Wat er opvalt aan de films die we deze week hebben uitgelicht, is dat in beide films de hoofdrol wordt gespeeld door een acteur die al meermaals een Raspberry Award of Razzie heeft gewonnen. Dat zijn de prijs voor de slechte prestaties in een filmjaar die traditioneel worden uitgereikt de dag voor de Oscars. Adam Sandler werd al 11 keer persoonlijk genomineerd en ‘won’ drie keer, Robert Pattinson werd al twee keer genomineerd. En toch zijn het zij die vandaag indruk maken.

Good Time: opkijken naar Pattinson, walgen van Amerika.

In 2010 werd Robert Pattinson genomineerd voor een Razzie voor Slechtste Acteur, niet voor één maar voor twee films. Naast The Twilight Saga: Eclipse werd hij dat jaar ook genomineerd voor zijn lamlendige prestatie in de tranenfilm Remember Me.Het hoeft dan ook geen betoog dat in die tijd Pattinson misschien wel geld opbracht aan de kassa, maar vergruisd werd door de critici.

Nu is het precies omgekeerd: Robert Pattinson is van koers veranderd en speelt nu al enkele jaren bijna uitsluitend in eigenzinnige projecten. Het Twilight-tijdperk is voorbij en het lijkt wel alsof Pattinson nog bij elke film zijn tegenstanders van weleer wil bewijzen dat hij wel kan acteren. Hij begon aan zijn queeste met Cosmopolis in 2012 en speelde daarna nog in The Rover, Maps To The Stars, Life, The Lost City Of Z. De volgende in het rijtje is deze Good Time.

Het lijkt er ook op dat Pattinson steeds beter wordt. In The Lost City Of Z was hij bijna onherkenbaar (en onvoorstelbaar goed) en ook in Good Time lijkt hij vastberaden om de tienermeisjes die hem ooit o zo graag op het grote scherm bezig zagen weg te jagen.

Good Time vertelt het verhaal van Connie (Robert Pattinson) en zijn mentaal gehandicapte broer Nick Nikas (Benny Safdie). Na een mislukte bankoverval komt Nick in de gevangenis terecht. Daar komt hij al snel terecht in een vechtpartij waarna Connie, die nog op vrije voeten is, hem uit het ziekenhuis wil halen. Maar zijn broer wordt door de politie bewaakt en ook zelf wordt hij nog gezocht en in zijn pogingen om op vrije voeten te blijven werkt hij zichzelf zo ver het moeras in dat hij niet anders kan dan verzuipen.

De openingsscène van Good Time is een pareltje. We zien Nick bij een psychiater – duidelijk op zijn ongemak, de ene traan is meesterlijk – tot Connie de consultatie binnenstormt en zijn broer buiten sleurt. Ze gaan samen een bank overvallen en toegegeven, ook dat doen ze op een redelijk intelligente manier. Wanneer die overval dan toch blijkt te mislukken loopt alles in recordtempo mis.

We zien Connie, een eloquente en duidelijk intelligente kerel die ondanks zijn ruwe uiterlijk toch nog weet te charmeren, mensen in zijn voordeel gebruiken door het opwekken van medelijden, door manipulatie of chantage. Veel tijd om stil te staan hebben we niet, want de broers Safdie (broer Benny speelt zelf Nick Nikas) die samen regisseren gunnen ons die tijd niet en brengen de gejaagdheid en de wanhoop van Connie, het personage van Pattinson, op de kijker over met een jachtige en chaotische manier van filmen die de personages dicht op de huid blijft zitten.

Alle gebeurtenissen doen zich voor op één New Yorkse nacht en dus krijgen we letterlijk en figuurlijk een donkere film waarin we meer figuren tegenkomen die we eigenlijk niet zouden willen tegenkomen dan ons lief is.De felle neonkleuren worden ons in het gezicht geworpen en hoewel New York by day nog altijd iets van een droombestemming heeft, lijkt New York by night toch eerder te vermijden. De Stranger Things-achtige jaren 80-soundtrack van Onethrix Point Never – waarbij Iggy Pop aan het staartje nog voor ontroering weet te zorgen – is een perfecte ondersteuning voor die beelden.

Benny en Josh Safdie (de ene monteert, de ander schrijft en samen regisseren ze) duwen het donkere kantje van New York in ons gezicht. Het Amerika waarin voor velen de wanhoop dichterbij staat dan The American Dream, het Amerika waar sociale zekerheid een grap is waardoor ook hoop onbestaande is. Het Amerika waarin zelfs werkenden moeite hebben om overeind te blijven (de sequentie bij de jonge Crystal en haar grootmoeder thuis is schrijnend) en waarin schimmige maffiose winkeltjes waar je ’s nachts borg kan betalen aan schimmige figuren kunnen blijven bestaan.

