De Croo I begint met stroomstoot: opvallende en gewaagde casting biedt kans om van Vivaldi iets te maken

De stilstand is doorbroken, een nieuwe regering vandaag een feit. De invulling van de nieuwe namen is bovendien een verrassende en prikkelende combinatie van ervaring, branie en jong lef geworden. Dat geeft Vivaldi, een op papier aartsmoeilijke combinatie, een unieke kans om een eerste, krachtige indruk na te laten. De meesterzet van de dag kwam van Conner Rousseau (Vooruit), die zowaar Frank Vandenbroucke (Vooruit) als superminister dropt in De Croo I. Maar evengoed brengen ook de PS, CD&V, dat écht vers bloed lanceert, en Groen, dat met een verrassende maar sterke casting komt, niet te onderschatten namen naar de regeringsbanken.

In het nieuws: Vandaag legt een gloednieuwe regering de eed af.

De details: Plots, na maanden doffe ellende, wordt in de Wetstraat nu een heel ander verhaal geschreven.

“You have one chance to make a first impression“: één kans om meteen het beeld juist te zetten. Die kans heeft De Croo I nu, die zopas bij de koning de eed is gaan afleggen.
Straks volgt er de regeerverklaring, de openingsdans van deze ploeg, waar de toonhoogte en het tempo van Vivaldi in gezet gaan worden door de nieuwe premier De Croo. Dat gebeurt in de erg symbolische setting van het Europees Parlement: door de COVID-crisis wijken de Kamerleden uit naar een veel breder halfrond, zodat iedereen erin past.
Maar deze speciale mise-en-scène biedt voordelen. Want als één zaak nodig is, na zestien donkere maanden van eindeloos onderhandelen, waarin de Wetstraat een ondoordringbaar moeras leek te zijn geworden, en ‘de politiek’ collectief werd uitgespuwd door de dorpsstraat, is het een cesuur, een forse breuk met die periode van regeringsvorming, waarover nu het doek valt.
Een ongebruikelijk decor dus, dat weg-van-de-Wetstraat presenteert, iets grootser ook, letterlijk en figuurlijk, dan het moddergevecht van de Belgische politiek. Europa als reddingsboei, als beleidsniveau dat wél functioneerde, terwijl België verlamde: het is een thema dat de premier straks makkelijk kan aanhalen, om er zichzelf en zijn ploeg aan op te trekken.
De Croo bood in z’n avant-première, de korte introductiespeech op de trappen van het Egmontpaleis, met naast hem Paul Magnette (PS), al een eerste glimp van hoe hij De Croo I straks zal presenteren: een stijl van samenwerking, van “positieve krachten bundelen in een sfeer van solidariteit en samenhorigheid” van “verenigen in plaats van verdelen”, en “verbinden in plaats van spanning en tweedracht te zaaien”.
Niet toevallig bleef één quote, van zowaar basketballegende Michael Jordan, het meeste hangen: “Talent wins games, teamwork wins the championship“. Door grote vermoeidheid bracht De Croo die weliswaar niet perfect, maar de boodschap kwam aan: dit mag geen ploeg individuen worden, het moet meer zijn.
Het onwaarschijnlijk cynische spel, dat maandenlang in de Wetstraat werd gespeeld, moet zo vergeten worden, door regeringswerk, en vooral ploegwerk. Ook daar: het contrast met de partijvoorzitters, die maanden armworstelen lieten zien, moet gemaakt.
Net hier biedt een op voorhand onscriptbare en verrassende casting voor De Croo I een gouden opportuniteit. Zo moeten premier De Croo en zijn ploeg de enige kans grijpen die ze nu krijgen: het voordeel van de twijfel benutten.
Ook daarop anticipeerde de eerste minister gisteren al een eerste keer, kort in z’n speech: “Ik besef dat veel mensen sceptisch zijn, dat ze zeggen ‘eerst zien en dan geloven’. Ik heb daar respect voor, ik versta ze. Het is aan ons om hard te werken, om te bewijzen, met de voeten op de grond, dat we kunnen leiden”, zo stelde hij.

