Europees Extreem-Rechts en hun steun aan het Syrische regime.

Wat heeft Europees Extreem-Rechts met Syrië te maken en waarom zouden zij steun verlenen aan het Assad regime? En waarom verspreiden grote delen van Links rechtse propaganda en weigeren de Syrische Revolutie te erkennen?

Origineel in het Arabisch door Hisham Al Ashqar voor Al-Manshour Vertaald naar het Engels door Laila Attar and Ubiydah Mobarak voor Tahrir-ICN. Vertaald uit het Engels naar het Nederlands door Oriana P. Roerkraeyer

Een tijdje geleden en voornamelijk tijdens de aanvang van het revolutionaire proces in de Arabische regio, doken er berichten op van fascistische en extreem-rechtse groeperingen die naar Syrië reisden om hun solidariteit te betuigen aan het regime. Blijkbaar scoort de Syrische kwestie hoog op de agenda van Europees Extreem-Rechts. Zou men daarom kunnen stellen dat de meerderheid van Europees Extreem-Rechts het Assad regime steunt en een positie tegen de Syrische revolutie inneemt?

Bijna twee decennia geleden begonnen meerdere rechtse en extreem-rechtse partijen en groeperingen relaties aan te knopen met het regime in Syria. Zo was er bijvoorbeeld de communicatie tussen Frans Rechts en het Syrische regime die al dateert van in de jaren negentig. Vele bezoeken volgden en één van de meest opvallende was wel die van Frederic Chatillon, de voorzitter van de extreem-rechtse studentengroep “Groupe Union Defense”. Frederic Chatillon is dezer dagen zeer nauw betrokken met Marine Le Pen, de huidige president van de Franse partij “Front National”. Tijdens zijn bezoek in 1994 ontmoette hij de toenmalige Minister van Defensie, Mustafa Tlass.

In het eerste decennium van deze eeuw nam het aantal van dit soort bezoeken toe met een sterke stijging vanaf 2006. De meesten vonden plaats in Libanon, de gebruikelijke ontmoetingsplaats voor buitenlandse bezoekers en de Syrische Socialistische Nationalistische partij, een bondgenoot van het Syrische regime. Zowel Frederic Chatillon als Alain Saural waren enkele van de meest prominente van die gasten. De relatie blijft trouwens niet beperkt tot enkel de officiële bezoeken en politieke discussies, maar strekt zich ook uit tot het bedrijfsleven. In 2009 bijvoorbeeld richtte “Riwal”, een onderneming die toebehoort aan Chatillon, het bedrijf “Riwal-Syrië” op en dit specifiek om economische relaties te ontwikkelen tussen Syrische en Franse bedrijven.

Bij het begin van de opstand in Syrië in maart 2011 begon Extreem-Rechts het Syrische regime op verschillende manieren bij te staan. Frederic Chatillon was de eerste die Assad openlijk steunde. Sinds de vroege dagen van de revolutie beschuldigde Chatillon de demonstranten ervan pionnen van de Zionistische lobby te zijn, een lobby die Syrië wil destabiliseren. In oktober van hetzelfde jaar organiseerde Chatillon zelfs een pro-Assad manifestatie in Parijs. Zijn bedrijf “Riwal” onderschrijft nog steeds de nieuws site “InfoSyrie”, een site die campagne voert voor het Assad regime.

Mettertijd kwamen er meer en meer extreem-rechtse manifestaties ter ondersteuning van het regime en dit in verschillende Europese steden zoals Rome, Warschau en Genève terwijl verschillende bezoeken als sympathie betuiging werden afgelegd, met name de “fact-finding mission” van juni 2013. Verschillende Europese extreem-rechtse vooraanstaanden namen deel aan dit bezoek zoalsNick Griffin, MP in het Lagerhuis, maar ook Filip Dewinter, afgevaardigde van het Vlaamse Parlement in België. In sommige gevallen bereikte de steun het niveau van mee te vechten met de troepen van Assad in Syrië zelf, zoals de Griekse neo-nazi groepering “Zwarte Lelie” (Mavros Krinos) verklaarde. Er werden ook veel meetings en happenings gehouden, georganiseerd door Extreem-Rechts, met als doelstelling de Syrische situatie te bespreken en dan voornamelijk hoe het beste steun verlenen aan het Assad regime. De meest opvallende was het Boreale Festival dat op 12 september 2013 in Kanto, Italië plaatsvond in aanwezigheid van een groot aantal Europese fascisten. Paradoxaal genoeg opende de burgemeester van Kanto en gastheer van het evenement zijn toespraak met woorden van Rosa Luxemburg!