The Meyerowitz Stories (New And Selected):Dustin Hoffman is in grootse doen, en Adam Sandler kan wél acteren

En omdat het verder wat de nieuwe releases in de cinema van deze week betreft huilen is met de pet op, zijn wij ons gaan laven aan Netflix. Zij hebben immers onlangs de nieuwe film van Noah Baumbach op de wereld losgelaten. Baumbach regisseerde al het ronduit schitterende Frances Ha (één van onze favoriete films ooit!), bracht Ben Stiller tot één van zijn diepste acteerprestaties in Greenberg en er is ook nog The Squid And The Whale, dat ons nog elke keer tot tranen beroert.

Toch is er een maar, want Adam Sandler doet mee. Dat is vaak al genoeg om een film te skippen, want hij doet bij iedere film zijn eigen reputatie oneer aan. Sinds 2014 bracht Netflix vier films van Sandler uit, waaronder The Ridicolous Six, dat een legendarische 0% behaalde op Rotten Tomatoes. In april werd de deal tussen Netflix en Sandler vernieuwd voor nog eens vier films, want – zo maakte Netflix bekend – met zijn allen hadden we een half miljard uur (!) naar de filmgedrochten van Sandler zitten gapen.

Nu, dat Adam Sandler wel kan acteren bewees hij eerder al wel eens.In 2002 speelde hij in de prachtige romantische komedie Punch-Drunk Love, de meest atypische film van Adam Sandler én de meest atypische film van regisseur Paul Thomas Anderson. Maar: alvast één keer had Sandler ons dus al laten zien dat hij het wel kan, dat acteren. Hij wil het gewoon niet, zo lijkt het wel.

Toen The Meyerowitz Stories in Cannes in première ging (Adam Sandler in Cannes!) werd hij daar genoemd als potentiële Oscarwinnaar. De film draait om een van elkaar vervreemde disfunctionele familie van een vader (een schitterende Dustin Hoffman) en zijn drie kinderen (Adam Sandler, Ben Stiller en Elizabeth Marvel) die het proberen vinden met de nieuwe vrouw van hun vader (Emma Thompson) die het leven liever in dronken toestand dan in nuchtere toestand beleeft en met elkaar. Wanneer er iets met hun vader gebeurt, beginnen de drie kinderen na te denken over de invloed die hun vader op hen heeft gehad en beseffen ze dat ze meer op hem lijken dan ze misschien wel zouden willen.

De Meyerowitzs zijn een artistieke familie, halfgeslaagd in het leven. Vader Harold is beeldhouwer, Adam Sandler speelt Danny, een pianist die net gescheiden is van zijn vrouw en al sinds de geboorte van zijn dochter Eliza huisman is. Nu Eliza (Grace Van Patten) aan de vooravond van haar universitaire carrière staat (ze gaat film studeren) en Danny dus net gescheiden is, trekt hij terug bij zijn vader in.De andere zoon Matthew is het meest vervreemd van huis en woont zo’n 5.000 kilometer van zijn vader af. Hij beheert het geld van rijke cliënten, iets wat zijn vader als verraad beschouwt. En van zus Jean krijgt niemand echt hoogte.

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we dat nog eens hebben mogen schrijven, maar Dustin Hoffman maakt de film helemaal. Zelfs als hij in het tweede deel van de film minder aanwezig is, is hij er op de achtergrond nog steeds. We weten dat de kinderen getekend zijn door hem en hun opvoeding omdat we Harold hebben meegemaakt in het eerste gedeelte van de film.

Als Harold speelt hij een verzuurde versie van een has-been kunstenaar die als enige zijn eigen waarde nog lijkt in te zien. Hij draagt artisticiteit hoog in het vaandel, is openlijk teleurgesteld dat geen van zijn kinderen hem heeft opgevolgd in de artistieke wereld en hij is boos op alles en iedereen. Hij is boos op een man die zijn bril op zijn tafel legt wanneer hij wil gaan lunchen. Hij is boos op een vrouw die hem de toegang ontzegd tot de privétentoonstelling van een jeugdvriend omdat hij niet op de lijst staat. En hij is boos op één van zijn ex-vrouwen omdat ze zich na hem verlaagd heeft tot dommere partners.

Noah Baumbach maakt films zoals Woody Allen ze ooit maakte: met personages van vlees en bloed wiens geschiedenis zich langzaam ontvouwt. Dustin Hoffman speelt hier de rol die Woody vroeger in één van zijn films zelf voor zijn rekening zou hebben genomen: die van intellectuele, maar neurotische doordrammer en hij komt er even goed mee weg.

The Meyerowitz Stories is zo geslaagd omdat de film zowel monkellachjes kan ontlokken door zijn rollende, maar toch levensechte dialogen, als in feite heel erg pijnlijk is. En het is die combinatie die de film vooral heel erg menselijk maakt. Tegen wanneer Old Man van Randy Newman onder de aftiteling weerklinkt, zijn we gecharmeerd en ontroerd.

The Meyerowitz Stories (New And Selected) is nu te vinden op Netflix.