Twee voor de prijs van één en dat omdat we veel gelijkenissen zien tussen ‘Special’ en ‘Bonding’. Ze zijn elk in de eerste plaats kort, hebben personages in de hoofdrol die door Jan Modaal als ‘abnormaal’ worden gezien, hebben afleveringen van amper een kwartiertje én zouden gebaat zijn bij een beter uitgewerkt tweede seizoen.
Deze week lazen we op de site van de Nederlandse Volkskrant een interessante analyse over de onverzadigbare groeihonger van Netflix. In dat artikel komt ook Greg Peters aan het woord, chief product officer van Netflix:
“In Hollywood is het altijd zo geweest dat je als maker allerlei mensen moest overtuigen, steeds hoger in een organisatie. Als iemand op enig moment nee zei, ging je plan niet door. Bij Netflix hebben we dat omgedraaid, onze methode heet ‘de vele wegen naar ja’ (many paths to yes). Om te beginnen is onze baas niet de enige die ja kan zeggen tegen een voorstel. Er zijn veel meer werknemers die dat mogen. Er hoeft er maar een ja te zeggen, dan gaat het door. Zelfs als een leidinggevende het niet wil.”
De groeistrategie van Netflix komt er kort gesteld op neer dat ze steeds meer unieke content willen aanbieden. Dat heeft in het verleden al prachtproducties opgeleverd als House Of Cards, Stranger Things of The Crown (van die twee laatste komt er binnenkort een nieuw seizoen aan), maar de laatste tijd begint het iedereen op te vallen dat de gemiddelde Netflix-serie heel erg middelmatig is, erg expliciet op tieners mikt of heel erg lijkt op iets dat we ergens anders al hebben gezien. Het is – kort door de bocht samengevat – lang geleden dat Netflix nog eens een serie gelanceerd heeft die echt blijk gaf van ambitie.
Kortere series
Dit als lange inleiding om te zeggen dat de vooral matige nieuwe content opvallend is, maar hopelijk maar een tijdelijk fenomeen van bloedarmoede betekent.
Een ander fenomeen is dat series korter worden. In de voorbije weken werden Special en Bonding gelost, de eerste serie had 8 afleveringen van een kwartier, de tweede zelfs maar 7. Dat is enerzijds handig, omdat een overaanbod en onze drukke levens waarin tijdsgebrek centraal staat op elkaar inwerken. Maar anderzijds is dat ook jammer omdat je zo minder tijd hebt om personages en verhaallijnen uit te werken. Als we Walter White zouden hebben laten evolueren in afleveringen van een kwartier, hoe revolutionair zou Breaking Bad dan nog zijn?
Omdat je je er makkelijk doorheen kan werken in één weekend én omdat ze veel gelijkenissen met elkaar vertonen nemen we ze samen in dit stuk.
Anders dan anders
In Special, leren we Ryan O’Connell kennen. Hij baseerde de reeks op zijn autobiografie en speelt ook zelf de hoofdrol in de reeks. Ryan is een homoseksueel met een milde hersenverlamming die niet zo goed weet hoe om te gaan met zijn beperkingen. Jarenlang is hij beschaamd geweest om wie hij was en kwam hij amper buiten, maar nu wil Ryan daar iets aan doen.
Hij vertelt iedereen dat zijn handicap het gevolg is van de aanrijding door een auto, wat hem heel wat sympathie oplevert. Hij start met een nieuwe baan en hij gaat ook voor het eerst in zijn leven alleen wonen.
In Bonding maken we kennis met Tiff en Pete, een dominatrix en haar beste vriend die zijzelf benoemd heeft tot haar assistente en bodyguard. Tiff is eigenlijk studente psychologie aan de hogeschool, maar heeft dit bijbaantje nodig om haar studies te kunnen betalen.
Bonding en Special hebben dus elk een hoofdpersonage in de aanbieding dat we niet snel in televisieseries tegen het lijf lopen. Het maakt dus dat beide reeksen zeker wel een waarde hebben: ze zijn anders dan anders. Maar de korte duur maakt dat er nog veel onvervuld potentieel is. Alsof we net naar een prototype hebben zien kijken, naar een eerste probeersel van een product dat zijn goedkeuring nog moet krijgen. En toch, ondanks alle tekortkomingen, zijn we er ook zeker van dat deze series een toekomst hebben, als ze in de toekomst een eerlijke kans krijgen om te schitteren.
