Herinnert u zich Jean-Pierre Coopman nog? De Belgische boxer uit Ingelmunster waar in 1976 geen hond buiten onze grenzen wat van had gehoord. Tot Coopman op 20 februari 1976 een match kon boxen tegen Muhammed Ali. Het was zijn enige “call to fame” en onze landgenoot ging voorspelbaar ten onder in de vijfde ronde. Maar de roem bleef. Zijn laatste kamp was tegen Freddy De Kerpel in de film Camping Cosmos.
In ons land wemelt het van de Jean-Pierre Coopmans. Figuren van allerlei pluimage die de confrontatie zoeken met de titaan van ons politiek landschap, Bart De Wever. Van relnicht Abou JahJah over Ugent-Rector De Paepe tot Vlaams Belang voorzitter Tom Van Grieken. Allemaal profiteren ze graag van de media aandacht die een confrontatie met Bart De Wever met zich meebrengt. Alles voor vijtien minuutjes faam. Dat hun argumentatie in minder dan vijf minuten onderuit gehaald wordt nemen ze dan maar voor lief. Op uw bakkes krijgen in ruil voor vijf minuten media aandacht, het Coopman-effect.
Onlangs was Bart De Wever te gast op het openingscollege politicologie in Ugent. Na een lange inleiding, die meer weg had van een politiek (correct) discours door rector De Paepe, liet Bart De Wever in iets meer dan een uur zien waarom hij in een heel andere divisie speelt dan zijn opponenten. Geen énkele politicus in dit land kan zo veel mensen overtuigen, zowel op het scherm als in het stemhokje, met consequente, heldere argumenten. En een discours dat vaak loodrecht indruist tegen het heersende politiek correcte denken. Wat is de Churchill-factor? De moed hebben om standpunten in te nemen tegen de heersende consensus in. Voorrang geven aan langetermijn denken boven korte termijn politieke calculaties.
Het Churchill-moment?
Op 28 mei 1940 zat Churchill samen met zijn War Cabinet. Hitler had Noorwegen, Frankrijk, Nederland, België en Polen onder de voet gelopen. De Britten hielden als laatsten stand maar zaten in het defensief en op dat moment zonder bondgenoten. Churchill kreeg via zijn kabinet een aanbod van Hitler voor een bestand. De consensus binnen het War Cabinet was: laat ons een deal maken met Hitler. Die opinie werd verdedigd door gezaghebbende oudgedienden als ex-Premier Neville Chamberlain en buitenlandminister Lord Halifax.
Churchill was op dat moment amper enkele weken premier. Indien de Britten een deal hadden geslikt met Hitler had onze geschiedenis er heel anders uit gezien. De druk om zo’n deal te maken moet immens geweest zijn. Waarom honderduizenden Britse soldaten een zekere dood injagen tegen een almachtige vijand? Churchill weigerde en overtuigde zijn ministerraad met een vlammende speech tegen zijn War Cabinet in.
Klasseverschil
Ook De Wever had in UGent een “Churchill-momentje”. Hij deed er enkele moedige stellingen uit de doeken over de migratiegolf die Europa overspoelt. Zoals wel vaker het geval is, werd de argumentatie van De Wever door commentatoren, politici en opiniemakers quasi unaniem afgebrand. Ondertussen amper enkele weken later blijkt dat Bart De Wever gelijk krijgt door de feiten.
“We moeten praten over de Conventie ven Genève” zei De Wever. “Schandaal!”, riepen de mindere goden van Almaci tot Peeters. Ondertussen is zelfs de EVP akkoord dat de Conventie van Geneve niet meer aangepast is aan onze tijd. Een briljant filmpje illustreert pijnlijk het klasseverschil tussen De Wever en zijn politieke opponenten die continu achter de feiten aanhollen.
Laat dat nu net het probleem zijn in dit land. Politici met een horizon die niet verder reikt dan de volgende verkiezing. Als dat niet zo was, hadden we in ruil voor een overheidsbeslag van 54 procent nu geen stilstaand verkeer, falende justitie, verpletterend complexe fiscaliteit en een overheidsschuld die als een molensteen rond de nek van de volgende generaties blijft hangen. Helaas is er in ons politiek landschap maar één politicus die gezegend is met de Churchill-factor. Er mogen er snel meer opstaan.
Het filmpje dat aantoont hoe ver De Wever vooruitloopt op zijn opponenten kan u hier bekijken: