“Ik was onderweg van Belgrado naar Podgorica, van EXIT Festival naar Sea Dance Festival. Alles ging goed, tot ik aan de paspoortcontrole tegengehouden werd. Mensen keken me aan alsof ik een crimineel was.” Reizen is heel erg leuk, behalve wanneer de luchthaven denkt dat je een crimineel bent.
Alles begon als een normale reisdag: inpakken, uitchecken, op weg naar de luchthaven. NewsMonkey was onderweg naar Sea Dance Festival in Budva, Montenegro om er drie dagen verslag uit te brengen vanop het festival. We waren reeds 4 dagen op EXIT Festival geweest in Novi Sad, Servië.
Bij de paspoortcontrole op de luchthaven ging het fout. De dame achter de computer keek heel vreemd naar de identiteitskaart. Na een tijdje keek ze op en zei ze: “Mevrouw, Interpol zoekt jou.” Eerst dachten we dat het een grapje was, maar niets bleek minder waar. “Hoe kan dat, wat is er aan de hand?” Ze bleef maar vreemd kijken en dingen proberen op haar computer. Ze riep er twee collega’s bij, die ook niet wisten wat ze moesten doen. Uiteindelijk vertelde ze ons aan de zijkant te wachten. Terwijl we daar stonden keken de mensen heel vreemd, ze keken alsof er een grote crimineel stond, tegengehouden door de politie.
Uiteindelijk kwam de vrouw terug en begon ze allerlei vragen te stellen: “Ben je je identiteitskaart ooit verloren? Heeft iemand die ooit gestolen? Heb je die altijd bij jou gehad?” We ontkenden de hele tijd, een identiteiskaart heb je toch altijd bij je? Na een uurtje tegen de muur gestaan te hebben wenkte de vrouw ons in het politiekantoortje in de luchthaven. Ze legde vijf dezelfde documenten op tafel. “Teken hier, hier, hier, hier en hier.” Voor ons lag een document volledig in het Servisch. “Kunt u dat vertalen mevrouw? Ik wil geen document tekenen als ik niet weet wat er staat.” Ze keek ons zeer geïrriteerd aan en zei dat het gewoon een standaardroutine was: De brief vermeldde de naam, geboortedatum, dat onze identiteitskaart gezocht werd door Interpol en dat dit een routine was volgens de wet. Na een tijdje protesteren vertelde ze dat we niet weg mochten voor alles getekend was, dus dat deden we dan maar.
De mensen keken nog vreemder op toen we uit het kantoortje kwamen. We voelden hun vooroordelen branden: “Wat probeerde ze mee te smokkelen? Is dat een dief, een crimineel?” De vrouw zei dat we naar de Belgische ambassade in Belgrado moesten om een nieuw paspoort, want Interpol had de andere in beslag genomen. Daar stonden we dan, zonder identiteitsbewijs en een Servisch documentje. Als we vroegen hoe we daar moesten komen zei ze dat we de bus moesten nemen. We hadden geen geld meer want onze laatste dinars gingen naar de taxirit naar de luchthaven.
We gingen eerst de ingecheckte bagage terughalen omdat die anders alleen naar Podgorica zou vliegen. Daarna gingen we op zoek naar een ATM, om de bus te kunnen betalen. Na een hectische busrit zette de chauffeur ons af en legde hij uit waar we naar toe moesten. Na een kwartier stappen met veel te zware bagage kwamen we tot de constatatie dat hij verkeerde aawijzingen gegeven had. Een half uurtje later vonden we uiteindelijk de Belgische ambassade, Krunska 18.
Toen we binnenkwamen zei de vrouw: “Heb je foto’s?” Foto’s? Misschien wist ze dat we fotograaf waren. “Ja natuurlijk, wil je die zien dan?” De vrouw keek geërgerd. “Ja natuurlijk, ik heb die nodig voor je paspoort.” Ooh, dat soort foto’s! We vertelden dat we er geen hadden – want wie heeft nu altijd pasfoto’s bij zich? Ze verwees ons door naar een fotowinkeltje 15 minuutjes daarvandaan. Daarna kon ze ons eindelijk een nieuw paspoort geven, waar ze natuurlijk ook weer geld voor vroegen.
Nadat ze gebeld had met de luchthaven en dat document gelezen had legde ze ons uit waarom dit gebeurd was: Het paspoort was zes jaar geleden aangegeven als gestolen. Natuurlijk hadden we dan een nieuw paspoort gaan halen. Een jaar later werd de gestolen portefeuille echter teruggevonden, en de pas zat er nog steeds in. De politie vertelde ons dat de chip vernietigd was, en dat we de identiteitskaart niet zouden terugkrijgen. Dit leek ons vrij logisch, aangezien we toch al een nieuwe hadden. Wat ze niet hadden gedaan was aangegeven in de computer dat de pas teruggevonden en vernietigd was, waardoor deze nog steeds op de lijst van Interpol stond.
Dat was dus de belachelijke reden waarom we onze vlucht gemist hadden en naar de ambassade moesten om een nieuw paspoort. Eenmaal we terug op de luchthaven waren moesten we natuurlijk een nieuwe vlucht regelen. Er was nog een andere vlucht naar Podgorica die avond om kwart na acht. Die moesten we dan maar boeken. Aangezien we die dag fortuinen uitgegeven had aan taxi’s, bussen, en een identiteitskaart hadden we niet genoeg om een ticket te kopen. De oplossing: la mama! Die kon gewoon vanuit België het ticket betalen via de CallService van AirSerbia.