Deze keer geen hype rond een nieuw seizoen van Stranger Things, You of Outer Banks, maar nog eens iets compleet nieuw. BEEF verscheen afgelopen vrijdag op de Netflix en hoewel de serie op moment van schrijven nog twee series moet laten voorgaan in de top 10 – The Night Agent en Jusq’ici Tout Va Bien – is het duidelijk dat de mond-tot-mondreclame flink zijn werk aan het doen is. Die is volledig terecht, want BEEF is de meest originele en de minst in een hokje passende serie die we dit jaar al zagen.
Score: 9/10
De openingsscène van BEEF is er eentje om in te kaderen. We zien Steven Yeun in één van de minst benijdenswaardige posities waarin een mens zich kan bevinden: in een rij aan de kassa. Wanneer het ‘m allemaal wat te lang duurt en ook de kassier hem de passief-agressieve behandeling geeft, loopt hij helemaal opgefokt de parking op. Hij rijdt iets te ondoordacht achteruit uit zijn parkeerplaats en botst bijna tegen een SUV aan. De bestuurder van die wagen rolt het raampje naar beneden en steekt een middenvinger op.
Dat is genoeg om de situatie te doen escaleren en Yeun zet de achtervolging op de witte SUV in, wat uitmondt in een waanzinnige scène waarin beide bestuurders hun zelfbeheersing duidelijk kwijt zijn en een gevaar op de weg vormen voor zichzelf en voor anderen.
Gas terug
Wie denkt dat BEEF vervolgens uitmonden zal in een soort van Fast And The Furious vergist zich schromelijk, want daarna neemt scenarist en showrunner Lee Sung-jin gas terug en gaat hij over tot de introductie van de personages en hoe dat ene conflict andere gebeurtenissen in gang heeft gezet en andere mensen heeft beïnvloedt.
De hoofdpersonages van BEEF zijn sterk en gelaagd. Danny (Steven Yeun) probeert de eindjes aan elkaar te knopen als aannemer maar kampt tegelijkertijd met een chronisch geldtekort. Amy (Ali Wong) is dan weer de rat race meer dan beu. Ze droomt van leven in een wereld zonder een oneindige stroom aan e-mails en meetings zodat ze haar volle aandacht zou kunnen schenken aan haar dochtertje June (Remy Holt).
Het is vooral in die compassie dat BEEF uitmuntend is. Want ja, Danny en Amy zijn beland in een soort van vete, maar Lee Sung-jin lijkt vooral te willen aantonen hoe de twee mensen tot op dat punt geraakt zijn. Hoe het komt dat ze geen beroep meer hebben kunnen doen op hun draagkracht en hun zelfcontrole verloren zijn door een stom bijna-incident op een parking van een stomme supermarkt.
Al wat we hierboven hebben geschreven speelt zich trouwens af in de eerste aflevering, maar de haat jegens elkander heeft zich in Danny’s en Ali’s hoofd genesteld. Ze gaan aan de hand van elkanders nummerplaat op zoek naar elkaars naam, woonplaats en telefoonnummer. Ze bestoken elkaar met haatberichten, beschadigen elkanders reputatie en eigendommen en hoewel ze allebei op het punt gestaan hebben, lijkt geen van beide tegen de ander “Sorry” te kunnen zeggen.
Hoge druk
Het is bijzonder hoezeer Danny en Amy op elkaar lijken zonder het zelf door te hebben. Beide leggen zichzelf een hoge druk op in het leven en beiden hebben het gevoel dat ze er alleen voor staan.
Amy woont samen met George (Joseph Lee), een kunstenaar die in de schaduw leeft van zijn vader en voor een bestaan als huisvader gekozen heeft en Amy verwijt dat ze alleen maar aan geld denkt. Amy is intussen degene die thuis voor de inkomsten zorgt en het huis waarin het gezin woont heeft gekocht.
Op dezelfde manier is Danny de gehele tijd aan het werk terwijl zijn broer Paul (Young Mazino) geen echt plan heeft in het leven, op het worden van cryptomiljonair na, een beetje rondfladdert en wat gamet, maar wel veel gelukkiger lijkt te zijn in het leven. Dat Paul die lichtheid ook over kan brengen op anderen, blijkt uit die prachtige Cure For Pain-scène in E04.
En er zijn nog gelijkenissen tussen Amy en Danny: beide hebben ze ook moeite met het op een gezonde manier uiten van emoties. Amy ontdekt in therapie dat ze al haar emoties opkropt en – in één van de mooiste scènes van de hele reeks – wordt Danny emotioneel geraakt wanneer hij na lange tijd nog eens een kerkdienst bijwoont.
Geheel van genres
Waar BEEF lijkt te beginnen als een thriller over twee mensen die geheel ontsporen, blijft de serie niet beperkt tot dat gegeven. Evenzeer is dit een serie die regelmatig ontroert en zit er ook humor in. Dat geheel van genres wordt moeiteloos geblend tot een serie die zeer bingeable is en met zijn afleveringen van ca. 35 minuten verslavend werkt. Een grote pluim voor hoofdrolspelers Steven Yeun en Ali Wong is op zijn plaats, want deze serie valt of staat met hun geloofwaardigheid.
Hoewel Lee Sung-jin al gezegd heeft dat er verhaallijnen voor drie seizoenen in zijn hoofd zitten, zal de reeks ingestuurd worden voor de Emmy Awards in de categorie “limited series”. Een vreemde beslissing, maar alleszins meer passend dan “comedy” of “dark comedy”, het label dat Netflix in zijn marketing toch voornamelijk op de reeks kleefde.
Het zegt veel over hoe moeilijk BEEF in een hokje te plaatsen is. De reeks is vanalles een beetje en is niet alleen de mooiste en meest verrassende reeks die Netflix sinds lange tijd in hun aanbod heeft opgenomen, het is de mooiste reeks van het jaar tot nu toe. Laat ons BEEF vooral een erg menselijke reeks noemen over twee mensen die in de eerste plaats zichzelf nog graag moet leren zien.