The Kominsky Method is de acteercoach hier de figuur die eigenlijk wel acteur wil worden, maar daar niet in slaagt en dat dan maar probeert te verhullen door de verkoop van wat gebakken lucht.

Winkler – die in de verre jaren zeventig nog tweemaal een Golden Globe won voor zijn rol in Happy Days van Fonzy – ja, zo oud worden we! – heeft auditie gedaan voor zijn rol, ook al zouden Bill Hader en Alec Berg hem de rol ook zonder auditie hebben gegeven. Het was Winkler zelf die erop stond dat hij auditie zou doen, net zoals ieder ander acteur. Hij vertolkt zijn rol met verve, wat resulteerde in het winnen van zijn allereerste Emmy.

En dan is er nog Sally, het meisje dat Barry meer en meer afleidt van zijn echte werk waardoor hij meer en meer risico’s begint te nemen.

Sarah Goldberg is perfect gecast als Sally Reed, de op het eerste zicht ultrapositieve spring-in-’t-veld die droomt van een carrière als steractrice, die ultragemotiveerd is en ook haar klasgenoten alles gunt. Het is zij die Barry onder haar vleugels neemt, hem uitlegt hoe de dingen werken en zelfs direct scènes met hem begint te spelen.

Maar wie verder kijkt ziet dat ook Sally aan het worstelen is. Ze doet haar stinkende best om ergens te raken, maar ze lijkt maar geen volgende stap te kunnen zetten. Ze ziet op audities allemaal gelijkaardige jonge meisjes die er ongeveer hetzelfde uitzien als haar en dezelfde grote droom koesteren. En degene die haar opwerkt als haar ’toekomstig agent’ blijkt er uiteindelijk alleen maar op uit te zijn om haar in bed te krijgen. Sally vertegenwoordigt de harde acteerwereld waarin vele acteurs en actrices jarenlang ploeteren met de moed der wanhoop. Die elke dag ontgoocheld en ontmoedigd worden om dan vervolgens toch maar weer nieuwe moed te verzamelen. En we gunnen Sally haar doorbraak zo hard.

Waarom kijken?

Barry heeft een specifiek en pikzwart gevoel voor humor en net dat maakt de reeks zo goed. Wanneer Barry en Fuches het in de tweede aflevering aan de stok hebben met de Tsjetjeense maffiabaas Goran Pazar (Glenn Fleshler) en zijn tanden er worden afgevijld door Vacha (Mark Ivanir) komt de vrouw van Goran binnen, ze maakt van haar tak in een voor ons onbegrijpelijke (en onondertitelde) taal en stapt weer buiten. Waarna Goran droog samenvat: “Mijn dochter heeft een sleepover voor haar verjaardagsfeestje en we maken te veel lawaai.”

Barry is wel degelijk een comedy en de grappen zijn vaak geslaagd, we hebben al regelmatig zitten gniffelen voor ons scherm door de typecasting, het heerlijke gebruik van clichés of het vinden van humor in situaties waar je op voorhand nooit humor in zou kunnen vermoeden. Toch is de show niet alleen maar grappig. De grote kracht van Barry is dat het onconventionele uitgangspunt nooit onnozel wordt. En dat is mede met dank aan Hader die hier wel de rol van zijn leven lijkt te spelen. Hij heeft al lang een succesvolle acteercarrière, maar zijn werk was wel beperkt tot het komische genre en bijna altijd tot de kleinere bijrollen. Met Barry treedt hij voor het eerst echt voor het voetlicht. Barry was voor Hader een nieuwe uitdaging omdat hij zichzelf voor het eerst moest inhouden. Als een scène meer gebaat bleek bij een meer dramatische toon werden er grappen opgeofferd.

Eveneens werd er op toegezien dat het voor deze show wel enigszins noodzakelijke geweld nergens geromantiseerd of verheerlijkt werd omdat het komische effect dan toch groter zou zijn. De cast kreeg zelfs echte beelden te zien van mensen die werden neergeschoten om zo de sterfscènes meer accuraat te kunnen spelen.

Barry is het verhaal van een acteur die zichzelf uitdaagt voor een passieproject. Hader baseerde zich voor zijn schrijfwerk gedeeltelijk voor de angsten die hij had in zijn periode als acteur in Saturday Night Live, waarin hij van 2005 tot en met 2014 meedraaide voor 161 afleveringen tot hij er op eigen initiatief de brui aan gaf. De grote reden: zijn mentale gezondheid. Hader had telkens hij moest performen veel last van plankenkoorts, maar ook migraine en zelfs regelrechte paniekaanvallen. Het was zijn droomjob, maar hij moest ‘m laten varen.

In de periode nadien begon het verhaal van een huurmoordenaar op zoek naar zijn droomjob die wil leren acteren in zijn hoofd op. In januari 2016 kreeg de productie groen licht van HBO voor het draaien van een pilootaflevering en die werd geregisseerd door Hader zelf. Het was de allereerste keer dat hij regisseerde. Hij zou het uiteindelijk gaan doen voor de drie eerste afleveringen van het eerste seizoen en voor enkele afleveringen van het tweede seizoen die er nog aan zitten te komen.

Het doet denken aan het verhaal van Jason Bateman en Ozark die voor die reeks ook verschillende afleveringen regisseerde en zelfs een stevige vinger in de pap te brokken had wat de productie betreft. Hij koos voor Ozark ook eigenhandig de production designer, de cameraman en de kostuumontwerper uit.

En waar het eerste seizoen van Barry indrukwekkend was, is het tweede seizoen nog indrukwekkender en nog donkerder. Waar we in het eerste seizoen Barry als moordenaar als een gegeven voorgeschoteld kregen, duikt het tweede seizoen in het verleden. Hoe wordt iemand zo? Hoe kan je zo ontsporen?