Je tweede album ‘A New Arrival’ noemen zou heel erg voor de hand en cliché kunnen zijn, maar Thomas Oosterlynck heeft er meer dan één reden voor. Het is zijn tweede plaat na ‘Trust Yourself To The Water’, de plaat heeft een heel andere inkleuring dan het debuut dankzij producer Reinhard Vanbergen én Thomas wordt binnenkort ook vader. ‘A New Arrival vroeg dan ook om een gesprek.

Thomas Oosterlynck: Een interview doet me altijd een beetje denken aan een examen. Vragen krijgen en daarop zo goed mogelijk proberen antwoorden. (lacht)

Het gaat over je eigen nieuwe plaat dus ik vermoed dat het wel zal meevallen. Wat mij opviel is de toch wel andere sound van ‘A New Arrival’. Meer gitaar. Blazers. Een hobo, denk ik. En iets harpachtigs.

Oosterlynck: ’t Is geen hobo. Wel klarinet en basklarinet. Sax. Dwarsfluit. En dat harpachtig iets dat je bedoelt dat zal de charango zijn, een Boliviaans snaarinstrument. Klinkt inderdaad wel een beetje als een harp. Het klinkt inderdaad allemaal wel wat anders en dat is de grote verdienste van Reinhard. Die zijn huis staat vol instrumenten. Die charango hangt daar bijvoorbeeld gewoon aan de muur. En zo neem je gewoon al eens iets vast om iets uit te proberen in het maakproces. Een mandoline zit er bijvoorbeeld ook in, die had ik nog niet genoemd. Die instrumenten geven wel een andere kleur aan de muziek. ’t Is veel organischer. Er zitten minder synths in. Ze zijn op veel plekken vervangen door blazers. En dat komt dan weer vooral omdat ik veel naar Andy Shauf heb zitten luisteren.

Zeldzaam gevoel van extase

In de titeltrack A New Arrival zing je het ook letterlijk “I don’t know where to start/and that feels great. I can create. I am a force. I want more.” Dat klinkt als heel veel goesting.

Oosterlynck: Dat gaat echt over dat creatieve proces en over die momenten dat je op de piek komt. Dan kan je de hele wereld aan. Een zeldzaam groot gevoel van extase waarop alles vanzelf gaat. Je raakt in een flow waarin je oneindig veel zelfvertrouwen hebt en waarin je alles wat je doet fantastisch vindt.

Je was winnaar van De Nieuwe Lichting 2014. Ondertussen zijn we vijf jaar verder, zijn er een pak laureaten bijgekomen, draait de wereld alweer een pak sneller. Voel jij ook dat het moeilijker geworden is om aandacht te krijgen voor je nieuwe werk?

Oosterlynck: Ik heb hetzelfde gevoel. Ik denk dat de muzieksector in de laatste jaren ook in een ontzettend snel tempo veranderd is. Iedereen die ergens mee bezig is wil gehoord worden, bekeken en gelezen worden. We moeten liken en luisteren, stemmen en petities tekenen. Eigenlijk is aandacht hét goed geworden waar iedereen om vecht en in de muzieksector is het evenzeer zo dat je moet opboksen tegen steeds meer mensen die ook hun ding willen laten horen. Ik vind het opvallend.

De muzikant in kwestie zit vaak jaren zit te prutsen om op een album elk detail tot in de perfectie juist te hebben. En dan komt StuBru met hun Catch Of The Day, ben je in het beste geval één dag veel te horen en dan ben je alweer oud.

Oosterlynck: Ik voel het ook heel erg zo aan, het is zoals het is. Ik probeer te focussen op: ik heb iets gemaakt dat ik mooi vind en ik ga mijn best doen om dat uit te brengen en op sociale media te promoten. Maar het heeft minder en minder effect omdat er ook mensen zijn die betalen om gezien te worden. Je moet altijd maar meer doen om een beetje effect te bereiken.