Waarom die ploeg ertoe doet: Na de voorzitters, is het tijd nu voor de regering zelf.

Het blijft wat contra-intuïtief, dat na zo lang rondjes draaien, deze regering toch maar een mager regeerakkoord schreef. En toch is het een feit: met nog geen honderd pagina’s is het een kort, synthetisch werkstuk, waar een pak cruciale zaken oningevuld blijven.
De analyse was voor de meest ervaren mensen aan tafel, waarvan er eentje nu zelf in de Zestien zit, allemaal dezelfde: het zal vooral aan de regeringsploeg zijn, om straks beleid te gaan maken, en de sporen te trekken, die ontbreken in het regeerakkoord. Bovendien is er de onzekerheid van de economische crisis, en het blijvend gevaar van de COVID-epidemie.
Bovendien was er de regering Wilmès II. Dat minderheidskabinet probeerde wanhopig de crisis het hoofd te bieden, maar ging hopeloos ten onder aan haar eigen politieke machteloosheid, en vooral besluiteloosheid aan de absolute top. Vijf bevoegde ministers voor mondmaskers, ellenlange martelsessies die moesten doorgaan voor vergaderingen met het kernkabinet, en persconferenties die kant nog wal raakten: de geschiedenis van het vorige kabinet oogt bijzonder droef.
Net daarom was de casting nu zo belangrijk. Plots staat er een ploeg op die de potentie heeft om op z’n minst de hegemonie van de politiek als beslissende kracht, als eindverantwoordelijke in deze crisis te herstellen: kraait er straks nog een haan als een groepje experts eens een weekendje “in mediastaking” gaat? Men kan alleen maar hopen dat het publieke én politieke debat een niveautje hoger gaat.
Deze regering draagt in elk geval die belofte van talent én ervaring in zich: met dank aan een aantal partijvoorzitters die de nek ver uitstaken, en onvoorspelbare partijcongressen bij de groenen.

De essentie: Een eeuwige strijd in de Wetstraat komt straks vroeg of laat naar boven: regering versus voorzitters …

Vandaag valt meteen ook het doek over een periode die normaal eerder uitzonderlijk is in de Wetstraat: die van regeringsvorming.
Het is dan, en enkel dan, dat partijvoorzitters hun absolute macht kunnen laten gelden: zowel bij de onderhandelingen als bij de casting beschikken zij als Romeinse keizers, met de duim omhoog en omlaag. En dat geldt voor alle partijen, kijk maar naar het lot van Calvo bij Groen (waarover hieronder meer).
Maar die periodes zijn, in een normaal politiek landschap, eerder van korte duur. Dan, eens de regering geïnstalleerd is, verschuift de macht naar de regering zelf. En dan is het daar, in de schoot van die ploeg, dat de lijnen worden uitgezet en compromissen gemaakt.
Een premier gaat dan boven een partijvoorzitter, een vicepremier en een voorzitter worden ‘gelijkwaardiger’: de macht wordt gedeeld, en in een spel van geven en nemen getrokken, waarbij een nieuw evenwicht ontstaat.
En het is daar dat spanningsvelden ook opduiken: een partijvoorzitter denkt meer aan zijn of haar koers, aan het partijprofiel, terwijl regeringsleden loyaal zijn aan ‘hun’ ploeg. Het beste voorbeeld vandaag? Jan Jambon (N-VA), de Vlaamse minister-president, die ‘zijn’ ploeg bijeen wil houden, terwijl z’n partij N-VA tandenknarsend moest toekijken hoe CD&V en vooral Open Vld wel federaal ‘verraad’ pleegden.
Datzelfde proces, waarbij de federale regering nu moet loskomen van die voorzitters, start vanaf dag één. En enkel als dat lukt, kan De Croo I succesvol zijn.
Evident wordt dat allerminst: door de buitengewoon lange onderhandelingen zijn de verhoudingen scheef komen te zitten. Het helt dramatisch door naar een kransje voorzitters, dat nochtans maandenlang gezamenlijk er niet uit raakte.
Daarbij komt dat sommigen, zoals Conner Rousseau (Vooruit), Joachim Coens (CD&V) en zeker Georges-Louis Bouchez (MR), nooit iets anders gewoon zijn geweest, dan die almachtige positie, met bijhorende spotlights constant op hen.
Nochtans zal het zaak zijn, voor zowel premier De Croo, als zijn vicepremiers, om die zeven voorzitters nu op afstand te houden, en deze ploeg te doen draaien.
Want als er één ding duidelijk is, dan is het dat de rivaliteit, het haantjesgedrag en het opbod tussen de voorzitters van Vivaldi, gegarandeerd één zaak oplevert: onstabiliteit op korte termijn, en een regelrechte ramp voor De Croo I op lange termijn.
In die zin is de casting, die vannacht tot stand kwam, erg interessant. Bijna alle voorzitters namen risico’s, en kwamen met een casting die samen veelbelovend oogt. Het gewicht op de schouders van deze nieuwe ploeg is tegelijk niet min.

