Stilaan druppelen de mensen terug de cinemazaal in. Na een dappere poging van Mijn Vader Is Een Saucisse in de week van de heropening van de cinema’s mag nu de Vlaamse film Rookie een poging wagen om het volk weer naar de zalen te lokken. Wie houdt van muzikale iconen kan dan weer de zaal binnenlopen waar ze Respect vertonen, de biopic over Aretha Franklin.

Rookie: geslaagd regiedebuut voor Lieven Van Bauwel

De Vlaming houdt van films uit het eigen landsgedeelte, zeker als Matteo Simoni en Veerle Baetens in de hoofdrollen te zien zijn. Hoewel ze beide toch al enige tijd meedraaien aan de top stonden ze nooit eerder samen op de set, op een scène in de telenovelle Sara na. Alleen al daarom is Rookie de moeite waard, want zowel Simoni als Baetens blijven behoren tot het beste wat Vlaanderen te bieden heeft.

In Rookie speelt Matteo Simoni Nicky De Wolf, een jonge en beloftevolle motorracer die met elke race meer ogen op zich gericht krijgt. Wanneer hij crasht en in het hospitaal terecht komt, minimaliseert hij het gebeuren en heeft hij maar één doel: zo snel mogelijk weer op zijn motor klimmen om opnieuw aan races deel te nemen. Wanneer dat wat te hoog gegrepen blijkt, trekt hij in bij zijn schoonzus Veronique (Veerle Baetens) en zijn petekind Charlie (Valentijn Braeckman). Nicky krijgt pas een nieuw doel in het leven wanneer hij zijn eigen dromen begint te projecteren op het leven van zijn neefje.

Het is met dank aan Matteo Simoni en Veerle Baetens dat de debuutfilm van Lieven Van Bauwel een film is gebleven die zo amuseert. Ze zijn immers beide acteurs die ondanks hun status telkens opnieuw in hun personage kruipen en zo weten te transformeren, zodat je gedurende de film als kijker vergeet naar wie je aan het kijken bent. Simoni doet dat vaak door aan zijn taal en aan zijn uiterlijk te werken, en praat hier ook weer met een ondefinieerbaar maar nooit storend accent, maar ook Baetens misstaat helemaal niet in het ruigere milieu van de motorraces, al hadden we in haar personage graag meer diepgang gezien.

De scènes waarin er door de bochten gescheurd wordt zijn geloofwaardig en dat is niet altijd evident met een Vlaams en dus een beperkt budget. Ook debuterend acteur Valentijn Braeckman doet het uitstekend als de introverte Charlie die opkijkt naar zijn oom en zich maar al te graag door hem op sleeptouw laat nemen.

Al bij al dus een geslaagd debuut voor Van Bauwel die het ook aandurft om niet te kiezen voor het meest voor de hand liggende einde. Het verschil tussen deze degelijkheid en een film die echt lang zal bijblijven ligt in het personage van Veronique: haar pijn en ongerustheid kwam te weinig tot uiting, al had Van Bauwel met Veerle Baetens wél een actrice aan boord die hier meer mee had kunnen doen.

Score: 7/10

Respect: een biopic die iets te dicht bij de Wikipedia-pagina heeft gelegen

Het komt wel eens voor: twee creatievelingen die hetzelfde idee hebben. Als er twee producten over hetzelfde onderwerp kort na elkaar komen aanwaaien dan komt het erop aan om de beste te zijn. Respect – de biopic over Aretha Franklin – is dat helaas niet.

Eerder dit jaar was er ook al het derde seizoen van Genius, de eerste dramareeks van National Geographic die ook al rond Aretha Franklin draaide (en nu te zien op Disney+). Kijkers die beide verhaalvormen tot zich nemen of genomen hebben zullen heel wat herhaling zien. Het feestje bij Aretha thuis waar ze uit bed wordt gehaald, de eerste opnamesessie met Jerry Wexler en de problemen met Ted White: ze zijn in allebei de producten te zien.

In Respect is het Oscarwinnares Jennifer Hudson die gestalte mocht geven aan de Queen of soul. Aretha zelf zou haar bij leven en welzijn nog uitgekozen en goedgekeurd hebben. Maar Cynthia Erivo doet het in de televisiereeks minstens even goed.

Na Respect te hebben gezien, blijven we met het onaangename gevoel achter dat ons wel vaker bekruipt na muzikale biopics: dat de scenaristen de Wikipedia-pagina iets te getrouw hebben gevolgd bij het pennen van hun script. Net als in Bohemian Rhapsody (een geweldig overschatte film) wordt het verhaal hier gekaderd rond de grootste hits en successen van de artiest in kwestie. In Genius gebeurt dat ook, maar wordt tegelijkertijd het verhaal wel met meer gevoel voor nuance gebracht.

Beide verhalen beginnen met de portrettering van de tienjarige Aretha Franklin, een wonderkind die door haar vader, een bekende en populaire dominee, gepusht wordt om waar ook mogelijk haar stemgeluid te laten horen. Het meest interessante aan Respect is die complexe relatie tussen Aretha en haar vader, maar opnieuw wordt ook dit feit in Genius met meer nuance benaderd. In Genius is immers te zien dat voor Aretha haar vader van zijn voetstuk valt van zodra zij mee op gospeltournee gaat en daar haar vader in zijn ware gedaante ziet: een drankorgel die niet vies is van een andere vrouw dan de zijne. Dat zijn gebeurtenissen die in Respect enkel zijdelings worden geïmpliceerd, maar nooit getoond.

Het zou dan ook best kunnen dat dat de reden was dat de erven van Aretha Franklin niet al te lief reageerden op de reeks Genius. Ze claimen dat ze niet geraadpleegd werden rond de productie, al beweren de producers dat ze wel degelijk met de familie Franklin hebben gewerkt.

Waar zowel in Respect als in Genius aandacht aan wordt besteed, is de lange aanloop die Aretha heeft moeten nemen vooraleer ze succes kon ervaren. Negen platen nam ze op met het label Colombia, platen vol standaarden en jazzmuziek, vooraleer ze echte hits begon te scoren. In Respect wordt duidelijk gemaakt dat Aretha droomt van hits, in Genius zien we haar performen in halfvolle bars waar de mensen amper applaudisseren na een nummer. Het tweede beeld blijft meer bij en maakt beter duidelijk waarom Aretha luidop droomde van grotere hits en optredens voor meer mensen.

Het meest complete beeld krijg je allicht bij het bekijken van Genius én Respect, toch is het jammer dat Respect het al voor bekeken houdt in 1972 om vervolgens zijn toevlucht te nemen tot enkele biografische feiten. In Genius lopen ze tot in 1987. De serie raden we aan, de film is nogal een ongeïnspireerde biopic die weliswaar degelijk gemaakt is, maar weinig indruk maakt.

Score: 6/10