Het is herfstig donker weer buiten en Halloween dus ideaal om te griezelen. En laat Netflix nu nog niet zo lang geleden daar de ideale reeks voor gelanceerd hebben: ‘The Haunting Of Hill House’ werd heel hard gepitcht als horrorreeks. Uiteindelijk is het meer familiedrama met horrorelementen – en dus ook geschikt voor diegene die niet zo’n fan zijn van het genre, maar sfeervol is het zeker. ‘The Haunting Of Hill House’ is één van dé toppers van het lopende seriejaar.
Als we naar het televisiejaar 2018 kijken dan valt op dat dit jaar vooral uitblinkt in familiedrama’s. Er was al het sublieme Succession van HBO en de mini-serie Sharp Objects van hetzelfde kwaliteitslabel. En recent wezen we ook nog op Sorry For Your Loss, de eerste echte reeks van Facebook Watch. Tussen die kleppers mag nu ook The Haunting Of Hill House zich wurmen, de najaarshit waar Netflix zo naar zat te snakken.
Hoewel The Haunting Of Hill House heel erg in de markt gezet is als een horrorreeks willen we de reeks die stempel niet geven. Daarvoor is het aandeel horror te beperkt. Het is eerder een familiedrama met daarin ook een aantal horrorelementen. Het maakt dat The Haunting Of Hill House het genre overstijgt en onze verwachtingen wist te overtreffen. Daarbij is de sfeerschepping van de reeks zo subliem dat ze ideaal is voor een bingesessie tijdens deze donkere herfstdagen. Of een kijkmarathon in de donkerte van de nacht van Halloween op Allerheiligen.
De reeks vertelt het verhaal van de getroebleerde familie Crain en het effect van één noodlottige zomer die ze hebben doorgebracht in een groot oud en afgelegen landhuis in 1992. The Haunting Of Hill House wisselt tussen die zomer, een recenter verleden en het nu. En zo krijgen we in stukjes en beetjes via associatieve flashbacks – zoals het menselijke brein werkt – het verhaal van een gezin van vijf kinderen, hun ouders en de zomer die zoveel indruk op hen heeft gemaakt en over hoe er een zelfmoord van de jongste zus nodig was om de familie weer bij elkaar te brengen.
De serie is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1959 van de Amerikaanse Shirley Jackson. Tot op vandaag wordt het boek nog steeds beschouwd als één van de beste spookverhalen van de 20e eeuw. Na twee films en een toneelstuk is het nu dus de beurt aan een televisiereeks, die losjes gebaseerd werd op hetzelfde boek.
Er hingen nogal wat verwachtingen aan The Haunting Of Hill House, temeer omdat de reeks lang op 100% bleef staan op de bekende site Rotten Tomatoes. Op dit moment scoort de reeks daar nog steeds een knappe 90%, op IMDb heeft de reeks op moment van schrijven een score van 9/10 en een 30e plaats in de lijst van de beste televisiereeksen aller tijden. We kunnen alleen maar zeggen dat de hoge verwachtingen worden waargemaakt.
Drie personages om te zien:
1. Nell (Violet McGraw/Victoria Pedretti)
Nog een groot voordeel aan The Haunting Of Hill House is dat de kindacteurs geweldig zijn. Kindacteurs in griezelige/spannende films/-reeksen zijn ofwel ongeloofwaardig en irritant, ofwel erg geloofwaardig en angstaanjagend. Hier is het dat laatste, voor elk van hen.
Nell is altijd al de meest getroebleerde telg van het gezin geweest. Het is Steve die ergens zegt “It sucks to be Nell.” Het is dan ook niet geheel onverwacht dat het haar zelfmoord is die het gezin verplicht om weer samen te komen. Dat ze het leegstaande Hill House heeft uitgekozen voor die daad is evenmin toeval, want daar heeft ze haar eigen trauma’s opgelopen en is ze haar moeder verloren.
We leren Nell kennen als iemand die al heel haar leven gestreden heeft en desondanks toch overeind is weten te blijven. Ze heeft een connectie, een twin thing, met Luke en is teleurgesteld dat hij niet op haar huwelijk met Arthur (Jordane Christie) is, haar echtgenoot en slaaptherapeut die ze na amper twee jaar huwelijk verliest aan een aneurysma (is het dat echt?) in de hersenen waarna ze zich helemaal verloren voelt.
Nog zo een indrukwekkend personage is Luke. Op jonge leeftijd komt hij vast te zitten in een keukenlift in een verborgen kelder in het huis waarna hij een traumatische ervaring meemaakt die niemand gelooft wanneer hij ze vertelt. Hij brengt ook veel tijd door met Abigail (Olive Elise Abercrombie), een (denkbeeldige) vriendin die hij toevallig eens aan de rand van de tuin heeft ontmoet.
Op latere leeftijd begint Luke te sukkelen met een heroïneverslaving die hij maar niet lijkt te kunnen overwinnen. In Joey (Anna Enger) vindt hij een maatje, een lotgenoot die begrijpt wat hij doormaakt en die naast hem blijft zitten in de moeilijkste momenten. Alleen ervaart Luke ook al snel dat twee mensen met een verslavingsproblematiek ook niet noodzakelijk de beste match zijn. “Herstellen doe je zelf” zegt zijn coach Paige (Selena Anduze), maar het is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. En net wanneer hij zichzelf zowat op orde begint te krijgen krijgt hij te maken met de zelfdoding van zijn tweelingszus.
