Binnen het rebelse en op actie gerichte jongerenklimaat in de 60-ger jaren in Hasselt was de weg bereid voor anderen, zoals Stevaert om dit ook op commercieel vlak ruimte te geven en in te pikken op het formele socialisme en de vakbondswerking, die al in 1970 met het in de steek laten van 20.000 mijnwerkers, voor een tweespalt gezorgd had en waar Stevaert ‘de andere kant’ kon invullen en waarin hij jaren heeft kunnen gedijen.
Een lied tot troost van aanklagers en aangeklaagden, van wie vooruit en wie terug wil.
Moederschoot, voor beluistering zie Youtube – Moederschoot
Waarin zijn politici niet anders dan (gewone) burgers? Dat wanneer ze aangeklaagd worden zij zich voor het gerecht moeten verantwoorden. Alhoewel de individuele vrijheid blijft, zoals elke andere burger, zelf voor de dood te kiezen, of te anticiperen op een veroordeling en dan al vooraf duidelijk te zijn over de gevolgtrekking die men er zal aan geven. Maar het kan ook zijn dat de rechter oordeelt dat de feiten ernstig genoeg waren de politicus uit zijn rechten te ontzetten voor enige tijd.
Dat de burger een klacht kan indienen staat buiten kijf . De aangeklaagde noch de aanklager behoeft dan sociale kleinpraat. Niet de vrouw met haar aanklacht tegen Stevaert noch Lahlali die het belang van 7 Marokkaanse Belgen en van mezelf verdedigt. De wangesmaakte tweet van Hendrik Vuye, toch professor aan de Universiteit van Namen over Meester Lahlali gaf me een schok die me naar m’n pen deed grijpen, zie De Ochtend-interview Lahlali en reacties:
Hendrik Vuye✌️ @HendrikVuye Meester Lahlali, er bestaat ook zoiets als tergend en roekeloos procederen. Een cursus gemist? #zever – Donderdag 2 April 2015 14:03
Jan Hertogen – Beste Heer Vuye, zijn jou en andere reacties niet tergend en roekeloos, eerder dan de terzake zijnde antwoorden van Lahlali die zich een meester toonde in recht en grondwet en de verdediging van het belang van wie door de uitspraken van De Wever geraakt werd. Weet niet welke cursussen jij gemist hebt om dit niet in te zien – Donderdag 2 April 2015 22:44
Steve Stevaert heeft uitsluitings-CAO’s tegen vreemdelingen bij De Lijn geannuleerd
Steve Stevaert heeft me ooit in een brief van 3 bladzijden geantwoord op de vraag of de CAO’s die ‘vreemdelingen’ uitsloot van een job bij De Lijn, niet onwettelijk waren, omdat men dat ook op ‘contractuelen’ toepaste. De nationaliteitsvereiste gold enkel voor de vastbenoemden. Mede door het toenmalige Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding werden de vakbonden en het bestuur van de Lijn teruggefloten. Het is dus pas van recente datum dat ook ‘vreemdelingen’ als contractuelen aan de slag kunnen bij De Lijn. Maar de oudere generaties, en dat is soms nog altijd manifest zichtbaar in hoe zij ‘vreemd’ cliënteel en ‘vreemde collega’s bejegenen, dragen nog altijd de mentaliteit mee van dit exclusie-denken dat altijd als een smet zal kleven op het blazoen van de vervoersvakbond.
Met mondjesmaat is De Lijn aan het verkleuren maar de (maatschappelijke) schade is nog altijd aanzienlijk, zeker ook voor de Marokkaanse en Amazigh/’Berberse’ chauffeurs die pas laattijdig op hun capaciteiten zijn aangesproken. In Vlaanderen heeft werden inwoners van vreemde herkomst onwettig uitgesloten of de toegang bemoeilijkt. Dat is nog altijd het geval is bij politie, leger, gevangenisbewakers, de post (al wat minder), het spoor (ook minder, waar gaat men anders werkvolk vinden), en ook de zorg, de witste vlek van allemaal wat tewerkstelling van mensen met migratieachtergrond betreft. De Witte Woede mag zich best eens keren deze exclusiepolitiek, of zijn de vakbonden hier in hetzelfde bedje ziek als de Vervoerbonden waren? Dus zeg maar dat in de uniformberoepen pas de echte gelijkwaardige tewerkstelling van alle burgers zichtbaar moet worden. Steve Stevaert heeft daar als Verkeersminister een ebelangrijke stap in gezet door de onwettige exclusie-CAO voor vreemdelingen te vernietigen.
Hasselt, kleinburgerlijke stad van klein(e) burgers
Hasselt is een echte centrumstad van kleinburgers waar de burgers vroeger, zoals in Gent, Frans spraken onder elkaar. Het is een stad die als eerste en enige in eigen beheer in 1946 een sociale wijk heeft gebouwd, De Casterwijk, waar wij ondermeer geboren en getogen zijn. Ook de stad met 2 afschuwelijke torens midden in het historische centrum en een Amelinx-wijk rond de Catharinakerk. Studentenstad ook die in de zestigerjaren al de voortrekker was van de nieuwe jeugdbeweging, eerste gemengde werking KSA/VKSJ/KSJ (nu recent samen gegaan) in Vlaanderen in 1968, met in 1969 al in de Isabellastraat (bij de Paterkeskerk) het centrum van de Derde Wereldbeweging en in 1970 Mijnwerkersmacht die de basis legde voor de nieuwe communistische partij die Amada werd en zich later omvormde tot de PVDA, nadat de belangrijkste militanten naar Wallonië verhuisden om daar de PTB op te richten, die nu de PVDA overvleugelt met dank aan de Vlaamse inwijkelingen.
