‘Wow. Euhm. Amai. Proficiat, echt waar!’ Ik zeg het met een beetje aarzeling in mijn stem. Dit is ‘big’. Een van mijn beste vriendinnen is zwanger. De eerste in mijn dichte omgeving. Eerst even drama verkopen dat mijn jeugd nu over is. Ik ken haar al van toen ze nog een peuter was, #omg! Maar daarna komt bij mij het besef dat mijn vriendin een weg is ingeslagen waar ik haar niet in zal (en wil) volgen. De weg van ‘Mama en Papa zijn’. En ik besef plots dat het op mijn weg, die waarop er andere dingen op de eerste plaats komen ‘bijlange’ niet zo druk is. Bewust kinderloos zijn heet dat in mijn geval… Ik ben perfect gelukkig zonder kinderen in mijn leven. Mag het? Ik hoop het, maar ik heb toch het gevoel dat als je geen lidkaart hebt van de ‘Mama en Papa-club’, je het jezelf dan niet gemakkelijk maakt. Da’s toch erg?

Het feit dat ik helemaal niet goed ben in de omgang met kindjes, speelt waarschijnlijk mee in mijn beslissing om geen kinderen te willen. Al was het nooit een beslissing, het is gewoon altijd zo geweest. Baby’s, peuters, tieners … ze slagen er maar niet in om me enthousiast te krijgen. Net zoals ik niet op de eerste rij sta om konijnen en hamsters te aaien. Ik mag die vergelijking waarschijnlijk niet maken, maar doe het toch. Om mee te geven dat kinderen bij mij geen aparte of speciale plaats hebben.

Maar die hebben ze bij velen wél. Ik vind dat niet erg, maar het is precies not done om iets anders te denken, laat staan te zeggen … Een hetero-koppel dat het goed heeft samen, maar geen kinderen? Die moeten de vragen ‘Wanneer komen er kindjes?’ of straffer ‘Wanneer begin je er aan?’ ontelbare keren horen. Waarom toch? Bewust kinderloos (kindervrij) zijn, velen begrijpen het niet. Kinderen staan overal in de aandacht, meestal door dat zelf op te eisen. Het leven is zo kort, er is echt wel meer dan luisteren naar onverstaanbaar gelal van je boorling … Mijn vriendin komt nu bij een grote, nieuwe club terecht. Eentje die op de favorietenlijst staat van onze maatschappij en die helemaal strookt met dat verdomde verwachtingspatroon. Je kan niet ontkennen dat een groot deel van ons aardse bestaan rond kinderen draait. Rond voortplanting. Hoe ‘oers’ van ons … De maatschappij doe je er dan ook graag aan herinneren dat je géén ouder bent.

Kinderen de heilige graal?

Vanop mijn ingeslagen weg kijk ik naar de mooi aangelegde weg van de mama’s en de papa’s. Ik vind dat er voor hen een soort van vangnet is gecreëerd. Want kinderen krijgen en er dan uiteindelijk ook hebben is voor sommigen op die weg het belangrijkste dat er is. Ik noem het graag de heilige graal. Kinderen moét je leuk vinden, je moét een meter in de lucht springen als iemand zegt in verwachting te zijn. En als je dat niet doet? Ah, dan moet je wel een onmens zijn? Nee, kinderen krijgen is – als het in je leven past en je het echt wilt – een positief iets. Maar ik zet het niet in mijn persoonlijk lijstje van opperste geluk. Het komt er bij mij zelfs niet in voor. Ik wil géén kinderen. Nooit. Ik heb geen behoefte om een immense verantwoordelijk te dragen of mezelf weg te cijferen. En toegegeven, ik wil ook geen vuile luiers verversen en koop liever mooie kleren voor mezelf dan voor een klein kind … maar is daar iets mis mee? Is mijn levensweg slechter of vreemder dan die van de rest? Neen.

‘Eventjes voel ik me een onmens want ik heb iets over kinderen krijgen in vraag durven stellen’

Je krijgt hier geld om kinderen te krijgen … Ja, ik durf mij daar al eens kritisch over uit laten. Ouders zien zulke tegemoetkomingen als een evidentie. Op mijn weg niet, dan kijk je daar anders naar. Ten laste hebben, allerhande verlofstelsels, vrijstellingen … dat krijg je met die speciale lidkaart. En wat krijg ik? Een hoger bedrag op mijn belastingbrief, minder loon … Akkoord, kinderen kosten geld. Maar dat is toch een keuze? Ik had er onlangs nog een kleine discussie over met collega’s. Ze wandelen allemaal op de ‘Mama & Papa-weg’. ‘Zijt blij dat ze er zijn, ze gaan later voor je pensioen zorgen’, probeert iemand me kordaat de mond te snoeren. Ik klap dicht. Ja, zelfs ik met mijn grote mond. Want eventjes voel ik me een onmens. Want ik heb iets over kinderen in vraag durven stellen. Ben ik nu een egoïstisch persoon? Denk ik alleen aan mezelf? Zo zie ik het niet. Want kinderen krijgen is eigenlijk ook iets egoïstisch … Oei, dat mag ik niet zeggen …

Ondertussen is mijn vriendin gelukkig nog steeds zwanger. Onze wegen, die altijd gelijk hebben gelopen, gaan nu een andere richting uit. Voor haar een heel grote aanpassing (Ze krijgt zowaar een kind!); maar voor mij ook. Want je wilt haar niet teleurstellen, maar tegelijk wil ik ook trouw blijven aan mezelf. Ik wil niet de hypocriet uithangen en doen alsof ik wild enthousiast ben. Het is gewoon oké. Niet meer, maar ook niet minder.

Bewust kinderloos (kindervrij); respecteer mijn keuze a.u.b.

Om tot de essentie te komen: kinderen zijn niet voor iedereen de heilige graal en we staan niet allemaal te springen om te praten over de eerste tekenlesjes, een snotneus of over hoe schattig die 50 foto’s op Facebook (waar ze nauwelijks één keer mooi opstaan) wel niet zijn. Respecteer dat alstublieft. Dat maakt mij gewoon menselijk. #Babyspam op sociale media; daar heeft toch niemand iets aan?

Ik heb een huis gekocht (ja, ik bewandel ook die weg), heb een job, loop van hot naar her om mijn sociale leven bol te werken, hou van mijn lief en vrienden, zie mijn familie regelmatig, run een website, heb hier een blog, doe wekelijks aan sport … Ik doe van alles en nog wat … en op het einde van de rit moet ik tot de conclusie komen dat er in mijn leven geen plaats is voor kinderen. Gelukkig moet ik geen plaats vrij maken, want ik wil er geen. En je hoeft er ook geen te willen of te hebben. Mijn ouders wilden dat wel en daar ben ik uit voort gekomen. Hopelijk zijn ze daar blij mee. Ik ben tevreden met de kans die ik gekregen heb, en wil nu zoveel mogelijk uit dit leven halen. Verre reizen maken, de slappe lach krijgen, mijn #bucketlist afwerken (dat staat goed op Instagram), figureren in Thuis, een songfestival meemaken … én Samson & Gert zien optreden in het Sportpaleis. Ohja, kinds ben ik genoeg … en kinderachtig waarschijnlijk ook . Maar bewust kinderloos, ja, dat ben ik ook. Daar heb ik voor gekozen. Kindervrij. En da’s oké.