Hij stond vaak in het centrum, het brandpunt. Dat was z’n natuurlijke plek, van waar hij warmte uitstraalde, als ster in een eigen stelsel. Eens je in een baan rond Steve Stevaert kwam, raakte je er maar moeilijk uit. Logisch, want z’n humor, gulheid maar ook scherpte deelde hij rijkelijk met velen, in een verbluffend breed en divers netwerk. 

“Hé, wat fantastisch dat je je eigen ding begint!” Steve Stevaert heeft altijd een zwak voor kleine ondernemers gehad, dus de dag dat we newsmonkey aankondigden, hing hij plots aan de lijn. “Ik neem meteen een abonnement”, beloofde hij. “We hebben ons op jouw model gebaseerd, het wordt gratis”, plaagde ik. “Je hebt het eindelijk begrepen! Mijn steun heb je, dat weet je.”

Het tekende Steve: hij had al lang geen enkele journalist of ander ‘nuttig’ contact in de Wetstraat meer nodig. Maar eens je in Steve z’n orbit zat, bleef je daarin. Met alle warmte vandien: veel bellen, veel praten, en graag en goed eten. Hij bleef dezelfde mens, ook na z’n politieke hoogdagen deelde hij z’n ideeën en inzichten in het politieke schaakspel, met wie daar vriendelijk om vroeg.

Feilloze politieke scherpte

Want aan politieke scherpte in z’n analyses had Stevaert na al die jaren niets ingeboet. Feilloos voorspelde hij de verkiezingsuitslag van 25 mei 2014, maanden op voorhand. Dat Bart De Wever alles en iedereen zou wegvagen. “Dat meen je toch niet, Steve?” Toch wel, let maar op.

Even feilloos dissecteerde hij wat er mis liep in z’n eigen partij in de maanden van de kiescampagne, zonder zich verder al te veel als schoonmoeder te willen opstellen. Dat ze er niet tussen geraakten, tussen dat spel van CD&V en N-VA. Gelijk kreeg ie.

Zijn rol binnen sp.a was wel degelijk nog significant. Niet zozeer in day-to-day beslommeringen, hij ging niet meer naar het partijbureau, want wilde geen ‘oude krokodil’ zijn. Wel toen de bom barstte in ‘zijn’ sp.a. Natuurlijk begreep hij de hemelbestormers onder leiding van John Crombez ergens wel. Maar minstens zo belangrijk was dat hij geen tribale toestanden wilde, waarbij een zittend voorzitter met pek en veren zou worden buiten gedragen. Bemiddelingspogingen tussen de twee kampen werden ondernomen vorige zomer, en dat die uiteindelijk niet lukten, deed hem geen plezier. Want de partij bleef belangrijk voor hem. En een voorzitter, daar raak je niet zomaar aan.

Niet toevallig stond sp.a-voorzitter Bruno Tobback met tranen in de ogen de pers te woord, voor de Leuvenaar valt plots een stevige steunpilaar weg. “Je mag Stevaert niet al te makkelijk reduceren tot een paar slogans. Het was zelfs z’n grote kwaliteit, om de dingen helder en duidelijk te zeggen. Maar hij was veel meer dan dat.”

Gigantisch netwerk

Natuurlijk was Stevaert een toppoliticus met een donkere kant, een powerbroker die handelde in invloed en macht. Fraai oogt dat nooit. De auto-met-chauffeur, de fixers, de entourage, het hoorde er allemaal bij, zelfs in de jaren dat hij niet meer actief in de Wetstraat zat.

Maar als mens was Stevaert veel meer dan politiek. Hij kon inspirerend en vol gloed uren vertellen over ondernemen, je zaak starten en uitbouwen. Als voorzitter van Ethias gaf hij me een unieke en eerlijk inkijk in de financiële wereld, wat mee resulteerde in een prachtige journalistieke reeks over de financiële crisis.

In zowat elk gezelschap waarin Steve vertoefde, vaak op restaurant of café, was hij het middelpunt. Een natuurlijke gravitas, een geboren entertainer, met een rijke en diverse vriendenkring. Socialisten, maar evengoed steenrijke ondernemers of CEO’s: Steve had een gigantisch netwerk en een enorm diverse vriendenkring.

Hij bracht graag mensen samen, en allen deelden ze één lot: de vriendelijke plaagstoten van Steve moeten ondergaan. Humor was een rode draad in al z’n contacten; zonder dat relativisme, de gulle lach, functioneerde hij gewoon niet.

Gul en groots

Think big was z’n motto (zonder dat hij veel met dure Engelse managementtaal jongleerde): dromerig soms, maar altijd groots denken. Een project in Vietnam? Okay, maar geen liefdadigheid in een dorpsschooltje, meteen een gigantische haven gaan aanleggen! Daklozen een avond laten genieten van eten van topchefs? “Goed, ik schenk 10.000 euro!” Even gul als groots in z’n handelen, want “rijkdom delen” zag hij wel als z’n verdomde socialistische plicht.

De laatste weken liep hij veerkrachtig rond, scherp zoals in z’n topdagen. Lunches, meetings met topmensen: hij had het gevoel om na de onverkwikkende periode van de afspersingszaak weer helemaal terug te zijn, back in the game.

Want hij was gigantisch gevoelig over z’n reputatie, z’n imago. Mensen die dicht bij hem stonden getuigen hoe heftig de hele toestand rond de afpersing en de vermeende sekstape hem had aangetast. Niet zozeer de zaak zelf, maar de outfall in de pers en de bijhorende reputatieschade in z’n rijke netwerk. Gebrandmerkt als “verkrachter” door het leven gaan, het moet een vreselijk vooruitzicht geweest zijn voor een man die net de schandvlek van een vorige zaak had afgewassen.

“Hier lig ik, dik tegen mijn goesting”

Vandaag overheerst ongeloof in zijn brede en vooral zo diverse vriendenkring die hij achterlaat. Was er dan echt geen andere uitweg? Hoe kan dit nu zo plots gebeuren? Het komt als een mokerslag.

“Ik ben niet bang voor de dood, wel voor het doodgaan. Ik ben bang voor pijn. Ik hoop dat ik in één keer dood ben, en dan is het voor mij afgelopen”, vertrouwde Steve ooit een journaliste van De Standaard toe.

“Het enige wat ik wil, is een tegel – daar zullen mijn vrienden wel voor zorgen – met daarop: ‘Hier lig ik, dik tegen mijn goesting.’ Dan is het afgelopen.”