De cinema is één van de beste plekken om in te gaan schuilen als het verschroeiend warm is. En het beste nieuws is dat je dat deze week ook kan gaan doen bij niet één, maar twee leuke films.

Toy Story 4: Blij om te kunnen zeggen dat dit alweer een knappe film is, voor de vierde keer op rij

Negen jaar, ze zijn voorbij gegaan alsof het niets is. Toen we in 2010 Andy zijn speelgoed zagen doorgeven aan Bonnie was het goed. De cirkel was geëindigd, een filmreeks was op de best mogelijke manier beëindigd. En toen kwam het nieuws dat het nog niet afgelopen was met Toy Story, dat er nog een vierde deel zou komen.

“Waarom?” was onze eerste en onze tweede vraag. Had nu net Toy Story ons niet geleerd dat het soms goed is om afscheid te nemen van dingen? De angst dat een zwakke film een schaduw zou werpen op wat ervoor was gekomen bleef ons bij, tot we effectief in de filmzaal zaten en zagen dat het goed was. En tot nader order is het nu echt gedaan met Toy Story.

Bij de start van dit vierde deel is de groep nog grotendeels bij elkaar. Bonnie heeft zo haar eigen voorkeuren wat het speelgoed betreft en dus vertrekt Bo Peep (Annie Potts) naar een andere eigenaar en ligt Woody (Tom Hanks) steeds vaker wat stof te vergaren in een kast.

Maar wanneer de tijd is gekomen dat Bonnie daar de kleuterschool vertrekt is het Woody die haar daar een veilig en vertrouwd gevoel wil geven. Op haar eerste dag daar creëert Bonnie een nieuw speelgoedje: Forky (Tony Hale), het nieuwe favoriete speelgoedje van Bonnie.

Nog later trekt het gezin op vakantie. En daar raakt Forky verloren in een antiekwinkel waar de oude pop Gabby Gabby (Christina Hendricks) en haar lijfwachten het voor het zeggen hebben.

Er gebeurt nog veel meer, maar nog meer weggeven zou jammer zijn. Het is tekenend voor hoe volgepakt Toy Story 4 zit en toch wordt de film nergens onoverzichtelijk. Op dezelfde manier is Toy Story 4 ook een film die weet te raken, ook al bestaat het leeuwendeel van de film uit actiescènes.

We kunnen niet echt zeggen of Pixar zichzelf weer overtroffen heeft – het wordt zo’n holle bewering op den duur – maar we weten ondertussen wel dat ze de lat voor zichzelf altijd hoog leggen. In deze film specifiek kunnen we ons de ogen uit onze kop kijken in de scènes die zich op de kermis en in de antiekwinkel afspelen: er is zoveel aandacht besteed aan details die geen verschil maken voor het verhaal dat je je op den duur begint af te vragen: “Waarom doen ze dit nu eigenlijk? Om te laten zien dat ze het kunnen?” omdat je wéét dat ze het zichzelf moeilijker hebben gemaakt dan strikt noodzakelijk. Zo staat in een bepaalde scène zo’n ouderwetse Amerikaanse jukebox te blinken tegen de muur. Het ziet er prachtig uit, maar het voegt op zich niets toe aan het verhaal. Showing off, noemen ze dat ook wel eens in het Engels.

Eigenlijk kunnen we niets slecht zeggen over deze film. Hij is grappig en inventief, we hebben nergens het gevoel dat hij alleen maar gemaakt is om nog eens langs de kassa te kunnen passeren en ook de nieuwe personages zijn om van te smullen met de stuntman Duke Caboom (Keanu Reeves) op top.

Waarom dan toch ‘maar’ een achtje? Omdat we de kwaliteit kregen die we al kenden van Pixar en de vorige Toy Story‘s. Vraag het aan iedere leerkracht: je wordt iets strenger voor de beste leerling van de klas omdat je weet tot hoeveel die in staat is. Dus: een achtje is voldoende.

Score: 8/10

Booksmart: een smetteloos regiedebuut, maar net iets te licht om ook ons hart te veroveren

Booksmart is niets dat we niet eerder gezien hebben en toch weer wel. We bevinden ons opnieuw in een willekeurige Amerikaanse school waar verschillende types rondlopen die we kennen van in andere Amerikaanse high school-comedy’s.

En toch is Booksmart – het regiedebuut van actrice Olivia Wilde – aanbevelenswaardig, vooral omdat ze de twee perfecte hoofdrolspeelsters heeft gevonden: er is Molly (Beanie Feldstein) en Amy (Kaitlyn Dever), twee beste vriendinnen die elke dag samen doorbrengen, nooit met medestudenten rondhangen na school en heel hun leven in het teken van hun studie en hun toekomst hebben geplaatst. Wanneer ze de laatste avond voor hun afstuderen merken dat die studenten die het feesten en studeren hebben gecombineerd ook in die prestigieuze universiteiten zijn binnengeraakt valt hun wereld in elkaar. Vooral Molly heeft het gevoel dat ze plots veel in te halen heeft en wil haar schade in één nacht inhalen.

Beanie Feldstein en Kaitlyn Dever zijn twee relatief onbekende actrices die perfect gecast zijn omdat ze er zo vertrouwd uitzien. En waar Beanie in Lady Bird nog op het tweede plan stond als de zwaarlijvige vriendin krijgt ze hier de hoofdmoot. Het mooie hier is ook: Molly en Amy zijn nerds en strevers, maar worden niet gepest. Molly is mollig, maar zelfzeker en mooi en Amy is uit de kast en 100% lesbisch en ook aantrekkelijk door haar natuurlijke schoonheid.

In die ene nacht belanden Molly en Amy op verschillende feestjes op zoek naar het ene feestje dat er toe doet: dat van Nick (Mason Gooding) in het huis van zijn tante. Daar worden harten gebroken, zielen gekwetst en stappen richting ontmaagding gezet. Booksmart is vooral goed eens we in dat huis aangekomen zijn. De scène in het zwembad gemonteerd op Slip Away van Perfume Genius mist zijn effect niet.

Hoewel Booksmart een stuk lichter van toon is dan Eight Grade eerder dit jaar weet ook Booksmart van tijd tot tijd te raken. Kijk eens naar de eigen levens: de afsluiting van de middelbare school is het begin van iets nieuws. En dat kan ook goed zijn, zoals Jared (Skyler Gisondo) zegt: “Niemand kent me hier. Ik kijk ernaar uit om mensen te ontmoeten die ook van vliegtuigen en musicals houden.” En ook Gigi (Billie Lourd) kijkt ernaar uit om een nieuwe start te maken als onbeschreven blad.

En net datzelfde gevoel is ook zo beangstigend, want ga je die mensen wel vinden? Ga je je plekje wel vinden? En ter uitbreiding: ga je je weg in het leven wel vinden? Het is dat gevoel dat over Booksmart hangt. Een fijn regiedebuut, maar net iets te licht om ook ons hart te veroveren.

Score: 7/10