VRT toont zich bij de tijd en heeft alle afleveringen van de nieuwe fictiereeks Over Water al beschikbaar gesteld via VRT NU. “Een eindejaarsgeschenk” heet het, wij noemen het een toegeving tegenover de nieuwe manier van televisie kijken: bingen. Veel van de lof die de serie al kreeg toegezwaaid was te danken aan de look en feel van de reeks, en die is dan weer te danken aan regisseurs Inti Calfat en Dirk Verheye, die zich graag Norman Bates laten noemen, en hun DOP Bjorn Charpentier.

De twee zijn nog nieuw in de wereld van de fictie, maar hebben al hoge ogen gegooid in de commerciële wereld waar ze al spots draaiden voor onder andere Coca-Cola, Mercedes en Samsonite. Ook de videoclip van We Must Be Crazy van Milow, waar ook Laura Verlinden in speelde, was van hun hand. De eerste vraag die op onze lippen brandt is: hoe zijn ze bij hen terecht gekomen voor een grote prestigieuze fictiereeks als Over Water?

Inti Calfat: Het is waarschijnlijk een combinatie tussen geluk hebben en de juiste man op de juiste plek te zijn. Paul kenden wij al lang en hij heeft ons aan Tom voorgesteld. Die wist al heel snel dat hij het niet zelf wilde regisseren. En zo zijn ze dan bij ons terecht gekomen. Wij hebben eigenlijk van bij het begin heel erg veel vertrouwen van hen gekregen, dat is toch de basis voor goed werk.

Verheye: Ik denk dat het eerder de crew rondom ons waren die eventjes afwachtend waren en zich afvroegen “Wie zijn die pipo’s eigenlijk?” En die underdogpositie, die achterdocht tegenover die “reclamejongens”, die vonden we stiekem wel tof. Omdat we dan konden denken: “We zullen het ze wel eens laten zien.”

Calfat: En ‘reclamejongens’, daar kleeft vaak zo een negatief etikette op, maar voor ons is het de ideale leerschool. We hebben al heel veel setervaring opgedaan over de hele wereld. Wat wél een uitdaging was, was dat we voor het eerst met acteurs konden werken.

Beter dan je eigen vrouw

Jullie laten jullie zelf Norman Bates noemen, waarom werken onder een alias en niet jullie echte namen gebruiken?

Calfat: We werken al heel lang als een duo, we zijn samen reclamefilmpjes beginnen maken en een alias wordt vaak gebruikt in die wereld. We zochten dus een naam voor ons twee waardoor we naar voren zouden komen als één personage. En we vonden het dan leuk om Norman Bates te gebruiken omdat die in Psycho ook twee personages is. We willen ook duidelijk maken dat we samen één regisseur zijn.

Verheye: Na zeven jaar samenwerken en samen regisseren ken je elkaar bijna even goed of misschien zelfs beter dan je eigen vrouw. We zitten soms weken aan een stuk samen in het buitenland en dat schept een heel sterke band. (lacht)

Ik neem aan dat filmmakers en televisiemakers mensen zijn die zelf veel kijken of gekeken hebben. Wie zijn jullie inspiratiebronnen?

Calfat: We kijken heel veel films en series, documentaires ook. We sturen ook voortdurend dingen naar elkaar door en zo creëer je een wereld waar je samen in kan leven.

Verheye: We hebben gewoon samen heel erg veel overlegd, ook met onze DOP. In de maandenlange voorbereiding hebben we een soort van logboek gemaakt waarin de do’s en dont’s van Over Water duidelijk werden.

Ik heb al een medestander gevonden in Tom Van Dyck: volgens ons is er een publiek om series in de cinema te gaan bekijken. Nu worden aarzelend die eerste stapjes gezet op de festivals, maar zou dat niet uitgebreid kunnen worden?

Calfat: Dat zou supercool zijn. Laat ons eerlijk zijn: qua kwaliteit en ambitie is er geen verschil meer. Het kan perfect zo geregeld worden dat je in een bepaald aantal zalen een serie zou kunnen bingewatchen. Over Water blijft wel overeind staan op een groot scherm. Je kan televisie en film beide onder cinema klasseren vandaag. En vroeger kon dat niet. Het is trouwens op alle vlakken zo, zowel voor als achter de schermen.

Verheye: Als je zo’n Big Little Lies ziet bijvoorbeeld, dat moet voor niks onderdoen.

Calfat: Ik denk dat het verschil tussen serie en film zich vandaag nog wel manifesteert in het feit dat een film veel meer een afgebakend geheel is. Je puurt iets uit. Toont een stukje. In een serie kan je heel lang bij een personage blijven en veel nuance leggen, wat vaak een voordeel is, maar soms ook een nadeel omdat je je erin kan verliezen.

Bond Zonder Naam

Met die haven kan je ook heel erg spelen, natuurlijk. De weidsheid van dat gebied komt pas echt tot zijn recht op groot scherm.