Drie personages om te zien:
1. Ryan O’Connell (Ryan O’Connell) – SpecialJezelf spelen: het lijkt ons één van de moeilijkste dingen die er bestaan als acteur. Ryan acteert niet alleen, maar heeft de reeks ook volledig geschreven en geregisseerd en was ook co-producent van dienst. Het verhaal van Ryan – over een jongen met een milde vorm van hersenverlamming die mensen vertelt dat zijn beperking het gevolg is van een autoaanrijding, omdat dat gewoon makkelijker uit te leggen is – is gebaseerd op zijn autobiografie. In het boek I’m Special: And Other Lies We Tell Ourselves (2015) vertelde Ryan voor het eerst de waarheid over zijn aandoening.
Voor Ryan is Special dan ook meer dan zomaar een reeks: het is Zijn reeks. Een erg persoonlijke reeks waarin hij zijn meest kwetsbare gevoelens open en bloot op tafel legt. Zo schaamt Ryan zich voor zijn lichaam op een zwembadfeestje, beleeft hij zijn eerste keer seks met een sekswerker en durft hij niet te hopen op de liefde omdat hij dan weer diep gekwetst zou worden.
Karen Hayes is de moeder van Ryan en meteen ook het mooiste personage uit die hele reeks. We zien een moeder die haar leven in functie heeft gesteld van haar zoon én de zorg voor haar moeder. Ze is overbezorgd, want ze heeft haar zoon zien opgroeien tot een volwassen man, maar ze merkt ook dat er nog heel veel dingen zijn die niet lukken. De twee brengen veel tijd met elkaar door tot Ryan aan een stage begint en daar bevriend raakt met Kim (Punam Patel).
Ryan zet de stappen snel, want niet veel later wil hij ook alleen gaan wonen. En plots komt er heel veel tijd vrij waarmee Karen niet weet wat te doen. Karen heeft immers nooit echt geleerd om zichzelf ook af en toe iets te gunnen en zelf ook te leven. Tot ze haar stiekeme interesse voor de nieuwe buurman Phil (Patrick Fabian) in de praktijk omzet.
We gaan er niet flauw over doen: Zoe Levin is een mooi meisje en weet je naar het scherm te trekken. Ze viel ons al op toen ze in 2013 in Palo Alto speelde, de film gebaseerd op het boek van James Franco, en het is opnieuw zij die Bonding de moeite waard maakt. Ze is perfect gecast als Tiff, het mysterieuze en onbenaderbare meisje dat niet te raken lijkt en waar alles en iedereen op afketst als op staal. “Een metalen roos”, zoals één van haar klanten het noemt.
Tiff heeft een hard verleden gehad. Slechte ervaringen. Slechte ervaringen met mannen. Daardoor is zij de controle in handen gaan nemen. Het is een deel van de psychologische verklaring waarom ze dominatrix is geworden, een geheim dat ze in eerste instantie alleen maar deelt met haar beste vriend Pete. Na zeven afleveringen van een kwartiertje weten we nog niet erg veel van Tiff, haar personage is een bron die nog lang niet is uitgeput.
Waarom kijken?
I. Special
Ryan O’Connell wilde zelf de hoofdrol spelen in Special omdat hij absoluut wilde dat de hoofdrol gespeeld zou worden door een persoon met een handicap en niet door een acteur die een jongen met een handicap speelt.
Zelf heb ik ook een motorische beperking van bij geboorte en als kijker met een handicap herkende ik wel enkele van de issues waar Ryan mee worstelt: kinderen die je raar aankijken omdat je anders wandelt dan de anderen, de ene seconde nog stappen en de volgende tel op de grond liggen, het voortdurend uitleggen wat er met je aan de hand is. Maar ook: ergens binnenkomen en je bekeken voelen. Ergens buitengaan en je bekeken voelen (die idiote picknickbankjes in eetgelegenheden zijn écht niet handig) en meer existentieel: het gevoel hebben ergens tussen ‘gehandicapt zijn’ en ‘normaal zijn’ te zweven, daar heel erg dankbaar om zijn en tegelijkertijd jezelf een grote druk opleggen om te moeten presteren “omdat je nog zoveel kan.”
