Het zijn de eerste van het jaar. 2020 ligt nog zeer maakbaar voor ons, als een wit blad papier dat nog beschreven moet worden. Geen idee of er veel mensen zijn die het gevoel herkennen, maar wij zijn – meer dan wat anders ook – vooral benieuwd naar welke verhalen we voor de kiezen gaan krijgen dit jaar. Door welke films we geraakt gaan worden. Waardoor we gaan nadenken. Bijleren. En waardoor we blij zullen worden gemaakt. De twee eerste films die dat mochten proberen waren Ghost Tropic (de nieuwe Bas Devos) en Seules Les Bêtes (een zeer degelijke thriller uit Frankrijk).

Ghost Tropic: de schoonheid van de nacht

We hebben het enkele jaren geleden ook ooit voor gehad: na een verjaardagsfeestje net iets te laat vertrokken, de tram gemist en van centrum Antwerpen naar Hoboken gewandeld. We hebben toen niet zo veel meegemaakt als Khadija uit Ghost Tropic, maar het is wel een wandeling die ons tot op vandaag bij blijft.

Vooral de stilte en de rust van de stad – in ons geval Antwerpen – is ons daarvan bijgebleven en dat is na het bekijken van Ghost Tropic niet anders. De film draait rond Khadija (Saadia Bentaïeb) die na een vermoeiende werkdag in slaap valt op de laatste metro, meerijdt tot het einde van de lijn en dus geen andere optie meer heeft dan het hele eind terug naar huis te wandelen.

Bas Devos maakt arthousecinema. Dat betekent dus dat zijn films per definitie niet voor iedereen zijn. En zelfs het publiek dat de weg naar zijn films wél vindt, blijft verdeeld achter. “Zo saai!” hoorden wij iemand na één minuut zeggen, maar we hopen ergens dat ook deze man zich over de traagheid heen heeft kunnen zetten en zich heeft kunnen laven aan het meditatieve karakter van de film.

Want dat is het wel. Bas Devos loodst ons in Ghost Tropic door de schoonheid van een stad wanneer die helemaal stil is. Wanneer je één auto hoort rijden in plaats van enkele honderden. Wanneer er niet getoeterd en niet gehaast moet worden. Wanneer er niet geroepen wordt of getimmerd wordt.

En, opvallend: alle mensen die Khadija tegen komt – ze blijven allen naamloos – zijn vriendelijk en hebben tijd voor een praatje. Er is de vrouw die haar spontaan een lift aanbiedt (Maaike Neuville), de nachtwaker (Stefan Gota) die haar binnenlaat in het shopping center om geld af te halen hoewel dat al gesloten is of de verpleegster die haar toch het ziekenhuis binnenlaat, hoewel ze er ver buiten de bezoekuren aankomt. Vertaal de situatie naar de dag en het zou er allemaal heel anders uitzien. Zelf bekommert Khadija zich om een dakloze, een man die ze overdag, terwijl ze zich bijvoorbeeld naar haar werk aan het haasten zou zijn, allicht niet opgemerkt zou hebben.

Het leven is anders des nachts. Er zijn tientallen voorbeelden te noemen van films die de lelijkheid van de nacht benadrukken. De nacht met zijn junkies, prostituees, overvallers en zatlappen. Die nacht zien we niet in Ghost Tropic. De film is dan ook een reactie op Hellhole, de film van Bas Devos die in de lente van 2019 verscheen die de andere kant van Brussel belichtte in de nasleep van de aanslagen. Hier mag de stad mooi zijn. Mag de mens mooi zijn. En dat vertaalt zich ook in heel veel mooie shots.

Wij durven Ghost Tropic de beste film van Bas Devos noemen. De mooiste en degene die ons met het meest complete gevoel weer naar huis stuurt. Nog altijd geen film voor iedereen, maar die gaat Devos allicht nooit maken, omdat het gewoon zijn stijl niet is. Wij zijn blij dat we Ghost Tropic gezien hebben. Nu u nog.

Score: 7/10

Seules Les Bêtes: netjes in elkaar geschoven puzzelstukken

dvgdg

Uit Frankrijk komt deze week de thriller Seules Les Bêtes aanwaaien, een meer verrassende thriller dan hij op papier lijkt. Eén en ander begint met de verdwijning van Evelyne Ducat (Valeria Bruni Tedeschi), een rijke vrouw aan de buurt. Haar auto werd teruggevonden, maar verder ontbreekt elk spoor. Gaandeweg, in verschillende hoofdstukken, maken we kennis met verschillende personages die allemaal iets te maken met Evelyne en met haar verdwijning.

Zo is er de boer Joseph (Damien Bonnard) die graag op zichzelf is. Hij heeft niet zoveel op met mensen, kan alleen maar praten met zijn beesten, zegt hij. Toch heeft hij een verhouding met Alice Farrange (Laure Calamy), de vrouw van Michel Farrange (Denis Ménochet), een andere norse boer. En dan is er ook nog Marion (Nadia Tereszkiewicz), een mooi jong meisje die een verhouding had met Evelyne op het moment van haar verdwijning.

De film wordt versnipperd verteld, waardoor het een puzzel is die de kijker zelf in elkaar moet zetten, al worden we daar wel heel wat mee geholpen door de scenarist. Tegen het einde worden alle losse eindjes weggewerkt en alle vragen netjes opgelost. Heel uitdagend is Seules Les Bêtes dus niet. Het is wél een origineel verteld verhaal dat complexer in elkaar zit dan op het eerste zicht lijkt.

Waar voor ons Seules Les Bêtes nog meer over ging, was over de liefde en de verschillende vormen die de liefde kan aannemen. Zo is het duidelijk dat Joseph eenzaam is en dat hij net als Alice gewoon naar wat gezelschap zoekt. Alleen vindt hij die wel op een heel vreemde manier. Armand (Guy Roger ‘Bibisse’ N’Drin), die pas laat in het verhaal tevoorschijn komt, snakt naar de liefde van één specifiek meisje en wil haar daardoor paaien met zo duur mogelijke cadeaus. En Michel, die vindt de liefde online en vindt de illusie van de liefde zelfs belangrijker dan de potentiële werkelijkheid ervan.

En zo bleek alles bij elkaar Seules Les Bêtes toch een aangename verrassing te zijn, want wat in den beginne leek op een film over boeren in een desolaat besneeuwd Frans dorpje bleek een totaal ander beestje te worden. Knap werk dus, ook door de gehele cast, waar in zijn geheel niets op aan te merken is. Alleen werden we net iets te weinig uitgedaagd door deze film om hem tot aan het einde van dit jaar te blijven onthouden.

Score: 7/10