De ene spectaculaire stunt na de andere in Mission Impossible: Fallout. Een eenvoudige hondenkapper die zich staande probeert te houden in een klein Italiaans dorpje in Dogman. Het contrast tussen onze twee films van de week is weer groot, maar laat dat nu precies zijn waarom we zo van film houden: een verhaal kan zich manifesteren in ontzettend veel vormen.

Mission Impossible: Fallout: een érg degelijke actiefilm. Niets meer, maar zeker ook niets minder

Het is van 1996 geleden dat de eerste Mission: Impossible uitkwam. Tweeëntwintig jaar. We willen dat even benadrukken omdat dat grotendeels verklaart waarom vandaag het element dat het vaakst naar voren komt wanneer het over Mission: Impossible gaat is dat Tom Cruise nog steeds al zijn eigen stunts doet.

Het is zeer ongebruikelijk dat een acteur zijn eigen stunts doet. Het is zeer ongebruikelijk dat een acteur van het kaliber van Tom Cruise zijn eigen stunts doet. En het is zeer ongebruikelijk dat een acteur stunts als die in Mission Impossible: Fallout doet op zijn 56e. Tom Cruise doet het.

Je zou het aanstellerij kunnen noemen, maar als je dan leest dat Tom Cruise een volledig jaar aan het trainen is geweest om één bepaalde stunt uit te kunnen voeren- de HALO-stunt, zie de foto hieronder – dan weet je dat het hier niet om aanstellerij gaat, maar wel om grote toewijding.

Het maakt meteen ook duidelijk dat de plot bijkomstig is in Mission: Impssible, zolang het geheel maar spectaculair is, maar we geven hem toch even mee. In deze film, de zesde in de reeks, gaat Ethan Hunt (Tom Cruise) op zoek naar drie kernen van plutionium die een ernstige bedreiging vormen voor de veiligheid van de wereld. Tegelijkertijd weet de gevaarlijke misdadiger Solomon Lane (Sean Harris) te ontsnappen en moet Hunt afrekenen met een groep huurmoordenaars die zich The Apostels noemen én begint de CIA aan de loyaliteit van Hunt te rekenen.

Een hele boterham dus weer en aangezien er deze keer een drietal subplots door elkaar lopen is het soms moeilijk om in de 2,5 uur het overzicht te behouden over wat er nu precies weer waar aan het gebeuren is, met wie en waarom. Tegelijkertijd weet je ook: veel materiaal voor spectaculaire actiescènes, want daar draait het om.

En die scènes zijn goed en mogen lang duren. Eén sequentie aan het begin van de film in het toilet van een nachtclub duurt lang, maar is ons wel heel erg bijgebleven omdat het een toonbeeld was van spanning, actie en inventiviteit. De bewuste sequentie was ingepland om in vier dagen opgenomen te worden, maar nam uiteindelijk meer dan vier weken in beslag door zijn hoge complexiteit.

Een andere keer wordt er doorheen de straten van Parijs gescheurd. Die sequentie duurt wel een kwartier en ze levert ons niets dat we niet eerder elders gezien hebben; maar toch verveelt ze geen seconde. En dan is er nog de sequentie met de helikopters. Tegen dan is elke geloofwaardigheid al met veel enthousiasme overboord gegooid, maar opnieuw: je verveelt je geen seconde.

De climax van de film bestaat uit een huizenhoog cliché: een bom en een teller op een LED-schermpje. Geeeuw! Maar de weg daar naartoe is dan al wel behoorlijk spectaculair geweest. Als we een acteur willen zien uitblinken in grote emoties kijken we wel naar een andere film. Als we Tom Cruise willen zien uitblinken als acteur kijken we wel naar Magnolia. Maar voor wie Tom Cruise wil zien uitblinken als stuntman is Mission Impossibe: Fallout een dikke aanrader.

Vooral in de bijrollen doen de acteurs het uitstekend. We willen hier graag Henry Cavill (met snor!) vermelden, aangezien het zowat de eerste keer is dat we iets positief over hem kunnen zeggen. Vanessa Kirby (foto) zorgt voor de verleiding als de White Widow, een wapenhandelaarster. Rebecca Ferguson blinkt voor haar rol als Ilsa Faust uit in naturel en Simon Pegg zorgt opnieuw voor de lichte noot als Benji.

Over Mission Impssible: Fallout als geheel willen we vooral zeggen: ga naar de filmzaal met de juiste verwachtingen. Hou je niet van actie, blijf dan weg. Maar tegelijkertijd blijft: dit soort films zal altijd veel beter tot zijn recht komen in een filmzaal dan thuis in de zetel.

Dogman: de evolutie van kleine sympathieke schelm tot groot gevaar

Laten we beginnen met een bekentenis: wij hebben hondenangst. Honden beginnen te blaffen als wij passeren. Allicht omdat ze ons ongemak voelen. En net daardoor wordt de angst bij ons telkens groter. Het is een vicieuze cirkel waardoor we honden niet meteen zouden noemen als er naar onze lievelingsdieren gevraagd wordt. Dat even als context om te vertellen dat we al vanaf de openingsscène van Dogman – een hond aan de ketting die een wasbeurt moet krijgen hapt en gromt agressief – wisten: “Dit komt hier niet goed.”

Dogman vertelt het verhaal van Marcello, meesterlijk vertolkt door Marcello Fonte. Marcello is een talentvol hondenverzorger en hondenkapper en heeft een schijnbaar aangeboren talent om met honden om te gaan. Hij is een eenvoudig man die graag gezien is in de wijk en voor weinig problemen zorgt, ook al weet iedereen dan wel dat hij er ook nog een bijbaantje als drugdealer op nahoudt.

Aan de andere kant is er Simonocino (Edoardo Pesce), een soort van vriend van Marcello, maar eigenlijk veeleer een brute kracht die met zijn impulsiviteit en tomeloze agressie de buurt schrik aanjaagt en terroriseert en die Marcello eigenlijk ook alleen maar gebruikt om hem te laten doen wat hij wil.

Wanneer Simon en Marcello clashen – we vertellen niet waarom – neemt de film een wel heel grimmige wending die we niet hadden zien aankomen. Of ten minste: niet meteen op die manier. De ontknoping werpt een heel ander licht op Marcello, die we tot dan toe hadden gezien als een kleine schelm, maar wel een sympathieke schelm. Iemand die drugs dealt omdat hij ook maar probeert om het hoofd boven water te houden. Niet iemand die 100% zuiver op de graat is, maar al bij al toch een goed mens.

Op een bepaald moment verandert je beeld van Marcello. Dan ga je inzien dat je van dat kleine mannetje best schrik kan hebben. Dat hij veel gevaarlijker is dan je tot dan toe had durven vermoeden. Tegelijkertijd besef je als kijker ook: hij stond met zijn rug tegen de muur waardoor hij geen andere uitweg meer zag.

Nog even: hondenliefhebbers kunnen weinig gaan zoeken bij Dogman. De honden veeleer een toevalligheid, een passie die Marcello enige menselijkheid moet geven. Hij had bijvoorbeeld ook boekhandelaar kunnen zijn. Of slager. Die passie moet contrasteren met de tristesse van het dorpje waarin Marcello woont en allicht tot veroordeeld is: een verkommerd dorpje dichtbij Napels waar zich in het echte leven in de jaren 70 een grote Amerikaanse legerbasis bevond.

Probeer je in te denken als kijker hoe het is om tot een leven lang ginds te leven omdat je niet anders kan en je begrijpt al een groot deel van de wanhoop van Marcello.