Het cliché klopt: destijds waren we ons er niet meteen van bewust, maar de tijd op school is één van de mooiste fases in je leven. Tegelijkertijd staat er nog heel veel open en moet je je proberen in te passen in een hele op zichzelf staande scholenmaatschappij. ‘Everything Sucks!’ deed het, de nostalgie naar de jaren 90 tevoorschijn toveren, op een leuke en ontroerende manier, maar laat het ook niet na om onderweg wat harten te breken.

Ondertussen zijn we al in 2018 aanbeland, dat wil zeggen dat de tijdspanne die tussen That 70’s Show en Everything Sucks! zit even groot is dan die tussen het tijdperk waarin Everything Sucks! zich afspeelt en vandaag. Het doet een bijna 32-jarige stilstaan over hoe snel de tijd gaat en dat is precies wat Everything Sucks! tien afleveringen lang doet. De reeks speelt zich af in het overigens echt bestaande stadje Boring in Portland. Het is 1996 wanneer Luke en zijn vrienden schoorvoetend aan hun eerste jaar middelbaar onderwijs (of in het Amerikaanse systeem: high school) beginnen. Een rekensommetje leert ons dus dat Luke geboren is in 1983.

Hij krijgt het meteen te pakken voor Kate, een meisje dat een jaar ouder is dan hem en de dochter van de directeur blijkt te zijn. Ze leren elkaar kennen in de audiovisuele club en wanneer Luke haar aanbiedt te helpen om een camera schoon te maken, lukt het Luke om contact te leggen met Kate. En dat in zijn eerste week high school én bij een ouder meisje!

Wanneer later door toedoen van Luke en Kate de hele voorstelling van de toneelclub niet kan doorgaan, stelt Luke voor om de krachten van de AV-club en de toneelclub te verenigen en samen een film te maken.

Drie personages om te zien:

1. Luke O’Neil (Jahi Di’Allo Winston)

Er is de nostalgiefactor in Everything Sucks!, maar tegelijkertijd sluipt ook wel in elke aflevering de pijn van het zijn de reeks in.

Zo heb je Luke, die een losse opvoeding kent omdat zijn moeder stewardess is en zijn vader het gezin lang geleden verlaten heeft. Zijn vader filmde huwelijken vroeger en vandaar dat Luke nu zelf ook de passie van het filmen heeft overgenomen. Op vrije momenten zit hij oude videobanden te bekijken waarop zijn vader een soort van visueel dagboek bijhield, hopend om zijn vader beter te leren kennen en verlangend naar het gezinsgeluk dat er duidelijk ooit wel was.

Tegelijkertijd is hij verliefd op Kate Messner. De twee worden een (soort van) koppel en dan begint Luke zo hard zijn best te doen – hij doet alles voor de eerste keer dus niets is te veel – dat Kate er ongemakkelijk van wordt.

2. Kate Messner (Peyton Kennedy)

Ook Kate moet het maar met één ouder stellen na de dood van haar moeder en hoewel haar vader heel erg zijn best doet, mist ze duidelijk wel een moeder waarmee ze over bepaalde dingen kan praten. Wanneer haar vader haar betrapt terwijl ze in een erotisch magazine naar meisjes zit te kijken, trekt haar vader de conclusie dat Kate zichzelf niet mooi vindt.

Dat klopt ergens ook wel, Kate probeert op school om zo onzichtbaar mogelijk te zijn en dat lukt haar – tragisch genoeg – behoorlijk goed tot er een roddel over haar de ronde begint te doen. Het is duidelijk dat Kate zich niet goed in haar vel voelt en hoewel Luke heel erg zijn best doet, kan hij Kate niet bieden waar ze naar op zoek is.

Het is knap om bij de jonge actrice Peyton Kennedy – ze is er 14 – het voortdurende ongemak te kunnen aflezen van haar gezicht en haar houding.

3. Ken Messner (Patch Darragh)

Patch Darragh speelt misschien wel de mooiste rol van de hele reeks. Hij is schoolhoofd en alleenstaande vader van Kate. Zijn vrouw is tien jaar geleden overleden en sindsdien gaat hij gespeeld blij door het leven.

Het is pas wanneer hij Sherry (Claudine Mboligikpelani Nako) ontmoet, de moeder van Luke, dat hij weer vlinders in zijn buik durft te voelen en zichtbaar gelukkiger wordt. Maar met zijn herwonnen geluk komt ook een heleboel complexiteit kijken.

Waarom kijken?

Everything Sucks! mikt duidelijk op wie jong was in de jaren negentig en zoekt naar de nostalgie in een tijd waarin niet iedereen voortdurend met elkaar verbonden was, toen we nog geloofden dat het internet ons de waarheid vertelde (“Waarom zou iemand dat op het net zetten als het niet waar is?”), toen iedereen behalve wijzelf (we kregen er geen thuis!) met een Tamagotchi speelde en toen MTV nog iets betekende. De muziek van die tijd speelt een belangrijke rol. In de eerste aflevering wordt er gepraat over Alanis Morissette en Tori Amos, twee artiesten die ruim twintig jaar later nog altijd actief zijn, maar amper nog over de tongen gaan als ze een nieuw album uitbrengen.

Het is ook cool om te zien hoe Luke thuiskomt en vol opwinding een pakketje uit zijn bus neemt van de Colombia Record Club, een platenlabel dat je in ruil voor lidmaatschap op gezette tijden hun nieuwe releases toezond. Het maakt dat een nieuwe plaat – in dit geval ‘(What’s The Story) Morning Glory?’ van Oasis met veel meer enthousiasme ontvangen werd dan de resem platen die elke vrijdag op Spotify landen.

Oasis

Oasis speelt sowieso een belangrijke rol in de eerste afleveringen van Everything Sucks! Na de lancering van de serie werd er al snel gepraat over ‘de Oasis-scène’, maar als je ’t ons vraagt zit er zowel in het eerste als in de tweede aflevering een sleutelscène op muziek van Oasis, respectievelijk Don’t Look Back In Anger en Wonderwall. Er zijn nog meer scènes die hun grote emotionele kracht uit muziek halen, zoals de Rocket Man-scène (Kate die Rocket Man van Elton John speelt op piano) in aflevering 5, die keer dat Luke en Kate samen een concert bezoeken in de zesde aflevering en zelfs de steeds terugkerende Beautiful Life-gag tijdens de schooltrip naar Californië.

Everything Sucks! is voor iedereen die hield van Dazed And Confused of Freaks And Geeks, maar jong was in de jaren 90. De reeks zou ook iedereen kunnen aanspreken wie graag naar Stranger Things keek, maar die monsters er toch wat te veel aan vond. Of om het kort samen te vatten: wie houdt van series die benadrukken over hoe het was om jong te zijn.

Op zoek

De serie zet de nostalgie in de verf, maar mengt dat ook met de minder aangename kanten van het jong zijn: je moet ergens in proberen passen, je bent nog volop op zoek naar jezelf en je identiteit en pestkoppen zullen altijd diegenen viseren die niet meteen in een hokje passen. Gaandeweg krijgen we ook een inkijk in andere personages en zien we dat ze allen – jong of oud – één ding gemeen hebben: ze zijn op zoek naar liefde.

Everything Sucks! is niet alleen maar leuk en doet zijn titel eer aan. Maar als je ons na het kijken gevraagd zou hebben of we terug zouden willen naar de jaren 90, we hadden volmondig “Ja!” geantwoord.