Een blik op de kalender bevestigt het: er zijn al zes jaren voorbij sinds de release van Le Ciel Flamand, de vorige film van Peter Monsaert. Hij debuteerde met zijn eerste langspeelfilm Offline in 2012 en bevestigt met zijn nieuwe prent Nowhere dat hij stilaan een baken van kwaliteit genoemd mag worden. Reken daarbij dat Koen De Bouw één van de mooiste rollen uit zijn carrière speelt en dat we een zeer beloftevolle jonge acteur aan het werk zien en wij tellen meer dan redenen genoeg om een tripje cinema in te plannen.
Een paar minuten ver in de film en het is meteen al duidelijk: in deze film zullen we geen overschot aan dialoog vinden. We volgen in die eerste minuten een dan nog naamloze figuur, gespeeld door Koen De Bouw, die werkt op een bouwwerf, arbeiders uit het buitenland gaat oppikken en ze ook weer afzet aan het einde van de dag en hen 20 EUR toestopt.
Er komt beweging in de plot wanneer de man, die we vanaf nu André zullen noemen, een jongeman betrapt die probeert in te breken in het pand. Er ontstaat een gevecht, André brengt de jongeman naar het ziekenhuis met het excuus dat de jongen van een ladder gevallen is en denkt dat daarmee de kous af is.
Noa Tambwe Kabati
Maar niet veel later staat de jongen er weer, en blijkt hij ook nog eens verstand te hebben van elektriciteit, een handigheid die André wel kan gebruiken. De jongen – gespeeld door de jonge acteur Noa Tambwe Kabati die van wtFOCK komt overwaaien en hier zijn eerste grote rol in een speelfilm neerzet – is opstandig, maar André heeft al snel door dat dat is wie hij moeten worden is, niet wie hij is.
André heeft al snel door dat Thierry geen familie en geen thuis heeft en al heel wat tijd in overlevingsmodus staat. Het is op dit moment dat André besluit om de jongen onder zijn vleugels te nemen. André heeft zelf al wat slagen in het gezicht gekregen van het leven en is daardoor zelf zijn thuis en zijn geloof in de toekomst verloren. André leeft zelfs helemaal in het verleden: elk vrij moment besteed hij aan het bekijken van een filmpjes uit een tijd toen het leven nog liever en rooskleuriger was.
Er gebeurt heel veel onuitgesproken in Nowhere, want André is geen man van veel woorden. Het is pas in de loop van de film dat we te weten komen hoeveel goedheid er schuilt in deze man die op een ander leven gehoopt had. En hoewel hij in zijn leven geleerd heeft om wat losser met de regels om te gaan (“Desnoods doe ik wel wat gemeenschapsdienst”), zijn hart zit wel op de goeie plaats. Het is niet anders bij Thierry, die heel wat woede in zich heeft schuilen en zich soms verliest in plots opkomende agressie. Het is het afweermechanisme dat hij kent, maar in se is deze jongen gewoon op zoek naar wie hij is en waar hij vandaan komt.
De grote thema’s
Een terugkerend gespreksonderwerp tussen de twee hoofdpersonages is het lot. Thierry gaat er prat op dat je de dingen maar gewoon moet doen omdat je beter spijt kan hebben van iets wat je gedaan hebt dan van iets wat je niet gedaan hebt. Hij gelooft in het lot en wat gebeuren moet zal gebeuren. Tot de grote vraagstukken uit zijn leven echt dichterbij komen. Dan is het André die zijn nieuwe jonge vriend de duwtjes in de rug geeft die hij misschien niet wil, maar wel nodig heeft. Want André is van mening dat je wel in het lot kan geloven, maar dat je ’t ook af en toe een handje moet helpen.
Het zijn de grote thema’s die Peter Monsaert in zijn film behandelt, maar hij doet dat op een kleine manier, ver weg van alle sentimentaliteit. Het is zijn derde mooie film op rij en een derde film die om familie en verbinding draait. Monsaert heeft een thema en weet hoe hij dat moet verbeelden: de acteurs zijn ingetogen, de muziek ondersteunt, de look en de aankleding is perfect, tot aan de morsige trui van Koen De Bouw toe.
Verdeler Lumière zette een grootse promotiecampagne op voor deze film in de hoop dat er weer wat meer Vlamingen naar de bioscoop zouden gaan en dat ze, als ze dan daar zijn, voor een Vlaamse film zouden kiezen. We hopen het met hen, want Nowhere is een verrassend mooie en ontroerende film die Koen De Bouw toont zoals we ‘m al lang wilden zien en die nieuwsgierig maakt naar meer werk van Noa Tambwe Kabati.
7/10