Het was dit weekend in de pers te lezen: de Belgische en Vlaamse films die dit najaar al in de bioscoop gekomen zijn, trekken eerder weinig bezoekers. Toch heeft dat niet echt iets met kwaliteit te maken: van Cool Abdoul en Red Sandra hebben wij genoten en Dealer overtreft die twee films zelfs nog.

Dealer is de debuutfilm met Jeroen Perceval als regisseur en een logische volgende stap in zijn carrière. Perceval liet zich opmerken als acteur in Dagen Zonder Lief (2007) en Rundskop (2011). Later zette hij de stap naar een bescheiden maar geslaagde carrière als rapper kRaMeR en ging hij van het schrijven van lyrics naar theaterteksten. Hij regisseerde al een kortfilm (August, 2014) en werkte samen met Robin Pront een scenario uit voor D’Ardennen (2015), een succesfilm die gebaseerd was op een theatertekst van Perceval.

Deze regisseur heeft dus zijn tijd genomen om te groeien en dat zie je: hier geen charmante debuutfilm met groeipijnen en werkpunten, maar meteen een schot in de roos. Het is ondertussen algemeen bekend dat Jeroen Perceval zelf een drugsverleden heeft en met verslaving geworsteld heeft. Dat maakt hem de geknipte persoon om dit verhaal – dat voor alle duidelijk niet autobiografisch is – te vertellen. Hij kan zich immers zowel inleven in het verhaal van Johnny, de kleine jongeman die droomt van een leven als acteur, als in dat van de acteur die de pijn in zichzelf probeert op te vullen met feestjes, vrouwen en drugs.

Sverre Rous, een revelatie

In de rol van de jonge dealer zien we debutant Sverre Rous, een ware revelatie. Johnny zit vol kwaadheid die hij naar buiten laat door met de regelmaat van de klok te vechten, iedereen de huid vol te schelden en zich vooral ouder, stoerder en meer volwassen voor te doen dan hij eigenlijk is. In eerste instantie roept dit personage een lichte irritatie op – het typische straatboefje dat je liever mijdt – tot je te weten komt hoe zijn thuissituatie eruit ziet. Veerle Baetens speelt zijn moeder, een labiele kunstenares die niet in staat is om voor zichzelf te zorgen, laat staan om Johnny een thuis te bieden. Het is hij die naast zichzelf ook voor haar moet zorgen, al was het maar door haar van tijd tot tijd een koffiekoek toe te stoppen.

Dan komt Johnny een bekende acteur tegen, Anthony. Die biedt hem niet alleen een ingang in de wereld van de kunsten, maar belooft hem ook een thuis. En hoewel Anthony de jongen oprecht onder zijn hoede lijkt te willen nemen, is hij zelf te kwetsbaar om dat te kunnen doen. Anthony wordt vertolkt door Ben Segers die eindelijk eens een andere kant van zichzelf kan laten zien en die kans duidelijk met beide handen gegrepen heeft.

Garageboxen en schimmige kelders

Dealer zoomt in op de donkere kant van de stad Antwerpen. Kleine jochies die drugs rondbrengen. Dealers en gebruikers – zoals Luca – die zich een leven hebben eigen gemaakt waarvan ze geen idee hebben hoe ze er ooit nog kunnen uitstappen. Afspraakjes in schimmige garageboxen en feestjes in donkere kelders. Kortom: een Antwerpen waar de doorsnee stadsbewoner geen weet van heeft en ook geen weet van wil hebben.

Dealer is daardoor donker, rauw en beklemmend, maar net dat is de kracht van deze film. Net als Alex in de Netflix-serie Maid is Johnny een personage dat van een ander leven droomt, maar dat door allerlei externe factoren niet lijkt te kunnen bereiken. Dealer confronteert je met deze mensen, mensen die vastzitten in een leven zonder toekomst.

Deze eerste film van Perceval heeft ons nieuwsgierig gemaakt. Naar de toekomst van Jeroen Perceval als cineast, naar die van Sverre Rous als acteur en naar wat Ben Segers in de toekomst nog allemaal gaat kunnen laten zien nu hij de kans heeft gekregen om een nieuw acteerregister open te trekken. Dealer is zonder twijfel de beste Vlaamse film van het jaar.

Score: 8/10