De casting: Wat zich afspeelde achter de schermen, en wat de afwegingen waren voor elke partij …

Vooruit: Een meesterzet van Conner Rousseau geeft De Croo I een stroomstoot.

Vriend en vijand in de Wetstraat zijn het ondertussen wel over één zaak eens: die 27-jarige voorzitter van de Vlaamse socialisten, Conner Rousseau, valt niet langer te onderschatten. Integendeel. Eigenhandig bezorgde de Vooruit-voorzitter deze Vivaldi-ploeg een broodnodige, essentiële eigenschap voor beleidsploegen: betrouwbaarheid.
Door met Frank Vandenbroucke een superminister te plaatsen, midden in de ploeg van neofieten, straalt er toch meteen sèrieux en metier door in deze ploeg. En een hooggespannen verwachtingspatroon.
Om te beginnen, moeten we vaststellen dat Rousseau ferm boven het gewicht van z’n negen zetels bokste, door de portefeuille van Volksgezondheid en Sociale zaken, gecombineerd met het vicepremierschap, uit de brand te slepen. Dat is het resultaat van een ‘openstaande schuld’ bij de PS: Paul Magnette (PS) wist maar al te goed dat Rousseau op cruciale momenten de kastanjes uit het vuur haalde voor de socialisten. De netto verrekening van dat ‘broederschap’ kwam dus bij de verdeling van de bevoegdheden.
Maar de raket telde twee trappen: de invulling van die bevoegdheden door Vandenbroucke brengt een mythisch figuur terug naar de regeringsbanken. Verguisd en ook vervloekt door sommige collega’s (aan de Keizerslaan zullen sommigen ook de minder aangename herinneringen kunnen ophalen), werd de academische politicus haast heilig verklaard, toen toenmalig sp.a-voorzitter Caroline Gennez hem in 2009 aan de kant zette wegens “intern onwerkbaar”.
Vandenbroucke ontpopte zich sindsdien als academicus, bouwde ook bruggen die veel breder gingen dan de socialistische familie, onder meer over z’n expertise over de pensioenen. Alleen, fundamenteel is de man natuurlijk niet veranderd: hij zal, met z’n dossierkennis, maar ook harde houding en vastberaden optreden zwaar gaan wegen op deze ploeg als vicepremier.
Vanmorgen al legde Vandenbroucke in de hem gekende onderkoelde stijl uit hoe Rousseau hem ’s nachts bij hem thuis kwam polsen. “Het uur was wat moeilijk, maar het klikte zeer goed”, zo stelde Vandenbroucke, die het “een zeer eervolle vraag vond”. Over het regeerakkoord zei hij op Radio 1 het volgende: “Geen perfecte tekst, maar ze biedt perspectieven op sociaal beleid. Ik heb daarop dus ‘ja’ gezegd.”
Goed om mee te geven: Vandenbroucke maakt al veel langer een ‘regionalistische’ analyse over dit land. Hij was als Vlaams minister fors voorstander van het verder versterken van de regio’s. Ook dat kan leiden tot boeiende standpunten, straks in de regering.
Rousseau zelf wil overigens kort op “zijn” kabinetten blijven zitten: een kloof tussen partij en regering mag niet ontstaan.
Hoe dan ook: Rousseau wint zo twee eindrondes, die van de verdeling van de bevoegdheden én die van de casting. Premier De Croo kan alleen maar tevreden toekijken: zijn regering krijgt gravitas.