Waarom steunt Extreem-Rechts het Syrische regime?

In haar gedegen artikel “ Wie zijn de fascistische Assad supporters?” schrijft Leila Shrooms dit toe aan:

“Anti-imperialistisch/anti-globalistisch sentiment met een sterke focus op nationale staten (men gelooft dat het Assad regime de Syrische staat tegen VS imperialisme beschermt), Islamofobie (men gelooft dat het Assad regime tegen Islamitische extremisten vecht), Anti-semitisme (men gelooft dat het Assad regime een weerstand is tegen Israel)”

Dan is er ook nog Serge Ayoub, de leider van de extreem-rechtse organisatie Derde Weg, Troisieme Voie, dat sinds de zomer van 2013 verboden werd. Op 2 februari 2013 organiseerde ook hij een mars ter ondersteuning van het Syrische Assad regime. De reden voor zijn steun wordt duidelijk in zijn antwoord op de volgende vraag: “waarom nemen Syrische aanhangers van het Assad regime deel aan deze demonstratie?” Ayoub antwoordt: “Waarom zijn de Syriërs met ons? Natuurlijk, het is onze plicht hun doel te ondersteunen! Syrië is een natie, een thuisland, een socialistisch land met nationale suprematie. Zij vechten voor seculariteit en zij lopen kans het doelwit te zijn van een aanval van het imperialistische Amerika, van de globalisering en haar salfistische bedienden en Qatari- en Saudi huurlingen. Het doel is om de staat te vernietigen.”

We vinden in Ayoub’s relaas alle redenen terug die door Leila Shrooms werden voorgehouden behalve de reden van de weerstand tegen Israel. Extreem-Rechts steekt haar afkeer van Israel niet onder stoelen of banken, zoals we bij Chatillon kunnen zien. Paradoxaal genoeg zwaaiden in de manifestatie de aanhangers van Ayoub, die zichzelf omschrijven als Franse revolutionaire nationalisten en die de steun van vele Franse en Europese fascistische organisaties genieten, met de foto’s van vijf persoonlijkheden: Bashar Al Assad, naast dat van de Russische president Poetin, de Wit-Russische presidentLoekasjenko, de Venezolaanse Ex-president Chavez en de nationale Servische Draga Mihailovic. Er werden ook vele vlaggen geheven zoals de Syrische, Franse, Russische, Venezolaanse en Cubaanse.

De redenen voor deze steun van extreem-rechtse organisaties enerzijds en de organisaties die hen bekritiseren anderzijds roepen vele vragen op zoals: “waarom was dit Rechts geen bondgenoot van Syrië tegen Israel voor de jaren negentig? Waarom nam dit Rechts van in het begin een positie in tegen de Syrische revolutie en voor de opkomst van de gewapende extremistische Islamitische bewegingen? En wat is de waarheid achter deze anti-imperialistische en anti-globalisering houding van Rechts?” Om de achtergrond en de logica van de positie van Rechts te tonen met betrekking tot de situatie in Syrië moeten we teruggaan in de tijd, zo’n 25 jaar geleden toen, met de val van de Berlijnse muur, een nieuwe historische fase begon.

De herdefiniëring van de vijand: van de communistische dreiging tot de dreiging van het Amerikaanse model.

In zijn boek “De Anatomie van het Fascisme” stelt Paxton dat fascistische bewegingen steeds behoefte hebben aan een vijand die de overweldigende crisissen die onze samenleving bij storm nemen symboliseert en die de massa voorstuwt om zich te verenigen onder de vlag van de Redder/Leider. Tegen het einde van de Koude Oorlog beschouwden de meeste Noord-Europese extreem-rechtse bewegingen de Sovjet-Unie als dit vijand-symbool. In die mate zelfs dat Jean-Marie Le Pen, de leider van de extreem-rechtse Franse partij Front National, beweerde dat hij niet alleen in de politieke arena maar ook op economisch gebied de erfenis droeg van Winston Churchill, Douglas McArthur en Ronald Reagan (1). Tenslotte had het Front National de liberale economie tot eind jaren tachtig verheerlijkt en verdedigd (2). In deze context leidde de val van het communisme niet alleen tot een crisis bij Links, echter het ging verder dan dat en bereikte Extreem-Rechts dat plotsklaps haar belangrijkste vijand zag verloren gaan en dus ook de basis van haar politieke discours. De heroverweging en herwaardering die plaatsvond bij een aantal leden van Rechts leidde tot de adoptie van ideeën van rechts-ideologische groeperingen zoals GRECE (Groupement de Recherche et d’Études pour la Civilisation Européenne), een groepering die ontstond in de jaren zestig en die de theorie van de culturele verschillen ontwikkelde en zich tegen rassenvermenging verzet omdat het een gevaar zou vormen voor de identiteit van naties. Vandaaruit werden de Verenigde Staten de nieuwe vijand en het nieuwe symbool en dit om verschillende redenen:

