Het leven hoeft niet altijd onvoorspelbaar en spannend zijn om toch bevredigend te kunnen zijn. Onze twee films van de week – Green Book en de derde How To Train Your Dragon – blinken niet uit in onvoorspelbaarheid en deden ons toch allebei met een glimlach de zaal uit lopen.

Green Book: met zoveel liefde en zoveel vakmanschap gedaan dat je alleen maar mee kan gaan

Het groene boekje was bij ons iets heel onschuldigs waar je je toe kon wenden als je wilde weten of je nu pannekoek of pannenkoek moest schrijven. In de film Green Book is het groene boekje iets geheel anders en wordt het eventjes vermeld als een soort van reisgids voor Afro-Amerikanen in het door de rassenscheiding geplaagde Verenigde Staten.

In het verhaal wordt er nauwelijks aandacht aan besteed, maar wie wil kan hier meer lezen over het groene boek in kwestie. “Go further with less anxiety” was de tagline van het boekje van een zekere Victor Hugo Green en dat vat het dan ook zo’n beetje samen: in het boekje stonden de cafés, hotels en restaurants opgelijst waar blank én zwart welkom waren in het Zuiden van de Verenigde Staten.

Het is daar dat Tony Lip (of Tony Vallelengo, een heerlijke rol van Viggo Mortensen) Dr. Don Shirley (Mahershala Ali) acht weken mee op tournee neemt. Don Shirley is een bekende pianist en zwart en dus heeft hij een chauffeur nodig die van aanpakken weet en die hem in het Zuiden van de Verenigde Staten van plek naar plek kan brengen en goed kan omgaan met de mogelijke problemen die daarbij kunnen komen kijken. Tony’s naam viel daarbij ettelijke keren.

Er is maar één probleem Tony heeft het zelf niet zo begrepen op zwarten. En dus denkt iedereen uit zijn omgeving dat hij de tournee nooit zal kunnen afmaken. Het is het begin van een verhaal waarin twee mannen die van een totaal verschillende achtergrond en uit totaal verschillende werelden komen langzaam naar elkaar toegroeien.

Green Book is een op ware feiten gebaseerd verhaal. De echte Tony Lip speelde zelfs een rol in The Sopranos (Carmine Lupertazzi) en was te zien in verschillende films van Martin Scorsese. Ook Don Shirley en de tournees die hij ondernam waren heel echt. Beide mannen bleven hun hele leven vrienden en stierven in 2013.

Green Book is genomineerd voor 5 Oscars, maar geldt volgens kenners zeker wel als een film om rekening mee te houden als winnaar voor het beeldje van Beste Film. Ook op de (nog steeds in genres ingedeelde) Golden Globes won de film al in de categorie Best Motion Picture – Comedy Or Musical. En er valt wel wat te lachen met Green Book. We hebben meermaals luidop moeten lachen en dat had vaak meet met vertolking dan met situatie te maken. Viggo Mortensen is heerlijk als Tony Lip en de humor schuilt hem vaak in de toon waarop hij iets zegt, het accent, woordgebruik of algemene verontwaardiging over een situatie. Mahershala Ali vertolkt zijn tegendeel: de altijd waardige, bijna stijve, Don Shirley. Het zijn tegenpolen die tegen elkaar worden uitgespeeld, maar beide acteurs zijn terecht genomineerd voor een Oscar; Viggo voor de hoofdrol, Mahershala voor de bijrol.

Regisseur van Green Book is Peter Farrelly. Wie die man gaat opzoeken op IMDb zal zeker de wenkbrauwen eens fronsen. Farrelly heeft immers tot nu toe alleen maar komedies van de domste soort gemaakt, de ene nog slechter dan de andere. Met Green Book neemt Ferrelly een nieuwe start en wilde hij zelfs bewust zoveel mogelijk van de humor wegblijven. Mahershala Ali omschreef hem als “een debuterend filmmaker met 25 jaar ervaring” omdat Green Book en al zijn subtiliteit zo ver weg staat van al Peter Farrelly’s eerdere werk.

