Toen Carnival Row in 2019 verscheen op Prime Video had de streamingdienst hoge verwachtingen van de reeks. Game Of Thrones was net afgelopen en elke streamingdienst was op zoek naar “het nieuwe Game Of Thrones”. Het moeilijke van Carnival Row was – en is nog steeds – dat de reeks vele genres in één verhaal probeerde te verbinden waardoor de reeks nooit echt haar publiek heeft gevonden. Het tweede seizoen bewijst dat het stopzetten van deze reeks – de tien nieuwe afleveringen zijn de laatste – een jammerlijke beslissing is geweest.

Toegegeven, Carnival Row heeft even nodig om zich te zetten, al was het maar om aan de setting te wennen en de personages met hun opmerkelijke namen te leren kennen. De reeks dropt ons in het midden van de Burgue, een stad waar mensen, feeën en faunen door elkaar leven nadat de feeën en faunen hun land hebben moeten ontvluchten ten gevolge van een oorlog.

Er is een duidelijk hiërarchisch verschil tussen mensen en de andere wezens, die door de mensen neerbuigend aangeduid worden als ‘de critch’. De feeën wonen in de sloppenwijken van de stad – de Carnival Row – en worden de prostitutie in gedwongen of in de fabrieken ingezet als goedkope arbeidskrachten. De faunen worden dan weer ingeschakeld in het huishoudelijke werk als bedienden van de mensen.

Wanneer een moord op een fee plaatsvindt, doet de politie niet gek veel moeite om de dader te vinden, want ze zijn de wezentjes toch liever kwijt dan rijk. Maar commissaris Philo (Orlando Bloom) is anders: hij gaat op zoek naar de dader en bij elke nieuwe moord die er gepleegd wordt, beseft hij dat ze meer verband houden met zijn persoonlijke leven dan hij ooit had kunnen vermoeden.

Moeilijk in een hokje te stoppen

Dat is de basis van het eerste seizoen van Carnival Row dat dus zoals gezegd destijds niet meteen op lovende reacties werd onthaald. Dat is enigszins begrijpelijk, want de reeks is moeilijk in een hokje te stoppen: we krijgen het liefdesverhaal tussen Philo en de fee Vignette (Cara Delevingne), een moordmysterie, de persoonlijke geschiedenis van Philo, horrorelementen en een politieke dimensie over discriminatie, xenofobie en hoe om te gaan met vluchtelingen allemaal tegelijkertijd in de maag gespitst. Dat lijkt in eerste instantie veel, maar deze reeks slaagt er in de loop van de amper acht afleveringen van het eerste seizoen om al die facetten voldoende ruimte te geven.

Die politieke dimensie wordt heel duidelijk in de scènes waarin Ritter Longerbane (Ronan Vibert), een extreemrechtste politicus en de leider van de oppositie, het opneemt tegen kanselier Breakspear (Jared Harris). Longerbane verwoordt de angst dat de ‘critch’ gaan toenemen in aantal, het land zullen overnemen en – stel je voor – uiteindelijk zelfs stemrecht zullen krijgen. Het is geen onbekend discours, het is de bril waardoor sommige rechtse politici naar immigratie kijken, uit angst voor het verlies van hun eigen identiteit.

Maar wanneer Jonah (Arty Froushan) in het tweede seizoen dan de daad bij het woord voegt, de critch afsnijdt van de maatschappij en een hard en repressief beleid voert, beginnen de fabriekseigenaars al snel te mekkeren dat ze hun winsten voelen dalen omdat hun personeelskosten gevoelig gestegen zijn. Het is één voorbeeld van de stijgende spanning in de maatschappij. De revolutionaire groep feeën Black Raven laat feller van zich horen en er hangt een oorlog in de lucht omdat in het buitenland een andere groep, de Nieuwe Dagenraad, het egalitarisme aanhangt en feeën, faunen en mensen op dezelfde manier behandeld wil zien.

Interessante nevenpersonages

De rijke vrouwen in de Burgue hebben geen echte plaats in de maatschappij, tot Sophie Longerbane (Caroline Ford) het parlement – dat voorheen enkel uit grijze oude mannen bestond – komt binnen wandelen als leider van de oppositie. In geen tijd windt ze Jonah om haar vinger en werpt ze de erfenis van haar vader van zich af. Imogen Spunrose (Tamzin Merchant) die eerst vooral mooi en voornaam moest zijn, komt dan weer vooraan te staan als symbool voor de strijd voor het egalitarisme omdat ze een relatie aangaat met Agreus Astrayan (David Gyasi), een faun.

In eerste instantie vraag je je af wat al die nevenpersonages in Carnival Row lopen te doen, maar wie het eerste seizoen uitzit zal zien dat alles daar mooi op zijn plaats zal vallen. Meer nog: het zijn net die nevenpersonages die Carnival Row zijn rijkdom schenken. Orlando Bloom en Cara Delevingne zijn nu eenmaal niet de meest veelzijdige acteurs én vertolken niet de meest interessante personages die in deze reeks te zien zijn. Door het toevoegen van andere verhaallijnen en personages met interessantere verhaallijnen wordt die armoede toegedekt.

Meteen het nieuwe seizoen in getrokken

Aan de eerste twee afleveringen van het nieuwe seizoen is te zien dat er alvast niet bespaard is op het budget. Een actiesequentie laat zien hoe Philo het gevecht aangaat met een trol en weeft daar doorheen de Black Raven die een overval op een trein uitvoeren. Het zorgt ervoor dat je meteen het nieuwe seizoen ingetrokken wordt.

Het lot van een serie als Carnival Row lijkt bezegeld door de komst van The Rings Of Power vorig jaar en het stevige prijskaartje dat daar aan tot op heden vasthangt. Series als deze en The Wheel Of Time (dat tweede seizoen moet toch ooit eens gaan verschijnen) lijken overbodig te zijn geworden voor Prime Video. Na deze tien afleveringen is er dus geen Carnival Row meer en dat is zeker een spijtige zaak.

Het eerste seizoen van Carnival Row en de twee eerste afleveringen van het tweede seizoen zijn te zien via Prime Video. Wekelijks worden twee afleveringen toegevoegd.