Een derde fascinerend personage is Theodora. Ze is overgevoelig en dat is letterlijk te nemen. Daarom loopt ze al vanaf jonge leeftijd altijd met handschoenen om. Theodora – roepnaam Theo – heeft immers de gave om personen aan te voelen en te doorgronden, gewoon door ze aan te raken. Ze heeft er haar sterkte van gemaakt als klinisch psycholoog, gespecialiseerd in kindermisbruik, maar eigenlijk wordt ze in de regel liever niet aangeraakt en vermijdt ze het ook zoveel mogelijk om diepere persoonlijke contacten aan te gaan.
Waarom kijken?
Verwacht dus geen horror waar de ledematen in het rond vliegen en de scares elkaar voor de voeten lopen. The Haunting Of Hill House is vooral heel sterk in sfeerschepping en in het tonen dat een familietrauma voor elk lid van eenzelfde gezin andere gevolgen kan hebben.
Elk van de eerste vijf afleveringen gaat over één van de kinderen waaruit we leren dat de vader (Henry Thomas/Thimothy Hutton) vooral vluchtgedrag heeft vertoond sinds de zelfmoord van zijn vrouw (Carla Gugino). De oudste dochter Shirley (Elizabeth Reaser) heeft een begrafenisonderneming opgericht na de dood van haar moeder, Theodora (Kate Siegel) is klinisch psychologe geworden en behandelt trauma’s bij kinderen. Steven (Michiel Huisman) is schrijver geworden en schrijft over de dood en bovennatuurlijke fenomenen waar hij zelf niet echt in gelooft. Zijn grootste succes is het eigen familieverhaal over Hill House.
En de twee jongsten – een tweeling – die het minst herinneringen hebben aan hun moeder en misschien net daardoor het meest geleden hebben onder haar afwezigheid hebben een psychische kwetsbaarheid ontwikkeld. Luke (Oliver Jackson-Cohen) kampt met een hardnekkige heroïneverslaving en de jongste dochter Nell (Victoria Pedretti) probeert de ene na de andere medicatie en therapie uit om haar nachtmerries en slaapproblemen (slaapverlamming) te bestrijden.
Achter elke hoek
Het huis speelt zo een belangrijke rol in de reeks dat ook dat als een personage gezien moet worden. Zo’n oud groot landhuis, dichtbij een kerkhof dan nog, is een huizenhoog cliché, maar het huis hier is zo donker en zo koel en tegelijkertijd zo mooi, zo sfeervol en zo vol geheimen (de rode deur!) dat je gelooft dat er achter elke hoek en in elke donkere verborgen gang een geest kan schuilen. Nell zegt ergens: ‘We zijn niet zoals elke familie, want we zijn opgegroeid in dat huis.” Terwijl haar therapeut zegt “Hoe kan een hoop stenen en hout nu zo’n invloed uitoefenen op een mensenleven?”
Die sfeerschepping is dus heel erg mooi op een bepaalde manier cruciaal, maar het zijn die opgelopen trauma’s en de manier waarop de verschillende kinderen ermee omgaan die voor de strafste stukken televisie zorgen. We zien Shirley het lijk van haar eigen zus balsemen en opkalfateren en dat levert één van de tegelijkertijd mooiste en meest griezelige scènes op die we dit jaar al gezien hebben.
Daarna lijkt het niveau alleen maar de hoogte in te gaan. Aflevering 4 focust praktisch helemaal op Luke en zijn verslaving en behandelt thema’s als teleurstelling, hoop en wanhoop, vertrouwen, liefde en het proberen te blijven geloven in iemand.
Aflevering 6 is dan weer heel sterk omdat het de etterende familiedrama’s laat bovenkomen in een zo breekbare setting als de rouwkapel. Het is daar voor het eerst sinds heel erg lang dat iedereen elkaar weer bij elkaar ziet en dat levert best pijnlijke momenten op. Het impact van een trauma op een gezin is heel erg groot en zoals The Haunting Of Hill House laat zien kan een verwerkingsmechanisme of een gevolg daarvan ook zijn dat elk zijn eigen weg gaat en dat er misschien nog wel losjes contact is, maar dat broers en zussen zich los gaan maken van elkaar en van de overblijvende ouder(s) ter zelfbescherming.Geloof
Maar er is meer. The Haunting Of Hill House gaat ook over geloof en ongeloof. Geloven we in leven en dood of geloven we dat er meer kan zijn tussen die twee? In de eerste aflevering zegt Steve dat het bovennatuurlijke gewoon het natuurlijke is dat we nog niet kennen of niet begrijpen. Hij zegt niet dat mensen die geesten gezien hebben fantasten
zijn. Hij gaat er wel vanuit dat voor elke verschijning een verklaring is. Of
die nu logisch is, of eerder onlogisch, want ook ons brein kan dingen die niet echt zijn wel heel erg echt doen lijken.
En dat zien we ook de ouders doen tijdens die ene zomer. Hoeveel vreemde fenomenen zich ook opstapelen, wat de kinderen ook bang maakt of vertellen: voor elk vreemd fenomeen zal wel een verklaring zijn (“Het is een oud huis”) en als die er toch niet meteen lijkt te zijn dan moeten we er vooral niet meteen vanuit gaan dat het geesten zijn die ons teisteren.
The Haunting Of Hill House doet zijn best om je aan die premisse te doen twijfelen. Met de gordijnen dicht op Halloweennacht moet dat overigens zeker lukken, maar laten we wel duidelijk stellen dat deze serie categoriseren onder horror en enkel onder horror haar oneer aandoet. The Haunting Of Hill House is simpelweg één van de meest gelaagde en doordachte reeksen van het jaar over hoe ingrijpende gebeurtenissen uit het verleden een leven lang hun stempel kunnen drukken op een persoon en een familie.