Hetzelfde en toch heel anders: zowel ‘Stan & Ollie’ als ‘Triple Frontier’ gaan deze week op een bepaalde manier over vriendschap en de onbetaalbaarheid daarvan. ‘Stan & Ollie’ doet dat aan de hand van de laatste jaren van de legendarische komieken Stan Laurel & Oliver Hardy, ‘Triple Frontier’ aan de hand van vijf vrienden die besluiten om een drugsbaron te overvallen in zijn villa in het Braziliaans regenwoud. Heel anders, maar toch hetzelfde.

Stan & Ollie: een charmante, warme film over trouw en vriendschap door – komt ie – dik en dun

Hollywood maakt graag films over zichzelf, maar vaak zijn die ook goed (denk bijvoorbeeld aan Singin’ In The Rain of The Artist) , maar er lopen natuurlijk ook interessante figuren in een artistieke wereld als die van de film rond. Stan & Ollie draait rond Stan Laurel en Oliver Hardy, of zoals ze in de Vlaamse volksmond gekend waren: den dikke en den dunnen.

Wat deze film zo interessant maakt is dat de film niet zomaar een biografische weergave van deze twee coryfeeën van de filmgeschiedenis schetst – daarvoor kunnen we Wikipedia lezen – maar wel inzoomt op de moeilijkere aspecten en momenten van hun carrière, zonder er daarom een trieste film van te maken.

De film begint in 1937, tijdens de opnames van Way Out West. Stan en Oliver zijn op dat moment al een begrip en hebben al meer dan honderd films gemaakt, maar anders dan Charlie Chaplin zijn ze geen eigenaar van de rechten op hun films, vallen ze nog onder een wurgcontract met een studio en worden ze – mede door de vele scheidingen die beide heren op dat moment al achter de rug hebben – naar eigen zeggen te weinig betaald.

Het conflict tussen studiobaas Hal Roach en Stan Laurel escaleert waarna Laurel ontslagen wordt terwijl Oliver Hardy nog bij de studio onder contract ligt. Het is in die periode dat Hardy de film Zenobia (1939) draait met een andere acteur aan zijn zijde, waar in Stan & Ollie een paar keer aan wordt gerefereerd als “de olifantenfilm”.

Het grootste gedeelte van de film speelt zich echter af tijdens de allerlaatste tournee van Laurel & Hardy, een tournee door het Verenigd Koninkrijk op een moment waarop het hoogtepunt van hun roem duidelijk al even achter hen ligt. Een moment waarop het grootste gedeelte van hun publiek ervan overtuigd is dat de twee al lang met pensioen zijn en ze ten gevolge daarvan de kleinere zalen moeten aandoen, ze in kleine groezelige hotels slapen, zelf met hun bagage dienen te sleuren en voor amper halfgevulde zalen moeten spelen.

“Mensen gaan niet meer naar theater” wordt daarover gezegd in de film, “ze blijven liever thuis hangen voor hun tv of kijken in de cinema naar herhalingen van oude films.” Net zoals er een spanningsveld hing tussen het thuisentertainment en de filmindustrie toen, is dat er vandaag opnieuw, nu zowat iedereen een home cinema en een Netflixabonnement heeft.

Stan & Ollie schildert dus een portret van twee mensen die op een bepaald moment tot elkaar veroordeeld zijn geweest omdat het publiek hen geweldig vond samen en daarna tot het bittere einde zijn blijven samenwerken met elkaar omdat er geen andere optie was. Maar, hoewel ze in het heetst van de strijd ook wel eens anders durfden beweren: Stan & Oliver waren ook vrienden. Vrienden door – komt ie – dik en dun. Ze brachten meer tijd door met elkaar dan met hun eigen vrouwen, schiepen plezier in het eindeloos blijven repeteren van sketches tot ook die perfectie niet meer verbeterbaar was.

Net als de fysieke komedie die de twee hun leven lang verkocht hebben valt of staat deze film dus met de geloofwaardigheid van de acteerprestaties en zowel Steve Coogan (die Stan Laurel speelt) als John C. Reily (die logischerwijs dan Oliver Hardy is) vertolken hun personage op zo’n manier dat je bijna vergeet dat je naar een invulling van een rol door twee acteurs aan het kijken bent.

Coogan en Reily zijn zo goed dat ze 98 minuten lang Oliver & Hardy worden, maar ook de twee vrouwen Lucille Hardy (Shirley Henderson) en Ida Kitaeva Laurel (Nina Arianda) zijn subliem in hun samenspel. “Tweemaal een dubbelact voor de prijs van één”, beschrijft tourorganisator Bernard Belfont (Rufus Jones) en inderdaad, ook de scènes waarin de vrouwen de hoofdrol spelen doen je gieren van het lachen.

