Het is één van de dingen aan het leven die we het moeilijkst vinden: afscheid nemen. Afscheid nemen van mensen in je persoonlijke omgeving, maar ook afscheid nemen van publieke figuren. Kunstenaars die hun best doen om jou iets te doen voelen als je in de cinemazaal zit, als je hun boek leest of hun laatste plaat beluistert. Chadwick Boseman was zo iemand en het meest tragische is dat het hier om een acteur gaat die nog maar aan het begin van zijn verhaal stond.

Het was met grote verrassing en een gevoel van onwezenlijkheid dat we ’t nieuws vanochtend hoorden op het radionieuws. Alsof het niet echt kon zijn. Een jongeman had vier jaar tegen darmkanker gevochten en al die tijd wist het grote publiek van niets. Chadwick Boseman wilde vooral door blijven werken. Zodat Boseman Da 5 Bloods, de Netflix-film van Spike Lee die eerder dit jaar verscheen, opgenomen heeft tussen de chemo en de operaties door.

Het heeft niet moge zijn: Chadwick Boseman heeft na vier jaar de strijd tegen darmkanker verloren en is dus al overleden op 43-jarige leeftijd. Talloze reacties lopen nu binnen, van regisseurs en acteurs waar hij mee samengewerkt heeft, van Kamala Harris en vooral van zijn mede-Avengers. Want dat was Boseman natuurlijk ook: Black Panther. Koning van Wakanda. Hij heeft één van die films gemaakt die de wereld een klein beetje veranderd heeft.

Black Panther was de achttiende film in het Marvel Cinematic Universe en de eerste (!) waarin de hoofdrol gespeeld wordt door een zwarte superheld. De symboliek daarvan maakte dat er zo naar die film werd uitgekeken. De culturele herkenbaarheid voor een groep die zo lang heeft moeten vechten voor hun plaats in de filmindustrie, en dat nog steeds moet doen. De erkenning. En Chadwick Boseman was het symbool daarvan.

James Brown

Black Panther is de bekendste film van Boseman, maar ook daarbuiten speelde hij iconische rollen. Zo vertolkte hij in Get On Up (2014) op indrukwekkende manier soullegende James Brown. Hij vertolkte de eerste grote baseballspeler Jackie Robinson (42, 2013) en de eerste zwarte rechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof (Marshall, 2017). Hij probeerde voor rollen te kiezen die hém ook iets zouden bijbrengen. Maar als hij dan ook eens een doodgewone maar oerdegelijke actiefilm koos, zoals 21 Bridges in het begin van dit vreemde jaar, dan deed hij ook dat met verve.

Het tragische is dat Chadwick Boseman maar 43 jaar is geworden. Als mens en als acteur was hij nog niet klaar om te gaan. En net als bij pakweg Heath Ledger of Jeff Buckley gaan we nooit weten welke pareltjes er in een eventuele toekomst nog zouden aangekomen zijn.

Toekomstige Oscar?

Wat we wél nog weten is dat er nog een Netflix-film zit aan te komen waarover al gefluisterd werd dat Boseman voor zijn werk in deze film wel eens Oscargenomineerd zou kunnen worden. Het gaat om Ma Rainey’s Black Bottom, een film die nog dit jaar zou moeten uitkomen. Daarin speelt Chadwick Boseman de hoofdrol, naast Viola Davis. De film draait rond blueszangeres Ma Rainey die in het Chicago van 1927 geconfronteerd wordt met spanningen tussen haar bandleden en de blanke muziekproducenten.

Een postume Oscar om ‘m te eren zou mooi zijn. Maar Chadwick Boseman zou ‘m ook gewoon verdiend hebben. Zoals Kamala Harris schreef in haar tweet: hij heeft een verschil gemaakt in dit leven. Ook al was het dan veel te kort. WAKANDA FOREVER!