‘Dumbo’, de meest onwaarschijnlijke van de Disney live-action remakes, komt volgende week in de zalen. Onder leiding van regisseur Tim Burton krijgt het Disney-olifantje zowaar vleugels, geholpen door een uitzonderlijke Colin Farrell en een uitstekend FX-team. Leen een kind: ‘Dumbo’ is een beetje magie op het scherm en overtreft de verwachtingen.
Eerlijk, wij hadden een beetje twijfels toen Disney de live-action remake van Dumbo aankondigde. Het origineel is een hartverwarmend, maar kort verhaaltje (iets meer dan een uur) over een zielig olifantje. Om dat te vertalen naar een interessant verhaal waar kinderen, maar toch ook nostalgische volwassenen, naar moeten komen kijken, dat vereist een krachttoer. Disney haalde dan ook de grote kanonnen uit de kast: visueel kunstenaar Tim Burton mocht de prent regisseren.
Burton, de Disney-tovenaar
Een goede keuze, zo blijkt. Want Burton heeft van Dumbo een goede hedendaagse remake gemaakt, waar je niet alleen uit nostalgisch plezier naar gaat kijken. Waar Beauty and the Beast vooral een live-action kopie van het origineel was, gericht naar volwassenen die Emma Watson langs een boekenkast willen zien scheren, is Dumbo oprecht een leuke, nieuwe kinderfilm geworden. Toch hebben we ook als volwassene genoten van Dumbo. Daar zijn twee uitstekende redenen voor.
Enerzijds is er natuurlijk het olifantje zelf. Hadden we nog onze twijfels bij de aankondiging, dan toonden de eerste beelden al snel dat de animatie-artiesten van Dumbo het onderste uit de kan hebben gehaald. Wie niet een ‘aww’ slaakt bij het eerste beeld van de baby Dumbo, heeft gewoon een algemene afkeer van dieren en dan kunnen we je niet verder helpen. Maar hiermee toont Disney opnieuw meesterschap in hun core business: dezelfde verbazing die de tekeningen achter The Lion King ooit opwekten (kijk hier trouwens naar die eerste geweldige trailer), voelden wij bij Dumbo.
Kijk hier naar wat we bedoelen: Dumbo is de definitie van ‘schattig’.
Daarmee is het halve werk natuurlijk al gedaan: met een schattige olifant die de camera kan volgen zodra ie in beeld is, kan je perfect vijfenveertig minuten film vullen. Maar waar ze zich van Disney ook bewust van waren: enkel met de olifant kom je er niet. Dus kreeg Dumbo ook een aanvullende verhaallijn.
Dumbo: deel van de familie Farrier
Waren we sceptsich over de special effects van Dumbo, dan fronsten we nog meer de wenkbrauwen over die verhaallijn. Het idee: Colin Farrel, een alleenstaande vader die met één arm terugkomt uit de oorlog en zijn twee kinderen moet grootbrengen in het circus, is zijn act kwijt. Hij krijgt de verzorging van Dumbo, die onverhoeds ‘lelijk’ blijkt te zijn, opgedrongen. Zijn dochter, een kleine ingenieur-in-de-dop, leert Dumbo vliegen. Het verlieslatende circus wordt winstgevend. Het klonk allemaal wat te suikerachtig.
Maar we zeiden het al: Dumbo is een uitstekende kinderfilm. Dus, ja, de dochter-ingenieur is iets te perfect, de verdeling tussen goed en slecht iets te zuiver. Maar Colin Farrell zet een uitstekende papa Holt neer, Danny DeVito is perfect geloofwaardig als wacko, witteboordcrimineel en circusdirecteur. En dan moeten we het nog over de slechteriken gaan hebben.
Michael Keaton in Dreamland
Michael Keaton speelt Vandermere, de heerlijk boosaardige eigenaar van Dreamland, waar de circusfamilie van Dumbo in terechtkomt. Als publiek weten we meteen dat het mis is: over the top, inclusief vrouwelijke assistente (Eva Green). Bij de meeste ouders roept ‘Dreamland’ beelden op van een overbevolkte supermarktketen op de eerste schooldag en het Dreamland uit Dumbo mikt op hetzelfde soort horror. Uiteraard komen onze helden in de problemen en werken ze er zich uit, terwijl ze hun eigen demonen aanpakken. Een beetje overbodig, maar boeiend genoeg om wat vaart in het verhaal te steken. Het enige gevaar dat Dumbo loopt, is om zelfs iets te veel obstakels in de weg van de helden te leggen.
Is het te zoet? Is het te rechtlijnig? Is de moraal van het verhaal er iets te dik opgelegd? Drie keer schuldig. En toch. Ook tijdens de persscreening klonk er af en toe een ‘ooh’ en ‘ah’ uit het publiek. Want Dumbo in de handen van Tim Burton krijgt een magisch laagje suikerspin. Het blinkt, het schittert en vooral: het vliegt. De eerste keer dat Dumbo zijn trukendoos opentrekt, krijg je kippenvel.
Baby Mine: hou je zakdoeken klaar
Daarnaast zijn er ook voldoende emotionele en nostalgische momenten voor wie op zoek is naar een gevoelige snaar. Wij hoorden een korte snik door het publiek gaan bij Baby Mine (in een fijne herwerking door Regine Chassagne en Win Butler van Arcade Fire) en ook de Farriers zorgen voor heel wat traantjes. En ja, de roze olifanten zitten erin, in de Tim Burton Magische Dieren Remix.
Dumbo is geen perfecte film. Maar met de hulp van een uitstekende slechterik, een betoverende olifant en een laagje filmmagie is deze Disneyklassieker opnieuw een hartverwarmend sprookje geworden. Neem je kinderen mee naar de cinema, of ga gewoon solo, want Dumbo laat je met een lach naar buiten gaan. Als ‘k een olifant zag, zou die vloog.