CD&V: Joachim Coens (CD&V) dient iedereen van antwoord.

Terwijl Rousseau niet langer onderschat wordt, kampte de CD&V-voorzitter met het tegenovergestelde probleem. Een nare fluistercampagne, zowel van binnen als buiten de partij, zette het beeld van een provinciale voorzitter, als zou die ongeschikt zijn voor het moeilijkere spel van de Wetstraat.
Om te beginnen moet vastgesteld: ook CD&V kreeg heel stevige portefeuilles in handen. Financiën was wat Coens wilde.
Maar Coens toonde gisteren vooral dat hij in staat was te doen waar voorganger Wouter Beke (CD&V) nooit toe kwam: de christendemocraten broodnodig vernieuwen en verjongen.
Zeker de figuur van Vincent Van Peteghem (CD&V) dient niet onderschat te worden: een man met stevige lokale inplanting, maar vooral als dossiervreter op Financiën een klepper in wording. Dat Coens hem zomaar de portefeuille van vicepremier toestopt, en daarbij het aandurfde een hele reeks ‘wachtenden’ en ‘verlangenden’ in zijn rang- en standenpartij te negeren, is veelzeggend. Dat vereist ruggengraat als voorzitter, en zet alle kwaadsprekers op hun plaats.
Bovendien heeft Van Peteghem één gigantisch voordeel: als leider van de ‘Twaalf apostelen’ kreeg hij de unieke kans z’n eigen partij door te lichten. De Oost-Vlaming weet waar de lijken begraven liggen, wat de pijnpunten zijn, ook in de werking van de federale kabinetten, en waar verbetering nodig is om van CD&V opnieuw een machine te maken. Enkel nu nog de houterige communicatie bijschaven.
Maar Coens deed dus naast Van Peteghem nog straffer: Annelies Verlinden (42) maakt haar intrede via de grote poort, en wordt meteen minister van Binnenlandse Zaken. Deze advocate is een onbeschreven blad, dat vreemd genoeg niet meteen ingevuld wordt door de partij: ze deed nog geen enkel interview. Een simpele les in communicatie nochtans: als je zelf de leemte niet vult, doen anderen het voor je, en niet meteen zoals je wil. Niet het enige schoonheidsfoutje in de communicatie van de Wetstraat 89 de afgelopen dagen.
Dat het congres geen verrassing opleverde (één kwart tegenstemmen is eigenlijk al heel straf bij de dociele christendemocraten) hoeft niet te verbazen: revolutie voeren zit niet in het CD&V-bloed. Maar er was, zoals voorspeld, ook de nodige pathos in de Elisabethzaal gisteren.
De hoofdrol was daarbij voor Koen Geens (CD&V), die eerst al een staande ovatie kreeg, maar vervolgens het congres afsloot met een magistraal afscheid: “We mogen geen verdeeldheid tonen, we moeten meer dan ooit hard ons best doen, en niet terug naar het ‘normaal’ gaan, want dat is het niet. Ik zal daarover waken vanop de banken van de Kamer. Ik zal misschien luider en vrijer klinken dan ooit, maar CD&V, ‘ik zie u graag’.”

PS: De nieuwe zakelijkheid boven.

