Dessel heeft weer een geslaagde editie van Graspop Metal Meeting achter de rug! Het festival duurde dit jaar vier dagen en was helemaal uitverkocht. Er kwamen superveel coole bands langs. Newsmonkey was erbij en dit waren de 25 beste optredens van het festival.

1. Ozzy Osbourne

Zijn trawanten van Black Sabbath zijn al twee jaar op pensioen, maar Ozzy is nog springlevend. De opener was Bark at the Moon. Ozzy klonk nog erg zuiver, maar het moet gezegd worden: bij momenten zat ie naast de toon. Maar met een legendarische gitaarvirtuoos zoals Zakk Wylde aan zijn zij, met een volle, moderne sound en voor de gelegenheid in een prachtige kilt, geeft dat niets. De Ozzy-songs werden aan de lopende band geleverd, van Mr. Crowley en Suicide Solution tot Crazy Train en I Don’t Want to Change the World.

En dat terwijl de 69-jarige ronker om de haverklap “I cant fucking hear you” roept. Awesome! We gaan nog niet naar huis. Er kunnen zelfs enkele Black Sabbath-covers van af, waaronder Fairies Wear Boots en War Pigs. We waanden ons heel even in de 70s. Dat laatste nummer werd erg lang uitgerekt en Ozzy bolt het even af na zijn laatste “o lord, yeah”. Er werd gefluisterd dat hij aan de zuurstof hangt. Zijn afwezigheid werd opgevuld door een ellelange, stoeferige solo van Zakk Wylde en een erg drumsolo van Tommy Clufetos, een kwieke, 40-jarige versie van Black Sabbath-drummer Bill Ward. Afsluiten deed Ozzy met Paranoid. Een mooiere headliner op deze slotdag kunnen we ons niet inbeelden.

2. Iron Maiden

Iron Maiden stond alweer voor de negende keer op Graspop. Dit was een thuismatch. De laatste keer dat de groep een nieuwe plaat uitbracht was in 2015 met ‘The Book of Souls’. Ze kwamen dus zonder nieuw materiaal naar Dessel met als genoeglijk gevolg dat we vooral klassiekers voorgeschoteld kregen. Ze speelden meebrullers zoals Aces High, 2 Minutes to Midnight, The Trooper, Flight of Icarus, The Number of the Beast, Fear of the Dark, Hallowed Be Thy Name en Run to the Hills. Meer (of minder) moest dat écht niet zijn.

En of de heren, ondertussen allemaal rond de 60, weer in topvorm waren! Zanger Bruce Dickinson was gehuld in een flamboyante vampiercape en zijn krachtige operastem blies ons weer omver. Ook de virtuoze gitaarsolo’s, waarbij shredders Dave Murray, Adrian Smith en Janick Gers elkaar afwisselen in typische Maiden-stijl, deden heel wat monden openvallen. De geluidskolos werd vakkundig begeleid door bassist en bandleider met zijn onvermoeibare, karakteristieke galoptechniek. Iron Maiden is nog steeds on top of their game en dat hebben ze niet alleen te danken aan hun talent, maar ook aan hun ‘propere’ levensstijl. Maiden toonde de rest van Graspop wéér hoe het moet. Dat we zo nog veel optredens van hen mogen zien.

3. Judas Priest

Nog een oude, Britse knar: Judas Priest. Ze beginnen hun set met Firepower. Met hun tijdloze hits, twin guitars en de typische hoge vocalen van ledergod Rob Halford veroverden ze iedereen zijn hart op de wei in luttele seconden. De groep ondertussen twee jonge bengels aan de gitaren. Zo verliet K. K. Downing de band in 2011 en moest Glenn Tipton er noodgedwongen de brui aan geven omdat hij parkinson heeft. Maar de 66-jarige Halford kan het nog steeds: zijn scherpe stem doorboorde onze gehoorgang genadeloos, maar zijn verwrongen gezicht verraadt dat hij redelijk wat moeite doen om sommige tonen nog te halen.

Voor de laatste drie songs werd Tipton op het podium gehaald. “Het is de zesde keer dat we hier op Graspop spelen”, zegt Halford plechtig. “We vinden het geweldig om hier te zijn, maar iemand nog net iets meer.” Tipton bibberde en had het niet gemakkelijk, maar hij kon wel nog mee. Er kon tijdens Metal Gods zelfs een trage solo van af, die de zeventiger redelijk beheerst wist uit te voeren. De laatste meebrullers waren Breaking the Law en Living After Midnight. Respect!

