Ben Tippett van de Universiteit van British Columbia, en David Tsang van de Universiteit van Maryland hebben een wiskundig kader ontworpen voor tijdreizen. Theoretisch kan het dus blijkbaar wél. 

De twee leggen het allemaal uit in hun paper die Traversable acausal retrograde domains in spacetime heet, een clevere verwijzing naar TARDIS, de naam van een fictief ruimteschip en tijdmachine in het Britse sciencefiction-televisieprogramma Doctor Who.

In het paper vertellen de onderzoekers hoe het werkt, en, laten we een kat een kat noemen, het is voor de meesten onder ons een taai beestje, die uitleg. Maar laten we toch proberen.

Om te beginnen: ons heelal heeft vier dimensies. Drie dimensies in ruimte (lengte, breedte en hoogte) en een dimensie in tijd (duur). We weten al dat ruimte en tijd niet los van elkaar staan, maar dat de vier dimensies zijn verweven.

Die ruimtetijd kun je het beste zien als een strakgespannen doek. Is de ruimtetijd leeg, dan is het doek strak. Dit verandert wanneer er objecten – zoals sterren en planeten – worden geplaatst. Dan bolt het doek, waardoor er een kromming in de ruimtetijd ontstaat.

Dat is waardoor planeten rond een ster kunnen draaien. Onze aarde “valt” bijvoorbeeld zo richting de zon. Zonder de zwaartekracht van de zon zou de aarde in een rechte lijn bewegen.

Bubble

Maar volgens Tippett en Tsang kan niet alleen de fysieke ruimte gekromd en veranderd worden, maar ook de dimensie tijd. Ze zien daarvoor bewijs in het feit dat we ondertussen weten dat de tijd vertraagt in de nabijheid van een zwart gat. Het model van de twee voor een “tijdmachine” maakt gebruik van de kromming in de ruimtetijd.

Tippett en Tsang zeggen dat je een bubble in de ruimtetijd kan maken. Deze bubble beweegt door de ruimtetijd aan snelheden die groter zijn dan de snelheid van het licht, wat betekent dat je terug in de tijd zou kunnen gaan.

Externe waarnemers buiten de bubble zouden objecten binnen de bel op twee manieren zien: een versie waarbij de objecten vooruitgaan in de tijd en een versie waarbij de objecten juist achteruitgaan in de tijd. Het klinkt onwaarschijnlijk maar zou mathematisch wel kloppen. En dan nu het slechte nieuws: hoewel dit wiskundig allemaal mogelijk is, kunnen we nog niet zo’n ruimtetijd-machine bouwen.

Je hebt er iets voor nodig dat de ruimtetijd extreem kan buigen. Volgens de twee is “deze exotische materie nog niet ontdekt.”