De PS stapt met een heel nieuwe vracht gezichten in deze ploeg. Niet onlogisch, want de partij bemande zes jaar geen federale posten. Maar de casting oogt nieuw, en stevig.
Want wat opvalt: dit is geen ‘oude’ PS, dit is de school van voorzitter Paul Magnette zelf, die de intrede maakt. Bollebozen, behoorlijk links, maar ook hands-on, en met stevige achtergrond.
Zo stapt de kabinetschef van Magnette, Thomas Dermine (PS), zelf in de ploeg om de relance te gaan doen. Een stevige hulp voor De Croo: net als Dermine iemand met een consultancy-achtergrond.
Maar hét zwaargewicht, en de nieuwe wonderboy van Magnette, is Pierre-Yves Dermagne (PS), pas 39 jaar en naast Vandenbroucke straks het tweede rode zwaargewicht: vicepremier en minister van Werk en Economie.
Opvallend: die Dermagne is een regionalist, die deze zomer nog fors pleitte voor een paars-gele deal, én dus een staatshervorming met de N-VA. Het wordt uitkijken welke dynamiek hierover ontstaat, tussen Vandenbroucke, Dermagne en de rest van het kabinet. Drukken zij de redenering door die Laurette Onkelinx (PS) al openlijk maakte, dat dit een ‘tussenkabinet’ is, om een “nieuwe fase van het land” voor te bereiden?
Opvallend verder: de comeback van Karine Lalieux (PS). 20 jaar ervaring in de Kamer, maar in Brussel wat opzij geduwd. Zij komt nu helemaal terug, als cruciale minister van Pensioenen.

Groen: Calvo naar de zijlijn.

Misschien wel de grootste teleurstelling van de avond moet in het groene kamp te situeren zijn: Kristof Calvo (Groen), boegbeeld, fractieleider, en toch het grootste politieke talent dat de groenen tellen, mocht niet naar de regeringsbanken, als vicepremier.
Het was partijvoorzitter Meyrem Almaci (Groen) die de casting uittekende en uiteindelijk Calvo de doodsteek gaf, door niet hem, maar Petra De Sutter (Groen) en Tinne Van der Straeten (Groen) voor te stellen als ministers.
Vervolgens ontstond een debat waarbij alles en iedereen die ertoe doet, en ook niet, bij Groen (fracties, partijbestuur, 50 vrijwilligers) z’n zegje moest doen, maar waarbij Calvo sneuvelde.
Zo komt Petra De Sutter, met de wat saaie portefeuille van Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven, zonder de NMBS dan, nu op de stoel van vicepremier. Voor Calvo, die zich volgens ingewijden zeer ‘waardig’ gedroeg, terwijl het vicepremierschap door z’n handen glipte, moet het bijzonder bitter smaken.
Enige politiek-strategische afweging zit er ook niet in blijkbaar bij de groenen: in het voor hen cruciale kiesgebied Antwerpen geen minister, wel nu twee Groen-ministers in Brussel, waar enkele honderden Vlaamstalige stemmen te rapen vallen. Faut le faire.
Maar voor De Croo I biedt dit alweer een kans: De Sutter geldt als een dossiervreter, met de nodige sérieux opnieuw, en heeft een veel minder omstreden imago dan Calvo. Die laatste was, laat ons eerlijk zijn, de natte droom van zowel N-VA als Vlaams Belang, om te bestoken als ‘boegbeeld’ van Vivaldi. Die vlieger gaat dus niet op.

Open Vld: Vincent Van Quickenborne hield twee minuten alle voorzitters in spanning.