Het is dus te merken aan Special dat het door iemand neergepend is die zelf een beperking heeft en dat is een opluchting. Laat het alsjeblieft een nieuwe standaard worden. Dat Ryan O’Connell zichzelf neerzet en daarbij veel ruimte laat om te tonen hoe hij worstelt met zijn zelfbeeld en met het geloof in een potentiële liefde, daar zijn we zelfs dankbaar om. En die seksscène waar zoveel om te doen is online: het is zowat de meest tedere scène uit de hele reeks.
Toch zijn we maar matig enthousiast, want we zien vooral veel potentieel in Special, maar voor elke geslaagde observatie is er ook een mislukte grap en de personages zijn nog maar schetsen van wat ze hadden kunnen zijn. Volgens ons zou de reeks erg gebaat zijn bij meer van alles: langere afleveringen met een betere uitwerking, een groter budget en schrijvers die ideeën kunnen aftoetsen en elkaar naar een hoger niveau kunnen brengen. Hopelijk is er nog een toekomst voor Special.
II. Bonding
Brengt ons bij die tweede reeks: ook hier is één persoon schrijver, regisseur en producent en is de reeks op eigen levenservaringen gebaseerd. Bonding vertelt het verhaal van Tiff (Zoe Levin) en haar beste vriend Pete (Brendan Scannel). Zoe en Pete kennen elkaar al 13 jaar en hebben op het einde van de middelbare school ooit één keer seks met elkaar gehad.
Ondertussen wonen ze allebei in New York, is Pete uit de kast gekomen en studeert Tiff psychologie aan de hogeschool. Om haar studies te kunnen betalen werkt Tiff in de late uurtjes als dominatrix als Meesteres May. Ze vraagt Pete om haar assistent en bodyguard te zijn.
Bonding is op het lijf geschreven van Netflix: het sloopt taboes aan de lopende band, gaat geen enkele fetisj uit de weg en heeft een vreemd duo in de hoofdrol, wat heel erg doet denken aan The End Of The F*cking World, wat een onverwachte successerie was. Bonding weet voorlopig dat succes nog niet te evenaren, maar potentieel heeft de serie wel.
Toegegeven: hoewel de reeks als comedy bestempeld wordt hoef je ‘r voor de grappen je tijd niet aan te geven. In de eerste afleveringen is de reeks zelfs behoorlijk platvloers: in de eerste zien we al een kwakje sperma in Pete’s gezicht vliegen en diezelfde Pete plast op een klant een kwartiertje later in de tweede aflevering. De moppen zijn te flauw of te mislukt om echt mee te moeten lachen, maar met Zoe Levin heeft de reeks een geweldige hoofdrolspeelster gevonden.
Diegenen die de reeks niet zouden volhouden als het op dat elan zou verdergaan: we begrijpen jullie. Maar gaandeweg verdwijnt de nevenactiviteit van het vreemde duo meer naar de achtergrond en gaat Bonding meer over vriendschap, liefde en psychologie. Het is ook Levin die in de derde aflevering voor het eerste breekbare momentje zorgt wanneer ze een kleine inkijk geeft in haar psychologie. Ze vertelt dat ze ooit één keer met Pete gevreeën heeft omdat hij de enige man was die dat niet van haar verlangde. Omdat hij haar gewoon leuk vond. “Andere mannen wilden altijd alleen maar seks van me. Waardoor ik ben gaan geloven dat dat alles was dat ik te bieden had”, zegt ze daar.
Tiff is, zoals één van haar klanten het zo mooi verwoord, “een metalen roos” en dat klopt wanneer we Zoe Levin zien spelen. Ze heeft ook nare ervaringen gehad in het verleden, nare ervaringen met mannen waarover we verder nog niks weten. Ze begint pas een beetje te ontdooien wanneer Doug (Micah Stock) zich in haar gezichtsveld manoeuvreert. De scène waarin hij haar gewoon vraagt om wat met hem op de flipperkas te spelen “omdat je toch niet zo’n prater bent” is de tweede keer dat we echt geraakt worden.
De reeks eindigt op een cliffhanger en dus zouden we graag een vervolg zien, maar voor Bonding geldt hetzelfde dan voor Special: een betere uitwerking met een beter scenario, een hoger budget en betere grappen zou de reeks goed doen. Want nu zijn het twee reeksen met de werking van een vieruurtje: het stilt de eerste honger, maar de maaltijd kan het niet vervangen.