In Special Forces blijven, na het vertrek van Maksim Stojanac, nog vier rekruten over. Zij staan de vooravond van de slotopdracht, waardoor het niveau in de opleiding verder wordt opgekrikt.
De overgebleven vier rekruten – Karine Claassen, Thomas Van der Plaetsen, Jean Janssens en Hanne Claes – moeten in de voorlaatste nacht direct door met de opdracht: een vijandig kamp observeren. De missie was een culminatie van alle aangeleerde vaardigheden, van navigatie tot noodprocedures.
De spanning was hoogoplopend, waarbij de chefs benadrukten dat de minste fout de missie kon doen mislukken. De situatie escaleerde toen de ‘vijand’ onverwacht een aanvalshond losliet, wat de rekruten tot het uiterste dreef. “Dit is de pure realiteit in operaties. De vijand komt niet aankloppen om te zeggen wat zijn plan is. Je moet met het onverwachte om kunnen”, legt chef Blom uit.
Ondergelopen mijn
Na de observatiemissie waren de rekruten nog slechts twee opdrachten verwijderd van de gevreesde eindmissie. De volgende test bleek echter geen fysieke proef, maar “pure beheersing van angst”, klonk het onheilspellend bij de chefs.
In het decor van een ondergelopen mijn wachtte de deelnemers een parcours dat ontworpen was om hun diepste angsten te tarten. De proef startte met een ‘durfsprong’ van een acht meter hoog gebouw. Direct daarna moesten ze een apneuduik van vijftien meter uitvoeren door een ondergelopen ruïne, om vervolgens door een smalle, metalen koker te navigeren. Alles samen een zeer zware beproeving voor wie kampt met watervrees of claustrofobie.
Voor één van de rekruten bleek de extreme combinatie van sprong, koude en duisternis een brug te ver, waardoor die de opleiding moest verlaten. Opvallend was de reactie van topatleet Thomas Van der Plaetsen, die aanvankelijk laconiek reageerde: “Op vakantie zou ik exact hetzelfde doen. Dat gebouw opklimmen en een salto doen.” Dat lachen verging hem echter snel. Na de proef kwam hij volledig verkleumd uit het ijskoude water.