Doorgaans zijn we zeer hetero, maar er zijn enkele mannen waarvoor we van kant willen wisselen. Eddie Vedder is er één van. Hij is op solotournee momenteel, kwam in die hoedanigheid voor het eerst naar België en deed er dan ook geen tien minuten over om de Lotto Arena uit te verkopen. In een briljant concert van 2,5 uur zong hij ons toe vanuit zijn kelder, van rond het kampvuur en van onder de sterrenhemel.

De tickets waren best prijzig – ticketprijzen varieerden tussen 60 en 130 EUR, wijzelf telden 80 EUR neer – maar achteraf gezien kunnen we zeggen: het was het waard. Eddie is immers het soort frontman dat elke zaal inpakt, waar je hem ook voor zet. Met de Lotto Arena was dat dus niet anders. Eddie grapte en grolde (vooral over de hitte, het was dan ook verschrikkelijk warm), maar inspireerde ook en speelde vooral.

Financiële drempel

De financiële drempel had ervoor gezorgd dat voornamelijk de fans waren afgezakt. Dat had als gevolg dat Pearl Jam-nummers als Wishlist, Off He Goes en I Am Mine al van bij de eerste tonen op herkenningsgejuich werden ontvangen. Nummers die op de gevulde weide van Rock Werchter maar op matige herkenning zou worden ontvangen. Dat was ook de bedoeling van deze tournee: van stal halen wat anders te vaak bleef liggen. Dat konden covers zijn van helden of inspiratiebronnen (beginnen deed Vedder met Brain Damage van Pink Floyd), maar ook nummers uit Into The Wild of nummers die geplukt werden uit zijn ukelele-album.

Dat gezegd zijnde was ook Porch erbij. En Better Man, wat Eddie zoveel plezier bracht dat hij een vreugdesprong na afloop niet kon onderdrukken. Een prachtig Just Breathe, gebracht onder een sterrenhemel. En jawel, ook Black. Dat laatste was te danken aan het strijkerskwartet dat Eddie Vedder deze tournee mee heeft. Een Nederlands strijkkwartet dat hij oorspronkelijk enkel had opgetrommeld voor de drie eerste (Nederlandse) data waarmee deze tournee van start ging, maar dat hij sindsdien overal heeft meegesleurd. Black was een suggestie van hen, dat konden ze spelen, maar dat wilde Eddie eigenlijk niet (“No, we’re not gonna do that”) wegens te voor de hand liggend, tot ze het samen eens gespeeld hadden. En nu kon hij niet meer anders, bekende hij. Gelukkig maar.

Klein instrument, grote ballen

Dat Eddie Vedder graag op een ukelele speelt komt, zo zei hij, omdat hij alvast niets te compenseren heeft (“Small instrument, big balls”, zo klonk het), maar ook – zo merkten wij – omdat hij daar even veelzijdig op kan zijn als op gitaar. Zo speelde hij Should I Stay Or Should I Go verrassend op een elektrische ukelele, was Sleeping By Myself ontroerend was hij zijn akoestische ukelele aan het molesteren om er Can’t Keep van Pearl Jam uit te krijgen.

Twee van de hoogtepunten waren trouwens op zijn zachtst gezegd verrassend te noemen. Zo bracht hij samen met zijn strijkerskwartet het ons totaal onbekende Again Today van Brandi Carlile en dat was prachtig. En de wanhoop die in I’m So Tired van Fugazi zit, werd helemaal voelbaar in de versie van Eddie op orgel.

Reuzenrad

Over wanhoop had hij trouwens ook iets te zeggen, want Eddie had de voorbije twee dagen vanuit zijn hotelkamer uitgekeken op een reuzenrad. En hij was er in die tijd achter gekomen dat, zo sprak hij filosofisch, een reuzenrad het leven symboliseert. Je begint – met een beetje geluk – bovenaan en zakt en zakt en zakt dan. Tot je op een bepaald dieptepunt zit, waarop je denkt dat je niet meer dieper kan. Dan en daar heb je de keuze: stap je eruit of blijf je zitten voor de volgende rit, die onvermijdelijk weer opwaarts gaat. Hij noemde z’n naam niet, maar wij konden ons niet van de indruk ontdoen dat hij het ons vertelde met Chris Cornell in gedachten. Wij zullen in ieder geval nooit meer op dezelfde manier naar een reuzenrad kijken.

Verwante zielen

Tot slot wordt er te makkelijk voorbij gegaan aan het feit dat Glen Hansard mee met Eddie Vedder op tournee is. Glen Hansard is niet zomaar een voorprogramma. Hij kreeg vorig jaar midden op de dag anderhalf uur toebedeeld op Rock Werchter en dat krijgt niet iedereen. Hansard is een klasbak, die zich ergens situeert tussen Damien Rice en Bruce Springsteen en ook die erkenning zou moeten krijgen. Vedder haalde hem op het podium in het slotakkoord van diens set. Ze brachten twee nummers van hem samen (Song Of Good Hope en Falling Slowly), maar pas toen ze zich aan Drive All Night (dat op ‘The River’ ongeveer 8,5 minuut duurt) van Springsteen waagden (Eddie op orgel, Glen op gitaar) voelde je: het zijn niet alleen vrienden, het zijn verwante zielen. Verwante zielen die vast al wel eens eerder in elkanders kelder samen muziek hebben gemaakt, gewoon omdat dat fijn is.

De twee brachten Rockin’ In The Free World samen, nadat Eddie ons nog had meegegeven dat we moesten blijven geloven dat het nog goed kon komen met de wereld, en dat leek een vrij cliché, maar tegelijkertijd gepast slotakkoord. En toen volgde – al ruim na het op de timing aangegeven einduur – toch nog Hard Sun en achteraf gezien bleek dat het perfecte slot.

Vedder kreeg bij opkomst al een staande ovatie, maar hij kreeg er nog een, na een lange set. En terecht: Eddie Vedder is een levende legende.