4. Guns N’ Roses

Guns N’ Roses speelde als eerste headliner een setlist van maar liefst drie en een half uur. De gehele sound van de band stond ietwat stil vergeleken met andere groepen en de stem van Axl Rose was bij momenten aan de zwakke kant, maar dat maakte Slash helemaal goed met zijn gitaarsolo’s. We kregen GNR-klassiekers voor de kiezen, zoals Welcome to the Jungle, You Could Be Mine, Yesterdays, Sweet Child O’ Mine, November Rain, Nightrain en Paradise City.

(Onze volledige review van Guns N’ Roses op Graspop is hier beschikbaar.)

5. Volbeat

De luidgebekte Denen van Volbeat brachten alweer voor de derde keer hun eigenzinnige groove metal naar Graspop. Hun laatste plaat ‘Seal the Deal & Let’s Boogie’ dateert van 2016. Parate kennis dus. De nieuwere songs, zoals The Devil’s Bleeding Crown, Let It Burn en Slaytan, werden al vol overgave mee geloeid. De band speelde zelfs een passage van Ring of Fire om dan over te gaan in het harde Sad Man’s Tongue. Zalig!

Qua entertainment moet Volbeat absoluut niet onderdoen voor de andere headliners. Spijtig wel dat er geen vuurwerk van af kon. Ook bracht de band een hulde aan Pantera-drummer Vinnie Paul die pas overleden is. Zanger Michael Poulsen noemt hem “de liefste kerel in de metalscene” en draagt het lied Goodbye Forever op aan Vinnie Paul. ‘Emotioneel moment’ is een understatement. Afsluiten deed Volbeat met hun voltreffers: Black Rose, Fallen en Still Counting.

6. Ghost

De zanger van Ghost heeft een make-over achter de rug. Hij heeft zijn mijter ingeruild voor een Severus Sneep-kapsel. We kregen geen death metal of gothic, zoals hun uiterlijk misschien zou doen vermoeden, maar aanstekelijke hardrock met een knipoog naar de jaren 70.

Kwatongen beweren dat Ghost het tijdens hun concert op Graspop vooral van hun show en gimmick moest hebben. True, bij momenten lijkt het alsof de band op automatische piloot draait, maar op de uitvoering valt niks aan te merken, zeker niet qua zang. Bovendien vallen de songs van hun nieuwe plaat ‘Prequelle’ erg in de smaak bij het publiek.

Hoogtepunten: Rats, Cirice, Monstrance Clock, Dance Macabre, Year Zero en Mummy Dust.

7. Rise Against

Voor heel wat Graspop-gangers is Rise Against puur jeugdsentiment. Niemand is dan ook verbaasd dat veel mensen als hyperactieve tieners aan het rondspringen zijn. Tim McIlrath en zijn kompanen vuren hun melodieuze punk op ons af met knallers zoals I Don’t Want to Be Here Anymore, Give It All, Savior en Prayer of the Refugee. Een meer dan geslaagd concert.

8. Body Count

Body Count trapte af met de Slayer-tracks Raining Blood en Postmortem van de alom geprezen thrashplaat ‘Reign in Blood’. Geen copycats! De pissed off rap vocalen van Ice T gaven een nieuwe, unieke feel aan geheel. “Body Count is in da house”, roept Ice en dat zullen we geweten hebben. Elk woord komt keihard aan. De punk- en metaloutfit komt uit de zware buurten van het zuiden van Los Angeles en die invloed ligt er vingerdik op, zelfs op het vlak van uiterlijk. Zo hebben sommige leden van de band zelfs een bandana voor hun gezicht om onherkenbaar zijn.

Tijdens Manslaughter waanden we ons even op een grindcoreconcert. Het is overduidelijk dat Body Count de mosterd haalt bij Slayer. Ook hun muziek van die typische duivelse intervallen met die sinistere touch.

Sommige middenstukken waren trouwens verrassend bluesy en traag. “Another school shooting in the USA”, roept Ice T kwaad tijdens No Lives Matter. Hij is duidelijk zijn spreekwoordelijke wilde haren nog niet kwijt en heeft er, zoals we van hem gewend zijn, geen moeite mee op de politieke toer op te gaan. En of ie het meent! De intensiteit spat van zijn gezicht af.