Hasselt gaat voorop in jeugdwerk en jeugdklubs
Met de Haiwai en Excelcior als katholieke en socialistische voetbalploegen die later versmolten, werden nooit hoge toppen geschoren, ook al speelde Kris Hertogen bv nog een tijdje voor de Hawai na z’n deelname aan de Blue Star, een jeugdclub avant la lettre, zie ondermeer de dichtbundel van Manu Cox. Het was ook de tijd van het Hooghuis in Hasselt, het eerste jeugdhuis van het land, tegenover het Stadhuis, dat werd opgericht door Jaak Bouveroux, de broer van, omdat de jeugdbeweging geen antwoord kon bieden aan de losgeslagen jeugd. Jaak Bouveroux die later nog het ACV verdedigde tegen de aanval van de arbeiders op Ons Huis in Zolder omdat de eindejaarspremie in 1970 niet werd uitbetaald, proces dat in beroep door het ACV verloren werd. Hasselt was, voor het verschijnen van Steve Stevaert in de caféscène een broeiende stad vol ideeën, initiatieven, non-conformisme, waar de arbeiders- en burgers niet goed weg mee wisten. In de zeventiger jaren ontstond er een vacuüm waarin het goed boeren was voor mensen als Steve Stevaert, eerst in de cafésector, later in de politieke handel en wandel.
Het kanaal naar Kuringen en Stokrooi
Hasselt had en heeft geen economie, of het moest het Lijmfabriek zijn waar het liedje van stamt: Achter het Lèmfabriek, wo het zo goeden riekt, da wird de werremste liefde geboren, de baseng van het kanaal wor bevroren…” Niet op de 2de april 2015, toen Steve Stevaert besliste uit het leven te stappen, enkele honderden meters van de plaats waar ik een kleine 50 jaar geleden nog ‘O Hoofd vol bloed en wonden” zong, achter het altaar staand in een wit gewaad voor m’n eerste (en laatste) optreden als diaken in een eucharistieviering, als 1ste jaars theologiestudent aan het groot Seminarie dat toen nog in Luik gevestigd was. Het kanaal ook, waarlangs we tientallen malen trokken met de jeugdgroepen richting Stokrooi om op de Bolderberg te gaan spelen, waar toen nog een geheimzinnige en vervallen kluis gelegen was. Ook Stevaert zal er zijn (jeugd)herinneringen aan gehad hebben en niet toevallig deze omgeving gekozen hebben voor z’n laatste adem.
Hasselt – Chrisosthemos 1965 – De rebelse studenten
Het sterven van iemand die uit een omgeving komt waarin je zelf bent groot bent geworden geeft altijd aanleiding tot nostalgie, die maar interessant is als ze wat bijdraagt tot het begrip voor de tijdsgeest waarin die iemand zijn wereld nog moest ontdekken.
De 100 dagen in Hasselt, laatste jaar humaniora, Chrisosthemos. Een betoging van de laatstejaars met pitteleer- en bolhoeden en pancartes, slogans roepend waar alle leerkrachten met hun bijnaam vernoemd werden, en dat was niet altijd vlijend, rond de 1.000 leerlingen op de koer aanwezig om de feestelijkheden te volgen en te luisteren naar een toespraak op een geïmproviseerd podium:
Te herkennen zijn Etienne Joris (aan de rechterkant), die jaren later het boek schreef De Putsch van Steve, over de beginjaren van Steve Stevaert in Hasselt, Jos Bouveroux, oud VRT-journalist en Paul Van Nevel (met tekst in de handen) van het Huelgas Ensemble. Na de toespraak werden ze alle drie onmiddellijk bij de directie geroepen en voor drie dagen geschorst. Zelf had ik de toespraak geschreven, ondermeer met hulp van Marc Martens, griffier bij de provincie Limburg waar hij het secretariaat deed van verschillende provinciegouverneurs waaronder Steve Stevaert. Ik ben ik onmiddellijk gaan reclameren dat men mij dan ook maar moest schorsen. Maar omdat men dan misschien voor erger vreesde, heeft men de schorsing onmiddellijk opgeheven en werd het verder nog een spetterende Chrisosthemos.
Ze konden zo uit de film A Clockwork Orange gelopen zijn, film die pas 6 jaar later door Stanley Kubrick werd gemaakt maar dit op basis van een boek dat al in 1962 door Anthony Burgess geschreven was. Ik ben herkenbaar onder de vierde hoed van rechts.
Directeur Vankeer, die meer en meer ruimte liet aan de rebellerende jeugd en de jeugdbewegingen ondermeer die naar Zwartberg trokken, in verbinding stonden met het projectonderwijs in Bokrijk, ‘milieuwerking’ steeds ernstiger namen en de mijnwerkers in 1970 en later ondersteunden en vanuit Leuven voet aan de grond kregen in Hasselt, werd na enkele jaren vervangen door een andere directeur om terug orde op zaken te zetten.
Binnen dit rebelse en op actie gerichte jongerenklimaat was de weg bereid voor anderen, zoals Stevaert om dit ook op commercieel vlak ruimte te geven en in te pikken op het formele socialisme en de vakbondswerking, die al in 1970 met het in de steek laten van 20.000 mijnwerkers, voor een tweespalt gezorgd had waar Stevaert ‘de andere kant’ kon invullen waarin hij jaren heeft kunnen gedijen.
Hasselt dus, een stad van libertaire burgerij en van de revolutie, te klein voor het grote en soms ook te groot voor het kleine.
Jan Hertogen, Hasselaar van geboorte