Het is zover: de cinema’s zijn weer open. Op woensdag 9 juni startten 20 nieuwe films. Zelfs wij zijn er niet in geslaagd om die allemaal te bekijken, maar op onze mening over K3: Dans Van De Farao zit vast niemand te wachten. Wat we van Nomadland vonden, was eerder al te lezen (gaan kijken op het grootst mogelijke scherm graag!), maar we willen je ook met zachte dwang aanmanen om Drunk en Cruella te gaan bekijken.
Drunk: altijd een klein beetje dronken
Drunk – de originele Deense titel is Druk – was één van de slachtoffers van coronagolf nummer elvendertig. Amper één dag na de release van de film in ons land eind oktober 2020 moesten de bioscopen opnieuw sluiten. Het is pas sinds deze week dat Belgische fans de film, die intussen een Oscar heeft gewonnen voor Beste Buitenlandse Film, kunnen bekijken.
De premisse is intussen bekend: vier uitgebluste leerkrachten gaan een experiment aan. Ze besluiten de theorie van de Noorse psychiater Finn Skårderud aan de realiteit te onderwerpen. Die meent dat we geboren worden met ongeveer 0,5 promille te weinig alcohol in ons bloed. Als we ons als mens in een constant benevelde toestand zouden bevinden, kunnen we meer onze optimale zelf zijn. Socialer, creatiever.
Het begint allemaal heel fijn. De vier vrienden genieten van een glaasje in een sfeer van kameraderie. Ze lachen, maken plezier en stellen grenzen aan hun alcoholgebruik: niet meer na 20 uur ’s avonds en niet in het weekend. Het experiment heeft meteen het gewenste effect: Martin, een geschiedenisleraar die pas nog door zijn studenten én hun ouders op het matje werd geroepen omdat zijn lessen wanordelijk en saai zijn, krijgt weer meer zin in het lesgeven en vindt creatieve invalshoeken om zijn leerlingen geboeid te houden. Hij wordt ook weer avontuurlijk in zijn relatie en in het leven. Wanneer hij voorstelt om te gaan kanoën neemt zijn vrouw een shift aan op het werk in de veronderstelling dat hij een grapje maakte. Dat is hoe saai hij geworden was. Een beetje alcohol blijkt dat weg te kunnen halen.
Maar uiteraard blijft het daar niet bij: de vier zoeken de grenzen van het experiment op. Drinken steeds meer en zetten de deur voor alcoholisme op een kier. Lang lijkt het alsof Drunk alcohol verheerlijkt, want is het leven niet fijner en makkelijker om altijd een beetje dronken te zijn? Eén van de leerkrachten raadt zelfs één van zijn studenten aan om wat flinke slokken te nemen voor hij het examenlokaal binnenstapt. Maar uiteraard doet de film dat net niet. Vinterberg neemt nergens een standpunt in voor of tegen alcohol, maar wie de film gekeken heeft, weet wel dat de regisseur wil waarschuwen voor de gevaren van alcoholgebruik. “Geniet met mate” blijkt in deze – net als met zowat alles – het devies.
Drunk heeft een boeiend uitgangspunt en geeft stof tot nadenken, maar volgt wel een behoorlijk voorspelbaar parcours. Natuurlijk weet je al van bij de start dat dit experiment uit de hand zal lopen en dat minstens één van de vrienden slachtoffer van de fles zal worden. Desalniettemin was Drunk wel leuk om naar te kijken, met dank aan de vier acteurs die staan te schitteren als uitgebluste mannen en fletse leerkrachten. Aan het einde van de rit is het vooral de euforische noot waarop de film eindigt die ons nog lang zal bijblijven.
Als noot nog dit: de film is opgedragen aan Vinterbergs dochter Ida. Zij kwam in 2019 om het leven in een auto-ongeluk op de Belgische wegen en zou normalerwijze ook een rol gespeeld hebben in deze film. Drunk is dus deels eerbetoon, deels rouwportret. Maar buitenstappen doen we met de euforie van de laatste scène, want “HOERA, DE BIOSCOPEN ZIJN WEER OPEN!”