Voor Talk Shit, Get shot wil Ice T zijn publiek een lesje leren over pesten en haalt hij fier zijn peuterdochtertje en rondborstige vrouw het podium op. Wat een gangsta!

Iedereen kon het laatste nummer van de set al raden: Cop Killer. Een horde zwetende metalfans zo ver krijgen om uit volle borst in koor “fuck the police” te roepen? Je moet het maar kunnen.

9. Megadeth

Dave Mustaine staat erom bekend ‘gene gemakkelijke’ te zijn, maar daar merken we vandaag niets van. De frontman en sologitarist, die in een vorig leven uit Metallica gesmeten werd wegens overmatig alcoholgebruik en schofterig gedrag, is supergoed gezind en er kunnen zelfs enkele glimlachen van af. De zang van Mustaine klinkt redelijk zwak en er zijn problemen met het geluid. Maar de geschift goede gitaarsolo’s, die zowat alle Graspop-monden doen openvallen, maken dat helemaal goed. Dave kan het nog beheerst zijn ‘noise machine’ zoals een spijkerharde leeuwentemmer. Primeur voor Graspop: Megadeth speelt voor het eerst sinds 2005 live de track My Last Words. We krijgen alle klassiekers: Holy Wars, Mechanix, Peace Sells, Hangar 18, Rattlehead, Tornado of Souls en meer.

10. Neurosis

Neurosis besteeg vrijdag na headliner Iron Maiden het podium. De soundcheck was eigenlijk een deel van de show. We kregen swingende 70s drums, compleet overstuurde gitaren en bassen die de vloer deden beven, en oorverdovend oermensgebrul. Iedereen smeekte zijn engelbewaarder dat zijn trommelvliezen dit concert zouden overleven. De slome Black Sabbath grooves en meedogenloze gitaarriffs raakten ons tot in onze kleine teen en voerden ons door een donker bos waar we met spoken en overleden rocksterren chillen. Het geheel werd extra ingekleurd door een geflipte synthesizer en elektronische percussie. Didgeridoo-geluiden for the win!

Hoogtepunten: Through Silver in Blood, Given to the Rising, End of the Harvest en Reach.

11. Marilyn Manson

Vergane glorie zegt u? Veel festivalgangers lagen al in hun nest toen Marilyn Manson het podium besteeg, maar zijn trouwe fans ontvingen hem met open armen. Als intro krijgen we een ronkend, duivels geluid, wat meteen de donkere, twisted sfeer schept waar hij zo berucht voor is.

Dan zet de vorst van de shock rock één van zijn grootste hits, Irresponsible Hate Anthem, in van de baanbrekende plaat ‘Antichrist Superstar’ uit 1996 met een kille, hoge schreeuw. We laten ons pintje bijna vallen van het verschieten. We zijn vertrokken.

Toegegeven: met zijn lange jas en strak gothic-hemdje dat er zo’n twintig jaar geleden vast superhip moet uitgezien hebben, doet Marilyn Manson ietwat overjaars aan, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan zijn act.

Want zingen, screamen en tieren doet hij beter heel wat kwieke tieners en twintigers die bands leiden. Manson speelt een rolletje. Hij eist continu de aandacht van het publiek.

Het absolute hoogtepunt van een set van Marilyn Manson is Sweet Dreams (Are Made of This), een eigenzinnige, psychotische cover van Eurythmics. Manson kweelt er op los dat het geen naam heeft en hij bouwt een huiveringwekkende spanning op. Zijn zangtechniek is uiterst stevig en wijkt geen millimeter van de toon af, ook niet op de meest tedere, kwetsbare momenten in het lied.

Andere hoogtepunten zijn: The Beautiful People, Antichrist Superstar en Cry Little Sister.

12. Parkway Drive

De mannen van Parkway Drive stonden al voor de vijfde keer op Graspop. Ze kwamen met hun nieuwe plaat ‘Reverence’ onder de arm naar het festival. Dat Parkway Drive trouwe fans heeft, werd hier voor onze neus bewezen. De nieuwe tracks Wishing Wells, Preyen Cemetery Bloom worden al uit volle borst mee gekweeld. Ook de zangprestaties van Winston McCall mochten er absoluut wezen. Er waren opvallend veel walls of death, circle pits en crowdsurfende wildebrassen voor de main stage.

