Na Portugal en Malta (en ook een beetje Nederland), heeft Duitsland een wetsvoorstel klaarliggen om het gebruik van cannabis onder bepaalde voorwaarden te legaliseren. Het land kiest hiermee voor het enige doeltreffende wapen in the war on drugs.
Wanneer de Duitse wet goedgekeurd wordt, zullen volwassenen thuis drie plantjes mogen kweken. Liefhebbers met minder groene vingers zullen hun cannabis kunnen kopen in social clubs. In eigen land huiveren conservatieve politici bij het idee. Het zou mensen aanzetten tot druggebruik, de kat bij de melk zetten (of de stoner bij de asbak). Alleen, daar klopt niets van.
Jong N-VA’er Torben Gering stelde vorig jaar in een column dat het drugsbeleid afgestemd moest worden op drie zaken: preventie, behandeling en repressie. Dat behandeling en repressie moeilijk simultaan te rijmen zijn, is maar een van de denkfouten en tegenstellingen die erin te vinden zijn.
De stem van de rede
Een wijzer man dan mezelf zei dat het krankzinnig is om steeds hetzelfde opnieuw en opnieuw te doen, en andere resultaten te verwachten. Na druggebruik voor honderd jaar in het verdomhoekje te duwen is het resultaat honderdduizenden doden en gevaarlijkere drugs. Dat landen als Duitsland het over een andere boeg gooien, wijst op dezelfde intelligentie als dat van die wijze man, Albert Einstein. Er is niets mis met het kopiëren van goed beleid, zeker niet als het de volksgezondheid ten goede komt.
Duitsland deed niets anders dan het oudste trucje uit het boek bovenhalen: afkijken bij de beste leerling van de klas. In landen als België redeneren we omgekeerd. We houden vast aan een beleid dat duidelijk niet werkt, en lopen met oogkleppen op te vloeken dat er geen schot in de zaak komt. De oplossingen liggen voor het rapen bij onze (buur)landen, maar hier hebben ze liever dat er granaten door de lucht vliegen dan een wietgeur.
Dat het cannabisgebruik gereguleerd wordt, in plaats van genegeerd, is alleen maar logisch. Het is er en het gaat niet weg. Apothekers hadden lang geleden al door dat het verkopen van medicijnen zonder bijsluiter gevaarlijk is. Dealers die uit zijn op winst checken geen identiteitskaarten en er is geen onafhankelijk orgaan dat kwaliteitscontroles uitvoert. Door de Duitsers toe te laten hun eigen plantjes te kweken, verdwijnt het risico dat er chemische brol circuleert. Gure straatjes waar gedeald wordt door grimmige types worden ingeruild voor tuinieren en relaxen.
Karton melk
Maar zorgt dat dan niet voor een lagere drempel? Mogelijks wel, voor even. Maar wanneer we kijken naar de staten in de VS die cannabis legaliseerden voor recreationeel gebruik zien we iets anders. Daar zijn er net minder jongeren (onder de 18 jaar oud) die cannabis uitprobeerden dan in staten waar het nog illegaal is. Door het uit de criminaliteit te halen, haal je een stuk van de aantrekkingskracht bij jongeren weg. Wiet is niet meer spannend, ondeugend of rebels. Het is even saai als het kopen van een karton melk en een botervlootje in de Albert Heijn.
De inkomsten die Duitsland zal genereren uit cannabisverkoop in 2023 worden geraamd op meer dan 1 miljard. Als we dit verhoudingsgewijs omrekenen voor het aantal inwoners in België (beide landen hebben een vergelijkbaar cannabisgebruik per hoofd) zou dit een kleine 150 miljoen bedragen, goed voor 30 miljoen aan belastinginkomsten. Lopen de overheidsfinanciën dan zo over dat onze politici deze centen liever in de zak van drugsfabrikanten zien verdwijnen?
Het argument dat de bevolking onder een verbod beschermd wordt, is dus onzin. Liefhebbers van het groene kruid zullen het hoe dan ook gebruiken, dus waarom wordt het niet in dezelfde regels als die van alcohol gegoten? Niet voor kinderen en niet achter het stuur. De persoon die aan een overdosis cannabis sterft, moet nog geboren worden. Iets wat over alcohol niet gezegd kan worden.
(fjc)