Het lijkt erop dat een zogenaamd links ongenoegen op de man probeert te spelen met moddercampagne en chantagetechnieken. Maar wat is het verschil tussen ‘emo’ talk en mensen die cijferen … Waarom zouden koele cijferaars mensen zonder hart zijn? Wanneer journalistiek zich niet meer kan informeren bij economisten lijkt ze nogal last te hebben van meligheid. Het symptoom van linkse machtsverslaving met dervingsverschijnselen …

Quote CD&V’er: “Als het zo doorgaat, stappen we beter uit de regering”

Binnen CD&V ettert ongenoegen over de tax shift. Dat blijkt uit een rondvraag van deze krant. Vooral de linkerflank heeft het moeilijk met haar rol binnen deze coalitie. “Als het zo doorgaat, dan stappen we beter uit de regering.”

Quote Ongenoegen ettert binnen CD&V na tax shiftdebacle

“Er is een bodem en daar kunnen we niet blijven onder gaan. Dan moet het maar zonder ons.” Veel CD&V’ers zijn de zomervakantie ingetrokken met een wrang gevoel. De tax shift ligt zwaar op hun maag.

Quote CD&V en Kris Peeters: geïsoleerd als een kind dat gepest wordt op de speelplaats

Typisch voor mensen die niet aan het stuur zitten, is dat machteloos gevoel. Het machteloze vertaalt zich in een depressie. En uitingen van depressie vertalen zich in zinloos manisch-autistisch gedrag. Dit vanuit een puur gezondheidsinvalshoek geredeneerd, kun je stellen dat links depressief wordt van de zienswijze van rechts.

Nochtans is er niets verkeerd aan het stuur eens van links naar rechts te draaien. Een flexibele economie volgt het pad, en probeert op koers te blijven. Af en toe eens draaien aan het stuur zorgt dat je de hoekjes en de kantjes van de kamer verkent en weet wat werkt of niet werkt. Na het faillissementsrecord onder Di Rupo , moet toch duidelijk zijn voor links, dat de linkse recepten momenteel niet werken… Wie het debat op de persoonlijke toer gooit is dus bezig met moddercampagnes.

Laten we de taxshift in één infograpic samenvatten…

Economie is het ‘egoïstisch’ gedrag van de burgers. Een tax shift is knutselen aan de economie met ‘zero budget’. Hoe kun je de economie sturen als overheid? Met belasten en subsidies. Lasten heffen doe je op alles wat je niet wilt, subsidies doe je op alles dat je wilt stimuleren. Lasten heffen zorgt dat er een pak economische opportuniteiten links blijven liggen, terwijl subsidies ofwel fouten corrigeren voor overbelaste situaties, of nog erger de maatschappij stimuleren naar een punt waar iets onrendabel nog meer schaarse overheidsmiddelen opsoupeert.

Waarom zou je nu arbeid zo hard belasten dat we als burgers weigeren te werken? Dat we weigeren te werken kun je met eenvoudige voorbeelden bewijzen. Een auto in België herstellen kost zodanig veel, dat we voor elke breuk met 2.000 euro onderdelen de auto zo goed als perte totale verklaren, omdat die auto herstellen vlug meer kost dan de restwaarde van de wagen.

Dit vertaalt zich in een tweede fase in duurdere verzekeringspremies. En dit vertaalt zich in een groter maatschappelijk verlies, wat in het buitenland hersteld wordt en nog 10.000 euro waard is, wordt hier waardeloos door de lasten op arbeid. Daardoor floreert er een economie van tweedehandswagens die geëxporteerd worden naar minder belaste landen. Die landen herstellen onze perte totale moeiteloos. Hier komt een eenvoudig inzicht: wij hebben onze herstel-economie perte totale belast. De wegwerpeconomie is de vrucht van de lasten op arbeid. Deze rechtse regering wordt straks de meest groene ooit, want zij zal de hersteleconomie stimuleren.