Hoogtepunten: Bottom Feeder, Wild Eyes, Crushed en Cemetery Bloom.

13. Kreator

Kreator, da’s ‘thrash metal royalty’ van de bovenste plank. Samen met Sodom, Tankard, Destruction worden ze weleens de Big Four of German Thrash Metal genoemd, die in de jaren 80 legioenen Europese rockfans wist te overtuigen om zelf een bandje te beginnen. Met ‘Gods Of Violence’ vuurde Kreator vorig jaar nog een topplaat op ons af en daar spelen ze ook enkele tracks van. We krijgen alles wat je van een Kreator show mag verwachten: snelheid, agressie, melodische gitaren en catchy riffs. Dikke feest!

Hoogtepunten: Pleasure to Kill, Gods of Violence, Civilization Collapse, Phantom Antichrist en Enemy of God.

14. Watain

Ook Watain kwam met een nieuw album naar Graspop: ‘Trident Wolf Eclipse’. We kregen waar we voor kwamen: meedogenloze black metal. En zoals dat bij het subgenre gebruikelijk is, stondhet volledige podium in vuur en vlam, zelfs de versterkers en de monitors. Watain was duidelijk goed verzekerd.

De ingrediënten zijn simpel maar doeltreffend: schelle gitaren die onze oren doen bloeden, esoterische lyrics over alles wat god verboden heeft, en razendsnelle drums. Ook mid paste passages in de stijl van Bathory ontbreken niet.

Zanger Erik Danielsson is een klein ventje met kalend rattenhaar, maar ziet er vervaarlijk uit met zijn satanische corpsepaint terwijl hij de longen uit zijn lijf krijst. Voor The Serpent’s Chalice geeft Danielsson een speech over “de vlam die tot de dood blijft gelden” en dan steekt hij even zijn eigen hand in brand met een aansteker. Edgy! Daarna strooit hij met een kelk water (of bloed?) op het publiek. Spektakel ten top!

Hoogtepunten: The Serpent’s Chalice, Sacred Damnation, Devil’s Blood, Towards the Sanctuary en Malfeitor.

15. Diablo Blvd

Ook de band van komiek Alex Agnew was van de partij! Ze hebben eind vorig jaar nog de nieuwe plaat ‘Zero Hour’ gelost waar ze in Dessel veel nummers van speelde. En niemand die klaagde, want Diablo Blvd blijft groeien, ook op het vlak van songwriting. Tijdens Virus brulden de vele fans mee, die speciaal rond de middag uit hun tent gekropen zijn om de gekke nonkel van de Belgische metalscene aan het werk te zien. Het publiek was dan ook misnoegd dat de show na 40 minuten al voorbij was. De stoute reactie van Agnew: “Als men zou stoppen om bands uit eigen land stiefmoederlijk te behandelen …”

16. Avenged Sevenfold

Avenged Sevenfold is één van de ‘hottest metal bands’ ter wereld. De ingrediënten: vintage gitaarriffs, emotionele, intense vocalen en gitaarsolo’s op je vingers van af te likken. De gitaarpartijen van Zacky Vengeance en Synyster Gates zaten superstrak en het geluid was heel vol. Vooral hun typische ‘twin guitar solos’ kwamen erg mooi uit in deze live setting. De zang was echter iets minder krachtig, maar voor een resem nostalgische songs, zoals Hail to the King, Buried Alive, Nightmare en Unholy Confessions, nemen we dat er graag bij. Tijdens Bat Country werd de set trouwens even stilgelegd omdat een crowdsurfende fan bewusteloos is geraakt. De band stopte zodat het publiek de hulpverleners door kon laten en daarmee scoren ze oneindig veel respectpunten.

17. Toxic Shock

18. A Perfect Circle

Het sideproject van Tool-zanger Maynard James Keenan en de voormalige Tool-gitaartechnicus Billy Howerdel speelde na Ozzy. De wei was dus aan het leeglopen. Keenan was vanop kilometers afstand te herkennen met zijn gevoelige, beheerste stem die bij momenten zeer krachtig en luid was, het geluid waarmee Tool de wereld wist te veroveren. De melodieuze, dramatische zang stond in scherp contrast met de losbandige rockgitaar van Howerdel.