Verheye: Toen we de eerste locatiebezoeken gingen doen was het ook meteen duidelijk dat het een gesloten wereld is die je niet zomaar binnen komt. Eerst moet je laten zien dat je te vertrouwen bent en pas dan krijg je inside information. Als arena is de haven erg onoverzichtelijk. Het duurde even voor we begrepen hoe alles in elkaar zat. Die wijdsheid werkt soms zelfs intimiderend en dat is een gevoel dat we hebben proberen meenemen in Over Water. De beslotenheid van huiskamers gecontrasteerd met een wijdse buitenwereld waarin personages haast verloren geraken. De metafoor van de haven klopt ook met de geslotenheid van onze personages.

Op televisie wordt Over Water uitgezonden volgens het traditionele systeem van één aflevering per week. Maar de hele reeks is nu ook aangeboden op VRT NU.

Calfat: Ja, dat is wel goed he. Ik ben zelf eerder een binger en wil meteen het hele verhaal kennen. Er zit schoonheid in de mogelijkheid om je helemaal te laten meeslepen door de personages. Volgens mij kunnen lineair kijken en digitaal alles na elkaar kijken perfect naast elkaar bestaan. Ik laat de details aan de specialisten, maar het lijkt me dat er voor beide kanalen een apart publiek bestaat. We zullen zien, Over Water is nu de perfecte testcase.

Een zinnetje dat jullie zelf aan jullie IMDb-pagina hebt toegevoegd: “The duo has an obsessive eye for detail and a borderline-neurotic commitment to everything that comes their way.” Borderline-neurotic commitment mag je even uitleggen.

Calfat: Dat is ons proces, denk ik. We proberen altijd om iets anders te zoeken dan wat er al gedaan is. En dat klinkt nu als een cliché, maar ik denk echt dat we daar redelijk obsessief in zijn.

Verheye: We geloven dat we samen beter zijn dan dat we apart zouden werken, omdat we beiden een klankbord hebben aan elkaar.

Calfat: Misschien draaien we ooit zelf een eigen project, maar samen hebben we een manier van werken en ik kan me momenteel niet inbeelden dat ik iets zonder Dirk zou maken. Ik zou een soort controlesysteem missen.

Kunnen jullie benoemen wat jullie het meest waarderen aan elkaar?

Verheye: Dat is een mooie, maar moeilijke vraag.

Calfat: We gunnen elkaar iets, dat is een voorwaarde om samen te werken. Ik zie veel mensen die samenwerken die eigenlijk gewoon hun eigen ei willen leggen. Wij mogen ons ei leggen omdat de ander er ruimte voor laat.

Verheye: Het gaat ‘m ook nooit over “het” beste idee. Als je wil kan je over elke keuze die je moet maken oeverloos blijven discussiëren. Dus dat doen we ook niet want dat werkt contraproductief.

Calfat: We zijn samen één. Het doet er niet toe wie er is afgekomen met het idee van wat we uiteindelijk kiezen.

Verheye: We lijken wel de Bond zonder naam. (lacht) Het is gewoon belangrijk dat je ego het niet overneemt.

Tweede seizoen

Ondertussen zit de draaiperiode voor het tweede seizoen er al op. Dat is een redelijk uitzonderlijke situatie.

Verheye: Ja, dat we die kans gekregen hebben van één getuigt vooral van heel veel vertrouwen. Dat hebben we gevoeld. De mensen van Eén kiezen trouwens heel precies wanneer ze commentaar geven en wanneer ze vertrouwen moeten geven en loslaten. Ze hebben dat op een heel intelligente manier ingevuld.

Calfat: Over Water 2 is ook geen tweede seizoen dat erbij verzonnen is omdat het moest. Het verhaal was nog niet afgerond op het einde van de eerste draaiperiode. Tom & Paul hadden zelfs een derde seizoen in hun broekzak steken. Overigens, wij regisseren niet alle afleveringen van het tweede seizoen. We hebben de vier eerste gedraaid. De overige zes worden gedraaid door onze maat Deben Van Dam.

Heeft dat iets te maken met de langspeelfilm die jullie aan het voorbereiden zijn, De Geruchten?

Calfat: Voor een deel klopt dat ja. We zijn ook met enkele andere fictieprojecten bezig, maar daarnaast willen we ook ruimte laten voor onze reclame-regie carrière. Het is voor ons niet het ene of het andere. Wij geloven dat zowel fictie als reclame ons kunnen inspireren. Zoalang het project de moeite is en het je iets doet.

Verheye: Onze langspeelfilm is een passieproject. We kunnen er nog niet veel over kwijt, maar het is een verhaal dat zich afspeelt in de jaren zestig en heel veel vertelt over ons leven nu. En daar hebben we eigenlijk al genoeg mee gezegd. Nog even geduld, later meer. (later)