Eén geheel

Ten tijde van de vorige plaat werkte je nog heel fel samen met Jasper Maekelberg. Toen je debuut uitkwam zei je al in een interview met HUMO dat je merkte dat Jasper allicht geen tijd meer zou hebben voor Amongster. “Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar niet van wakker lig”, zei je toen. Ben je door een crisis gegaan of heeft het zich zowat vanzelf opgelost?

Oosterlynck: Uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Jasper en ik hebben die plaat afgemaakt en dan is Jasper volle bak beginnen toeren met Warhaus en zijn eigen project, Faces On TV. Hij werd live dan ook vervangen en ik wist “Die zie ik niet meer.” En eigenlijk heb ik er niet van wakker gelegen toen. Ik heb Reinhard pas deze zomer gevonden als producer, maar ik heb nooit gepanikeerd dat ik niemand zou vinden. En geef toe: Reinhard is niet van de minsten hé. Ik ben echt meer tevreden van deze plaat dan van ‘Trust Yourself To The Water’. De plaat is meer een geheel geworden. Het zou ook heel fout geweest zijn om me aan Jasper vast te klampen.

Wie is de vrouwenstem die we horen?

Oosterlynck: Dat is Renée Sys, ze maakt ook zelf muziek onder de naam Renée. Een paar jaar geleden heeft ze een singeltje gehad dat veel gedraaid geweest is, Dum Dum Dum (2012). Het is superleuk om samen te werken met haar.

Kind van 60

Er staat een tekstje in het persbericht: “Tot je vijfentwintigste gaat alles een beetje vanzelf. Er wordt een pad voor je uitgestippeld. Maar daarna word je willens nillens gedwongen om jezelf te leren kennen.” Ik herken het gevoel: het gaat over naar school gaan, gaan studeren, nog wat studeren en dan je diploma halen en dan begint het. Waar ga je werken? Wat wil je doen in het leven? Waar ga je wonen? Heel dat proces, waar veel mensen in de midden van hun twintiger jaren doorgaan noemen ze een quarter life crisis. Jouw beschrijving klinkt ook wel zo.

Oosterlynck: Dat is inderdaad de term, maar ‘crisis’ klinkt zo zwaar. Het is een soort van druk. Ik ben nu 31 en ik heb het gevoel dat het nu een beetje aan het zakken is. Niet dat ik er nu uit ben, want ik denk nog steeds na over “En wat hierna?”, maar de overgang tussen het studeren en het volwassen leven is er nu wel ongeveer. Ik wil mij ook niet volwassen voelen. Je kan jezelf toch nog perfect een kind voelen als je 60 bent? Alleen ga je zelfs mét dat gevoel wel een route moeten zien uit te stippelen.

In Cover Me Until I Breathe zing je “Remember you are more/remember you are fighting to the morning” en ook “It was more than enough/more than you could.” Zijn het moeilijke jaren geweest?

Oosterlynck: Dat nummer gaat vooral over iemand die op sterven ligt en terugkijkt op zijn leven. “Ik heb alles gedaan wat ik kon. Het was meer dan genoeg.” De dingen die je meemaakt die moeilijk zijn, daar leer je het meest van, gaat het verder in het nummer en ik weet dat dat een cliché is, maar tegelijkertijd is het ook heel erg waar. Er zit vaak een kern van waarheid in clichés.

Het is moeilijk hé, want iedereen wil zijn leven zodanig inrichten dat je op je gemak bent en een comfortabel leven kan leiden, maar wie té veel op zijn gemak is wordt niet gedwongen om te evolueren. Ik heb nog nooit superzware tegenslagen gehad in mijn leven. Ik kan wel goed relativeren, ik voel me goed en ik ben heel dankbaar om wat ik heb, maar ik heb tegelijkertijd het gevoel dat ik nog nooit getest ben. ’t Is een heel dubbel gevoel.

Je wordt ook vader binnenkort. Hoe kijk je daarnaar?