Tijdens het concert werd veel show verkocht. Keenan (die stiekem kaal is) droeg een galakostuum en een onverzorgde heksenpruik, wat hem een psychopathisch, naargeestig uiterlijk gaf. Brr!

De muziek van A Perfect Circle moet het hebben van dynamische opbouw en mysterieuze sfeerschepping die de innovatieve melodieën kleur geven. Tijdens zachtere passages wist Howerdel prachtige landschappen van mooie dromen en onheilspellende waanbeelden te schilderen met zijn gitaar. Zijn piepende pinch harmonics sleurden menig festivalganger door een dromerige woestijn van verwarring. En wanneer de zware gitaren hun cleane broertjes en zusje meedogenloos van de kaart veegden, kwam er een palet van gevoelens vrij en dat hoorde je maar al te goed aan de stem van Keenan. Deze muziek komt recht uit het hart. Ook de basgitaar van Jeordie White verdient een pluim. Die paste als een oude werkhandschoen bij de basdrum en snare, waardoor de stevige gitaar nog meer power kreeg.

Een concert van A Perfect Circle is no-nonsense. Er kon geen lach van af. Intens is het sleutelwoord. Nu maar hopen dat ook Tool binnenkort zijn nieuwe plaat lost en dan zit het helemaal snor. De hoogtepunten: Hourglass, The Outsider, The Doomed, The Hollow en Rose.

19. Iced Earth

Iced Earth bracht klassieke heavy metal en power metal van de bovenste plank. De band wordt altijd met open armen onthaald op Graspop (voor de zesde keer al), want met hun virtuoze solo’s, ijzersterke riffs en ontzagwekkende stemprestaties doen ze menig festivalganger hun mond openvallen.

Hoogtepunten: Watching Over Me, The Hunter, Clear the Way en Stormrider.

20. Kataklysm

Kataklysm, da’s loodzware death metal uit Canada. Hun troeven zijn aanstekelijke grooves, melodische, trage middenstukken en keiharde blastbeats. En dat allemaal op een bedje van de onvermoeibare screams van zanger Maurizio Iacono. Kataklysm heeft pas de nieuwe plaat ‘Meditations’ uit en de nieuwe songs werden in een live setting al vol enthousiasme onthaald door het publiek. Bij momenten leek het zelfs alsof de vloer van de Metal Dome op instorten stond omdat iedereen zo vurig mee sprong op de muziek. Nog een prestatie van Kataklysm: ze krijgen de tent helemaal vol tijdens het concert van headliner Guns N’ Roses.

Hoogtepunten: Narcissist, The Ambassador of Pain, The World Is a Dying Insect, Crippled & Broken en Open Scars.

21. Jonathan Davis

Jonathan Davis is de zanger van Korn, maar al sinds 2007 heeft hij een soloproject lopen. En dat is, om het zacht uit te drukken, speciaal. In plaats van beroep te doen op een basgitarist, heeft Davis een contrabassist in dienst genomen en er staat ook een toetsenist op het podium die allerlei geschifte geluidjes uit de speakers tovert. Het resultaat is een aanstekelijke portie ‘nu metal’.

Tijdens zijn performance was Davis totaal van de wereld, maar niet van de stuff. Hij had de helft van de tijd zijn ogen toe, bewoog alsof hij in een trance zat, en jongleerde met zijn typische Korn-stem van héél hard naar héél zacht. Creepy! En dat allemaal op een bedje van ultralage, trillende gitaren. Tijdens de set van Jonathan Davis gooiden heel wat festivalzangers hun beentjes los en dat is wel een héle prestatie op Graspop.

Hoogtepunten: What It Is, Underneath My Skin, Walk on By en Final Days.

22. Fleddy Melculy

Fleddy Melculy is de grappigste metalband van België. Ze zingen in het Nederlands en hebben al twee platen uit: ‘Helgië’ en de ‘De Kerk Van Melculy’. Hun muziek is erg aanstekelijk en met songtitels, zoals T-shirt van Metallica, Apu van de Nightshop, Ik Haat Jazz, Geen Vlees Wel Vis en Dik Meisje, wisten ze brede smiles te toveren op de gezichten van heel wat stoere metalheads.

(Ons interview met Fleddy Melculy naar aanleiding van de release van hun tweede plaat is hier.)

23. Hollywood Vampires

Johnny Depp op de gitaar en Alice Cooper achter de micro: supergeil!

24. Bloodbath

25. Meshuggah