Het wordt een vreemd paasweekend dit jaar en om dat allemaal te vergeten, nestelen we ons gewoon nog maar wat voor televisie. Op Netflix zijn deze week twee nieuwe films toegevoegd die een glimlach op ons gezicht kunnen toveren.

Love. Wedding. Repeat.: ideaal om romcom-bingo mee te spelen

Barbecueën met de buurt mag niet en bovendien gaat het regenen. Beter kunnen we ons in de zetel nestelen bij een filmpje en geen enkele nieuwe film lijkt ons daar meer geschikt voor dan Love. Wedding. Repeat.

Love. Wedding. Repeat. is een romcom volgens de boekjes waar toch nog voldoende scherpe randjes aan waren om ook ons nog te kunnen amuseren. Centraal staat Hayley (Eleanor Tomlinson) die in Italië in het huwelijksbootje stapt met Roberto (Tiziano Caputo). Aanwezig zijn onder andere ook haar getuige en bruidsmeisje Bryan (Joel Fry), haar broer Jack (Sam Claflin), zijn vlam Dina (Olivia Munn), zijn ex Amanda (Freida Pinto) en ongenodigde gast Marc (Jack Farthing).

Daarna krijgen we zowat alles te zien waarom we een hekel hebben aan romcoms: ze zijn dodelijk voorspelbaar. Bryan die te laat is op het feest nadat hij had gezegd dat hij dat niet ging zijn doet denken aan Hugh Grant in Four Weddings And A Funeral en dat Jack en Dina elkaar opnieuw tegen het lijf lopen, hadden we ook van mijlenver zien aankomen. En uiteraard wordt het niet de ideale huwelijksdag. Deze film is dus ideaal om bingo op te spelen, maar tegelijkertijd kon de film ons wel blijven amuseren. Hayley is geen afgelikte bruid, maar heerlijk grofgebekt, er gebeurt nog iets met een slaapmiddel dat af en toe voor een komisch moment zorgt, ergens onderweg gaat ook de taart eraan en naar Olivia Munn kunnen we urenlang kijken.

Met het cyclische gegeven waar in de aankondiging van de film heel erg op werd gefocust wordt dan weer heel weinig gedaan. Bijna niets, eigenlijk. Ja, er wordt eens gezegd dat we in een wereld wonen die wordt gestuurd door toeval en chaos en we krijgen in het tweede gedeelte van de film te zien wat er allemaal goed moet lopen om tot een happy end voor hen allen te komen, maar het is toch iets te mager om te betoveren.

Wél hebben we een aangenaam anderhalf uur beleefd, met dank aan leuke vondsten in de dialogen en degelijke acteerprestaties. En alles loopt goed af op het einde, dat is in deze tijden ook iets waard.

Score: 6/10

Tigertail: een verhaal over migratie, gegrepen en gemiste kansen

De tweede nieuwe film die deze week onze interesse wist op te wekken – ook op Netflix, de opties zijn beperkt dezer dagen – is Tigertail. Dit kleinood is het regiedebuut van Alan Yang, een man die al lang werkzaam is in de televisiewereld. Zo schreef, regisseerde en produceerde hij afleveringen van Master Of None, The Good Place en Parks And Recreation en won hij een Emmy voor zijn schrijfwerk voor Master Of None.

Recent was hij ook nog de producer van het mooie Little America, de serie die op AppleTV+ te vinden is en daarmee heeft Tigertail nog het meeste raakvlak. Yang vertelt hier het verhaal van de kleine jongen Pin-Jui die in Taiwan woont en in zijn eerste jaar levensjaar zijn vader al verloren heeft en wanneer zijn moeder naar ander werk op zoek moet een jaar bij zijn oma doorbrengt, in de rijstvelden. Dat jaar speelt hij veel met de kleine Yuan (Hai-Yin Tsai), een meisje dat later ook zijn vriendinnetje (Yo-Hsing Fang) wordt.

Pin-Jui (Hong-Chi Lee) droomt van een toekomst in Amerika, van een betere toekomst en van een toekomst waarin hij ook zijn moeder kan laten stoppen met werken zodat ze het gevaarlijke werk in de fabriek achter zich kan laten. Wanneer hij de kans krijgt om de oversteek te maken, laat hij zich uithuwelijken aan Zhen Zhen (Kunjue Li).

Dat krijgen we allemaal mee in flashbacks terwijl we ook het leven van de oude Pin-Jui (Tzi Ma) volgen, voor wie het leven niet geworden is waar hij op gehoopt had. Zijn huwelijk met Zhen Zhen (Fiona Fu) is gestrand, de relatie met zijn dochter Angela (Christine Ko) loopt bijzonder moeilijk en hij blijft denken over hoe een leven met Yuan eruit gezien zou hebben.

Dat verhaal brengt Tzi Ma zonder al te veel woorden, want zo zit hij in elkaar. Hij is het zwijgzame type. Sterk. Nooit huilen, zoals zijn grootmoeder hem geleerd heeft. Niemand kent hem echt. Zelfs zijn dochter Angela weet amper iets over haar vader en diens verleden, waardoor die hem maar moeilijk kan begrijpen. Het zijn dan ook die scènes die de mooiste, moeilijkste en meest aangrijpende momenten in de film in zich dragen. Wanneer Angela haar vader tijdens een bijzonder ongemakkelijke lunch vertelt dat haar relatie is afgesprongen weet Pin-Jui niet hoe te reageren. De twee zorgen ook voor het mooiste moment: helemaal op het einde legt Angela een hand op de schouder van haar vader. Een teken van begrip, zonder woorden en dus helemaal in de geest van de film.

En daar wringt het schoentje een beetje, want dat is meteen ook één van de enige momenten in Tigertail die weet te raken, hoewel we Alan Yang er wel moeite voor voelen doen. Misschien heeft Tigertail ook de pech om (bij ons) in hetzelfde jaar te verschijnen als The Farewell, een film die – met tragikomische inslag – veel meer wist te raken dan deze. Alsof Alan Yang verslagen is op eigen terrein.

Nu missen we wat diepgang in Tigertail. Er waren twee opties volgens ons: ofwel de film veel langer maken en de levens in detail uitwerken, ofwel knippen zodat dit verhaal in een aflevering van Little America zou passen. Nu valt de film tussen twee stoelen in. En toch vragen we om Tigertail een kans te geven. Er schuilt namelijk wel veel moois om over na te denken in dit verhaal van een leven van gemiste kansen en uiteindelijk vraagt Tigertail maar om anderhalf uur van dat leven van ons.

Score: 6/10