Oosterlynck: Heel gevoelsmatig, denk ik. Ook het kinderen krijgen is allemaal redelijk vanzelf gekomen. Als ik over mezelf binnen 20 jaar nadacht zag ik mezelf wel als een persoon met kinderen. Maar het was geen noodzakelijkheid dat een kind er nu moest komen, het had ook binnen een paar jaar gekund. De eerste week nadat je ’t weet kijk je om je heen en denk je “Shit”, want het is grappig en mooi, maar het is ook ingrijpend en het zal soms ook frustrerend zijn. Maar ik ben nu niet bezig met de dingen die ik niet meer ga kunnen doen of zo. Ik ga het ondergaan en ik ga het leren, vader zijn.

Wat voor papa wil jij zijn?

Oosterlynck: Ik wil aanwezig zijn. Vooral dat, denk ik. En de rest zal zichzelf allemaal nog moeten uitwijzen. Shit, ik heb er eigenlijk nog niet echt over nagedacht. (lacht)

Vijftig tinten grijs

Je bent ook heel erg bezig met literatuur en filosofie. Ik heb de indruk dat de lezers – en ik pleit zelf schuldig – een steeds zeldzamer ras is geworden. Dat onze Netflix-tijd en het scrollen op de smartphone bij elke vijf minuten vrije tijd veel van onze leestijd heeft weggenomen.

Oosterlynck: Ik doe echt lang over een boek. Maanden. Maar als ik een boek goed vind, dan verdrink ik er echt in en dan begin ik erin aan te duiden, stukken te herlezen enz. Ik zou graag meer lezen, maar ’t is zoals je zegt: het leven is drukker geworden, ik heb ook Netflix en ik vind dat ook plezant. De laatste jaren lees ik trouwens vooral non-fictie.

Eén van de namen die je noemde in het persbericht is Jordan Peterson, een klinisch psycholoog en cultuurcriticus. In zijn meest recente boek 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos stelt hij dat een mensenleven pas betekenis krijgt als je de chaos bestrijdt door te stoppen met slachtofferschap en je wijdt aan wat Peterson ‘logos’ noemt: discipline, doorzettingsvermogen en idealen. En dat in een wereld waarin de ene na de andere uitvalt door een burn-out of depressie.

Oosterlynck: Ik snap het spanningsveld wel dat je aanhaalt. Hij hamert heel erg op verantwoordelijkheid, maar ik had het niet als dusdanig verbonden met elkaar. Die Jordan Peterson is een heel moeilijke figuur. Hij is controversieel en doet soms harde uitspraken over genderongelijkheid of over de klimaatopwarming bijvoorbeeld waar ik het totaal niet mee eens bent. Het is een mens waar je voorzichtig mee moet zijn en met sommige dingen die hij zegt ben ik het helemaal eens en met andere dingen die hij zegt helemaal niet. Mensen categoriseren graag, het is gemakkelijk om helemaal voor of helemaal tegen iemand te zijn, maar ik heb veel tijd met zijn boek doorgebracht, ik ken de nuances en ik zie het landschap, de vijftig tinten grijs. Natuurlijk kan je dat niet met iedereen doen en natuurlijk is het niet evident dat je een boek leest van iemand waarmee je ’t niet eens bent, want er zijn miljoenen boeken.

Waarom heb jij zijn boek er dan eigenlijk uitgepikt?

Oosterlynck: Ik luister veel naar podcasts en daar heb ik lange interviews met hem beluisterd. Hij is een professor en heel zijn lessen van een academiejaar staat online. Je kan dus echt in hem en zijn gedachtengoed duiken en dat vond ik wel boeiend.

Wat brengt 2019 nog allemaal?

Oosterlynck: Het kindje komt eraan in mei. En daarvoor zijn er natuurlijk de releaseshows in Gent (15 maart, Vooruit) en Antwerpen (28 maart, De Studio). Daarna is het gewoon even rust en dan in de zomer spelen we ook nog wel op een aantal plekken.