Er zal gelachen worden, maar er zal zeker ook een paar keer geslikt moeten worden: wanneer Shirley bijvoorbeeld fijntjes gewezen wordt op een toiletbarak in de tuin wanneer hij het toilet voor blanken wil gebruiken. Of die knappe scène waarin hem de toegang ontzegd wordt tot het restaurant van de club waar hij later die avond zal moeten performen. Maar ook wanneer hij – tijdens autopech – tegen de auto geleund staat en een aantal op een weiland hard werkende zwarten hem strak in de ogen kijken. Of die monoloog waarin hij aangeeft hoe eenzaam hij zich voelt omdat hij zich nergens voelt bij thuishoren.

Green Book is niet de meest onvoorspelbare film die je ooit zal zien. Zelfs niet de meest onvoorspelbare film die je dit jaar zal zien. De vriendschapsband tussen de twee hoofdpersonages is voorspelbaar. De finale is voorspelbaar. En de meeste plotwendingen zijn voorspelbaar. Maar tegelijkertijd is het allemaal met zoveel liefde en zo ontzettend goed gedaan dat je alleen maar mee kan gaan in het verhaal.

Score: 8/10

How To Train Your Dragon: The Hidden World – niet de beste uit de trilogie, maar wel op een mooie manier beëindigd

Drie films gaat Hiccup nu al mee, de Vikingjongen die van het vredig samenleven tussen mens en draak zijn levensmissie heeft gemaakt. Sinds de eerste film is Toothless daarbij zijn partner in crime, maar – zo heeft regisseur Dean DeBlois laten weten: dit derde deel en het laatste deel van de trilogie How To Train Your Dragon zal Toothless en Hiccup elk een andere richting opsturen.

Aan het begin van de derde film lijkt het erop alsof Hiccup al zijn dromen verwezenlijkt heeft: zijn stam leeft samen met de draken in een soort van draken-utopie en in plaats van drakendoders zijn ze nu drakenbevrijders geworden. Maar dan komt Grimmel op de proppen, een legendarische drakendoder die het nu gemunt heeft op Toothless, omdat die de laatste van de zeldzame soort Night Fury is.

Door de dreiging van Grimmel besluit Hiccup om het dorp te verhuizen naar een andere plek en op zoek te gaan naar de mythische Hidden World, een plek aan het einde van de wereld waar de draken in het verborgene leven, ver weg van de mens. Toothless van zijn kant wordt verliefd op een drakenvrouwtje, een Light Fury, en ervaart de behoefte om – pun heel erg intended – zijn vleugels uit te slaan.

Het ene deel van de film – over houden van en loslaten – is erg boeiend terwijl het andere deel van de film – het stamhoofd dat op de proef wordt gesteld door de legendarische slechterik – meer in clichés verzandt. Toch blijven we met een aangenaam gevoel achter na het kijken, want er stroomt veel liefde door The Hidden World. Niet alleen zijn de scènes waarin Toothless indruk probeert te maken op de Light Fury schattig en mooi, ook de liefde tussen Astrid en Hiccup kent zijn volgende stapjes.

Het is Astrid die ergens zegt: “Ik was de eerste die in jou geloofde. En sindsdien heb ik elke dag gezien dat je twijfelde of je dat wel verdient. Maar jij hebt me tot de vrouw gemaakt die ik vandaag ben.” Daar moesten we een traantje bij wegpinken, want het zijn die zinnetjes die de essentie van deze trilogie raken.

Uiteindelijk gaan de drie How To Train Your Dragon-films immers over twee misfits die elkaar gevonden hebben en elkaar geholpen hebben om hun plaats in de wereld in te nemen. Hiccup denkt anders dan de rest van de wereld én loopt sinds het einde van de eerste film rond met een prothese, Toothless kan alleen maar vliegen zoals het hoort dankzij een vleugelprothese die Hiccup gemaakt heeft. Dat die twee nu beseffen dat de tijd is gekomen om elk een eigen richting uit te gaan is van het mooiste dat we al in een animatiefilm gezien hebben.

Op emotioneel vlak zit het dus wel goed, alleen jammer dat die scènes afgewisseld moesten worden met nogal clichématige actiescènes en een schurk die – hoewel hij een mythische status heeft – het toch serieus moet afleggen in vergelijking met een Thanos. Het derde is niet het beste deel van How To Train Your Dragon, maar uiteindelijk deert dat niet. Leuk was het wel en de derde film is op een mooie en bevredigende manier geëindigd.

Score: 7/10