– culturele en politieke Amerikaanse dominantie vormt een bedreiging voor de nationale identiteit.

– het Amerikaanse model weerspiegelt een aanwezigheid en mix tussen verschillende rassen en culturen, ongeacht het feit dat racisme en ongelijkheid in dit model geworteld zitten.

De herdefiniëring van de vijand heeft deze rechtse krachten gedwongen om veel van hun politieke en economische standpunten te heroverwegen zodat ze pasten in hun nieuwe ideologische positie. Het is belangrijk om te herinneren dat Extreem-Rechts en de belangrijkste fascistische partijen voornamelijk pragmatische partijen zijn die niet aarzelen hun belangrijkste standpunten te herzien en dit vooral met betrekking op de economie. Zij baseren zich namelijk niet op een vaste lijn of positie op dit terrein maar fluctueren in plaats daarvan volgens de politieke variabelen (3) om hun doelstellingen te bereiken, met name success en macht (4). Het is om deze reden dat Rechts noodzakelijkerwijze een verhoogde vijandigheid ontwikkelde ten opzichte van de Verenigde Staten en de nieuwe politieke orde, zoals het economisch neo-liberalisme en de globalisering, en relaties aangaat met degenen die zij als vijanden beschouwen van deze politieke orde. Zoals bijvoorbeeld Jean-Marie Le Pen die al sinds mid jaren zeventig de bondgenoot is van de Libanese extreem-rechtse Phalanges partij. Tijdens zijn bezoek aan Beiroet in 2002 probeerde hij, tevergeefs, een ontmoeting te regelen met Ayatullah Fadlallah, een man die nauwe banden onderhoudt met Hezbollah. Deze herdefiniëring van de vijand is wat de toenadering verklaart tussen Hezbollah en het Syrische regime, iets wat op een bescheiden manier begon in de jaren negentig maar de afgelopen tien jaar een meer solide vorm aannam en stevig kwam zitten verankerd.

Het nieuwe Extreem-Rechts: “Links in haar werk, Rechts in haar waarden!?…”

De transformatie die Rechts onderging, enerzijds door de herdefiniëring van haar vijand en anderzijds door het bijsturen van haar prioriteiten, heeft geleid tot de adoptie en overname van sommige linkse ideeën ten einde deze nieuwe intellectuele oriëntatie te bekrachtigen. Zo zien we dat de campagne van Marine Le Pen in de Franse presidentsverkiezingen van 2012 gebaseerd was op sociale en economische kwesties, in die mate zelfs dat de campagne bijna vergat sommige van de meer favoriete onderwerpen van Extreem-Rechts te vermelden zoals de uitwijzing van immigranten. Het adopteren van een gedeelte van de linkse en Marxistische retoriek door Extreem-Rechts is niet nieuw. Dit was al duidelijk sinds de geboorte van het Fascisme toen Mussolini zich tot zowel het proletariaat als de fascisten richtte met zijn radicale, nationalistische en anti-kapitalistische toespraken. Natuurlijk was dit voor een groot deel een selectief en manipulatief maneuver, want de vijand was het buitenlands kapitalisme en niet het nationale en sommige van deze toespraken hadden als doel een verzoening te bewerkstelligen tussen de beroepsbevolking en de nationalistische ondernemers (5).

In deze context is de afhankelijkheid van linkse ideeën van nieuw Rechts niets anders dan datzelfde populistische nationalistische communisme, met andere woorden, een terugkeer naar de klassieke fascistische toespraken van de jaren twintig en dit tijdens één van de belangrijkste Europese kapitalistische crisissen van het moment. Deze terugkeer blijkt in de slogan van het Front National “Noch Rechts, Noch Links”, wat een duidelijke herhaling is van de uitspraak van de stichter van de fascistische SpaanseFalange Partij (Falange Española de las JONS), Jose Antonio Primo de Rivera, die verklaarde dat zijn beweging niet rechts of links was.

