Het is oorlog aan de top van de NMBS. Maar uit de modder die heen en weer gaat in die clash, blijkt dat het rot aan de kop toch serieus is. De voorzitter van de maatschappij, Jean-Claude Fontinoy, een absolute vertrouweling van Didier Reynders (MR), houdt er zo maar eventjes een hofhouding van 14 mensen op na, die samen 1 miljoen euro per jaar kosten.
Bij de NMBS heb je de CEO, grote baas Jo Cornu. Die is door de vorige regering geïnstalleerd, en houdt op geen enkele manier meer een blad voor de mond. Want Cornu is helemaal geen vriend van de machtige socialistische bonden, hij gaat daar lijnrecht tegenin.
Maar tegelijk gaat hij ook frontaal in tegen de voorzitter van z’n eigen maatschappij de NMBS, Jean-Claude Fontinoy. Jarenlang was die de rechterhand van Didier Reynders (MR), hij is de liberale waakhond bij de spoorwegen. Maar Fontinoy houdt zich te pas en te onpas bezig met het dagelijks bestuur van de NMBS, zodanig dat hij Cornu totaal op de zenuwen werkt. De nieuwe minister van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) kreeg het dossier op haar bord: in een striemende brief deed Cornu z’n beklag over Fontinoy.
Nog problematischer: één medewerker heeft doodleuk twee jobs
Die interne strijd gaat nu nog verder. In de krant L’Echo lekt vandaag uit dat Fontinoy wel een heel uitgebreide hofhouding aanhoudt, op kosten van de NMBS en dus ook van de belastingbetaler: in totaal werken er zomaar 14 mensen rechtstreeks voor hem. Onder meer twee raadgevers, een secretaris, twee chauffeurs en een expert. Daarvoor mag de NMBS ruim 1 miljoen euro per jaar ophoesten.
Nog problematischer: één medewerker heeft doodleuk twee jobs, hij werkt ook nog op het kabinet van minister van Buitenlandse Zaken Reynders. Hij werd van bij Reynders aangenomen in april 2014, maar neemt ondertussen nog altijd deel aan vergaderingen met andere kabinetten en stuurt mails van op het e-mailadres van het kabinet. Hij heeft er nog steeds een bureau.
Bij Reynders valt te horen dat de man “interim-kabinetssecretaris was om een tijdelijk personeelsprobleem op te lossen”. Op zich is het niet ongebruikelijk dat ambtenaren “gedetacheerd” worden, van hun job naar een kabinet gezet worden en omgekeerd. Maar in deze zaak maken het kabinet en de NMBS-voorzitter het toch duidelijk behoorlijk bont.
In elk geval ruikt de hele constructie naar achterkamertjespolitiek, waarbij politieke creaturen zoals Fontinoy rijkelijk beloond worden met politieke benoemingen bij overheidsbedrijven. Dat die vervolgens ook nog hele hofhoudingen rond zich krijgen, roept vragen op. Zeker op een moment dat iedereen de dwingende opdracht krijgt van deze regeringen om de tering naar de nering te zetten.