Kerstdag en nieuwjaarsdag vallen dit jaar op een woensdag, traditioneel waarop de nieuwe films van de week in de zalen landen. En jawel, de cinema’s zijn dus ook gewoon open op die dagen, omdat filmzalen altijd open zijn en filmliefhebbers zich niet laten afremmen door feestdagen. Als laatste films van het jaar 2019 zijn we dit jaar naar The Peanut Butter Falcon en Little Joe gaan kijken, om fiasco’s als Cats en Charlie’s Angels niet te moeten doorstaan.

The Peanut Butter Falcon: sympathiek, maar te oppervlakkige uitwerking

The Peanut Butter Falcon is vooral een gemiste kans van de makers om hun film de titel Down To Wrestle mee te geven. De film draait rond een jongeman in het begin van zijn twintiger jaren die al twee jaar in een woonzorgcentrum leeft omdat er geen andere opvang voor hem is. Zak (Zachary Gottsagen) droomt van een leven buiten en droomt er nog meer specifiek van om een worstelaar te worden.Hij brengt zijn dagen door met het kijken van video’s van zijn grote idool, de worstelaar The Salt Wader Redneck (Thomas Haden Church).

Met de hulp van Carl (Bruce Dern) weet Zak te ontsnappen uit het woonzorgcentrum waarna Eleanor (Dakota Johnson) op pad wordt gestuurd om hem terug te vinden. Zak loopt onderweg Tyler (Shia LaBeouf) tegen het lijf, een outcast die belooft om Zak mee op sleeptouw te nemen en aan de worstelschool van zijn dromen af te zetten.

The Peanut Butter Falcon wint zeker de sympathieprijs van de week. Het hele project vindt zijn kiem wanneer de regisseurs Tyler Nilson en Michael Schwartz Zachary tegen het lijf lopen tijdens het geven van een workshop tijdens een kamp voor personen met en zonder handicap. Het is daar dat Zach tegen hen de wens uitsprak om ooit professioneel acteur te worden, waarna Nilson en Schwartz die onder de indruk waren van zijn talent besloten om een scenario op zijn lijf te schrijven.

Dat is gelukt. Meer nog:  Nilson en Schwartz schreven er zelfs hun eerste scenario mee. In dat scenario komt Zachary helemaal tot zijn recht als acteur en tijdens de opnames was er zelfs ruimte voor improvisatie. De scène waarin Zach “Party!” antwoordt op Tylers vraag wat nu ook alweer regel nummer 1 was, moet zowat het mooiste moment van de film zijn en heeft alleen maar de film gehaald door de improvisatie van Zach.

De film beschikt over drie potentieel interessante ontheemde personages. Je hebt Zak die geen familie heeft en zijn broek moet zitten verslijten in een woonzorgcentrum. Eleanor, een jonge weduwe die vrijwilligerswerk doet en de hand vasthoudt van diegenen die op het punt staan hun laatste adem uit te blazen. En dan is er nog Tyler, een outcast die leeft van dag tot dag en geen interesse blijkt te hebben om iets uit te bouwen wat op een burgerlijk leven lijkt. Drie personages met een potentieel interessante dramatische achtergrond waar niets mee gedaan wordt. Hun levens worden aangeraakt, geponeerd en dan weer veel te snel losgelaten en dat is jammer.

Daardoor blijft The Peanut Butter Falcon wat zitten in een jongensachtig avonturenverhaal dat nooit boven de oppervlakkigheid uitkomt. Toch zijn we met een warm gevoel de zaal weer buitengekomen, want tegen dit soort feelgood in deze periode van het jaar kan niemand iets tegen hebben.

Score: 6/10

Little Joe: we hebben toch eens argwanend naar onze planten gekeken toen we thuiskwamen

Deze week kan je ook naar Little Joe gaan kijken, een film die de schijn tegen heeft wegens zijn eerder lage score op IMDb, maar die ook wel zijn hoofdactrice Emily Beecham bekroond zag op het filmfestival van Cannes. Ons deed de film nog het meest denken aan een aflevering van de populaire BBC/Netflix-reeks Black Mirror, de reeks die ons waarschuwt voor onze omgang met en afhankelijkheid van moderne technologieën. Hier kunnen we ons vragen beginnen stellen bij genetische manipulatie en hoe ver we daarmee moeten willen gaan.

De film draait rond Alice Woodard (Emily Beecham). Zij is moeder van Joe (Kit Connor) en workaholic die werkt in een biotechnologisch bedrijf. Samen met haar collega Chris (Ben Whishaw) ontwikkelt Alice een nieuwe plantensoort. Een plantensoort die, als je hem goed verzorgt, aandacht en bescherming biedt, oxytocine vrijgeeft, een stof die eens ze in onze hersenen komt ons een geluksgevoel geeft. De plant is zeer gegeerd in ziekenhuizen en wordt meteen al gezien als een middel om depressies te voorkomen, maar dan blijkt bij de allergietesten dat Little Joe (zoals Alice de nieuwe soort heeft genoemd) toch niet zo onschuldig is als ze lijkt. Door het verspreiden van pollen die door onze ademhaling in onze hersenen terecht komt, zorgt Little Joe er immers voor dat zijn verzorger hem in bescherming zal nemen boven alles, net zoals een moeder bij haar kind zou doen.

Geef die plot in handen van Jessica Hausner en zij levert een knappe en steriel gefotografeerde thriller af. Die steriliteit werkt in deze context zeer goed omdat een groot deel van de film zich in een lab afspeelt. En daar krijgen die onschuldige mooie plantjes, die Little Joe’s, het effect van de kraaien in The Birds van Alfred Hitchcock. Plantjes die samenspannen: het kan écht iets akeligs hebben.

De soundtrack onderstreept het feit dat we ongerust moeten zijn. De ene keer subtiel, de andere keer zeer nadrukkelijk. Het feit dat de gedragsveranderingen bij de mensen die besmet zijn niet al te nadrukkelijk zijn, maar bijna onmerkbaar, zodat niemand meteen argwaan zou hebben, verhoogt de akeligheid ervan. Zo blinkt Joe’s vriendinnetje Selma (Jessie Mae Alonzo) uit in het ons bezorgen van kriebels.

Dat Emily Beecham tot beste actrice gekroond werd in Cannes was misschien een tikkeltje overdreven, we vonden haar sterker in Daphne twee jaar geleden. Maar de film als geheel beklijft wel en blijft net als een aflevering van Black Mirror nog wel eventjes na het kijken hangen. We hebben alvast een wantrouwige blik geworpen op onze eigen planten toen we thuiskwamen.

Score: 7/10