De huidige retoriek en de oriëntatie van dit nieuwe Rechts verschilt echter van haar 80 jaar oude voorganger in vele details. Dit nieuwe Rechts is niet tevreden met alleen maar de overname van linkse slogans en krantekoppen, het neemt ook stukken van die ideologie over en voegt die toe aan haar eigen erfgoed. Zo zien we Marine Le Pen in haar boek “Om Frankrijk te leven” (Pour que vive la France) (6) een beroep doen op uitspraken van vele denkers, politici, schrijvers en anderen van Links, van George Aurel, totBertolt Brecht, tot zelfs Karl Marx zelf, waarbij ze het begin van Links aanprijst maar datzelfde Links dan verwijt dat het haar principes heeft verraden en voorts aandringt dat het nu het Front National is dat deze doelstellingen draagt. Sommige Extreem-Rechtse denkers zoals Alain Sorel gaan zelfs een stap verder en in plaats van Rechts of Links te verwerpen trachten ze die samen te brengen. Soral, een vroeger lid van de Franse communistische partij en vervolgens lid van het Front National kijkt naar de samensmelting van het ethische Rechts met het economische sociale Links tegen het onethische Links dat het economische Rechts vervolledigt. Op zijn online politieke groep “Egalité et Reconciliation” plaatst Soral de foto’s van Che Guevara, Gaddafi, Mahmood Ahmadi Najad, Vladimir Poetin en het extreem-rechtse Franse icoon Jeanne d’Arc bij elkaar. Alain Sorel valt het hele globale politieke systeem aan dat wordt voorgesteld door de VS en Israël, en praat over sociale rechtvaardigheid en de uitbuiting van de sociale klassen. Hij hekelt het imperialisme en eist een echt Links.

In context suggereert hij niet echt iets nieuws behalve dan de verzoening tussen werknemers en ondernemers en met volle nadruk op de conservatieve principes en waarden die hebben geleid tot de redding van de Franse natie.

Soral lijkt misschien een ordinaire entertainer die economische theologie en complottheorie mengt, maar zijn pagina trekt vele bezoekers en volgelingen en dit vooral onder de jongeren. De ideeën die mensen zoals Soral bevorderen worden vertaald in de straten, zoals bij de leden van de Derde Weg die zwaaien met vlaggen en foto’s van persoonlijkheden, zoals hierboven vermeld. Soms kan dit worden opgevat als een communicatie tussen Rechts en sommige extreme nationalistische Linkse bewegingen zoals de Poolse fascistische organizatie (Falanga) dat verbindingen tot stand brengt met de Mauis en de nationalistische Bolsjewieken.

Deze ideologische verandering, zelfs al is deze uitsluitend gericht op de nationale interne belangen van deze partijen, draagt in haar plooien de steun van Rechts voor het Syrische regime. Theoretici zoals Soral beschouwen Bashar Al-Assad als één van de figuren die recht in het gezicht staan van het globale systeem. Bovendien fungeert het Syrische regime als voorbeeld, weliswaar verre van ideaal, voor hun slogan “Links in termen van werk, Rechts in termen van waarden”. Wel met de uitdrukkelijke benadrukking dat dit systeem niet van toepassing is in Europa maar eerder geschikt voor “de politieke eigenaardigheden van het Midden-Oosten, waar het noodzakelijk is om een sterke leider te hebben die de ethnische sektarische samenhang met vaste hand onder controle heeft en wat meestal aanvaard wordt door alle clans…zoals dit het geval was in het verleden (in Europa)”

De grenzen van de haat van Extreem-Rechts voor de “Vreemdeling”