Uiteraard valt er dus wat te lachen met een film over Stan Laurel en Oliver Hardy, maar Stan & Ollie is gelukkig ook meer dan dat. Het is vooral ook een warme film over vriendschap en trouw waar in zijn eindfase ook wat melancholie om de hoek komt loeren. Melancholie die je voelt voor dingen, mensen en momenten waarvan je weet dat je ze ooit zal moeten achterlaten. “Het is goed zolang het duurde, toch?”, vraagt Oliver Hardy ergens aan zijn vriend. Waarna die hem een knikje toewerpt.

Stan & Ollie is de eerste, maar allicht ook de mooiste film die over “den dikke en den dunne” gemaakt had kunnen worden.

Score: 7/10

Triple Frontier: Vergis je niet, dit is niet zomaar een heist movie

In de zomer van 2017 meldde Ben Affleck nog dat hij zich zou terugtrekken uit de Netflixthriller Triple Frontier om zich om zijn eigen gezondheid (hij kampt al jaren af en aan met een alcoholprobleem) te bekommeren, maar Triple Frontier is er nu en nadat Affleck terug aan boord stapte in 2018 siert hij nu toch de affiche samen met klasbakken als Oscar Isaac en Charlie Hunnam.

Ook regisseur J.C. Chandor is niet van de minste. Zijn drie films voor de deze waren Margin Call (over de bankencrisis), All Is Lost (een zwijgzame Robert Redford verloren op zee) en A Most Violent Year (een immigrant vecht in het New York van 1981 voor de veiligheid van zijn familie) en dat waren drie toppers. Dus dachten wij: zeker die Triple Frontier eens checken.

De ontwikkeling van de film heeft er een lange weg op zitten. Het project circuleert al sinds 2010 en werd eerder al gedropt door Paramount Pictures nadat Tom Hardy en Channing Tatum het project verlieten. Dat was al een tweede leven voor de film. Mark Boal, de scenarist, schreef ook al de scripts voor The Hurt Locker, Zero Dark Thirty en Detroit, drie succesfilms van regisseur Kathryn Bigelow. Zij had dan ook interesse in de film, maar ook dat ging uiteindelijk niet door.

Rond het project circuleerde toen ook al de namen van Leonardo DiCaprio, Johnny Depp en Tom Hanks, maar die gingen allemaal op een bepaald moment wandelen. Tot Netflix het project oppikte en ook Ben Affleck een jaar na zijn vertrek weer aan boord stapte.

De titel verwijst naar het Punt der Drie Grenzen – een drielandenpunt tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay. De rivieren Paraná en Iguaçu komen daar bijeen. Het is een geliefd punt voor de georganiseerde misdaad, omdat er weinig toezicht van de autoriteiten is. Daar volgen we vijf bevriende ex-leden van de Special Forces die in financiële moeilijkheden zitten en daarom besluiten de handen in elkaar te slaan om de Zuid-Amerikaanse drugsbaron Gabriel Martin Lorea te bestelen.

Laten we het al vertellen: Triple Frontier is niet de film die hij in eerste instantie lijkt te zijn. Vijf oude vrienden die besluiten om hun krachten nog eens te verenigen omdat ze nooit gekregen hebben waar ze vinden recht op te hebben: het klinkt cliché. De vijf vrienden werken een plan uit om een Braziliaanse drugsbaron te bestelen in zijn eigen huis in het regenwoud, maar het wordt niet het soort gestroomlijnde heist-movie vol glitter en glamour à la Ocean’s Eleven. Neen, in Triple Frontier loopt het heel anders.

Allereerst beslaan de voorbereiding van de overval en de eigenlijke overval maar een klein deeltje van de film. Daarna begint alles finaal mis te lopen en wordt Triple Frontier meer een vertelling over het afstraffen van hebzucht en de relativiteit van geld. En over vriendschap. Al tijdens de overval loopt niets alles zoals gepland en dat wordt alleen maar erger naarmate de film langer duurt. De mooiste scène in Triple Frontier zien we dan ook wanneer de vijf rond een vuur hun geld zitten te verbranden om het toch maar een beetje warm te krijgen. En plots heeft dat groene papier een heel andere waarde.

Naarmate de film langer duurt, kijken we ook anders naar de hoofdpersonages. In eerste instantie lijken het ons oké gasten met een bepaalde ethisch besef (alleen de drugsbaron moet eraan, voor de rest mag niemand sterven tijdens de operatie) die er een bedenkelijke hobby op nahouden. Maar meer en meer lopen de dingen zo finaal mis op een manier die – zo heb je het gevoel – had voorkomen kunnen worden dat de vrienden meer en meer op rasechte criminelen beginnen te lijken die denken dat ze overal mee weg kunnen komen.

Tom (Ben Affleck) die zich afvraagt “Ik heb te snel geschoten hé?” nadat hij enkele plaatselijke boeren heeft neergeschoten, is daarbij het toppunt. Want de bedenking mag er dan wel zijn, de gevolgen van de actie blijven wel dezelfde.

De protagonisten zijn er aan het einde van Triple Frontier niet beter aan toe dan bij het begin, maar ze beseffen wel dat vriendschap en niet geld het hoogste goed is. En die boodschap is veel meer dan wat we meenamen uit Ocean’s Eleven.

Score: 7/10