Bij Open Vld ook een schoonheidsfoutje gisterenavond: naast een digitaal congres was er ook een ‘ledenmeeting’ gepland. Tweehonderd militanten, fans, zouden daar, in Lint in een tv-studio, het duo van de partijvoorzitter Egbert Lachaert (Open Vld) en gloednieuwe premier Alexander De Croo verwelkomen, na afloop van het digitale partijcongres: kwestie van toch wat beelden te hebben voor VTM en VRT van een euforische groep liberalen.
Alleen: de zaal was halfleeg. De militanten, die blijkbaar niet goed geïnformeerd waren, of geen zin hadden om te komen opdagen, ontbraken. De partijwoordvoerder gaf geen woord uitleg. Uiteindelijk kwam, bijzonder laat, Lachaert nog opdagen, de premier was gaan slapen.
De verdeling van de portefeuilles was overigens ook bij Open Vld wel een bijzonderheid. Zo viel oorspronkelijk Binnenlandse Zaken in de schoot van Vincent Van Quickenborne (Open Vld), die daar wel echt zin in had. Maar blijkbaar zette de liberale familie een interne ruiloperatie in: Binnenlandse Zaken verschoof naar de MR, en plots landde het moeilijke departement Justitie bij de Kortrijkzaan.
Het bleek een complex puzzelstukje, want de PS ging er fors voorliggen: Binnenlandse Zaken kon niet naar hun rivalen. Uiteindelijk verschoof het zo, als compromis, naar Coens en CD&V, die bijzonder tevreden waren met dergelijk zwaar departement.
Van Quickenborne kreeg vervolgens telefoon van Lachaert, terwijl alle andere voorzitters meeluisterden: of hij akkoord kon gaan met Justitie? “Geef me twee minuten om na te denken”, zo antwoordde die, waarop hij de lijn dichtgooide, en effectief het kransje voorzitters de volle 120 seconden liet wachten, voor hij terugbelde en “ja” zei.
Met De Croo als premier, de West-Vlaming Van Quickenborne als vicepremier en ook Eva De Bleeker (Open Vld) als staatssecretaris, wordt quasi heel ‘Team Egbert’, dat achter de verkiezing van de voorzitter stond, vandaag beloond. Dat is een opvallende zet voor Lachaert, die zo het ‘andere kamp’ feestelijk negeert.
Nochtans gonsde het de afgelopen 72 uur van de geruchten binnen Open Vld: wilde plannen als zou er zelfs een switch in de Vlaamse regering op til zijn, en oud-voorzitter Gwendolyn Rutten (Open Vld) daar verschijnen, ten koste van Lydia Peeters (Open Vld), die een onzichtbare rit rijdt, circuleerden in de Wetstraat.
Maar uiteindelijk bleef het bij wilde geruchten, niets ongebruikelijks in de Wetstraat. Bart Somers (Open Vld) blijft tot nader order de nummer één van de liberalen in de Vlaamse regering, en hij houdt z’n Limburgse collega naast zich.

MR: De pretbederver moest uiteraard Georges-Louis Bouchez zijn.