Als aanvulling op het excuus van het “drukkende buitenlandse gevaar” hebben de extreem-rechtse partijen ook een interne vijand nodig die een factor zou kunnen zijn in de ondergang van de massa en die de verwezenlijking van een meer omvattende en sterkere samenleving in de weg zou staan (7). Onder de interne vijanden van dit Rechts vinden we de “buitenlander” en in Europa zijn, in de ogen van Extreem-Rechts, de twee belangrijkste ‘buitenlanders’ de Joden en sinds kort de Moslims. Maar het anti -semitisme van dit Rechts valt niet altijd te vertalen in vijandigheid tegenover Israël. In het tijdperk van de Koude Oorlog beschouwden de meesten van Extreem-Rechts Israël als het fort van het Westen ten opzichte van de Sovjet-Unie. Maar deze aanpak was in het verleden steeds gehinderd geweest door de positie van Extreem-Rechts met betrekking tot de holocaust. Met het einde van de Koude Oorlog en de herdefiniëring van de vijand werd de positie van Israël verplaatst van ‘ondoordringbare vesting in het gezicht van het communistische gevaar’ naar ‘de sterkste bondgenoot van de nieuwe Amerikaanse vijand’. Deze ontwikkeling ging gepaard met een verandering in perceptie van sommige van dit nieuwe Rechts en hun toenadering tot sommige Europese groeperingen, een stap die sommige onderzoekers toeschrijven aan een nieuw gevaar voor dit Rechts in Europa, met name de Moslims.

Deze vergelijking blijft op één of andere manier simplistisch, want hoewel Islamofobie een stimulans voor deze benadering zou kunnen vertegenwoordigen, verklaart het nog steeds niet de radicale verandering. Een tiental jaar geleden kwamen we tot de bevinding dat een aantal van de prominente gezichten van Extreem-Rechts ofwel Joods of van Joodse afkomst waren. Eén van de meest eminente voorbeelden is de vice voorzitter van het Front National en levenspartner van Marine Le Pen, Louis Aliot, die Joods-Algerijnse roots heeft. Daarenboven nomineerde het Front National in de Franse parlementsverkiezingen van 2012 de Joodse Michel Toris voor één van de zetels in Parijs. Ook extreem-rechtse Joodse organisaties zoals de Joodse Defensie Liga waren steeds nauw verbonden met Extreem-Rechts, eerst met Bloc Identitaire en later met Front National. Als we teruggaan naar het begin van de jaren twintig vinden we dat de fascistische partij van Mussolini veel Joden bevatte (8). We zien dus dat Extreem-Rechts zich vijandig opstelt ten opzichte van de “vreemdeling” die probeert vast te houden aan zijn of haar persoonlijke gevoeligheden en kenmerken, terwijl men de “vreemdeling” accepteert die zich de waarden en principes van dit Rechts aanmeet, of met andere woorden, die nationaal fusioneert en wel volgens fascistische uitdrukkingen. Op dat moment maakt de “vreemdeling’ onderdeel uit van Rechts en kan aldus een leidende positie innemen zoals Serge Ayoub die van Libanese afkomst is. Om die reden zal het geen verrassing zijn om, in de zeer nabije toekomst, Moslims te vinden op de kieslijst van sommige van de extreem-rechtse partijen in Europa.

Dit alles ten aanzien van de interne “vreemdeling”, maar wat met de externe? Ondanks de onstabiele relatie van Extreem-Rechts met de Joden en Israël en ondanks de recente vijandigheid met Israël, probeert een deel van Rechts zoals het Front National dat te herstellen wat was verbroken om interne electorale redenen. In die context verklaarde Marine Le Pen aan de Israëlische krant Haaretzin 2011 dat het “Front National een constante supporter was van de Zionistische beweging en een constante verdediger van het recht van Israël om te bestaan.”

Toch zou het verkeerd zijn om deze uitspraak slechts als een electorale campagne te zien en moet deze zorgvuldig en serieus worden overwogen. Het verdedigen van het recht van Israël om te bestaan betekent niet noodzakelijk het ondersteunen ervan. De ondersteuning is voor de Zionistische beweging, dat wil zeggen voor een andere extreem-rechtse nationalistische ideologie die besloot om een entiteit te creëren buiten de Europese nationalistische bewegingen. De extreem-rechtse partijen, die het recht van buitenlanders ontkennen om binnen de nationale en geografische grenzen te zijn, ontkennen dit recht om te bestaan niet binnen de eigen geografische grenzen voorzover dit geen conflict oplevert met de eigen sfeer. Dit verklaart de samenwerking en de communicatie tussen de extreem-rechtse partijen op internationaal vlak.

