“Verhalen kunnen kwetsen, verhalen kunnen helen. (…) Dat is de kracht die ze hebben. Ze kunnen je leven mee vormgeven.” In het begin van Scary Stories wordt perfect samengevat waarom wij zo’n groot deel van ons leven aan verhalen hebben gewijd. Alleen jammer dat net bij de films van deze week de vertelde verhalen zo teleurstellen.
Scary Stories: het meest eng zijn mensen voor elkaar
Als een film promotie maakt met zijn producer dan weet je dat dat wel eens een slecht voorteken zou kunnen zijn. Als de naam van de producer in het groot staat afgedrukt wil dat namelijk zeggen dat er geen regisseur, scenarist, acteur of actrice in het project betrokken is die bekend genoeg is om een belletje te doen rinkelen.
Ook al is de producer in kwestie dan Guillermo del Toro en gaat het hier om de mans core buisness, monsters en horror, dan worden wij toch een beetje sceptisch. We zullen het hier al verklappen: uiteindelijk valt het best nog allemaal nogal mee met die Scary Stories.
Dat bedoelen we letterlijk én figuurlijk: Scary Stories To Tell In The Dark is een degelijke film (meevaller), maar echt eng is de film niet te noemen. Het verhaal draait rond een aantal tieners die op een Halloweenavond in 1968 achterna worden gezeten door de plaatselijke pestkop van het kleine stadje Mill Valley. Ze belanden in het spookhuis van het dorp, waar in 1898 de legendarische Sarah Mellows zich heeft verhangen.
Mellows werd jarenlang verdacht van een aantal kindermoorden en haar geest is duidelijk nog niet tot rust gekomen. Met behulp van een boek vol verhalen die zichzelf schrijven zet ze de jacht in op onze jonge vrienden.
Het is het begin van een horrorfilm waarin vooral die horror erg braaf is. Een jongen die verandert in een vogelverschrikker, spinnen in een meisjestoilet of een rottende teen in een stoofpot: het doen ons allemaal denken aan boeken zoals de Kippenvel-reeks of De Griezelbus-reeks van Paul Van Loon die we lazen als tiener.
Naarmate de film vordert wordt het ons meer en meer duidelijk: de echte horror in deze film zit ‘m in de horror die de mensen elkaar aan doen. We bevinden ons in 1968, Nixon staat op het punt om verkozen te worden tot president, jongemannen komen aan flarden geschoten terug uit een lelijke oorlog in Vietnam. Het is het verhaal van Sarah Mellows dat uiteindelijk nog het beste verhaal uit de film blijkt te zijn, over familieverraad, angst voor diegenen die anders zijn en zeer gebrekkige geestelijke gezondheidszorg die inzet op electro-shocks en isolatie.
Score: 6/10
Richard Says Goodbye: plaatsvervangende schaamte
Het is officieel: de acteercarrière van Johnny Depp (56 nu) zit in het slop. Volgens ons is het niet toevallig dat de acteur zich de laatste jaren meer en meer laat opmerken als muzikant in zijn band Hollywood Vampires.
Naast de geruchten over de fysieke en mentale mishandeling van zijn ex Amber Heard – de twee zijn gescheiden sinds 2016 – is er ook het geweld op de filmset. Ten gevolge van een klacht van een lid van de crew werd de release van de film City Of Lies van de planning geschrapt amper een maand voor die zou uitkomen. Ook Disney gaat verder met Pirates Of The Caribbean zonder de acteur die die franchise groot maakte. En bij Warner Bros. hebben enkele medewerkers reeds hun twijfels geuit over de impact van een verdere samenwerking met Johnny Depp voor Fantastic Beasts 3. Daarvan zouden de opnames deze herfst van start moeten gaan.
Richard Says Goodbye is alleszins wél nog gemaakt geraakt, al is het nog maar de vraag of we daar zo blij om moeten zijn. De film draait rond de professor Engelse literatuur Richard Burton die te horen krijgt dat hij uitgezaaide longkanker heeft en in het beste geval nog een jaar te leven heeft. De professor besluit na zijn diagnose om volledig ongeremd te gaan leven en het leven bij het nekvel te grijpen nu het nog kan. Wat heeft hij immers nog te verliezen?
Het is niet het verhaaltje dat uitblinkt in originaliteit, maar met een verfrissende aanpak, een juiste toon en de juiste hoofdacteur kan een verhaal als dat wel degelijk nog iets worden. Driewerf helaas: de verdeling van de film in hoofdstukken is nog geen beetje belegen en Johnny Depp verliest zich in dat typische maniërisme van ‘m dat we ondertussen kotsbeu zijn.
Ons vermoeden dat de film wel degelijk enig potentieel in zich draagt, wordt bevestigd door een scène waarin de professor met zijn studente Claire (Zoey Deutch) op café zit. Zij vertelt ‘m dat ze hem bewondert voor zijn moed, hij werpt tegen dat het geen moed is die ze ziet, maar apathie. Richard Says Goodbye is geen film over het plukken van de dag, maar over spijt, over een man die beseft dat hij niet alles uit z’n leven gehaald heeft.
Op dezelfde manier is Richard Says Goodbye een film die aantoont hoe pijnlijk onvervuld potentieel kan uitdraaien. De professor geeft zijn studenten ergens mee: “Het leven is vluchtig. Vergooi het niet aan middelmatigheden zoals de andere 98% van de wereldbevolking.” Het leven is vluchtig, jammer dat wij twee uur van onze kostbare tijd vergooit hebben aan dit soort middelmatigheid.
Score: 4/10