De eerste kanttekening, de vlieg in het glas frisse Chardonnay, zo u wil: Georges-Louis Bouchez moest gisteren al een eerste relletje binnen Vivaldi opstoken. Want op z’n congres fulmineerde hij tegen het nieuws, op alle televisiestations aangekondigd door de socialisten, dat de pensioenen tot 1.500 euro bruto worden verhoogd.
Vanmorgen bij LN24 bleef hij opstoken: “Héél duidelijk, het zal een minimumpensioen zijn van 1.580 euro bruto in 2024.” En hij voegde meteen ook toe dat er “geen taks op vermogens komt met deze regering”.
En nog fraaier: Bouchez beweerde dat deze regering “heel de erfenis van de vorige ploeg, van Charles Michel (MR), heeft veiliggesteld”. “Dit bewijst dat het nodig was om die hervormingen te doen voor het land. Dit zijn de blauwe accenten.” Qua brandbommetje naar z’n socialistische en groene coalitiepartners kon het tellen.
De reactie bij de andere voorzitters? Gelatenheid voorlopig, en nauwelijks de moeite om nog terug te vuren. Het spel lijkt gespeeld, de MR is haar buitenproportionele rol in de formatie kwijt, en Bouchez is slechts één van de zeven voorzitters geworden. Het is nu aan premier De Croo en z’n eigen vicepremier Sophie Wilmès (MR) om met hem te ‘dealen‘.
Overigens plaatste Bouchez ook een beetje een onwelkom smet op de nieuwe casting, door alweer een ‘familiebenoeming‘ te doen. Zowaar werd de broer van Charles Michel, Mathieu Michel (MR), als staatssecretaris in deze ploeg gedropt. Het beeld van een kleptocratisch politiek systeem wordt daarbij gevoegd.
Overigens lijkt de MR zowel in de portefeuilleverdeling als de casting verloren te zijn: met Buitenlandse Zaken krijgt Wilmès haar droomdepartement, maar echt kans om daarmee te scoren is er niet.
Overigens, er zat nog een pijnlijke uitschuiver in heel het gedrag van Bouchez, vanmorgen. Naar eigen vermogen herschikte de MR-voorzitter immers niet alleen de federale benoemingen, waarbij ook David Clarinval (MR) in de federale regering bleef, maar ook meteen de Waalse regeringsposten. Daarbij stuurde Bouchez doodleuk Denis Ducarme (MR) naar de Waalse regering, waar hij Valérie De Beu (MR) aan de kant schoof.
Alleen, dat was buiten de afspraken met de coalitiepartners gerekend: minstens één op drie ministers moest van het andere geslacht zijn, had men destijds afgesproken, bij de vorming van de Waalse regering.
De PS en Ecolo dus in alle staten. En kijk, Denis Ducarme is dus welgeteld twee uur minister geweest van de Waalse regering. Hij werd, alweer, gedegradeerd, en wordt nu fractieleider in het Waals Parlement. De Bue is opgevist ondertussen.

Ecolo: Zakia Khattabi als ‘cadeautje‘ van Nollet.

Hij had het beloofd, plechtig, dat hij ze niet zou sturen: Zakia Khattabi (Ecolo), naar de federale regering. Maar ook Jean-Marc Nollet (Ecolo) kan blijkbaar niet altijd z’n woord houden: ook Ecolo heeft natuurlijk een moeilijk controleerbare achterban.
Dat er “iets voor Zakia” moest komen, dat wisten alle andere voorzitters in Vivaldi: Nollet had het eindeloos herhaald. Maar een ministerpost zou het dus niet worden, zo was stellig aan tafel te horen.
Nu zit Khattabi, die een reputatie heeft als heftige onderhandelaar en stevige communicator, op het departement van Milieu, Klimaat en Duurzame Ontwikkeling.
Dat belooft een recept voor vechtfederalisme, als ze kennismaakt met haar Vlaamse collega Zuhal Demir (N-VA). Vraag is hoe Vivaldi op dat departement haar mantra van ‘samenwerking’ en ‘team’ in de praktijk zal brengen: een moeilijke uitdaging met deze hoofdpersonages, als u het ons vraagt.

Voor we het vergeten: De Vlaamse regering debatteerde gisteren over de Septemberverklaring.

Niets verrassend, de Vlaamse meerderheid keurde gisteren alle plannen van Jambon I goed.
Heel het debat stond, onvermijdelijk, in de schaduw van wat federaal gebeurde. Van een eclatante doorstart is zo voor de Vlaamse regering geen sprake: als dat al gebeurd zou zijn, heeft niemand het gemerkt.
Voorlopig blijft het geruisloos in de ploeg, ondanks de federale grote maneuvers. CD&V en vooral Open Vld gedroegen zich de afgelopen weken poeslief, en gaven de N-VA zowat alles wat ze nodig hadden: geen van beide junior-partners is uit op een conflict nu.
“Wij hebben er ook geen belang bij om nu het Vlaamse niveau onbestuurbaar te maken, of een beeld te zetten ten opzichte van de nieuwe federale ploeg, alsof wij ruziemakers zijn. Voorlopig is het hier een beetje de kat uit de boom kijken, naar hoe stabiel die zaak federaal wordt”, zo is in de hoogste kringen van de N-VA te horen, in de Vlaamse regering.