En dit verduidelijkt dan ook de oorspronkelijke schijnbare paradox. Er is geen tegenstrijdigheid in de ondersteuning van Extreem-Rechts voor het Syrische regime en tegelijkertijd hun vijandigheid tegenover de Syrische vluchtelingen in hun eigen land, zelfs als ze pro-regime zijn. Bovendien wordt vijandigheid tegenover Islam een secundaire reden om Assad te steunen. We moeten niet vergeten dat dit Rechts niet alleen het idee ondersteunt van, maar zelfs opschept over, het zij aan zij strijden met een Islamitische organisatie, met name Hezbollah, zoals de extreem-rechtse groepering “Zwarte Lelie” verklaarde. Men kan ook duidelijk de centrale rol zien van de extreem-rechtse partijen, die de bondgenoten van het Assad regime zijn, bij het vormen en versterken van deze relatie met Hezbollah en wat dat met zich meebrengt. Dit verklaart de regelmatige bezoeken van dit Europese Rechts naar Beiroet om partijen zoals de Syrische Nationale Sociale Partij te ontmoeten. De rol van deze partij in het bijzonder en het netwerk van Europees Extreem-rechts verdient dieper onderzoek wil men dit onderwerp meer omvattend kunnen begrijpen.

Conclusie

We hebben getracht om een algemeen beeld te schetsen van Extreem-Rechts maar in werkelijkheid heeft dit Rechts verschillende ideologieën. Dit verschil neemt vele vormen aan afhankelijk van de aard en de omvang van deze groepen, van de grotere meer pragmatische partijen in de intellectuele kringen tot de meer radicale paramilitaire groeperingen. Niettemin blijven de algemene principes dezelfden. Zelfs indien het verschil in vorm radicaal lijkt, dan blijft dit beperkt tot in het bijzondere en gaat niet tot het essentiële. Zoals we hebben gezien moet elke analyse van de positie van Rechts in overweging nemen dat de ideologie die dit Rechts portretteert voortdurend in beweging is en voortdurend verandert. Eén van de belangrijkste instrumenten voor de analyse en benadering zijn de elementen die Paxton reeds afleidde, zoals de verpletterende last van een crisis die niet opgelost kan worden op een traditionele manier, de prioriteit van de groep boven het individu en de massa als slachtoffer zien en vrezen voor haar ondergang. Er is behoefte aan een vastere, meer zuivere maatschappij enzovoort.

En waarom steunt Extreem-Rechts het Syrische regime? De belangrijkste reden is dat de ideologische kruising tussen Rechts en wat het inhoudt en wat het Syrische regime vertegenwoordigt op dit historische moment gebeurde. Voor dit Rechts is dit één van de aspecten van haar reclamecampagne met de vijand – het nieuwe symbool. Deze steun vormt ook het verschil met de andere Europese politieke partijen en bewegingen die zij ervan beschuldigt een stuk speelgoed te zijn in de handen van deze vijand. Hoewel dit Rechts weet dat het niet mogelijk is om deze ondersteuning intern uit te buiten vanwege de slechte reputatie en het geweld van het Syrische regime, laat toch de ontwikkeling van de gebeurtenissen in Syrië toe om de Europese publieke opinie te exploiteren door bijvoorbeeld het sympathiseren met de situatie van de Christenen in het Oosten of door het onderwerp van de Europese Jihadisten in Syrië. Deze kwestie vergt op haar beurt nader onderzoek om de omvang en de vertakkingen van deze relaties bloot te leggen. Belangrijker echter is dat één van de belangrijkste stimulansen achter deze redenen het inherente opportunisme is van Extreem-rechts dat niet zal aarzelen om welke houding aan te nemen of doen wat nodig is om zelfs maar een klein beetje dichter aan de macht te komen.

Voetnoten:

[1] Ariane Chebel d’Appolonia, L’Extrême droite en France. De Maurras à Le Pen, Bruxelles: Editions Complexe et PUF, 1987.

[2] Sylvain Crépon, La nouvelle extrême droite: Enquête sur les jeunes militants du front National, Paris: L’Harmattan, 2006.

[3] Local examples for this: the rapprochement of the National Social Syrian Party in Lebanon to the Marxist propositions in the sixties, after a failed coup on New Year’s Eve 1962.

[4] Robert Paxton, the Anatomy of Fascism, New York: Knopf, 2004.

[5] Paxton, 2004

[6] Marine Le Pen, Pour que vive la Farnce, Paris: Grancher, 2012

[7] Paxton, 2004

[8] Paxton, 2004