Score: 7/10
Cruella: eindelijk nog eens creativiteit in een live-action van Disney
Cruella is een vreemd beestje: de film is tegelijkertijd te zien in de filmzalen als op streamingdienst Disney+. Op Disney+ wordt de film aangeboden via zogenaamde VIP Access of dus aan de meerprijs van 21,99 euro. Op 27 augustus wordt de film beschikbaar gesteld voor alle abonnees van Disney+. Tegelijkertijd speelt de film in de bioscoop, maar ook weer niet overal. In Vlaanderen moeten we ons voor een vertoning van Cruella vooral naar Kinepolis begeven, maar alle bioscopen die de film vertonen, zijn hier te vinden.
De film vertelt het ontstaansverhaal van Disney-schurk Cruella De Vil. Het personage komt uit het boek 101 Dalmatiërs, dat in 1961 door Disney in een animatiefilm werd omgezet. In 1996 kwam er een live-action bewerking met Glenn Close in de hoofdrol. Nu wordt er gezocht naar waar Cruella De Vil vandaan komt, wat haar achtergrondverhaal is en hoe ze geworden is wie ze is.
Cruella heet eigenlijk Estella. Als kind is al duidelijk dat ze een tweedracht in zich heeft, dat ze een drang heeft om gezien te worden en dat ze zichzelf makkelijk in de problemen werkt. Ze heeft het, zoals haar moeder het verwoordt, moeilijk om erbij te horen. Estelle verliest haar moeder in tragische omstandigheden op jonge leeftijd en wordt opgevangen door Jasper en Horace, twee straatboefjes die weten hoe het voelt om zonder ouders op te groeien. Ze vangen Estelle op en schakelen haar ook in hun overlevingsstrategie in.
Tegelijkertijd blijft Estelle (op volwassen leeftijd gespeeld door Emma Stone) ook dromen van een carrière als modeontwerpster. Wanneer ze aandacht weet te trekken van de Barones (een heerlijk diabolische Emma Thompson) komt die droom een stapje dichterbij, maar lijkt Cruella het ook vaker en vaker te winnen van de meer bedeesde Estelle.
De grote sterkte van Cruella is dat er voelbare creativiteit en energie in de film zit. Geholpen door de soundtrack (37 nummers!) die vooral bestaat uit oldies uit de jaren zestig en zeventig zit er tempo in de film. Tijdens het kijken zit je mee te tikken op je been op lekkers van onder andere David Bowie, The Clash, The Rolling Stones, Blondie, The Doors en Electric Light Orchestra. De camera zwiept op hetzelfde tempo mee en dat is de verdienste van onze landgenoot Nicolas Karakatsanis die als DOP de camera’s aanstuurde.
Tegelijkertijd kan je je ogen uitkijken: voor de film ontwierp Jenny Beaven 277 kostuums, waarvan 47 outfits voor Cruella. Nooit werd het voor ons – wij nemen gewoon wat er bovenaan in de kast ligt – in een film méér duidelijk dat je via mode aan een identiteit kan bouwen.
Het beste stuk van de film vonden wij het gedeelte van de film waarin Estella het Cruella toelaat om de overhand te nemen. In dat gedeelte groeit ze uit tot een enigma, een performancekunstenaar die de media weet te beheersen, maar van wie tegelijkertijd niemand weet wie erachter schuilt. De performance van I Wanna Be Your Dog was wat ons betreft een hoogtepunt in de film.
Tegelijkertijd zit er herkenbaarheid in Cruella: de charmante dievige waarvoor je sympathie kan blijven opbrengen herkennen we uit Netflix-hit Lupin. De tweestrijd tussen goed en kwaad in een mens hebben we al veel vaker gezien, recent nog in Joker. De soundtrack vol oldies is een kunstje dat in The Guardians Of The Galaxy ook al voor succes zorgde en The Baroness brengt sterke herinneringen aan Meryl Streep in The Devil Wears Prada naar boven. Het zou dus makkelijk zijn om cynisch over deze film te doen, maar we kiezen ervoor om het niet te doen omdat we oog hebben voor de creativiteit en het wérk dat in deze film schuilt.
Als de film iets korter was geweest, iets snediger, waren we allicht nog enthousiaster geweest. Nu blijft het bij heel wat sympathiepunten en een aanmaning om de film in de bioscoop te gaan bekijken om die heerlijke soundtrack door de boksen te laten knallen.
Score: 7/10