Heb je recht op een dier als je weet dat er dagelijks geeuthanaseerd worden, of moet een dier dat al genoeg afgezien heeft, enkel geplaatst worden bij een gezin dat 100% perfect is? Dierenasielen staan dagelijks voor die keuze, en vaak wordt het dier op de eerste plaats gezet. Logisch, toch? 

Veel mensen die een dier willen adopteren, doen dat vanuit de wetenschap dat je daarmee een dier uit de miserie haalt, voorkomt dat ze geeuthanaseerd worden, en meteen ook zelf een gezelschapsdier in huis halen. Maar is dat altijd een even goed idee voor elk dier? Wat bijvoorbeeld met puppies die geadopteerd worden door oudere mensen. Met andere woorden: mag een pup geadopteerd worden door een eigenaar die niet zo lang meer zal leven?

Volgens La Dernière Heure zijn er verschillende asielen, in Brussel en La Louvière, die geen jonge dieren meegeven aan oudere potentiële baasjes. Hun redenering is dat die diertjes onmogelijk genoeg beweging kunnen krijgen, dat ze misschien niet meer goed verzorgd zullen worden en dat, als de eigenaar zou overlijden, ze dan gewoon opnieuw in een asiel terechtkomen.

Beter iets dan niets

Dat kan uiteraard niet de bedoeling zijn, maar is het echt aan asielen om te bepalen wie er wel en niet geschikt is voor een dier? En is een dier dat een paar jaar een goede thuis heeft, niet beter dan een dier dat helemaal geen goede momenten meer kent? In de Vlaamse asielen hebben ze alvast geen beleid over wie wel en niet een dier mag adopteren.

Uiteraard wil dat niet zeggen dat er niet gelet wordt op wie welk dier mee naar huis neemt. Bij het asiel in Gent is er “alvast geen leeftijdsgrens. Daar doen we niet aan mee. Waar we wel op letten is de gezondheid van mensen. Als zij nog fit zijn, is een jonger dier zeker een optie, maar de meeste mensen op leeftijd gaan zelf op zoek naar een dier dat wat rustiger is. Zij zijn zeker op zoek naar de liefde die zo’n diertje kan brengen.”

Beter zelfs: “Eigenlijk hebben we nog nooit problemen gehad met zo’n vraag”, zeggen de medewerkers daar. “De match tussen mensen en dieren zit meestal wel goed.”

Goeie match

Ook in Antwerpen is er geen leeftijdsgrens waarbij mensen geen huisdier meer meekrijgen. “Nee, er is zeker geen grens, dat zou vreemd zijn”, zeggen ze daar. “Mochten we zien dat mensen écht problemen hebben, dan krijgen we meestal wel de verzekering van familie of vrienden dat het dier daar terechtkan, als het te moeilijk wordt, of mochten de nieuwe eigenaars echt al van hoge leeftijd zijn.”

Een beetje opletten doen ze dus wel. Dat staat ook op de meeste websites van asielen. Een hond of kat wordt dus altijd aan de eigenaar gematcht. De kans dat een kleine pup bij een tachtigjarige rolstoelgebruiker wordt gezet, is dus sowieso klein, maar wie nog vijf kilometer jogt op z’n zeventigste, daar liggen alle kansen nog voor open.