Voor wie het nog niet gelooft. België bekeken door Chinese ogen, was hier op newsmonkey te lezen dat ze versteld stond waarom Belgen zoveel zelf doen in hun huis. In China wordt alles meer gedaan door vakmensen, en Belgen waren in haar ogen artiesten… Jawel wij worden gedwongen door onze lasten op arbeid, om naar de succesrijke Brico’s te hoppen in ons land, en om elk weekend gezellig te klussen in onze huizen. Arbeiders ruilen diensten onder elkaar, en helpen elkaar hun huizen bouwen, want voor arbeiders zijn huizen allang onbetaalbaar geworden. Hun enige manier om betaalbaar te wonen is onder familie elkaar bij te staan met hun vakkennis en het materiaal die ze lenen van hun bazen. Het andere spectrum defiscaliseert zijn onroerende investeringen, en maakt er een patrimoniumvennootschap van, waar de verliezen in de min gaan van hun inkomsten of ten laste van hun beroepsinkomen. Jawel de twee extremen bestaan, en de midden klasse is de klos.

Voor wie het nog niet begrijpt, ik kan nog uren doorgaan, voor de leesbaarheid gaan we dit niet doen. In feite zou je vakanties moeten belasten, luiheid zou moeten belast worden… en niet arbeid. Je zou werkloosheid moeten belasten, en niet subsidiëren… Een werkloze zou per definitie iemand moeten zijn die in overheidsdienst gaat werken aan een marshall plan… En niet iemand die betaald wordt om niets te doen.. Het is voldoende bewezen voor mij , dat de lasten op arbeid de Belgische economie handen geld kost. Dit zijn miljarden aan opportuniteiten die we weggooien. De lasten verschuiven gaan al die opportuniteiten doen vrijkomen.

Hefboomeffect

Dus de tax shift is niet meer dan het verschuiven van lasten van de midden klasse naar de midden klasse. Wat brengt het dan op vraag je u af ? Wel de ideale tax shift belast een import product of een ‘sinn product’ die we nodig hebben, zodat we die minder consumeren. En deze middelen worden gebruikt om onze arbeiders goedkoper te maken. Stel dat we een Carbontax invoeren, dan ga je aardgas duurder maken of Rusland armer. Je zorgt gelijktijdig dat die stijging in kostprijs kan betaald worden door de mensen en de industrie die tax terug te geven. Dus niemand verliest, dat moet toch duidelijk zijn, niemand betaalt meer, niemand betaalt minder. Heeft dat zin vraag je u af ?

De import verliest, en de export wint. Daar zit de eerste win-win. De tewerkstelling en het inkomen van de burger wint, daar zit de tweede win-win Het heeft ecologisch ook zin. Want je kunt zonder subsidies gaan investeren in energiezuinigheid. Dat is inderdaad opportuniteiten die ontstaan. Uw besparing wordt groter, dus uw rendement om als burger minder energie te verbruiken wordt groter. We zien ook dat de installatie kost of de offertes met energiebesparende installaties goedkoper worden. Hier sta je opnieuw aan de kassa van de tax shift. Je kunt goedkoper aan de belasting ontsnappen.. Het heeft een hefboom effect. Dit hefboomeffect is geeft een effect dat 1+1=3 wordt, jawel, je kantelt werkelijk de beslissing en overhaalt heel wat mensen om die investeringen te doen. Daarover gaat een Carbontax shift of een goeie tax shift. De tax shift doen gaan over lasten op Picketty rijken naar jan Modaal, doet niets kantelen… Uw import verandert niet integendeel, uw export kan kantelen bij voldoende daling van lasten op arbeid. Maar minder kapitaal om te investeren, en kapitaal dwingen om meer rendement te eisen van zijn investeringen is niet noodzakelijk een goeie strategie voor een tax shift.

Tax-shift en transitie gaan hand in hand

We zijn in een tijdperk beland van energietransitie. Denken jullie nu echt allemaal dat wij de lasten op energie nooit meer gaan moeten veranderen? Wat we vooral moeten voorkomen is dat de transitie wordt wegbelast. We moeten de transitie faciliteren. Een tax shift kan dit doen.

We hebben een transitie in de sharing economie. Welke implicaties heeft dit voor onze belastingen, je ziet overal in de wereld de Uber-stuiptrekkingen die de traditionele economie doet. Hoe kan de ijzerwinkel van NMBS overleven in een wereld van google-car-uber taxis … en hoe kan de overheid daar flexibel op inspringen?

We beleven een transitie dankzij internet economie: kranten worden waardeloos papier, we zorgen best dat de distributie van kranten niet meer gesubsidieerd worden. Het newsmonkey-model heeft meer kans op overleven dan het antieke ‘journalistiek politiek gelieerd aan zijn partijkaartpartij’ die u eventjes zal voorkauwen hoe je moet denken maatschappij.