Films gefinancierd krijgen is een kunst op zichzelf. Vraag dat maar eens aan Dominique Deruddere, die pas nu zijn eerste film sinds Flying Home (2014) kan voorstellen. Na een documentaire over Will Tura en een docureeks voor Canvas over Arno is het dus terug aan de fictie en dat dat zo lang geduurd heeft, is te wijten aan de financiering die stokte. Maar de film is er nu en we zijn blij dat we kunnen zeggen: The Chapel is de beste film die Deruddere al afgeleverd heeft.

Score: 8/10

De reden waarom het voor Dominique Deruddere zo moeilijk lijkt om zijn films gemaakt te krijgen is simpel: hij doet het op zijn eigen manier. Hij schrijft de meeste van de scripts voor zijn films zelf en dat vraagt tijd. Daarnaast zijn de films van Deruddere weliswaar films die op een groot publiek mikken, maar daarvoor net niet groot genoeg zijn of niet de grootste namen in de cast hebben. Een Zillion of Loft zal Deruddere nooit maken, maar hij is ook niet de man die een film zal maken zoals Bas Devos dat doet. Zijn films vallen dus vaak tussen twee stoelen en moeten net dat beetje meer moeite doen om een publiek te overtuigen om een kaartje te kopen.

Dat lijkt ook bij The Chapel weer het geval: het is een meer dan uitstekende film, maar hoofdactrice Taeke Nicolaï – die het overigens uitstekend doet – is niet de grote publiekstrekker en de Koningin Elisabethwedstrijd is een net iets minder sexy en tot de verbeelding sprekend onderwerp dan de legendarische party’s in de Zillion. Desondanks kunnen we hier maar één ding schrijven: The Chapel is een uitstekende film en verdient zijn publiek.

12 mensen, 11 concurrenten

Het verhaal draait rond de virtuoze pianiste Jennifer Rogiers (Taeke Nicolaï) die, wanneer ze als één van de twaalf finalisten mag deelnemen aan de Koningin Elisabethwedstrijd, alles op alles zet om die prestigieuze wedstrijd ook te winnen. Ze wordt samen met de andere finalisten een week geïsoleerd van de buitenwereld in een muziekkapel en heeft er maar één doel: repeteren om te winnen.

Met de Koningin Elisabethwedstrijd heeft Deruddere een fascinerende context voor zijn film gekozen. Zoals in The Chapel ook gezegd wordt: deze wedstrijd is wereldwijd zo vermaard dat de winnaar van deze wedstrijd verzekerd is van een levenslange carrière. En dan is er nog dat gegeven van isolatie: de kandidaten die zich elk in hun eigen suite suf zitten te repeteren, niet enkel alsof, maar bijna omdat hun leven ervan afhangt. En omdat elke kandidaat afgesneden wordt van de buitenwereld – geen smartphone, internet, radio of televisie – hebben ze alleen elkaar om mee te praten. Twaalf mensen en elf concurrenten die allen dezelfde passie delen en hetzelfde doel voor ogen hebben.

Eerste hoofdrol

In The Chapel speelt Taeke Nicolaï haar eerste hoofdrol en ze doet dat uitstekend. Als je ons verteld zou hebben dat Deruddere een klassieke pianiste zou hebben gecast, dan hadden we ’t geloofd. Maar niets is minder waar: Nicolaï is een eersteklasactrice die weliswaar vier maanden pianolessen heeft gehad ter voorbereiding van de film, maar die ons heeft doen geloven dat ze een pianiste van wereldklasse is.

Het wedstrijdgegeven en de begeestering die alle finalisten hebben is treffend in beeld gebracht door Louis Deruddere, zoon van. Hij was geknipt voor de montage van deze film, want de jongere Deruddere heeft zelf een verleden als klassiek pianist die acht uur per dag studeerde, maar uiteindelijk zijn studies moest opgeven omdat zijn polsen het begaven.

Het is die begeestering die we ook bij Jennifer zien: ze moet repeteren, repeteren, repeteren. Tot ze erbij neervalt. Ze laat er haar slaap voor, haalt de frustratie van de andere kandidaten op de hals en komt in een potje psychologische oorlogsvoering terecht met Fadir Nazarenko (Zachary Shadrin), één van de andere finalisten en degene die het minst gekomen is om vrienden te maken. En dat begint natuurlijk uiteindelijk ook zijn tol te eisen.

Klamme handen

Doorheen de film – die afklokt op een perfecte 96 minuten – begin je je als kijker af te vragen of Jennifer eigenlijk wel graag speelt. Of bespeelt zij de piano met evenveel tegenzin als pakweg een slager die slager geworden is omdat ie de zaak van zijn ouders heeft overgenomen? Er werd bij de jonge Jennifer een talent ontwaard, maar het lijkt wel alsof het meisje sindsdien de ambitie en de wens van haar moeder (Ruth Becquart) heeft moeten waarmaken.

Ondanks de grote tegenstand van Jennifers vader (Kevin Janssens) koopt moeder Sara voor haar dochter de duurste piano, betaalt ze de meest exclusieve lessen en wordt er zelfs een verhuis naar New York ondernomen zodat dochterlief aan Julliard kan studeren. De talenten van de dochter ondersteunen is toch iets mooi, denk je dan. Tot duidelijk wordt dat Jennifer helemaal niet op de steun van haar moeder kan rekenen op de momenten waarop ze die het meest nodig heeft.

Het thema van deze film roept natuurlijk herinneringen aan Black Swan op en een vergelijking met dat moderne meesterwerk is geen cadeau. The Chapel is net geen meesterwerk en vooral de ouders van Jennifer konden misschien nog wat extra uitdieping gebruiken, maar anderzijds is de sequentie van Jennifer die haar finale speelt zo knap gefilmd, gemonteerd en geacteerd dat we de eerdere tekortkomingen van deze prent met de mantel der liefde willen bedekken. Wanneer je met klamme handen naar het grote scherm zit te kijken, supporterend voor het hoofdpersonage, dan weet je dat er iets gebeurt bij de kijker en dat is waar cinema om draait.

Tijdens die laatste finalesequentie – gefilmd in Bozar – is het vooral de mimiek van Taeke Nicolaï die bewondering afdwingt. Het is duidelijk dat Deruddere door haar te casten een ruwe diamant heeft gedolven. Deruddere noemde zijn scenario zelf eerder al het beste dat hij ooit schreef, het heeft ook de beste film opgeleverd die hij al maakte.