Uit het nieuws van exact 2 jaar geleden: “33 procent van de Britse huishoudens heeft niet genoeg geld voor voedsel, kleding en verwarming. Dat blijkt uit cijfers van een onafhankelijk onderzoeksproject van ondermeer Schotse en Ierse universiteiten.” Emotioneel gezien is het stemgedrag van meer dan de helft van de Britten te begrijpen. Slim kan het bezwaarlijk genoeg niet genoemd worden.
Wat als de Britse regering de waarheid over het waarom van Europa niet jaar na jaar verbloemd had en gezegd had dat het een fase was waar je door moet op weg naar een mooiere toekomst?
Een leugentje om bestwil
Zo goed als iedereen ter wereld krijgt als kind wel eens te horen dat een leugentje om bestwil geen kwaad kan. “Niet tegen mama zeggen dat papa de vaas heeft laten vallen, want dan wordt ze boos,” klinkt voor velen onder ons bekend in de oren. Perfect te begrijpen en kan geen kwaad. “Niet tegen mama zeggen want ze begrijpt er toch niets van. Papa lost het wel op,” klinkt ook goed in de oren. De gevolgen van de tweede, als papa het niet opgelost krijgt, kunnen erger zijn. En misschien dat mama ondertussen ook stappen neemt om een oplossing te zoeken voor hetzelfde probleem.
Het drama van elke politicus…de boodschapper heeft het altijd gedaan.
De reden waarom heel veel projecten in Europa niet gerealiseerd geraken, is omdat het een feit is dat politici die proberen waar te maken waar ze op voorhand voor geijverd hebben, niet meer herkozen worden. Waarom? Omdat het realiseren van projecten eventjes hard klinkt en eventjes pijn doet.
Politici die de moed hebben om te gaan voor wat ze beloofden, worden niet herkozen. Laat ons daarvan uitgaan en dan zeggen dat er na hen een groep mensen volgt met andere ideeën, die heel de boel opnieuw omkeren … Dat is opnieuw niet leuk om te horen. We slingeren van links naar rechts, van boven naar onder. Hierdoor is, keer op keer, de afstand tussen wat de ene regering wil versus de daaropvolgende zo groot als maar kan zijn.
Het drama van de politiek is dat je altijd verliest
We kunnen er het best vanuit gaan dat de intenties van de Britse regering – na regering, na regering – dus ook die van Cameron, steeds puur zijn geweest. De hoog-opgeleide politici zien de voordelen van samenwerken op lange termijn in. Het is even door de zure appel bijten, en daarna belanden we in het land van melk en honing.
Met een armoedepercentage van 33% and rising behoort het Verenigd Koninkrijk tot de armste landen van Europa. En hier komen we bij het begrijpelijke leugentje om bestwil. Jammer genoeg kan het project Europa niet gerealiseerd worden in een verarmd land als Engeland zonder dat de regering bepaalde waarheden moet verbloemen. De echt harde aanpassingen binnen de Engelse structuur gebeuren achter gesloten deuren, in geheime kamertjes. “De massa mag het niet weten want ze snapt het toch niet.” En dan begint mama zelf stappen te ondernemen om oplossingen te zoeken voor armoede, onderwijs,… en die oplossingen impliceren per definitie het tegenovergestelde van wat papa zegt.
In is in, out is out. 33% armoede? Engeland is een eiland dus daar blijft het niet bij
Het is zeer duidelijk als we social media en nieuwssites mogen geloven dat de meeste EU-burgers het in is in, out is out-principe heel hard genegen zijn. Als je een eiland bent, met aan de ene kant hoge bergen en oceanen, en aan de andere kant een grote groep landen die samenklitten met allerhande voordelen voor elkaar, kan dit voor problemen zorgen. Zal dit voor problemen zorgen.
Waarom zou een Europees bedrijf handel drijven met een Engels bedrijf als dat tonnen extra papierwerk met zich meebrengt, een hele hoop financiële nadelen en hopen geld aan advocaten om alle contracten te herwerken en herzien?
Engeland heeft zich terug naar de armoede van het Victoriaanse tijdperk gestemd
We horen de vissers op Radio 1 nog zeggen dat er tienduizenden banen verloren zijn gegaan door Europa. Die onnozele quota zijn de schuld van alles. “Er is armoede. We gooien de vissen dood terug.”
Eén vraag, en iedereen mag zelf het antwoord naar goeddunken invullen: hoeveel armoede zal er zijn als alle vis op is en er geen geld meer is om, dankzij ongunstige financiële maatregelen, te importeren uit Europa?