Jarenlang kwam koning Albert tijdens de kerstboodschap een oproep doen voor meer “menselijkheid” en “verbondenheid”. Eén keer maakte hij zich zelfs kwaad op de politiek, omdat die geen regering vormde, wat toch niet redelijk was. Een koningshuis dat zich beroept op moreel gezag dus. Maar in de hele saga rond Delphine Boël blijft niets dan schaamte over: Boël verliest juridisch een veldslag, maar het voorbeeld dat Albert stelt is bijzonder droevig.
Zou er op het paleis een glas champagne af gekund hebben, toen ze het vonnis van de Brusselse rechtbank hoorden? Want dat is wat mensen doen, als ze eindelijk, na jaren conflict winnen voor de rechter.
Alleen, voor koning Albert valt echt niets te vieren. Als er al enig moreel gezag uitging van de man en z’n functie, is dat nu nog meer aangetast. Want Albert weigert om kunstenares Delphine Boël te erkennen als z’n kind. Hij weigert ook een DNA-test, en weigerde zelfs om in de rechtbank te komen opdagen en z’n dochter onder ogen te komen. Alsof we in de 19de eeuw leven, waarin je buitenechtelijke kinderen zomaar kan negeren, waardoor het ‘probleem’ wel vanzelf zal verdwijnen.
Je kan maar één juridische vader hebben
Waarom verloor Delphine Boël nu dat proces? Wel, de wet die vaderschap juridisch regelt is nogal duidelijk: je kan maar één juridische vader hebben. En dat is niet automatisch je biologische vader, denk maar aan mensen die gebruik maken van een spermadonor.
Voor getrouwde koppels is die wet op het vaderschap eigenlijk heel duidelijk: alle kinderen die uit een huwelijk komen, hebben de moeder én de vader als wettelijke ouders. Zelfs als je kan bewijzen dat je dat kind niet verwekt hebt: juridisch is het zo bij de geboorte.
In het geval van Delphine Boël heeft ze dus al een vader: Jacques Boël. Dat die meewerkte aan een DNA-onderzoek, dat bewees dat hij niet de biologische vader is, doet eigenlijk voor de wet er weinig toe. Want die wet legt veel meer de nadruk op de familiale band die er al jaren bestaat tussen Delphine en Jacques. Hij zorgde voor haar als een dochter, gedroeg zich als een vader, en dat is voor de rechtbank meer dan bewijs dat hij juridisch de vader is.
Grondwettelijk Hof gaf Boël nochtans eerst wel gelijk
Een beetje paradoxaal dus: als Delphine een kans wilde hebben dat koning Albert haar juridische vader zou worden, had Jacques Boël zich eigenlijk dus schurftig en onmenselijk hebben moeten gedragen. Doordat hij zich menselijk toonde, ontspringt koning Albert de dans.
Juridisch was het vonnis toch ook wat verrassend, omdat Delphine Boël eerst voor het Grondwettelijk Hof wel haar gelijk haalde. Volgens het Hof was het starre Burgerlijk Wetboek, dat regelt dat je maar één juridische vader hebt, en dat je op tijd moet aankaarten dat hij mogelijks je vader niet is, niet van toepassing. Ze schoven net die strakke regels aan de kant, om Boël toch toe te laten haar procedure voor de rechtbank te starten.
En diezelfde starre interpretatie wordt dus nu opnieuw toegepast door de Brusselse rechtbank. Diezelfde rechtbank tilde er blijkbaar minder zwaar aan dat koning Albert weigerde om een DNA-test te doen, en zelfs nooit verscheen voor de rechter. Hij weigerde zo alle medewerking. Het beeld van een harteloze man, die z’n verantwoordelijkheid niet neemt in het leven, blijft zo hangen. Juridisch heeft de koning dus gewonnen, maar een winnaar kan je hem bezwaarlijk noemen.
